Wiskundedeuk

Rustig blijven. Zoek de logica…

Ik spreek mezelf toe. Chaos in mijn hoofd.  Paniek! Ik heb werkelijk géén idee waar het over gaat.

Drie kwartier geleden begon ik met het opschrijven van mijn naam. Dat was alvast goed voor één punt.  Daarna schreef ik als een razende de formules op mijn kladje. Domweg formules stampen,  dat lukte nog wel, maar het vervolgens toepassen?

‘Bereken de cosinus van een hoek van 45 graden’. ‘Soscastoa’. De toverspreuk staat op mijn kladpapier. Ik vul de getallen in en voer wat berekeningen door.  Goed voor een paar tiende punten, maar het antwoord ligt ver buiten mijn kunnen. 'Abacadabra' had er evengoed kunnen staan.

Ik had moeten luisteren. Mijn leraar had me indringend aangekeken vanachter zijn brilletje. ‘Natas, doe het gewoon níet’,  had hij gezegd. ‘ Je hebt geen wiskundeknóbbel, maar een wiskundedéuk!’  ‘Deuk???  Parabool bedoelt u zeker! Y=Xkwadraat!’ En of ik had opgelet!

Toen was ik hem nog dankbaar, die oude, kale man.

‘Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid. Kies exact!’, was de vernietigende slogan toen ik mijn vakkenpakket moest kiezen.

Hij had me erdoorheen geloodst. Hij had mijn rijmtalent ontdekt. Als ik mijn proefwerk eindigde met een gedicht, kreeg ik een punt extra. Zo werd een dikke onvoldoende soms net aan goed genoeg… Nu moest het examen op eigen kracht.

Het kansloze examen waar ik nog niet de helft van begreep… Ik moest een 3.2 halen voor een 4 op mijn eindlijst. De 8 voor Nederlands kon dat mooi compenseren. Die berekening kon ik wel maken. Een 3.7 trok me met de hakken over de sloot.

Met heel mijn hart wil ik mijn dochter behoeden voor het  falen tijdens mijn wiskunde-examen. Laat haar alsjeblieft doen waar ze goed in is.

Mijn slogan? ‘Een slimme troel kiest haar vakken op gevoel’. 

WE-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: oplossing. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com/

Zwijmelen op zaterdag: Never Tear Us Apart

Never Tear Us Apart van INXS.

Geen speciaal verhaal.
Geen speciale reden.
Gewoon een mooi nummer uit mijn jeugd.

Ik hoor 'm nog graag.

Overigens... er valt vandaag nog heel veel te zwijmelen.
Veronica zendt de album top 1000 uit.
Heerlijk! Ik zit weer vatsgeplakt aan oortjes en speakers deze week.

zwijmelen op zaterdag: we are the champions

Oké... nog één of twee marathonblogjes en dan hou ik erover op.

Laat me nog heel even in de overwinningsroes zitten. Volgende week land ik gewoon weer op d'aarde.

En hoe voorspelbaar, deze zwijmel, maar deze zwijmel geeft wel aardig het gevoel van afgelopen week weer.

Luister naar het liedje en kijk nog eens naar deze prachtige, dappere vrouw! Trots op mijn schoonzus!
Na een jaar van operaties, chemo, een heel behandeltraject sloot ze een rotjaar af met een glorieuze 10 kilometer in Rotterdam!

No Guts, No Glory!

We are the champions, van Queen... wie kent hem niet...

't is net een bevalling

Misschien een gekke gedachte, maar ik heb het gevoel dat het hele marathonproces eigenlijk gewoon net een complete zwangerschap en bevalling is geweest. Van het begin tot het eind zie ik overeenkomsten.

Toen ik het besluit om een marathon te gaan lopen net had genomen, wilde ik het ook niet vertellen aan de buitenwereld. Ik wilde het wel van de daken schreeuwen, maar ik was bang. Bang dat het fout zou gaan, bang voor blessures, bang voor reacties, bang voor mislukking.
Maar ik vond het zo gááf dat ik het ging doen. Ik was er zo vol van, maar bijna niemand wist het.
Zo ging het ook toen ik net wist dat ik zwanger was.

In stilte werkte ik mijn programma af. En toen ik het eenmaal had verteld... zo ongeveer na 12 weken (nee, het was iets korter :-) ) was iedereen ook heel belangstellend: 'Gaat alles volgens schema? Hoe ver ben je nu? Hoe lang moet je nog? Merk je dat je lijf verandert?' Dat soort vragen kreeg ik allemaal.

Hoe verder het vordert, hoe zwaarder het wordt.
Vroeg naar bed.
Eten voor twee.
Alcohol laten staan.
Algehele vermoeidheid.
Succeswensen.
Kaartjes voor de laatste loodjes.

Maandenlang werk je toe naar iets wat je nog nooit eerder heb gedaan.
Je weet niet of je het kan, maar hé, duizenden vrouwen zijn je voor geweest.
Je weet niet hoe zwaar het gaat zijn. Maar je noemt jezelf geen watje, dus wie weet kan je lijf het wel aan.
Je weet niet of je op je lijf kan vertrouwen. Misschien laat het je wel in de steek.
En ben je mentaal wel in staat om zoveel af te zien?

De angstdromen... dat alles verkeerd afloopt. Hoe vaak heb ik niet gedroomd dat ik te laat op de start verscheen. Hoe vaak heb ik niet gedroomd dat ik mijn schoenen was vergeten mee te nemen. Ook de angstdromen waren me tijdens de zwangerschappen niet vreemd.

Een dag van tevoren zet je je tasje klaar. Je kan maar voorbereid zijn. Voldoende drinken. Druivensuiker. Een krentenbol. Een banaan.
Je maakt een lijstje: niet vergeten! Startnummer! Juiste schoenen. Hartslagmeter. Smartphone.
Niet vergeten: Benen scheren! Je loopt morgen ineens tussen duizenden mensen in korte broek.

Na maanden wachten is het dan zover. De spanning. De concentratie. In jezelf gekeerd raken.
Tijdens de marathon de mantra's  in je hoofd. Niet op de maat van de weeën maar op de maat van de voetstappen: "Deze stap komt nooit meer terug. Deze stap komt nooit meer terug".
En bij de zwaarste stappen denken dat ze je alleen maar dichter bij de finish brengen.

Dan de finish zelf: de euforie was bijna net zo groot als bij de geboorte van mijn kinderen.
De ontlading. De blijdschap. De pijn die voorbij is....

De vermoeidheid die binnen een paar minuten toeslaat. Wankel... je ene been niet meer voor de andere kunnen zetten. Maar één ding willen en dat is liggen en slapen. En als je dan ligt, dan kun je door de adrenaline niet slapen.

Felicitaties. Kaartjes in de bus.
De buren die aan de deur komen om te vragen 'wat het geworden is'. 'Gehaald, met 5 uur, 2 minuten en 28 seconden' was het antwoord. 'En vergeet vooral die 28 seconden niet, want die waren het zwaarst' .

Heel de wereld móet weten hoe mooi het was. En de eerste dagen wil iedereen het ook weten. Maar ook hier gaat de wereld weer sneller verder met zijn leven, dan jijzelf.
Zelf zit je nog dagen met een bigsmile op een roze wolk. Zelfs de tranen op dag 3 na de 'bevalling' zijn bij mij langsgekomen.

En ja, vlak na de geboorte van de kinderen dacht ik ook: DIT NOOIT MEER!
Een dag later was de pijn alweer vergeten en zag ik alleen nog maar het mooie wat het had gebracht. Ik sloot de kans op herhaling over een paar jaar niet uit.

Over een paar jaar?
Met m'n loopvriendinnetje heb ik gekscherend al afgesproken dat we volgend jaar samen in Rotterdam lopen. Ze weet alleen nog niet dat ik het meen!

media-aandacht

Ik sta niet zo heel graag in de belangstelling.
Al zou je de laatste tijd anders denken.

Het feit dat iedereen me ineens 'kanjer' noemt voelt ook een beetje raar... Ik heb gewoon gedaan wat ik beloofd had. En ja, daar wel een beetje voor afgezien.

Maar... dit is allemaal voor Annemiek.
En daarvoor doe ik graag een paar stapjes buiten mijn comfortzone.

Het gewonnen spandoek van de RET (linksonder):
"Annemiek, pak je knapzak en maak van deze 10 km een onvermijdelijk avontuur"!

Gisteren, 15 april in het AD:

Met goede ogen kun je het, als je op de foto klikt, vast lezen!

En in dezelfde krant ook deze prachtige finishfoto van mijn schoonzus.

Geweldig... kippevel!

En dit is een fotogenomen door mijn buurvrouw, vanaf de tv. Tijdens het interview met TVRijnmond na de finish.

hier de link naar het filmpje

ff de tweede pakken van 17:18 - 19:53

http://www.rijnmond.nl/programmas/marathon-rotterdam-2013/afleveringen

op 126 minuten zie je mij finishen, op 140 minuten het interview met mijn schoonzus!

En ja... er kan geen aandacht genoeg voor zijn! Daarom deel ik het ook nog maar een keertje hier.

Boston vs Rotterdam

Groter kan het verschil niet zijn.

Het verslag dat ik gisteren schreef over de euforie bij de finish in Rotterdam vergeleken met de tragische gebeurtenissen in Boston.

Het voelt bijna raar om op een roze wolk te zitten.
Het voelt raar om het verslag te schrijven. Maar toch wil ik het vertellen... en bijna van de daken schreeuwen hoe mooi het was...

We leven in een gekke wereld...

Ik heb ze gelopen... álle 42 kilometers!!!

De hamvraag... heeft ze het gered?

Ja, ze heeft het gered!
En wat was het een mooie marathon!
Gevlogen, gezwoegd, genoten, afgezien. Gejankt en gelachen. Alles tegelijk.

Zaterdagavond ben ik heel vroeg mijn bedje in gekropen. Uitzonderlijk voor mij. En nog uitzonderlijker was dat ik gewoon bijna een hele nacht rustig heb geslapen. Eén keer werd ik wakker... door de bekende 'alles gaat mis vóór de start-droom': startbewijs vergeten, verkeerde schoenen bij me, metro rijdt niet naar Rotterdam, etc.

Om 7 uur stond ik rustig op en om een uur of 8 reden we weg richting Capelle om vandaar uit met de metro verder te reizen. Janneke nog een kus en een knuffel gegeven, zij was bij vrienden, en we zouden haar in de stad weer tegenkomen. We kwamen keurig ruim voor tijd bij de beurs aan. Nog even plassen, startnummer opspelden, gordeltje met flesjes omdoen, smartphone klaarzetten met muziek en runkeeper, wat laagjes warme kleding uit, wat eten en wat drinken, en op naar startvak G. Hélemaal achteraan.

Daar aangekomen had ik het even moeilijk. Nog een laatste kus aan Mr.C. Nog even wat traantjes wegpinken, het was toch wel heel spannend. Zou ik Annemiek, mijn lieve schoonzus voor wie ik deze marathon liep, hier over een uur of vijf in mijn armen kunnen sluiten?

En verdomd... ik moest weer plassen. Ik had de start gevisualiseerd als een kippenvelmoment: Lee Towers op de toren, het kanonschot... Vanaf de fontein op het Hofplein had ik echter maar een vaag idee van wat er in de verte gebeurde. Na het kanonschot duurde het nog lang voordat er beweging kwam in startvak G. Tijd zat om achteraan te sluiten in de rij voor de Dixie.

Een Dixie. Dát is pas een onvermijdelijk avontuur! Mijn hemel. Als sinds ik als puber de festivals afstruinde heb ik altijd mijn best gedaan die Dixies te vermijden. Met het idee dat ik nog wel meer af zou moeten zien vandaag, heb ik ook deze stap maar genomen. Ik was ruim op tijd klaar om rustig wandelend mijn startpositie achteraan weer in te nemen.

Een minuut of 6 ná het startschot kwamen we pas de startstreep over. Het tempo zat er gelijk goed in. Na een paar honderd meter gegil aan de zijlijn: Mama!!!! Daar stond ze, mijn Prulleke... ze zou gedurende de wedstrijd, klein als ze is, zo ongeveer mijn grootste steun en toeverlaat zijn.

De Zwaan over naar Zuid. Kippenvel! Al die lopers voor je te zien op die prachtige brug! Daar besefte ik pas echt goed dat ik gewoon wel eventjes de Marathon van Rotterdam aan het lopen was! Het tempo lag iets te hoog. Net boven de 9 km per uur. Maar langzamer lopen lukte gewoon niet in die massa.

Bij de Kuip ontmoette ik de eerste bekende supporters. Mijn lieve buurtjes van vroeger. Geweldig. Ze hebben géén idee hoeveel steun het geeft dat ze daar staan!

Vervolgens een lang stuk door Zuid, waar niet zo heel veel gebeurde. Ik was in gedachten bij Annemiek, die op dit moment, aangemoedigd door Mr.C. vanaf de tribune, met gewonnen spandoek, de 10 kilometer liep. De Bikkel. En verdraaid... daar stond R. lans de lijn. Mijn vriendin/oudcollega! Mooi man!

Ik had een vermoeden dat Janneke met onze vrienden bij metrostation Slinge zou staan. De sliert supporters werd al dunner, ik gaf de moed al op, toen ze ineens daar stond. Hand in hand hebben we een stukje samen gelopen. Gewapend met haar energie en een fles water kon ik met nieuwe moed de strijd weer aan!

Het tempo was intussen wat teruggezakt naar 8.9 km per uur. Daar maakte ik me wel wat zorgen over... ik zat nog maar kort in de wedstrijd. Met 17 km liep ineens iedereen om me heen te wandelen. Géén idee waarom. Het gaf me echter moed. Ik was er nog lang niet aan toe.

25 kilometer. Laan op zuid. Een blonde vrouw stak haar hand op en riep me iets toe. Ik kon haar niet verstaan. We pakten elkaars hand beet. En toen ik weer voorbij was bedacht ik me dat dat Dorethée (mede-blogger) moet zijn geweest. Grappig, ik ken haar niet, ik ken haar wel. Ze was een fijne supporter de afgelopen maanden en ik vind het een bijzondere ontmoeting. Maar het kan ook zomaar zo zijn dat het iemand anders was...

Weer de brug over naar het centrum. Om me heen wandelde bijna iedereen naar boven. Ik weigerde nog te lopen. Daarvoor was het nog te vroeg in de strijd.  Ergens tussen de 27 en 30 kilometer zou Mr.C. langs de lijn staan. En jawel... net na 27 kilometer, toen ik me na een waterpost een wandelingetje gunde, stond hij daar. Weer met een extra flesje water. Ze waren nodig. Het was warm.

Door de heksenketel in de stad, over de Blaak (gezellig feestje daar!) kwam ik ineens schoonzusje G. tegen. Ik wist geeneens dat ze er was. Geweldig! En een paar honderd meter verder één van mijn lievelingscollega's van mijn 'oude' bieb! Het gaf weer even vleugels voor komende kilometers. Zei ik vleugels? Ietwat moed... dat is een betere omschrijving. Ik ging het toch wel een beetje zwaar krijgen. Maar ik wist dat bij 32 kilometer mijn trainer H. en loopmaatje P. op me zouden wachten om me de laatste 10 kilometer erdoorheen te loodsen. Dat was mijn eerste focus. En al die tijd had ik het beeld voor me, van Annemiek die bij de finish zou wachten.

Maar voordat ik daar was was het nog even lastig. Het Kralingse Bos. Ik had geen benul meer van tijd. Ik had geen benul meer van hoe ver. Ik wilde maar 1 ding, en dat was wandelen. Even heb ik eraan toegegeven. Hoe blij was ik toen ik H. en P. in de verte zag staan! Met illegaal gesjoemelde startnummers op hun buik! Geweldig!

Ze namen niet alleen mijn gordel, mijn telefoon, maar ook de regie over. Ze praatten me moed in naar het volgende punt. De laatste 10 kilometer hakten we in stukjes. 37 kilometer. Daar zou mijn broer staan, met zijn vriendin en mijn zus. En vanaf daar per kilometer een stukje dichter naar de Coolsingel. Een luid gejoel in de verte! Daar stonden ze in de bocht! Ik kreeg ineens moed om een paar meter extra te maken door de buitenbocht om ze een knuffel te geven. Wat waren ze trots dat ik het tot zover had gebracht.

37 kilometer. Dan is het laatste stuk nog maar een stukkie. Ik zou het zomaar kunnen gaan halen. Terug naar het feestgedruis op de Blaak. Een kilometer verder weer mijn Prulleke langs de kant. Wat een feest!

Na iedere kilometer mocht ik van mijn begeleiders 200 meter lopen als beloning. Dan was de kilometer nog maar 800 meter lang. 2 rondjes op de atletiekbaan... dat moet haalbaar zijn. Vanaf de Blaak draagt het publiek je naar de Coolsingel. Iedereen lijkt je te kennen en spreekt je persoonlijk aan. Iedereen lijkt je vriend te zijn. Ik ging dit halen. Ik ging naar Annemiek op de finishlijn! Dit had ik zo vaak voor me gezien op de eenzame koude trainingen... ik ging het gewoon redden.

Rechtsaf de Coolsingel op. Mijn begeleiders nog steeds naast me. Klappend en het publiek opzwepend. Potverdorie... ik liep hier gewoon op de Coolsingel. Ik was er! Bijna!!! Loop maar lekker langzaam, zei P., des te langer kun je ervan genieten. Nog 100 meter... schoonzus G. duwt een megagrote ballon in mijn hand. Mén... wat is een ballon dan zwaar... maar veel te mooi om niet te dragen!

Nog 50 meter. Nog 25... Een hand van de burgermeester, de medaille... ja... dat hoort er ook bij...
(doe maar even klikken op de foto's voor een groter beeld en let vooral even op de high five die P. en H. aan elkaar geven! Mooi!).

Maar daarachter.... daar staat Annemiek. Met haar roze knapzakje als een baken in de lucht!

Tijdswaarneming? Totaal gemist. Ik was er. Bij Annemiek. Huilend en lachend tegelijk in haar armen. Hier heb ik het allemaal voor gedaan. En het is me iedere stap meer dan waard geweest!

We hebben nog minutenlang euforisch bij de finish staan juichen en knuffelen. Zo'n verbondenheid, zo'n gevoel van samenzijn en samen strijden. Zo'n gevoel van vreugde met alles wat we deze maanden bereikt hebben! Verdriet om alles wat gebeurd is. Juichend naar onze liefsten aan de andere kant van het hek. Links en rechts lieve vrienden om ons heen. Met H. en P. in een groepsknuffel 'you'll never walk alone' gezongen, nee gebruld. En even naar boven gezwaaid, naar Maatje, Kleine Jantje en Japie, die als apen zo trots naar beneden hebben zitten kijken.

Er volgde nog een hysterisch interview met TVRijnmond. Ik heb de beelden teruggezien. Er wordt een moeilijk verhaal verteld. Het verhaal van Annemiek. En ik sta er bij met een glimlach die ik gewoon niet meer van mijn smoel af krijg!

En totaal onbelangrijk maar iedereen wil het weten: 5 uur 2 minuten en 28 seconden heb ik erover gedaan!
Met dank aan alle familie en lieve vrienden, oud collega's langs de lijn. Zonder supporters geen Marathon!

O, en ook leuk...  *** hier*** kun je het verlag lezen van mijn schoonzus. Zo mooi als zij kan ik het niet vertellen hoor...

Enne... ik ga het toch nog even zeggen. Het doel was het Onvermijdelijk Avontuur van Annemiek steunen.
Je kunt het 'Onvermijdelijk Avontuur' steunen en volgen door het 'liken' van  onze facebookpagina. En als je daar toch bent... 'Like' dan ook gelijk even de facebookpagina van NoGutsNoGlory... de stichting die Annemiek gaat steunen voor betaling van haar behandelingen!

zwijmelen op zaterdag: you'll never walk alone

Welk nummer kan ik vandaag anders plaatsen als deze...

You'll never walk alone, van Lee Towers... met zijn gouden microfoon.

Laat maar komen die 42 kilometers.
Ik ben er klaar voor.
Ik lust ze rauw!

No Guts, No Glory !

Op dag één, toen we met het 'onvermijdelijk avontuur', de sponsoractie voor Annemiek, de lucht in gingen, werden we gewezen op de stichting No Guts, No Glory. En vanaf dat moment wist ik... het gaat goed komen met Annemiek en deze stichting.

No Guts, No Glory is een stichting, in het leven geroepen door Sander. Sander had kanker, en was uitbehandeld in Nederland. Maar hij had baat bij therapieën in het buitenland. Die werden niet vergoed door de zorgverzekeraar. Tot zover een bekend verhaal, zie Annemiek. Sander heeft toen deze stichting opgericht. Toen Sander vorig jaar overleed was zijn wens dat de stichting bleef bestaan en dat de stichting voor andere mensen hetzelfde bleef doen.

Ik heb toen op dag twee gebeld met Ellen van No Guts No Glory. Zij is de zus van Sander. Ik trof een enorme gedreven en betrokken vrouw aan de telefoon. Toen wist ik het zeker... heb geduld... dit gaat hem worden! Op de website en facebook trof ik een stichting met een enorme betrokken achterban.

Gisteren kreeg Annemiek het geweldige nieuws dat ze ook haar onder haar hoede gaan nemen. Hoe fijn is dat? We hebben samen staan juichen en brullen aan de telefoon. De zorgen om geld zijn even weg. Ze kan zich volledig gaan richten op herstel en ze kan zich weer ordinair zorgen gaan maken om haar treurige navel, haar cellulitis, en haal hormonenkont. (Dit zijn haar eigen woorden hoor!)

Hebben wij nu de afgelopen maanden voor niks gelobbyd? Nee... NGNG is ook niet in het bezit van een bodemloze geldput. Helaas.

Samen met No Guts No Glory gaan we kijken hoe we elkaars netwerk kunnen benutten om meer bekendheid te krijgen en meer geld in te kunnen zamelen.

Het feit dat Annemiek geholpen kan worden door NGNG heeft natuurlijk alles te maken met het stokje dat ze kan overnemen nemen van haar voorgangers: Sander, Judith en Ronald. Zij konden het stokje niet langer dragen. En Annemiek zal hem koesteren en ervoor strijden om het stokje heel lang onder haar hoede te kunnen dragen.

Dubbel, maar...Hoe blij en dankbaar kun je zijn... Annemiek en ik gaan zondag zwevend over de Coolsingel, op deze No Guts No Glory wolk!

No Guts, No glory !!!!

http://www.stichtingngng.nl/

Onvermijdelijk Avontuur op TV Rijnmond

Vanavond ieder uur in de nieuwsuitzending op TV Rijnmond:
Annemiek

Kun je hem op tv niet ontvangen?

Kijk dan op deze link mee.

http://www.rijnmond.nl/nieuws/08-04-2013/kankerpatient-loopt-marathon-om-geld-voor-behandeling

Dappere dodo... die schoonzus van mij.

Ik krijg net door dat ik bij de finish de pineut ben...

Zoveel leuke dingetjes op mijn pad

Ik word zo blij van alle leuke dingetjes die voorbijgekomen zijn deze week.

Het begon natuurlijk met de krantenberichten over het 'onvermijdelijk avontuur' (zie eerdere berichten onder het label 'onvermijdelijk avontuur' op mijn blog).

En ja... de olievlek waar ik het eerder over had, die die verspreidt zich.

Bijna overal waar ik kom, word ik aangesproken op mijn actie. En da's mooi. Vooral als het gedeeld wordt. En nog mooier als er ook gedoneerd wordt!

De woensdag na pasen stond er, een beetje schuchter, een jongen voor mijn balie. Hij kwam voor een behandeling naar de tandarts. Hij had een envelopje in zijn hand. 'Die moest ik van mijn moeder aan u geven, ze las het in de krant, en wilde graag helpen'. Nou... dan staat het kippevel wel even op mijn rug hoor.

Gevolgd door een officemanager die de artikelen midden in de gang op een schildersezel heeft gehangen, zodat niemand kan zeggen dat ze het niet hebben gezien :-)

Gevolgd door een drukker die kaartjes heeft gedrukt ter promotie van de actie op de 'ladiesnight'.

Gevolgd door mijn trainer die me spontaan omhelst en spontaan aanbiedt om in Rotterdam de laatste 10 kilometer met me mee te lopen. Hij wist van het hoe en waarom, waarom ik de marathon liep, maar na het lezen van de berichten in de krant vóelde hij ook waar het om ging.

Gevolgd door een 'briefing' van de ladiesnight waarop bekend werd gemaakt dat de opbrengsten van de loterij die die avond wordt gehouden, ten goede komen aan het onvermijdelijk avontuur.

Gevolgd door spontane donaties uit mijn loopgroep, en natuurlijk duizend succes-wensen.

Gevolgd door een medeloper uit de zaterdagochtendgroep die mij zachtjes influistert dat hij aan de school waar hij werkt heeft gevraagd om bij een goede doelen-actie ook aan mijn doel te denken. Er is nog niets beloofd, maar het is natuurlijk geweldig dat hij het vraagt!

Gevolgd door een man van de wielerclub die met 39 clubgenoten koffie kwam drinken op de sportschool waar ik vanmorgen moest werken. Hij gaf me enthousiast een hand en riep: hé, u ken ik, uit de krant! Hij vroeg me of ik iets paraat had, zodat hij het door kon geven aan clubgenoten. Hij las mijn sponsorbrief, zette me midden in de kring (help!), kondigde de actie aan en vroeg of alle mannen de komende week even op de clubwebsite wilden kijken, dan zou hij de actie daar geplaatst hebben. En of ze vooral zijn voorbeeld tot doneren wilden volgen.

Gevolgd door een paar jongetjes die me tijdens het trainingsrondje rond de plas aan kwamen moedigen: 'U bent toch de moeder van Janneke... nou... succes dan hoor... volgende week!'

Gevolgd door een heerlijk loopje in korte mouwen en korte broek, met de zon in mijn gezicht. De zon en de warmte waar ik de hele lange koude winter uren en uren achter elkaar naar verlangd heb.

Gevolgd door nog een heleboel leuke dingen, waar ik nu geen tijd meer voor heb om te noemen, omdat het bedtijd is.

En herinneren jullie je het blogje shine nog? lees het nog maar eens. Dit is precies wat ik bedoel!

zwijmelen op zaterdag: Fields of Joy

Vroegâh, toen ik nog een pubâh was, had ik naast mijn bed een grote stereotoren staan. En die had een ingebouwde wekker. Een hele poos was dit mijn 'wake-up call': The fields of Joy van Lenny Kravitz.

Heerlijk rustig wakker worden op zachte dromerige klanken, en naar gelang mijn stemming gaf ik bij de gitaarsolo een knal op de uitknop of gas bij op de volumeknop. (Sorry, mam).

Het was overigens niet dezelfde versie als hier geplaatst. De cd versie op youtube had een lang stilstaand beeld, en ik zie graag iets bewegen als ik een fimpje kijk. Dusss... het werd deze versie. Vanwege de geweldige gitaarsolo, en Berdien Stenberg eat your heart out... ook vanwege het geweldige fluitje!

Be prepared... pas je volume maar alvast aan, want het gaat knetteren!

pre-zwijmelen

Lieve medebloggers...

Gaat het bij jullie ook zo, dat je op vrijdag al helemaal klaar zit voor de zwijmelen op zaterdag van Marja ?

Keer op ik keer duik ik terug naar mijn jeugd, en zie ik gewoon voor weken, nee maanden, inspiratie voorbijkomen. Ik vind het gewoon moeilijk om te kiezen.

Ik ga gewoon smokkelen. Ik doe er gewoon één extra. Eén waarbij ik niet echt zwijmel, maar die ik altijd weer leuk vind om terug te horen, vanwege het meezingbrulgehalte en vanwege de bijbehorende 'luchtgitaarsolo's' .

Sweet Child o' Mine van Guns N' Roses, met een hele jonge Axl Rose...

Kwam zojuist deze tegen... sommige mannen worden mooi rijp.

Sommige iets minder.

En dan nu...

.... Voorjaar!!!

Heel die lange winter, met al die lange koude kilometers heb ik hier op gewacht. Lopen in de lentelucht!

Vandaag was hij er eindelijk.

En geen druk... maakt niet uit waarheen, maakt niet uit hoe lang, maakt niet uit hoe snel, zolang mijn benen en mijn hoofd het lekker vonden.

Zalig!!!

paginagroot, knalrood

Niet te missen, dit artikel in het westbrabantse huis aan huis magazine 'Uw Regio'.

(Klik gerust op het artikel, voor groter formaat! )