thuiskomen

's Morgens hing ik met weemoed en een traantje om de nek van mijn zus. Elkaar weer moeten verlaten na 3 heerlijke weken vakantie samen met haar gezinnetje valt me altijd weer zwaar. 

De jaarlijkse vakantiedip had ik een paar dagen eerder al gehad. Iedere zomervakantie komt hij weer even langs. Zo, een paar dagen voor vertrek. Bij een bakkie koffie, even bij de borrel, of hij houdt me gewoon een nachtje uit mijn slaap... De gedachte aan de malle molen die weer gaat draaien als ik weer thuis kom. Hoe ga ik de puzzelstukjes van alle activiteiten weer in elkaar passen? Ga ik het allemaal weer volhouden? Hoe ga ik ervoor zorgen dat ik mezelf niet voorbij ga lopen? Ik weet ook, dat, als ik eenmaal weer thuis ben, en alles gewoon weer draait, dat het ook weer allemaal gewoon gaat zoals het gaat. Dus waarom altijd toch die dip? Waarom kan ik niet gewoon op vakantie blijven?

Eenmaal thuis hing ik weer in tranen om iemands nek. Dit keer bij mijn buurvrouw.
Wat bleek... buurvrouw van links had samen met buurman van rechts heel mijn tuin onder handen genomen. Het gazon was geknipt en geschoren. Ja, dat veldje, waarvan Mr. C. en ik voor de vakantie nog tegen elkaar zeiden dat we het gras eigenlijk nog even zouden moeten maaien, maar waarvoor we gewoon de puf en de tijd niet meer hadden. 

De Annabellen die door de slagregens waren neergestort, en die ik maar gelaten had voor wat ze waren ( ik keek er immers toch niet tegenaan), die waren weer keurig opgebonden. 

treurig... zo liet ik ze achter...

Er was een gezellige pot met Agapanthus neergezet. Kijk eens hoe mooi het avondzonnetje door de bloemblaadjes schijnt!

 Aan de voortuin was de buurvrouw nog bezig, toen we de auto uitstapten. 

Hoeveel mensen treffen hun tuin zo aan na de vakantie???

Tel daar bij ook nog eens het strijkkaboutertje (buurvrouw rechts) op dat op de avond vóór de vakantie langskwam om er voor te zorgen dat we op het geplande tijdstip konden vertrekken....

Heerlijk dus om zo weer thuis te komen. Thuis, in het huis tussen twee buren die zo voor je klaarstaan!

Mijn motto? Vraag niet waar je het aan verdient. Vraag niet waarom. Vraag je vooral niet af hoe incompetent je misschien wel niet bent als huisvrouw als mensen je ongevraagd zomaar komen helpen (ja, mijn duiveltje probeerde me weer fijntjes neer te sabelen). Maar denk gewoon dat ze dit doen omdat ze blij met je zijn als buur, dat ze dit vast niet zouden doen als ze je niet zo aardig vonden, wees dankbaar en geniet ervan!