grabbelen zonder verrassingen

De hele vakantie heb ik er met Jip niet over mogen praten. De start op de nieuwe school. Als ik het, ter voorbereiding op, eens aan wilde kaarten, dan zei hij heel gedecideerd: "nee, mam, het is nu nog vakantie. Pas na de vakantie wil ik eraan denken".

Vorige week was het dan zover. Jip zou gaan beginnen op zijn nieuwe school. Eigenlijk zelfs op 2 nieuwe plekken. De ene helft van de week doet Jip een traject op het GGZ. De dagdelen dat hij daar niet is gaat hij naar school. Een kleine klas met 14 kinderen, en 2 á 3 juffen op de groep.

Maandag startte hij dus op de groep op het GGZ. Spannend. Maar ook fijn. Een groepje van 8 kinderen. Waar aandacht is voor alles. Waar ik niet uit hoef  te leggen hoe moeilijk het is om op een nieuwe plek te starten, waarom hij daarbij opgevangen moet worden. Waar ik niet hoef uit te leggen dat hij niet van verrassingen houdt, dat hij het moeilijk vindt om hulp te vragen, en dat hij geen drie dingen tegelijk kan doen. Ik bracht hem binnen en de leidsters stonden 2 man sterk voor hem klaar.

Ik moest terugdenkendenken aan de rondleiding die ik voor de vakantie kreeg. De leidster liet het doelen en beloningssysteem zien. Als het kaartje vol is, legde ze uit, dan mogen de kinderen grabbelen. In een open bak, de kadootjes zitten niet ingepakt, dus de kinderen weten precies wat ze pakken. Dat was het moment waarop ik een beetje moest huilen, omdat ik wist dat Jip hier begrepen zou worden.

Op school doen ze er alles aan om de dagen zo rustig mogelijk te laten verlopen. Carnaval? Als je wil dan mag je verkleed. Hoeft natuurlijk helemaal niet. Wat is nou de lol van verkleden? En schminck op je gezicht voelt toch vies? Ze draaien wat muziek op het plein. Maar als je niet wil, ook goed, dan eet je binnen een zakje chips, drink je een glaasje limo, en dat is dan Het Carnaval.
Schoolkamp? Eén nachtje logeren in een dorpje verderop is spannend genoeg. Heerlijk. Ik hoop dat Jip er tegen die tijd nog zit. Het traject dat hij nu volgt is in principe tot januari. Dan wordt bekeken wat de beste plek voor hem is. Of terug naar zijn oude school, of blijven op de plek waar hij nu zit. Van mij mag hij blijven waar hij zit.

Woensdag kwam ik hem halen van school. Ik was op tijd klaar op mijn werk en het was een verrassing voor Jip, eigenlijk zou hij alleen moeten fietsen. De route hadden we een paar keer goed geoefend. Ik was 1 minuut te laat en de juf zei dat hij was vertrokken. Met een vriendje, rechtsaf naar huis. De route die we hadden geoefend was linksaf. Gek genoeg maakte ik me er geen zorgen om, maar stelde het me juist gerust: Het voegt zich vanzelf. Hij zal de weg vast wel vinden.

Het wordt een intensief traject. Voor mij, voor mijn man, maar ook voor Jip. Ik ben heel benieuwd wat het ons gaat brengen.

Nu, zondagavond, ligt Jip nog wakker in zijn bed. Hij heeft last van de warmte. En last van een vol hoofd. Morgen zal het niet helemaal vreemd meer zijn, maar de routine zit er nog niet in. Het wordt weer een pittige week voor mijn lieve manneke,  maar vol vertrouwen gaan we hem tegemoet!