Hoe de week van Tas was (11)

Ergens was de week weer best een beetje pittig.
Niet heel druk, niet heel veel gedaan, maar wel een beetje verdrietig.

Vlakbij ons was iemand die ons zeer na staat plotseling een familielid verloren.
Op het moment dat je dan voor haar staat... dat je eigenlijk niets weet te zeggen. Dat je armen tekort lijken om het hele gezin tegelijk te omhelzen... dat je hoopt dat je hart de juiste toon slaat om hopelijk iets van troost te kunnen geven.

Mr.C. en ik hebben elkaar maar weer eens aangekeken, beseft dat het leven dat we leven zo mooi is met ons viertjes en al het liefs dat om ons heen is. En ik heb heel hard gehoopt dat we gewoon nog heel lang ontzettend veel van elkaar mogen houden...

Als mijn hoofd in standje verdrietig staat, lukt het me niet om heel veel beet te pakken. Ik deed wat kleine klusjes. Wat laatste boodschapjes voor de kerst.

Janneke vroeg van de week of we ervoor konden zorgen dat er voldoende zakgeld op haar pinpasje stond, want ze wilde ons met kerst verrassen. Een dag later lagen er allemaal ingepakte cadeau's onder de boom. De schat.
Natuurlijk wilde ik dan ook niet achterblijven dus ik deed ook een duit in het zakje. En gisteren leverde Mr.C. ook zijn bijdrage. En Jip? Ach... zolang niemand hem duidelijke instructies geeft om naar de winkel te gaan om een klein cadeautje voor iedereen uit te zoeken, omdat we dat nu eenmaal allemaal hebben gedaan, komt het ook niet in hem zelf op om aan te haken. Ook goed. Soms weet ik nou niet welk gedeelte autisme of gemakzucht is...

Hoe de trainingen gaan voor de halve marathon?
Och! over het weer heb ik geen klagen. Ik loop nog steeds met korte mouwtjes.
Ik heb daags na het besluit een trainingsschema geprint, waar ik, gezien de korte voorbereidingsduur ergens op een kwart moest aanhaken.
Toevallig stonden er deze week 5 trainingen op het schema. Dus gelijk volop aan de bak.
Ik kan dan ook verschrikkelijk 'autistisch' worden (zoals mijn zoon zou zeggen) en me echt vastklampen aan zo'n schema.
Zondag heb ik wel een beetje gesmokkeld.
Ik had een ouderwetse kater.
Het is natuurlijk niet sjiek als dame om hierover te praten, maar het was een echte kater die bleef plakken na een feestje en met de nagels van zijn voorpoten met al zijn gewicht aan mijn kont bleef hangen.
80 minuten duurloop stond er op het programma. Maar dat kon ik echt niet aan. Ik besloot de rustige training die eigenlijk vandaag (dinsdag) op het programma stond zondag te lopen, dus vandaag moest ik aan de bak. 'Voor straf' deed ik er vandaag 10 minuten extra bij, dus ik heb weer een keurige anderhalf uur gelopen.
Kortom: de traingen liggen op schema.

En omdat het nu toch écht over en uit is met het werk bij Fitness Palace besloot ik om mijn werkblousje om te bouwen. 2 paar pannenlappen haalde ik eruit. Ze zijn nog niet af, dus wordt vervolgd.

O, ja. En ook even leuk om te laten zien. Er lag al weken een fotootje te wachten dat in een lijstje moest. 12 is ze nu, mijn prachtige dametje. Toen ik met het vullen van dit lijstje begon had ik géén idee hoe vakje 12 eruit zou gaan zien. Ik had hem met geen mooier plaatje kunnen vullen!

En OHHHHHH! 

Op het moment dat ik dit blog afrondt staat de postbode voor de deur! Met een doos vol prachtig gehaakte poncho's van blogster Dieneke! Ik smelt ter plekke... ze zijn prachtig. Kinderponscho's met bijpassende mutsjes en een werkelijk prachtige Russische sjaal. Alles om te verkopen voor No Guts No Glory! Dieneke, lieverd! Dank je wel! Zo gaaf! 

En een lief kaarshoudertje voor mezelf! Zo lief dit! 

Hoe de week van Tas was (10)

Wat ik deze week erg leuk vond was de chalange die ik tegenkwam op Facebook.
Iemand vroeg mijn 5 dagen lang een foto te plaatsen van 15 jaar of ouder.

Ik zal ze hier ook delen, met het verhaal achter de foto:



Wat een moppie was ik hè? Om op te vreten schreef mijn moeder onder deze foto in mijn foto-album.

Dit is een foto gemaakt van mijn lieve moedertje, mijn liefste zus en ik. Mijn moeder en ik hebben allebei een gebroken arm. Ze was gevallen met de fiets toen haar tas tussen de spaken kwam. Mijn vader had toevallig ambulancedienst en kreeg de schrik van zijn leven toen hij zijn vrouw en dochtertje van de straat moest rapen. Mijn moeder wist daar niets meer van, want ze had een hersenschudding.
De schommelstoel werd door veel familieleden herkend. Ik heb hem zelf ook nog een poos in huis gehad toen ik samenwoonde met Mr.C. Hij is ooit verdwenen... Via mijn broer? Via Marktplaats? Ik had hem zomaar nog in huis willen hebben want hij is na al die jaren weer superhip.



Met het risico om afgeschoten te worden door mijn lieve vriendin en naamgenootje Natasja.(Nu zien jullie ook waarom we altijd Kleine Tas en Grote Tas worden genoemd). Hopeloos ouderwetsch deze foto. Ik denk dat deze foto op onze eerste stagedag van de opleiding voor verpleegkundige is genomen. Ik bespeur bij Kleine Tas wat spanning op dr koppie en mijn houding straalt één en al ongemakkelijkheid uit.
De verpleging heb ik al met al toch zo'n 10 jaar volgehouden. Ik ben geëindigd op de gynaecologie en verloskunde. Vooral dat laatste was superleuk en mooi om te doen maar met een reizende man en kleine kinderen qua diensten niet meer te combineren. Kleine Tas is nog altijd mijn lieve vriendin!




Dit is ongeveer de eerste foto waar ik samen met Mr.C. op sta. We hadden nog geen verkering, maar eigenlijk wist ik hier al dondersgoed dat ik met hem oude wilde worden. Met mijn toenmalige vriendje gingen we met zijn drieen op vakantie. Op de brommer naar de Ardennen. Ik achterop bij vriendje op de MT. Mr.C. op mijn opgevoerde Puch Maxi. Ik geloof dat hij wel 90 km/u reed. Via zeeland naar het Prins Albert Kanaal en in een rechte streep door naar de Ardennen. Het was een verregende k*tvakantie maar man... Wat een vrijheid en wat hebben we gelachen. Ik was 17. No way dat Jannek dan met twee mannen op opgevoerde brommers op vakantie mag!
Ook leuk op deze foto: ' kriebel eens even lekker in mijn nek'. Nog steeds een vraag die zéker een paar keer per week voorbij komt.

Op bovenstaande foto kwamen ontzettend veel reacties.
Mensen die me 'wild' vonden in vergelijking met hoe ik nu ben.
En ook leuk vond ik de reactie van vrienden van toen (en nu!) die ook al dondersgoed door hadden dat ik best wel eens met Mr.C. oud zou kunnen worden :-).





Bij de laatste foto's kon ik niet kiezen en smokkelde ik een beetje door twee foto's te plaatsen.Op 4 augustus 1998 trouwden Mr.C. en ik.
'Eerder en anders dan verwacht' stond er op onze kaart.
Eigenlijk zouden we in mei 1999 in Schotland trouwen. Alles was in kannen en kruiken, we hadden een pachtige locatie voor de bruiloft... Totdat we in juli 1998 hoorden dat mijn moeder uitzaaiingen had van kanker in heel haar lijf. De levensverwachting was hooguit een paar weken. Mr.C. en ik zijn als een gek naar het stadhuis gerend (bij wijze van spreken dan) en zijn in ondertrouw gegaan. Toen was het nog 2 weken wachten voordat we mochten trouwen. Het was heel spannend of mijn moeder de trouwdag zou redden... ze ging met stappen achteruit.
Gelukkig heeft ze er op onze bruiloft bij kunnen zijn. Wat was dat fijn!
Het was gelijk de laatste dag dat ze uit bed was geweest.
Het was een prachtige dag, vooral omdat iedereen wilde dat het voor ons een mooie dag werd, en vrienden en familie droegen overal hulp aan voor bloemen, een trouwauto, een video-verslag en zelfs een party-boot voor het feest.
Het was een dag vol vreugde, beseffen wat je hebt, maar ook van afscheid nemen omdat veel mensen wisten dat het de laatste keer was dat ze mijn moeder zagen.
De trouwring van haar en mijn vader, daar hebben we Mr.C. zijn naam en onze datum in laten graveren en die draag ik nog dagelijks met trots.
De tweede foto is dus zo ongeveer de laatste foto waar ik samen met mijn moeder op sta, en waar ook mijn ouders samen opstaan. Op 20 augustus, 16 dagen na onze bruiloft is ze overleden. 49 jaar is ze geworden.
Mooie herinneringen aan een hele speciale dag dus...
En Mr.C.... nog altijd mijn lieverd en rots in de branding!

En nog twee dingen die ik te leuk vind om niet te delen.

Zoals beloofd: mijn prachtige Janneke klaar voor
 het kerstgala:

En ik nam een moedig besluit:

Op 6 maart 2016 sta ik aan de start van een halve marathon op de CPC in Den Haag.
Het is moedig, maar ik ben niet overmoedig.
Aan dit besluit hangt een vermindering van gewicht vast van, nou, ik hoop toch zeker wel minimaal 5-10 kilo. Het moet. Het is nodig. En ik geloof dat ik dit alleen maar kan redden door een doel te stellen. De eerste trainingen zijn achter de rug. In de kop zit het goed. De knop is om. En ik hoop echt dat ik een hele goede periode tegemoet ga van gezond eten en goed bewegen.

Zwijmelen op Zaterdag: Pappie, het antwoord van Flappie

Een beetje grof, maar ik kan dat zelf wel hebben :-).
Eindelijk, na al die jaren, is hier het antwoord van Flappie!

Hoe de week van Tas was (9)

Ik kan met recht zeggen dat ik een fijne week achter de rug heb!

Veel (voor)pret gehad met de sintvieringen.
Op mijn werk doen we al een paar jaar een spel met dobbelstenen en kaartjes.
We kopen dan voor €5,00 iets moois, iets lelijks en iets nuttigs en vervolgens wordt er om de cadeau's gedobbeld en gestreden.
We eindigen altijd bloedfanatiek om de meest onzinnige cadeau's.
Sinds vorig jaar heb ik het spel ook in de familie geïntroduceerd en daar is het succes even groot.
Ik heb echt twee keer een heerlijke avond/middag gehad en weer eens enorm gelachen om alle onzin die voorbij kwam.

Zaterdagmorgen kwam de Sint ook nog bij ons langs.
Er werd aangebeld en ik kon nog net mijn lieve buurvouw om de hoek weg zien schieten.
Superlekkere pompoentaart, chocola en een tegoed bon voor een High Tea voor Mr.C. en mij. En bovenal een lief gedicht.

Vrijdagmiddag moest ik nog even met Jip naar de stad om voor hem een cadeau te scoren.
Even gauw naar de stad werd een onderneming van een paar uur omdat ik een pepernootje in mijn achterband had. We moesten een ommetje maken naar de fietsenmaker en met de bus weer terug. En eigenlijk was dat heel erg leuk. Met een puber die zich 90% van de tijd opsluit in zijn stinkhol was het gewoon ineens weer heel gezellig om uitgebreid te kletsen. We hebben heerlijk gestruind in zijn favoriete platenwinkel. Echt een ouderwetse winkel met rekken vol CD's en Vinyl LP's.
Hij kocht zijn 2 cd's van zijn favoriete band. En ik vulde het hiaat op in mijn albumcollectie. Het album Nevermind van Nirvana had ik tot mijn grote schaamte als laatste Nederlander gewoon niet in de kast staan. (Nu nog niet :-)... hij ligt nog in de auto, want daar draai ik het vaakst muziek :-)).

Zondag heb ik uitgebreid uitgslapen, lekker een stukje hardgelopen (pepernoten en chocola verbrand). Er bloeiden nog steeds klaproosjes achter in het havengebied. 6 December was het hè?!

In de middag ben ik weer achter de machine gedoken.
Voor mijn naailerares maakte ik bijpassende ovenwanten voor bij haar schort.

En voor mijn schoonzusje begon ik aan een bestelling kraamcadeau's.

Gisteravond meldde Janneke doodleuk dat aanstaande vrijdag het Kerstgala van haar school alweer is. Wat?!!! Maar dan moeten we nog een galajurk kopen!  Wanneer doen we dat?
Ik ben vandaag toch maar even alleen de stad ingegaan en ik ben echt heel goed geslaagd. Het past. Het is sjiek. Het is stoer. En het is helemaal Janneke!

De foto 'in vol ornaat' volgt volgende week

O ja, en medeblogster Dieneke deed gisteravond zo'n lief aanbod! Voor No Presents No Glory gaat ze een prachtige zelfgehaakte donatie doen! *klik* .
Wat bof ik deze week toch weer met zoveel lieve mensen om me heen!

En ik heb deze week ook 'gevierd' dat ik deze week 1 jaar vegetarisch eet.
Ik weet nog goed dat ik vorig jaar bij de opnames van de clip 'Life' van Tiger Pilots voor No Guts No Glory *klik*  in 'De Ballentent' in Rotterdam zat te lunchen. Daar zouden ze dus écht de lekkerste ballen van Rotterdam en omstreken hebben. Het was de eerste en de laatste keer dat ik verlekkerd heb zitten kijken naar de gehaktballen op het bord van mijn buurvrouw. Het was voor mij een verboden vrucht geworden omdat ik er niet meer aan mee wilde doen; aan heel die verziekte vleesindustrie.
Daarna wist ik dat mijn besluit vast stond en heb ik er nooit meer moeite mee gehad.
Ik 'zondig' sindsdien nog een enkele keer met een wat gehakt in een pastagerecht en als het een enkele keer zo uitkomt neem ik soms een stukje vis. (Het is niet altijd handig voor mijn man om in een gezin van vleeseters altijd een aparte portie te moeten koken). En als er soep is vis ik om de ballen heen. (En ja... voor de vis is het ook zielig  maar de discussie ga ik graag ergens anders met je aan). Ik ben nog iedere dag blij met mijn keuze. Maar ik voel me ook nog regelmatig rot om de verkeerde keuzes die ik wel maak. Ik weet dat ik met het eten van boter, kaas en eieren ook meewerk aan een behoorlijke portie dierenleed. Maar ik geloof echt dat ik op de goede weg ben.
De zuivelconsumptie is denk ik geminderd naar ongeveer een vijfde of misschien wel een tiende van wat het vorig jaar was.
Dus toen ik me realiseerde dat ik me al een jaar goed voel bij mijn besluit heb ik dat stilletjes gevierd door nog maar weer eens een weekje geen vlees te eten :-).

Ik kwam een leuk stukje tegen van Lubach.
En degenen die verbaasd zijn om mijn keuze (ik ben meestal niet zo bewust als het op eten aankomt... ik kom uit een familie van grote lekkerbekken) vraag ik om even een kwartiertje vrij te maken voor dit stukje. Nee... ik sla je niet met dierenleed om de oren. Het is echt een heel grappig stukje en ik hoop dat het je een andere kijk geeft op het eten van vlees. Al eet je het maar ietsje minder... ook daar is al heel veel mee geholpen.

Bedankt voor uw aandacht ;-) 

Zwijmelen op Zaterdag: Iron Sky

Heb je dat ook weleens? Dat je een nummer hoort waarvan je niet weet wie het zingt of hoe het heet. En dat je dan zo geraakt bent door dat nummer dat je géén rust hebt voordat je weet welk nummer het is?

Vorige week zat ik wat programma's terug te kijken, en er kwam een reisprogramma van Floortje Dessing voorbij. Daar zat dus dit nummer in.

Na een paar zoekopdrachten was het raak en kwam ik erachter dat ik het nummer eerder had gehoord.
Daags na de aanslagen in Parijs kwam het ergens online voorbij. De tekst voorgelezen door Giel Beelen, in het Nederlands.
Het was prachtig en het raakte me diep.

Verder lezend kwam ik erachter dat dit nummer na de Charie Hebdo ook veel gedraaid is op 3FM en dat het stukje van Giel dateerde van de dagen na die aanslag.
Omdat ik wenig radio luister heb ik dit helemaal niet meegekregen.

Het gaat zo erg over alles wat nu speelt in de wereld.
Ik krijg er keer op keer kippevel van.
Eigenlijk is dit nummer van Paolo Nutini gewoon te heftig voor deze zwijmelrubriek.
Maar toch verdient hij wat mij betreft een plekje.

We are proud individuals
Living for the city
But the flames
Couldn’t go much higher

We find God and religions
To bait us with salvation
But no one, no nobody
Can give you the power

To rise
Over love
Over hate
Through this iron sky that’s fast becoming our mind
Over fear and into freedom

Oh, that’s life
That’s dripping down the walls
Of a dream that cannot breathe
In this harsh reality
Mass confusion spoon fed to the blind
Serves now to define our cold society

From which we’ll rise
Over love
Over hate
Through this iron sky that’s fast becoming our mind
Over fear and into freedom

You’ve just got to hold on
You’ve just got to hold on

[Charlie Chaplin’s speech from The Great Dictator]
“To those who can hear me, I say - do not despair. The misery that is now upon us is but the passing of greed - the bitterness of men who fear the way of human progress. The hate of men will pass, and dictators die, and the power they took from the people will return to the people. And so long as men die, liberty will never perish... Don’t give yourselves to these unnatural men - machine men with machine minds and machine hearts! You are not machines! You are not cattle!... You are men! You, the people, have the power to make this life free and beautiful, to make this life a wonderful adventure.... let us use that power - let us all unite.”

And we’ll rise
Over love
Over hate
Through this iron sky that’s fast becoming our mind
Over fear and into freedom
Into freedom

From which we’ll rise
Over love
Over hate
Through this iron sky that’s fast becoming our mind
Over fear and into freedom
Freedom, freedom

Oh, rain on me
Rain on me
Rain on me

Hier nog even de link naar het mooie stukje van Giel *klik* .

Hoe de week van Tas was (8)

Deze week stond vooral in het teken van de geboorte van mijn nichtje.
Mijn broer en zijn vrouw kregen een prachtige dochter: Dominique.

Moeders heeft het zwaar gehad tijdens de bevalling, maar ze hebben een prachtig lief en gezond kindje. Zaterdagavond mochten we even komen snuffelen. En ja... ze is écht prachtig, klein en lief!

Verder was ik deze week veel 'home allone'.
Althans, de kinderen waren er wel, maar Mr. C. ging een paar dagen aan de klus in ons huisje.
De kinderkamer kreeg een beurt.

We dachten dat het wel mee zou vallen met de gele verkleuring van het plafond, daar was immers nooit gerookt, maar ook daar viel het tegen!

Maar het kamertje ziet er weer tiptop uit!

Nu nog nieuwe gordijnen maken, de stof heb ik al liggen. Ik kocht voor weinig een coupon bij de Leen. Leuk zo, voor de pubers!

En voor echt een prikkie kochten we een nieuw wastafeltje op marktplaats.
Het is echt een sport om in dat huisje van een dubbeltje een kwartje te maken.
De vloerbedekking moet eigenlijk ook nog vervangen worden, maar we moeten even tegen een leuke aanbieding aanlopen.
En mocht iemand nog een goed bankstel weten voor weinig?
Laat het me weten.
Ik denk echt dat we het huisje dit voorjaar al kunnen verhuren. Ik had dat van tevoren nooit bedacht.

En verder?
Weer veel gedaan voor No Guts No Glory *klik*.
Weer een bestellinkje af.
Ik weet nou niet of ik de voorkant leuker vind dan de achterkant :-).
Maar ik vind het goed geslaagd.

Zondag ben ik de hele middag bezig geweest met het ordenen van mijn 'webwinkeltje' op facebook:
No Presents No Glory *klik*.
Alles staat nu keurig en overzichtelijk geordend in fotoalbums en ik heb weer leuke nieuwe presents geplaatst.
Heb jij de pagina al geliked? Dan blijf je op de hoogte van al het nieuws dat in de winkel komt.
Ik heb het Instagram-account gekoppeld aan het twitter-account *klik*, dus ook daar zullen de leuke cadeautjes ook weer voorbijkomen!

Misschien een leuke tip voor de feestdagen? Steun je ook nog eens een goed doel!
Alles is gedoneerd of zelfgemaakt en de opbrengsten zijn voor No Guts No Glory!