beuk-uurtje

Het blijft milimeterwerk: Het afstellen van de hoogte van het zadel, de hoogte van het stuur en de afstand van het zadel tot de stuurpin.

En paar millimeter verkeerd en het trapt niet lekker.

De SPD-tjes schieten met een soepele klik in de trappers.

Twee waterflesjes. Ze zullen nodig zijn.

En een vochtige handoek. Ik kan me damesachtig gedragen, maar tijdens deze uurtjes maak ik van menig zwetende man een kleintje.

Plekje tactisch uitgekozen: Niet onder de lamp, dat scheelt weer een graad. En lekker onder de airco.

Ik begin met het losdraaien van de benen. Met een paar minuten worden de spieren warm en soepel.

I have a dream!

De handen gaan naar positie 2. We komen uit het zadel. Genoeg gezeten. Ook de vezels die nog niet los zaten komen nu aan bod. Staan zit, staan zit. Tussendoor slokjes water. De benen blijven draaien.

Tijd voor de eerste veegpauze. Zweetdruppeltjes. Niet alleen op mijn voorhoofd. Ook op mijn rug, armen en benen voel ik straaltjes naar beneden lopen. We gaan los. We draaien de fiets 3  slagen zwaarder en trappen op het tempo van de muziek. If you go crazy, then will you still call me superman? We gaan staan in de pedalen bij het refrein en sprinten ‘tot we de voorste man hebben ingehaald’.

We staan nog steeds en trappen tegen de wind bergopwaarts. We draaien bij tot we niet meer kunnen.

We zijn boven. We draaien de knop terug naar afdaling. De pedalen draaien snel.

Het laatst werknummer. We gaan niet zwaarder, alleen maar sneller. We volgen het tempo van de muziek. Ogen dicht en gáán! Het zijn maar vijf minuten. Het venijn zit in de staart.

En ik ben leeg. Bodem bereikt.

Heerlijk.

We draaien terug en trappen rustig uit tot de laatste noot van de muziek.

WE-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: spinnen. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com/

Zwijmelen op zaterdag: dochters

10 jaar is ze vandaag.
Onze Janneke.

Mr.C. luistert graag met haar samen naar dit liedje.
Het liedje hangt van clichés aan elkaar. Maar het is allemaal zo waar.

Gisteren nog...
Wat gaat de tijd toch snel.
In mijn ogen blijft ze altijd klein.

Dochters, van Marco Borsato.

Boodschappenlijstje

3 a 4 spijkerbroeken voor Jip.
Van de week paniek. Om 10 voor 8. Ik had al op de fiets moeten zitten naar het werk. 'Ik heb geen broek om aan te trekken', zei Jip.
Inderdaad. Alles in de was. 1 broek was te groot. Geen riem aanwezig. Andere broeken aan stukken op de knieën. Of te strak. Of hoog water. Te koud voor het zomergoed.
Trainingsbroek aan naar school? Dat is een no go.
Gelukkig lag er nog 1 in de wasmand, redelijk bovenop, zonder vies nat goed erop.
Eigenlijk ook een no go... maar nood brak deze wet.
'Mag het van de Hema zijn' vroeg ik?
Gelukkig... het mag nog van de hema zijn. 'Als het maar lekker zit!' Dat scheelt weer tientallen euro's.

1 riem.
Zie bovenstaande, om in noodgevallen toch de te wijde broek aan te kunnen trekken.

1 babykado.
Voor de babyshower van 'my first Brasilian Girlfriend'. 
Mijn eerste babyshower in mijn leven. Samen met Janneke ben ik uitgenodigd. We gaan het zien en beleven.

1 kado voor Janneke.
Ze wil een rugzak van 'Eastpack'. Voor haar verjaardag. Want dan heb je levenslang garantie. Da's ff handig!!!

Sokken.
Drama... de hoeveelheid enkele sokken die ik altijd tot een paar moet zoeken 's morgens. #tijdverspilling. Dat gaan we anders doen. We vergroten de kansen door meer sokken van hetzelfde soort aan te schaffen.
Sokken voor mij en voor Jip.

Bibliotheek.
Telaatgeld gaat tegenwoordig per dag. Het boek is amper gelezen dus heeft me alweer teveel gekost.

Zwart blousje voor de sportschool (receptiewerk).
Oude blousje is te vaak te heet gewassen (zullen we het daar maar op houden?) en past daarom niet meer.
(Noteert: Bonnetje bewaren!)

1 winterjas voor Jip.
Om de paniek van van de week te voorkomen als het van de week ineens koud is. Hij heeft ook niets hangen wat hij eventueel wel aan zou kunnen. Lastige opdracht. Geen idee wat hot is or not bij die jongens.

Kaartje voor mijn zwager.
Wat een weekend weg had moeten zijn eindigde in bijna 4 maanden ziekenhuis en zorghotel. Zaterdag mag hij eeeeeiiiiinnnnndddddeeeeelijk naar huis.

Postkantoor.
Om de merchandise van No Guts No Glory op te sturen voor de volgende actie: 
No Guts No Glory Harley dag

Roomboter en eieren.
Janneke heeft een receptenboekje gekregen voor cupcakejes. De ingrediënten zijn al dagenlang niet op voorraad.


Ingrediënten voor een bokkepootjestaart.
Zaterdag wordt Janneke 10 (!!!) en omdat we Duitse vrienden over de vloer hebben, lijkt het me leuk om een echt hollands taartje neer te zetten.

a few minutes of fame

Dus... daar was ik op de dam.
Stikzenuwachtig.
Niet voor die 4 Engelse Mijlen. Maar wel voor dat 'diepte'-interview dat gegeven moest worden voor de camera. En het werd nog erger dan ik dacht.

Er was gezegd: 'een interviewtje bij de finish'.
Maar ik heb gewoon een paar uur lang een camera op mijn snufferd gehad.

Ergens tussen mijn ja-woord voor de medewerking aan het item en de start is besloten dat ik 'het item van de Dam tot Damloop' zou worden voor Hart van Nederland.

Nou ja... uiteindelijk is het het reslutaat dat telt.
In totaal, verdeeld over 2 avonden zéker 5 minuten aandacht voor No Guts No Glory voor miljoenen kijkers.

Hier na de finish... knuffelen en napraten met Ellen Gerritsen. De directrice van de stichting. Met haar grote gouden hart.

En hier een link naar de uitzending van zaterdagavond:

http://www.hartvannederland.nl/nederland/noord-holland/2013/55-000-mensen-doen-dam-tot-damloop/

Maar dit is natuurlijk de link waar jullie allemaal op zitten te wachten. En ja... die beelden van Annemiek. Die kwamen wel weer even binnen hoor:

http://www.hartvannederland.nl/nederland/noord-holland/2013/natasja-rent-voor-annemiek/

En ja... het voelt ongemakkelijk. Voor alle lopers was de prestatie even groot. Voor sommigen zelfs veel groter. Dus die focus op mij... ik snap het wel, maar ook weer niet. We waren allemaal Helden Voor No Guts No Glory!

zwijmelen op zaterdag: Chariots of Fire

Dit muziekje is voor mij verbonden aan afzien.

Helden zie ik voor me. Een ijzig koude hel. Van 63. Of welk jaar dan ook.
Ieder jaar heeft voor iedere held zijn eigen hel.

Elfstedentochten, ijsbaarden, afgevroren tenen, bevroren neuzen, modderige beklimmingen van cols in de buitencategorie, ultra-duurlopen, zwemtochten over het kanaal.

Maar ook de overwinningen op jezelf. Hoe klein of hoe groot ook.



Bruggetje....

Morgen is de Dam tot Dam loop.

De stichting http://www.stichtingngng.nl/ (die er o.a. voor heeft gezorgd dat mijn schoonzusje haar behandelingen kon betalen) heeft op verschillende plekken in Nederland mensen opgeleid van een 0-punt naar 4 Engelse Mijl. En morgen lopen ze hun allereerste wedstrijd. En natuurlijk gaan ze samen een mooi sponsorbedrag bij elkaar lopen.

Het was net na het marathonavontuur *klik* in april dat Annemiek en ik besloten daaraan mee te doen. Om ons te voegen bij deze groep geweldige lopers. Omdat ik er toen in april niet bij kon zijn op haar 10 kilometer, leek het ons geweldig om in Amsterdam wel samen te kunnen lopen. Helaas... het liep anders dan we in april dachten.

Ik begon er de afgelopen week steeds meer tegenop te zien. Een eenzame treinrit, vanaf het zuiden des lands naar Amsterdam. Al die moeite voor een pokkestukkie van nog geen 10 kilometer. Met een conditie die voor mijn doen ver beneden pijl is. En dat met een uitgelaten groep waarin ik niemand ken. Kansloos om daar wat leuks van te maken. Ik wilde al bijna afhaken.

Totdat Ellen, de directrice van de stichting contact met me opnam. Of ik misschien, heel misschien, er voor voelde om op de finish aan Hart van Nederland te vertellen wat het voor Annemiek heeft betekend dat No Guts No Glory haar heeft kunnen helpen. Phoe.... spannend, maar natuurlijk ga ik dat doen. Ik ben er toch   :-), en ik vertel graag over Annemiek. Zaterdagavond én zondagavond besteedt Hart van Nederland een item aan No Guts No Glory en deze geweldige actie op de Dam tot Dam loop

Dus... met de helden, die zich 'de debielen van de Dam ' noemen, die zich van een 0-punt naar 4 mijl geworsteld hebben. Met Annemiek, de held die zo gevochten heeft, niet alleen tegen de kanker, maar ook tegen erkenning van haar situatie, tegen het gevestigde systeem, tegen protocollen, voor bekendheid voor No Guts No Glory.... Met alle helden die hun eigen strijd strijden, op welk front dan ook. Met hun allemaal in mijn hart luister ik vandaag naar mijn heldenmuziekje:

Chariots of Fire... van Vangelis

Enne...allemaal kijken hoor, zaterdag én zondagavond! 

Zwijmelen op zaterdag is een rubriek van Marja. Meer zwijmelen? Klik hier!

samenloop voor hoop... het verwart me

Vandaag was hier in Bergen de Samenloop voor Hoop. Een 24-uurs estafette tegen kanker.
Met de collega's en klanten van de sportschool lopen we om beurten een uurtje rondjes op het sportpark.

Voor 5 euro kon je een kaarsenzak kopen.
Vanavond stonden er 6.000 om de sintelbaan.
Iedereen kent wel iemand, voor wie hij een kaarsje zou willen branden.
Zoveel kaarsjes.
Het verwarde me.

Vanmiddag trok ik het maar slecht. De bijna feestelijke, uitgelaten stemming met harde muziek.
Het verdriet was nog te rauw en te aanwezig om er aan mee te kunnen doen.
Het verwarde me.

Maar ook mooi, om met honderden plaatsgenoten, met een team collega's, met vrienden, familie en kennissen stil te staan bij kanker. En vooral bij de hoop. Hoop die ik, maanden geleden voor Annemiek had willen geven, toen ik me inschreef voor dit evenement. Hoop die er voor haar niet meer is.
Het verwarde me.

Een kaarsenzak voor Corine. Zij streed samen met Annemiek. En samen werkten ze niet hun Bucketlist, maar hun Fuck-it list af. FDKK schreef ik erop. (Scroll m'n blog maar door als je de betekenis gemist hebt.) Hoop voor Corine. Maar haar kaarsenzak staat naast die van Annemiek.
En het verwarde me.

Een prachtige kaarsenceremonie toen het donker was. Mooie muziek. Veel verdriet om ons heen was voelbaar. Met Janneke heb ik hard staan huilen bij het kaarsje van Annemiek, dat niet wilde branden.
Ook dat verwarde me.

6.000 kaarsjes. à 5 euro stuk.
Voor het KWF. Da's mooi. Heel mooi. Ze doen ongetwijfeld goed werk. Onderzoek, zodat binnen 10 jaar kanker 'slechts' een chronische ziekte is. Zodat niemand eraan dood hoeft te gaan. Maar in mijn hart een vonkje twijfel. Ook ik heb van de week de salarislijst voorbij van de directeuren van de grote goede doelen voorbij zien komen. . En natuurlijk... het zijn knappe koppen, die veel geld binnen kunnen halen. Maar er zijn gewoon zoveel strijkstokken. Het is dat we zo mooi samenlopen voor hoop. Het is de gedachte. Het is de aandacht die er weer voor is. Maar in mijn hart zit toch écht de twijfel of ik er goed aan doe.

Helemaal onder aan de lijst bungelt Ellen Gerritsen. De directeur van No Guts No Glory. Met een Salaris van precies 0, 00 euro. En reken maar dat ze net zo hard werkt. En reken maar dat haar betrokkenheid net zo groot, zo niet groter is.
Ook dit verwart me.

Minimaal 30.000 euro heeft dit evenement dus opgeleverd. Da's mooi. En ik hoop met heel mijn hart dat ieder dubbeltje goed besteed wordt.
Gisteravond stond ik op een ladiesnight voor No Guts No Glory. We brachten bijna 350 euro binnen. Een evenement van een heel andere orde.
Maar toch verwart dit me ook.
Omdat ik zéker weet dat No Guts No Glory iedere euro aan de behandelingen van de begunstigden besteedt. Ik gun ze zoveel meer.

Dussss.... liep ik vanavond mijn rondjes.
Met de slogan Beleven, Meeleven, Doorleven op mijn borst.
Maar daaronder, droeg ik met trots, mijn No Guts No Glory shirt.
Vlak bij mijn verwarde hart.

zwijmelen op zaterdag: drivers seat

Dit nummer doet me altijd denken aan één bepaald moment.

Het was in de periode dat ik samenwoonde met M.
Mr.C. was was vaak over de vloer.
Vaak? Hij was er vaker wel dan niet.
En ik vonnemeigenlijkwelleuk , maar ik had verkering.

Dussss.... gebeurde er niet zo heel veel.
Maar we hadden wel altijd ontzettend veel lol met elkaar.

Ik weet niet waarom dit moment me zo bij is gebleven.
Het was geen  'Speciaal Moment'.
We waren op weg naar het Delftse Hout.
Prachtige dag. Raampjes open. Uitgelaten vrolijke stemming een een zorgeloze zonnige dag voor ons.
(Ahhh.... zorgeloze dagen... ik heb ze het afgelopen jaar te weinig gehad...).
En dit nummer op de radio.

En hoe mooi is het als je de afgelopen 20 jaar bij het horen van dit nummer steeds een zelfde soort gesprekje hebt?

'Weet je nog, in je Corsaatje, bij het Delftse Hout?'
'Nee, ik weet niet... wat was er dan?'
'Toen draaide dit nummer ook... dat je dat niet meer weet...'
'O, ja... dat zeg je altijd bij dit nummer'


Drivers Seat, van Sniff 'n'the tears:

Weet je... ik ga gewoon overromantiseren. Achteraf gezien was dit het moment waarop ik onbewust wist... Die Co (zo noemde we Mr.C in die tijd), dat wordt mijn man voor 't leven.

Meer zwijmelen? Kijk bij Marja! *klik*

Brief aan Annemiek

Lieve, lieve Annemiek,

Wat hebben we een intens jaar beleefd.

Van de week schreef ik over ons balkonmoment, vorig jaar, op je fijne plekkie aan het water, waar we een gesprekje hadden over de dood. Of je dan antwoord had op al je vragen. Of je een alwetend inzicht kreeg in de vragen van het leven. Of je misschien een cursus regenboogmaken zou krijgen bij binnenkomst daarboven, zodat je iedereen die je lief was nogeens kon laten zien dat je er was. Jip, wijs als hij was met zijn 12 jaar, liet je een liedje horen. Het gaf precies weer hoe jij je toen voelde. Het nummer heette iridiscent. We moesten google erop loslaten. We wisten de betekenis niet. Jarno wist het ook niet. We konden het niet geloven: Iridiscent betekent regenboogkleurig.

Een paar weken later was je bij ons in Duitsland op de camping. Stoere vrouw in tent. Voor wie een ritje naar de wc eigenlijk al teveel was. Daar zagen we de omslag bij je plaatsvinden. Je flikkerde de diagnose het raam uit. Je ging voor volledig herstel.

Daarna is er zoveel gebeurd. We gingen van start met ‘het Onvermijdelijk Avontuur’. Op jouw blog riep je mensen op om je te steunen. Rauwe, scherpe teksten die er niet om logen. Maar vooral wilde je je verhaal neerzetten om ook anderen, zoals bijvoorbeeld Corine, te kunnen helpen. Geld moest er komen. En niet zo’n beetje ook. Je hebt zoveel drempels moeten nemen. Leuren met leed, zoals je het zelf omschreef. Je vond het verschrikkelijk. Met je billen bloot voor de rest van Nederland. Je had geen keus. Samen waren we dankbaar voor ieder dubbeltje dat binnenkwam!

Samen beleefden we ook het marathon avontuur. En god, wat heb jij me geïnspireerd om moedig te zijn. Er waren momenten dat ik één groot falen voor me zag. En bang was voor alle aandacht die het kreeg. Op dat moment sloeg jij me met de tekst van Mandela om de oren:

Er is niets verhevens, in jezelf klein te maken,
zodat andere mensen zich niet onzeker zullen voelen.
We zijn allemaal gemaakt om te stralen,
Zoals kinderen dat doen.
Als we allemaal ons licht laten stralen, 
geven we onbewust anderen de vrijheid dit ook te doen.

En hop… daar ging ik weer. 
WAt was die fucking winter lang en koud, Annemiek. Ik bleef maar lopen in die klotesneeuw. Maar ik zag onze finish voor me. Jij, op de 10. Waar haalde je de 

kracht vandaan? En na jouw finish heb je uren zitten wachten tot ik er was, met je vermoeide lijf. En dat duurde en dat duurde maar. Daar stond je, op de finish. Je knapzakkie als een baken in de lucht. Wat hebben we euforisch staan brullen daar in elkaars armen. Annemiek, de geboorte van mijn kinderen en trouwen met jouw lieve broer staan op een gedeelde eerste plaats. Maar dit moment met jou… komt op een goede tweede.

We kwamen in contact met No Guts No Glory. Ellen, met haar geweldige achterban. Nog eens duizenden onbekende mensen sloten zich aan bij de bonte stoet  volgers van jouw onvermijdelijke avontuur. Nog eens duizenden mensen die geïnspireerd raakten door jouw moed en kracht. Bijna 50.000 pageviews op je blog wijffie! Je laatste blogjes 4.000 elk! Dat zijn aantallen waar ik alleen maar van kan dromen!

En dat is wat ik met dit verhaal wil zeggen…. Jij hebt me zo geinspireerd dit jaar. Je hebt me zo moedig gemaakt. We hebben samen zoveel mooie momenten beleefd. En wat ik zo dan bijzonder vindt: op deze plek zijn zoveel mensen aanwezig die óók zulke momenten met jou hebben beleefd. Je maakte handig gebruik van de talenten van de mensen om je heen. En met iedereen deelde je je momenten op geheel eigen wijze. Bijzonder, omdat jij ze bijzonder maakte. Bijzonder omdat jij er met jouw woorden, jouw kracht en jouw daden was.

Ik weet niet eens meer hoe lang het geleden is dat ik je vast heb gehouden, Miek. Het moet wéken geleden zijn. Er zat een vakantie tussen. Maakt niet uit… we hadden bijna dagelijks een contakkie. 20 augustus was ook zo’n bijzondere dag. De dag van de FDKK- tattoo met het kankeranker en jouw hartverscheurende brief aan de toekomst en Babs en Moos. Het was de 15^e sterfdag van mijn moeder, en ik miste haar. Midden in de nacht belde je me. Ik schrok me te pletter. Maar je vond het nodig om me te troosten. En dat voelde je goed aan. Wie moet nou wie troosten, Bikkel… met al je angsten en verdriet om de dood daar in het ziekenhuis….

Ik heb het gevoel dat je tot op het laatst te druk was met leven Annemiek. Doodgaan daar wilde je simpelweg niet aan. Donderdag vroeg je je nog af hoe je in hemelsnaam moest gaan stralen op het Benefietconcert van No Guts No Glory dat afgelopen zondag was. Zondag was de dag dat onze wegen van ons avontuur zich scheidden.

Met de laatste kracht heb je je los moeten maken. Van Babs en Moos. Een onmogelijke taak. Van je moeder. Van alles en iedereen wat je lief was. Ga er maar aanstaan.

We kunnen niet langer naast je lopen op jouw avontuur. Maar jouw avontuur leeft verder. In de harten van Blond&Blond. In de harten van ons allemaal. In de kleuren van de regenboog.

Vertel Kleine Jantje dat we het goed hebben met elkaar. Dat we genoten hebben van je. En rust vooral lekker uit meissie. Je hebt een moedige strijd gestreden. Voel je geborgen in zijn armen. Kijk samen toe, en geniet, van hoe wij het leven vieren. Met jouw gedachten, jouw moed, jouw inspiratie in ons hart.

Bedankt Meissie…. 

zwijmelen op zaterdag: Iridiscent

Ruim een jaar geleden hadden we een gesprekje bij mijn schoonzusje op haar fijne plekkie op haar balkon. We spraken over hoe het zou zijn als je dood zou zijn. Of je dan antwoord kreeg op al je vragen. Of je dan een alwetend inzicht kreeg op de grote vragen des levens. Of je misschien een cursus regenboogmaken zou krijgen bij binnenkomst daarboven, zodat je iedereen die je lief was nog eens kon laten zien dat je er was. 

Jip, wijs als hij was met zijn 12 jaar, liet Annemiek toen liedje horen. Het gaf precies weer hoe zij zich toen voelde. Het nummer heette Iridiscent. We moesten google erop loslaten. We wisten de betekenis van Iridiscent niet. Jip wist het ook niet. We konden het niet geloven: Iridiscent betekent regenboogkleurig.

Annemiek vroeg aan Jarno of hij zou willen dat hij dat nummer voor haar zou draaien als we afscheid van haar zouden nemen. Dat vond hij een fijn idee.

Kort daarop flikkerde ze haar diagnose ' ongeneeslijk ziek' het raam uit en begon ze aan haar onvermijdelijk avontuur. Op weg naar volledig herstel.

Veel sneller dan we wilden was gisteren het moment daar.

In mijn toespraak haalde ik dit voorval aan. En ik sloot af met de boodschap dat haar avontuur voortleeft in de harten van de kinderen. In de harten van ons allemaal. En in de kleuren van de regenboog. 

Ooit met een gezelschap euforisch staan staan klappen en juichen voor een regenboog? Ooit massaal het glas geheven naar de lucht? Wij deden het!

Annemiek is een snelle leerling. Ze deed een spoedcursus regenboogmaken. Daar was hij! Nee, ik weet zeker: daar was zij !!!

Vier het leven

Gisteren is onze lieve, dappere, strijdende, levenslustige Annemiek overleden.

Ze was nog zo druk met leven dat doodgaan in haar woordenboek niet voorkwam.
En hoewel vooral Annemiek, maar wij met haar, ertegen vochten, en hoewel het écht het allerlaatste was wat we wilden.... gek genoeg zeggen we nu: het is goed zo.

Jip gaf op zijn eigen wijze uiting aan zijn verdriet.
Pak er maar een doos tissues bij...

Haar kracht, moed en strijdlust was inspiratie voor velen. Haar avontuur gaat verder in ons hart.

Vier het leven!