So you think you can dance ?!

De afgelopen weken komt een spookje uit het verleden wekelijks voorbij.
Het is de stem van mijn (toen) 6-jarige zus:
"Wat dans jij stom... moet je kijken hoe jij danst..."
En vervolgens deed ze voor hoe belachelijk ik wel niet danste.
En ja... het zag er inderdaad stom uit, zoals zij dan danste.

Bam! Daar zat voor de rest van mijn leven het stempel op mijn voorhoofd:

IK KAN NIET DANSEN!

Tot op de dag van vandaag kan ik dus niet dansen.
Althans... ik voel me niet los en vrij genoeg om te dansen.
Jammer. Mr.C. is gek op dansen. Hij danst wel met mij hoor. Maar hij danst veel beter. En dan voel ik me kleiner en kleiner worden naast hem.

Als ik dan al eens dans, dan kijk ik jaloers om me heen. Naar de mensen die zich wel kunnen laten gaan. Naar de mensen die zich niet afvragen hoe ze eruit zien als ze dansen. Naar de mensen die zich niet bekeken voelen door de mensen die om de dansvloer heen staan. En dan voel ik me eigenlijk zoooo ongemakkelijk...

Hoe dom kon ik een paar maanden geleden zijn...
Ik besloot een dance-event te organiseren samen met de sportschool.
Een dansmarathon van 3 uur, voor het goede doel, voor No Guts No Glory. Dance4Glory!

Ik ben niet het type dat dan aan de kant gaat staan en zeggen: doen jullie het maar, ik kan het niet, het is te moeilijk.

Dus ik ben gaan 'trainen'. Iedere dinsdag sta ik in de Zumba les. En ik kan je vertellen... trainen voor een marathon is één ding, maar 'trainen' voor een dance-event is andere koek. Iedere dinsdag sta ik in een zaal, met allemaal swingende en blije mensen om me heen. Een vrolijke enthousiaste instructeur voor me. En, horror!,  ik zie mezelf continu staan in een metersgrote spiegel. Met nogsteeds het stempel op mijn voorhoofd: IK KAN NIET DANSEN!

En ja... na drie lessen kan ik zeggen dat ik er aan wen. Dat ik het een ietsjepietsje leuker ga vinden. En dat ik met de pasjes soms best mee kan komen, hoor. Maar soepel, swingend en losjes zal het nooit worden.

O, ja, en als je een event organiseert... dan is het ook handig als heel veel mensen dat weten. Dan bel je de krant. En de krant ziet er vervolgens gelijk een mooi verhaal in. Of ze dan ook een mooie actiefoto mogen maken van mij, in traning voor de dance-marathon.

Dit gaat dus heel spannend worden. Ik stap wederom ver buiten mijn comfortzone. En ik hoop dat er van mijn hoge houten-klaas-gehalte niets terug te zien is op de foto's.

Alles wat erbij komt... dáár heb ik wel heel veel zin in. Iets organiseren, van betekenis kunnen zijn voor iemand, merken dat mensen enthousiast worden om me heen, bereidheid om me te helpen, bereidheid om te doneren. Ook in deze uitdaging weer nieuwe dingen leren. Dat zijn de dingen waar ik wél blij van zal worden de komende tijd.

Goed, alle details volgen volgende week.
Als ík kan dansen, kan iedereen het. Dus ik heb mezelf maar opgeworpen als drempelverlagende factor.
Zet 21 maart maar alvast in je agenda. Kom kijken, kom meedoen. En kom zien hoe vrolijk dansend ik de lente in ga!

O... en het spookje uit mijn verleden... dat is overigens één van de mooiste en liefste engelen die ik ken hoor. Het duurde alleen een paar jaar voordat ik daarachter was.