't is net een bevalling

Misschien een gekke gedachte, maar ik heb het gevoel dat het hele marathonproces eigenlijk gewoon net een complete zwangerschap en bevalling is geweest. Van het begin tot het eind zie ik overeenkomsten.

Toen ik het besluit om een marathon te gaan lopen net had genomen, wilde ik het ook niet vertellen aan de buitenwereld. Ik wilde het wel van de daken schreeuwen, maar ik was bang. Bang dat het fout zou gaan, bang voor blessures, bang voor reacties, bang voor mislukking.
Maar ik vond het zo gááf dat ik het ging doen. Ik was er zo vol van, maar bijna niemand wist het.
Zo ging het ook toen ik net wist dat ik zwanger was.

In stilte werkte ik mijn programma af. En toen ik het eenmaal had verteld... zo ongeveer na 12 weken (nee, het was iets korter :-) ) was iedereen ook heel belangstellend: 'Gaat alles volgens schema? Hoe ver ben je nu? Hoe lang moet je nog? Merk je dat je lijf verandert?' Dat soort vragen kreeg ik allemaal.

Hoe verder het vordert, hoe zwaarder het wordt.
Vroeg naar bed.
Eten voor twee.
Alcohol laten staan.
Algehele vermoeidheid.
Succeswensen.
Kaartjes voor de laatste loodjes.

Maandenlang werk je toe naar iets wat je nog nooit eerder heb gedaan.
Je weet niet of je het kan, maar hé, duizenden vrouwen zijn je voor geweest.
Je weet niet hoe zwaar het gaat zijn. Maar je noemt jezelf geen watje, dus wie weet kan je lijf het wel aan.
Je weet niet of je op je lijf kan vertrouwen. Misschien laat het je wel in de steek.
En ben je mentaal wel in staat om zoveel af te zien?

De angstdromen... dat alles verkeerd afloopt. Hoe vaak heb ik niet gedroomd dat ik te laat op de start verscheen. Hoe vaak heb ik niet gedroomd dat ik mijn schoenen was vergeten mee te nemen. Ook de angstdromen waren me tijdens de zwangerschappen niet vreemd.

Een dag van tevoren zet je je tasje klaar. Je kan maar voorbereid zijn. Voldoende drinken. Druivensuiker. Een krentenbol. Een banaan.
Je maakt een lijstje: niet vergeten! Startnummer! Juiste schoenen. Hartslagmeter. Smartphone.
Niet vergeten: Benen scheren! Je loopt morgen ineens tussen duizenden mensen in korte broek.

Na maanden wachten is het dan zover. De spanning. De concentratie. In jezelf gekeerd raken.
Tijdens de marathon de mantra's  in je hoofd. Niet op de maat van de weeën maar op de maat van de voetstappen: "Deze stap komt nooit meer terug. Deze stap komt nooit meer terug".
En bij de zwaarste stappen denken dat ze je alleen maar dichter bij de finish brengen.

Dan de finish zelf: de euforie was bijna net zo groot als bij de geboorte van mijn kinderen.
De ontlading. De blijdschap. De pijn die voorbij is....

De vermoeidheid die binnen een paar minuten toeslaat. Wankel... je ene been niet meer voor de andere kunnen zetten. Maar één ding willen en dat is liggen en slapen. En als je dan ligt, dan kun je door de adrenaline niet slapen.

Felicitaties. Kaartjes in de bus.
De buren die aan de deur komen om te vragen 'wat het geworden is'. 'Gehaald, met 5 uur, 2 minuten en 28 seconden' was het antwoord. 'En vergeet vooral die 28 seconden niet, want die waren het zwaarst' .

Heel de wereld móet weten hoe mooi het was. En de eerste dagen wil iedereen het ook weten. Maar ook hier gaat de wereld weer sneller verder met zijn leven, dan jijzelf.
Zelf zit je nog dagen met een bigsmile op een roze wolk. Zelfs de tranen op dag 3 na de 'bevalling' zijn bij mij langsgekomen.

En ja, vlak na de geboorte van de kinderen dacht ik ook: DIT NOOIT MEER!
Een dag later was de pijn alweer vergeten en zag ik alleen nog maar het mooie wat het had gebracht. Ik sloot de kans op herhaling over een paar jaar niet uit.

Over een paar jaar?
Met m'n loopvriendinnetje heb ik gekscherend al afgesproken dat we volgend jaar samen in Rotterdam lopen. Ze weet alleen nog niet dat ik het meen!