Zwijmelen op Zaterdag: Father en Daughter

Van de week kwam dit filmpje voorbij.
Het was naar aanleiding van de Nederlandse inzending voor de Oscar voor de korte film *klik* .

Het filmpje dat deze week genomineerd was, heeft helaas geen Oscar gewonnen.

Het filmpje dat ik vandaag plaats in de Zwijmel won hem wel, in 2000.
Het gaat om 'Father en Daughter' van Michael Dudok de Wit.
Geen liedje dus dit keer, maar een prachtig kort filmpje.

Ik heb hem keer op keer gekeken.
En op het einde moest ik steeds weer huilen.

Ik kan alleen maar hopen dat voor iedereen de hemel er zo uitziet...



Meer zwijmelen/ meezwijmelen? Kijk bij Marja.

Zwijmelen op Zaterdag: Aan de Kust

Hij is al zestien, M., één van de beste maatjes van Jip.

Een leuke knul die om welke reden dan ook graag bij ons is.

Type lange slungel, petje op zijn hoofd en een longboard onder zijn voeten of in zijn hand.

Hij veroorlooft zich vrijheden die ik van een ander niet zou pikken, maar bij hem vind ik het leuk.

Als hij hier komt heeft hij altijd honger en Jip en M. beginnen hun chill-middag altijd met een lunch.

Het kan dan zomaar voorkomen dat M. alle kasten opentrekt, kijkt wat er in huis is en besluit om voor iedereen die trek heeft eitje te gaan bakken.

Het is bijna vanzelfsprekend, dat als hij hier is, hij niet voor het avondeten weg gaat.

Hij woont een kilometer of 30 verderop. Dat heb je dan weer op speciaal onderwijs... de vriendjes komen meestal niet uit de wijk.

M. is een vrije vogel. Met zijn buspas doorkruist hij alle omliggende provincies om op mooie plekken te gaan longboarden. Verdwalen doet hij niet, zegt hij. 'Ik kom altijd wel weer een plekje tegen dat ik herken, dus ik kom ook altijd weer thuis'. 

Dat hij ook bij ons vandaan in het donker weer huiswaarts keert, daar moesten wij erg aan wennen. Maar ja... ook ik was 16. Toen deed ik veel gekkere dingen. En zijn eigen moeder heeft er al helemaal geen problemen mee, dus dan moet ik dat vooral zelf ook niet doen. Maar een 'appie' bij thuiskomst wordt dan wel weer erg gewaardeerd.

Hij is nog maar zestien, dat lieve maatje van Jip.

Twee weken geleden stond hij hier op zondagmorgen totaal ontredderd voor de deur.

Bevend als een rietje. Zich geen raad wetend wat hij moest doen, wat hij moest zeggen, wat hij moest voelen. Of hij even binnen mocht komen om te praten met Jip. Want dat kan hij met Jip altijd zo goed. Zijn vader had die nacht een einde aan zijn leven gemaakt...

Wat zeg je tegen een jongen die net het allerergste bericht dat hij krijgen kan, heeft gehoord?

Hoe kan je hem troosten? Hoe kan Jip, met zijn 14 jonge jaren, steun geven aan M.? 

De dagen die hierop volgden merkten we dat M. gelukkig langs bleef komen. Ze zaten op Jips kamer achter de PC, en soms hoorden we ze lachen, met hun zware overslaande stemmen. Ze gingen lekker longboarden buiten. We merkten aan M. dat we vragen konden en mochten stellen. Dat hij goed kon praten over zijn vader, over zijn verwarde gevoelens, en over de zorgen die hij had.

Een dag voor de uitvaart appte hij een foto van de rouwkaart door. Hij wilde er eerst niets van weten, maar hij zou het toch wel fijn vinden als Jip daarbij aanwezig was.

M. is een held.
Hij zong als afscheid voor zijn vader, voor een 'publiek' van bijna 400 man, een lied over de Zeeuwse kust, waar zoveel herinneringen lagen mooie dagen met zijn vader. Aan lange zomerdagen, surfen en longboarden. Aan avonturen die ze samen beleefden.

Ik hoop dat M. blijft komen en blijft praten. Ik hoop zo dat we hem kunnen steunen.
Door te luisteren misschien? Door hem te laten vertellen? En door te bevestigen dat alle gevoelens die hij heeft er gewoon mogen zijn? Ook de gevoelens die hij niet wil hebben? En ook het gevoel dat hij gevoelens verwacht te hebben, maar die niet heeft? Ik zou het verder gewoon ook écht niet weten. Gewoon écht niet.
Ik hoop dat het hem lukt om zich door deze moeilijke tijd heen kan slaan, én dat het hem lukt om dit schooljaar met een diploma op zak af te sluiten. Want dat is één van zijn grootste zorgen, zegt hij.

Ik hoop zo dat hij, als hij later terugkijkt op deze periode, kan zeggen dat we hem hebben kunnen helpen.

En ik hoop dat Jip blijft praten. Over wat dit alles met hem doet.

Meer zwijmelen op zaterdag? Kijk bij Marja.

Zwijmelen op Zaterdag: Take me to Church

Vrijdag de dertiende was zo gek nog niet.

Na een griep die een dikke twee weken duurde voelde ik vandaag de energie eindelijk weer stromen.

Ik heb me een klein dagje ziek gemeld, ik heb daarna gewoon gewerkt en was blij als de dag weer voorbij was.
Thuis stortte ik in. Hield wedstrijdjes met mijn zoon wie het hardst kon hoesten en moest mijn dochter troosten die door ons gehoest niet kon slapen, op haar tandvlees liep en daardoor, naar eigen zeggen, haar CITO-toetsen heeft verpest.

Ik heb weken niet gesport. Geen zin. Te moe. Te gammel. Te gaar.
Ik heb me er niet zo heel druk over gemaakt.
In de regel vind ik bewegen lekker genoeg, en ken ik mezelf goed genoeg om te weten dat het tijdelijk geen zin hebben geen smoesjes zijn, maar dat het een teken is dat mijn lijf een pas op de plaats moet maken.
Ik heb dus braaf gewacht op de morgen dat ik op zou staan met het gevoel dat ik de energie voelde stromen. En vandaag was de dag.

Vandaag had ik een verplichte vrije dag van mijn werk. Geen straf. Ik mocht van mezelf uitslapen, en toen ik wakker werd scheen de zon.
Zoals ik al zei: ik voelde weer energie, dus ik ging hardlopen.

Binnen een kilometer werd ik alweer genadeloos afgestraft. Mijn longen deden nog niet mee, dus de rest van mijn lijf had het ook zwaar.
Ik besloot eraan toe te geven, en te wandelen op de momenten dat ik het nodig vond.

Het werd een prachtige wandeling in de zon. Met een runnetje op de momenten waarop ik voelde dat het kon.

's Middags was er de carnavalsoptocht van de school van Janneke. Altijd leuk om even met wat buurtjes langs de kant te staan.
Het was de laatste keer dat we daar stonden. Na groep acht vliegt ze uit naar het Middelbaar, en hebben we geen kinderen meer op de lagere school.
En hoewel we niet alleen maar goede herinneringen hebben aan de optocht (leest zelf groepjes maken om een wagentje te bouwen, Jip die in vorige jaren de aansluiting miste en buitengesloten werd, in dikke tranen overprikkeld halverwege opgehaald moest worden omdat hij het gewoon niet trok) heb ik daar vandaag toch maar even afscheid staan nemen van dit feestje op school. Hoe heerlijk om Janneke te zien stralen tussen haar vriendinnetjes.

En God... ik blijf me verbazen hoe mooi ze is. No way dat ze over een paar jaar zonder toezicht mag gaan dweilen in de stad!

 En ik heb mijn armbandje terug!
Beetje vaag plaatje, maar hij is me heel dierbaar!





Een paar weken geleden bleef ik tijdens het werk met mijn armbandje hangen aan de bar. Hij was helemaal uit vorm, helemaal gedeukt en ik kon wel janken. Ik had hem op mijn trouwdag van mijn moeder gehad en sindsdien niet meer afgedaan.
Toen ik ermee naar de juwelier hing, stonden ze ( het juweliersechtpaar) er samen hoofdschuddend naar te kijken. Ze waren bang dat het niet meer te herstellen was. Met tranen in mijn ogen liet ik de armband achter.
Vandaag kreeg ik hem terug. Ik moest beloven dat ik hem 'in ere' moest gaan dragen, als ik er nog lang van wilde genieten, en dat ik er niet meer mee mocht werken en zéker niet mee zou gaan dweilen dit weekend. (Dweilen is datgene wat we met carnaval hier in de stad altijd doen...).
Ik beloofde het plechtig, deed hem thuis gelijk weer om, omdat ik eigenlijk gewoon wel vind dat vandaag gewoon een feestdag  is.

Tot zover dus een topdag.

Nu nog mijn zwijmel voor de zaterdag.
Hoe maak ik een bruggetje?
Nou... ik denk maar gewoon niet.

Ik kwam hem gisteren tegen op internet.
Het nummer kende ik. Maar het was me eigenlijk nog nooit speciaal opgevallen.
Totdat ik het zag met deze dans.
En man, man, wat een gratie en wat een kracht.
Echt... sommige poses doen we weleens  met krachttraining, en dan voel ik me altijd net een walvis op het droge. Laat staan wat het kost aan kracht om het er dan ook nog eens soepel uit te laten zien.

Het is een dans op het nummer van 'Take me to Church' van Hozier.
En mocht het je bekoren... de originele clip is ook heel indringend... google gerust...

Ik wens iedereen een mooi weekend toe.
Agge mar leut et!

Meer zwijmelen / meezwijmelen?  Kijk bij Marja!

Wiskundetrauma

Ooit had ik een wiskundeleraar die het met mij helemaal niet zag zitten. Bij toeval kwam hij erachter dat ik wel goed kon rijmen en dichten. Hij maakte met mij de afspraak dat, als ik mijn proefwerken eindigde met een gedicht, ik dan een punt extra kreeg voor mijn toets. Zo loodste hij me het jaar door, in de hoop dat ik het vak wiskunde zou laten vallen. Ik eindigde met een krappe voldoende.

Er was toen een campagne van de overheid: 'Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid. Kies exact.' Dus ik dacht... ik ben een slimme meid, ik kies wiskunde.
Hij heeft nog geprobeerd om me ervan af te praten, maar dat lukte niet. Achteraf had hij het me gewoon moeten verbieden.

Uiteindelijk heeft het me bijna mijn diploma gekost. In nare dromen komt het gevoel van op het examen zitten, en bij God niet weten waar het over gaat, nog wel eens terug. Geen rijmpje kon me meer helpen.

Uiteindelijk had ik een 3,2 nodig om met een 4 op mijn eindlijst te slagen. Met een 3,4 ging ik in blinde paniek met de hakken over de sloot. De 4 die uiteindelijk op mijn eindlijst stond, die compenseerde ik met een hoog cijfer voor Nederlands.

Bij het zien van deze foto komt het hele verhaal weer terug....

Ik vind hem briljant!