ruim je ideeën nou eens op!

Bij mij in een hoekje van de woonkamer staat al maanden en maanden een vergaarplek van 'rommel'.
Mr.C. vraagt keer op keer wanneer ik het nou op ga ruimen.
Maar eerlijk gezegd weet ik niet waar ik het moet laten.
Ik heb geen atelier, alle planken in de kasten zijn bezet, en ik pak het meerdere keren per week beet om aan te werken.

Pannenlappen, pannenlappen en nog eens pannenlappen :-)

Vanaf vandaag weet ik waarom het me het hele jaar nog niet gelukt is om het op te ruimen.

De rest van het jaar zal het me ook wel niet lukken. Ik heb nu in ieder geval een weerwoord.

zwijmelen op zaterdag: Living Doll

Op het einde van het jaar wordt er altijd veel naar de radio geluisterd.
We beginnen voor de kerst met 'Serious Request'.
En met kerst schakelen we door naar Radio 2 voor de top 2000.

Serious Request... het schept toch een band met alle Nederlanders om je heen.
En mooi om te zien, hoeveel initiatieven er komen om maar zoveel mogelijk geld op te halen. Vooral door de jeugd!

De top 2000 is vooral leuk om met elkaar naar te luisteren. Sommige nummers zeggen mij niets, sommige nummers heeft Mr. C juist niks mee. Andere nummers brullen we samen mee. Of hebben we allebei onze herinneringen aan. En soms blijken de kinderen een oud nummer ineens mee te kunnen zingen omdat het de begintune is van een cartoon, of omdat het onlangs gecoverd is.
Het brengt ons altijd terug naar alle fases in ons leven.

De plaat van deze zwijmel staat dit jaar op nummer 1160 in de top 2000. Het is niet mijn favoriete plaat. En zeker geen zwijmel. Maar ergens is hij toch heel toepasselijk. Het was, samen met 'a different corner' van George Michael, mijn eerste single die ik kocht.
Tja... we bescheurden ons, mijn moeder, mijn broertje en ik, wekelijks bij 'the young ones ' op TV. En helemaal toen Cliff Richard een single met the young ones maakte.

Bij Serious Request kun je dus plaatjes aanvragen voor een bepaald bedrag. En dat bedrag komt dan ten goede aan een goed doel. Dit jaar was het bestemd om kindersterfte t.g.v. diarree tegen te gaan.

Inmiddels is de DJ Gerard Ekdom bekend geworden met zijn jaarlijkse playback van 'living doll'. Ieder jaar laat hij zijn act wel een keertje zien. Zijn act bracht dit jaar (in zijn eentje!) 37.000 euro op!
En daarom deel ik hem even met jullie.
Ik vind 'm gewoon ontzettend leuk om naar te kijken.

verdubbelen maar

Mag ik jullie voorstellen aan 'De Verdubbeldame'? <- *klik*

Wat doet de Verdubbeldame?

Al het goede komt in meervoud. Daarom verdubbelt de Verdubbeldame jouw inzet voor een betere wereld. Niet in geld, maar in daden.
Stel, je wilt graag iets goeds doen voor de wereld, maar je vraagt je af wat je in je eentje nou teweeg kunt brengen. Dan is het fijn om te weten dat je de Verdubbeldame kunt inschakelen. De Verdubbeldame treedt dan in jouw voetsporen en doet precies wat jij ook doet. Dat maakt jouw initiatief dubbel zo zinnig.
De Verdubbeldame verdubbelt die inzet dan, door precies hetzelfde te doen (of indien dat niet mogelijk is: iets vergelijkbaars) en daarover te bloggen. De Verdubbeldame kan soms de goede daad in eigen omgeving uitvoeren, en zal soms naar je toe komen om je letterlijk terzijde te staan. Anderen kunnen zich vervolgens aanmelden om ook die daad te verdubbelen, zodat de impact nog groter wordt.

Iedere week heeft ze op haar blog een verdubbeldaad. Een daad die is voorgedragen door één van haar lezers. Verdubbeldaad 139 is iets maken om te doneren aan No Presents No Glory. Via haar blog kunnen lezers zich aanmelden om mee te verdubbelen door iets te kopen of te maken voor No Presents No Glory. Alle opbrengsten zullen ten goede komen aan No Guts No Glory: www.stichtingngng.nl. 

Neem vooral eens een kijkje op haar inspirerende blok, en verdubbel vooral mee, met verdubbeldaad 139 of met één van de 139 andere verdubbeldaden.

Rechts op mijn blog staat, om het de verdubbelaars makkelijk te maken, een grote knop naar mijn 'winkeltje' voor No Presents No Glory.

Er leiden meerdere wegen naar Tokyo

Deze wil ik jullie niet onthouden.
Een Japanse methode om vermenigvuldigingen uit te rekenen.

Ik vind hem briljant.
En wat ik me gelijk afvraag... waarom wordt er op school maar één methode geleerd?
Stel nou dat deze methode me beter had gelegen dan de traditionele? Dan had mijn rekencarrière er misschien wel heel anders uitgezien.

Al zoekend op Youtube kom ik deze tegen: De Gelosia Method of Multiplication.

Het lijkt me fijn, als alle methodes aangeleerd worden, en zie maar welke je past. Maar dat zal wel weer stuiten op praktische bezwaren.

Eindelijk, eindelijk klaar

Begin juni postte ik een blogje.
Over een heerlijk weekend bij mijn zus.
Over hoe heerlijk we onder andere hadden zitten fröbelen aan het bidstoeltje.
Hij heeft altijd bij ons in het ouderlijk huis in huis gestaan.
Na het overlijden van mijn moeder is hij verhuisd naar mijn zus.

Het stoeltjes was qua kleur en stijl niet meer passend in haar interieur.

Dus ze besloot het stoeltje te pimpen. 

Strak in de zwarte lak. De stoffering nam ik voor mijn rekening.

Tot vandaag heeft het project, terwijl het bijna af was, stilgelegen. Diezelfde middag werden we gebeld dat mijn zwager, haar man, die samen met mijn man, broer en goede vriend aan het motorrijden was in Duitsland, een ernstig ongeluk had gehad *klik*. 

Het revalidatietraject heeft lang geduurd. En het zal nog een lange weg zijn naar een zo goed mogelijk herstel. Maar hij was in ieder geval weer in staat om te helpen met het stoeltje! 

Nu heeft ze hem dan eindelijk afgemaakt!

Ik vind hem leuk!

En om het helemaal af te maken.... 

Wie wil dat nou niet? Een bidstoeltje met bijpassende ovenwanten! 

Van de resten stof maakte ik het mooiste setje ooit.

Nu nog wat steentjes en pailletjes erop en ze kunnen zo bij Roy Donders in de winkel!

zwijmelen op zaterdag: nine crimes

Het gebeurt een enkele keer.
Dat je een nummer voor de eerste keer hoort en dat het je direct raakt.

Van de week had ik zo'n moment.
Gelukkig werd de plaat afgekondigd en heb ik de titel onthouden.
Het verbaasde me dat ik dit nummer niet niet herkende en eerder in aanmerking had laten komen voor de zwijmel. Het heeft een paar jaar geleden toch gewoon in de Top40 gestaan.

Thuisgekomen heb ik het nummer gelijk opgezocht op Youtube.
En wat bleek nou? Ik had het nummer al eerder opgezocht.
En direct weer afgeschoten omdat ik de klip zo naar en gruwelijk vond.
Iets dat in mijn dromen weer voorbij zou kunnen komen, omdat het te eng is om naar te kijken. En ergens zit er toch wel een hele mooie opbouw in de clip. En is hij origineel.
Maar goed, misschien ervaart de rest van de wereld dat wel anders.

Vandaag ga ik toch voor dit nummer.
Omdat hij me voor de tweede keer wist te raken.

Met mijn ogen dicht plaats ik hem.
En misschien moeten jullie ook maar met je ogen dicht luisteren. Het is een prachtig gevoelig nummer, vind ik.

Nine Crimes van Damien Rice.

droom doormidden

Vanmorgen hebben we mijn droom doormidden gezaagd.

Tja... dat surfen, is inmiddels toch echt wel iets uit vervlogen tijden.

Vroeger als puber was ik heel vaak op het water te vinden.

De plank lag op de boerderij van mijn oom en tante. En zij woonden aan een grote plas. Eén plank meer of minder in een oude stal, daar deden ze gelukkig niet moeilijk over.

Zelf woonde ik bij Den Haag. En op mijn vrije dagen ging ik regelmatig op het racefietsje naar de Kaag.

's Morgens vroeg heen, hele dag surfen, en 's avonds op de fiets weer terug.

Ik had er hard voor gewerkt. Duizenden en duizenden paprika's heb ik gepeld, om mijn plank bij elkaar te sparen. Eén gulden per kratje kreeg ik. En ik was een snelle peller. Met 35 gulden per dag had ik een mooi weekloon.

Mijn leven kreeg in de loop van de jaren andere prioriteiten. En jarenlang lag de plank daar in de stal.

Twee jaar geleden heb ik hem verhuisd naar mijn eigen huis, in de hoop dat de kinderen ooit zin kregen om te gaan ravotten bij ons achter op de plas. Ze hebben er nooit interesse in gehad. 

En ik bleef maar dromen. Hoe gaaf het zou zijn als ik het weer op zou pakken. 

Vanuit de sportschool kijk ik altijd jaloers naar buiten. 

Wat is er nou lekkerder als 's avonds nog even te gaan spelen, met het water en de wind, totdat de zon onder gaat? Maar als moeder met een vaste baan, een bijbaan en de nodige hobby's heb ik ook geen idee waar ik de tijd vandaan moet halen. 

Een paar weken terug kregen we te horen dat Jip, na een epileptische aanval, in ieder geval de komende twee jaar zéker niet alleen mag zwemmen. Laat staan dat het verstandig is om midden op een plas op een surfplank een beetje in het water te gaan staan stoeien.

Vandaag had ik een plotselinge vakantiedag. Ik had de plank naar het water kunnen je sjouwen, me in mijn wetsuit kunnen hijsen (maar die past toch niet meer) en ik had me heerlijk kunnen vermaken met de wind, het water, de zon en de kou. 

Beter was het om de droom doormidden te zagen. We hebben hem gelijk maar naar de vuilstort gebracht. Dan zijn we gelijk van de rommel af. De buren zullen blij zijn. Zij kijken niet meer tegen de puinhoop van mijn gevlogen dromen aan.

zwijmelen op zaterdag: heartbeats

Vanavond moest ik ineens weer aan dit filmpje denken.
Mooi plaatje, en zo'n vrolijk geheel.

Het was een paar jaar geleden ineens een hitje door een reclame van Sony.

Heartbeats van José Gonzalez.

Ook leuk... de 'making-of':

Prijsvraag

In de categorie suffe foto's...

Degene die het leukste onderschrift bedenkt wint de eeuwige roem!

En wat vind ik van.... de nieuwe anijs'sachets'.

Al heel mijn leven zitten de anijsklontjes in dit blik:

Vroeger, bij mijn moeder was dat zo. En nu nog steeds. Ik weet niet meer of ik het blikje van haar meegekregen heb toen ik het huis verliet. Misschien heb ik het mezelf toegeëigend... ze spaarde blikjes, dus één meer of minder zou ze niet missen. Dat zóu ik zomaar gedacht kunnen hebben. Misschien heb ik er ooit eens eentje uit nostalgische overwegingen op een rommelmarkt op de kop getikt. 

Het handige aan dit blikje is: er passen precies drie pakjes klontjes in. Die pakjes klontjes koop je per drie en dat is voor mij meestal ruim voldoende voor een winter.

Heel mijn leven lang was dit een prima werkend systeem, dat geen verbetering behoefde. 

Maar meneer of mevrouw de Ruyter dacht er anders over. 

Vorige week lag ineens mijn systeem overhoop.

Anijsklontjes koop je tegenwoordig niet meer in blokjes, maar in 'staafjes'. Of met een mooi woord (gruwel) 'sachets'. 

Er zitten er slechts 12 in een doosje. En het ergste is: ze passen niet in het blikje.

Nu kan je denken... val me niet lastig met geneuzel over blokjes en blikjes, maar o, laat me alsjeblieft lekker even mopperen. In pittige tijden met Echte Problemen is het zo lekker om te neuzelen over klein leed.

En laat ik er dan ook eens een rekensom op loslaten:

3 pakjes anijsklontjes (12 klontjes in een pakje)  is samen 150 gram kost €0,88

1 pakje van 12 sachets van 6,3 gram is 75,6 gram kost €1,49 

De zakjes kosten 12,5 cent per stuk. De blokjes 0,024 cent.

Dat is een prijsstijging van meer dan..... ehhhh.... heel veel procent. 

(Ik wou dat ik net zo makkelijk kon rekenen als dat ik kan schrijven).

Ik heb ook het idee dat de hele handel veel zoeter is dan een klontje. Speurwerk op google laat me weten dat een zakje overeenkomt met anderhalf klontje. Ja... dat is een half klontje teveel.

Dus... Ik wilde meneer meneer of mevrouw de Ruyter al mailen omdat hele gebeuren extra geld, extra verpakkingsmateriaal, extra suiker en anijs, extra vrachtwagens om de grotere verpakkingen te vervoeren, extra benzine, extra ruimte in mijn blikje en bovenal extra ergernis kost. Ik wilde vragen of ik mijn oude vertrouwde klontjes terug mocht krijgen. 

Het is niet nodig, het antwoord ligt natuurlijk al klaar. 'De oude klontjesmachine' is versleten, en dit is er voor on de plaats gekomen. En het duurdere productieproces wordt natuurlijk doorberekend aan de klant.

Zucht... kent er iemand nog een andere anijsblokjesproducent dan de Ruyter? Want dit vind ik gewoon eigenlijk tien keer niks.

zwijmelen op zaterdag: Ordinary Love

Welk thema is toepasselijker dan deze vandaag? 

Ordinary Love, van U2.

'Als we ons licht laten schijnen, schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen.'

haaknaaldenhoesjes

Soms ben ik zo in mijn nopjes hè? Omdat ik het zo fijn vind om in de weer te zijn met mijn lapjes en mijn bandjes, kantjes en randjes.

Iemand vroeg me of ik een haaknaaldenhoesje kon naaien.

Vast wel.
Google is my friend.
Van de leukste dingen die ik zag combineerde ik alles tot het handigste model.

Ik ging naar de stoffenwinkel voor een lapje en wat bandjes, kantjes en randjes.

En na een avondje door gassen op de machine had ik mijn eerste hoesjes af. Na tips van de eerste haakster met ervaring heb ik het pilotmodel aangepast. En nu zijn ze te koop. Bij mij. Voor €15,00. De helft van de opbrengsten gaat naar No Guts No Glory. De andere helft is vergoeding voor de materiaalkosten. 

Ik vind ze superschattig, en goed gelukt. Er zijn er al 4 in bestelling :-)