Hoe de week van Tas was (14)

Hard gewerkt en veel gesnotterd deze week.
Eigenlijk gaat dit niet zo goed samen.
Maar soms is het niet anders.
Mijn directe balie-collega had een weekje vakantie, dus ik moest een dagje voor haar opvangen en de balie alleen draaien. Best druk eigenlijk, fulltime werken.

Tot woensdag ging het goed.
In de middag voelde ik wat keelpijn en tegen de tijd dat ik 's avonds aan tafel zat, zat ik te bibberen van de kou. Ik heb de naailes afgezegd en ben vroeg mijn mandje ingekropen.
De rest van de week heb ik een streep door alle trainingen gezet en ben ik gaan slapen op de momenten dat trainen op het programma stond.

Zaterdagmorgen ben ik het hardlopen weer gaan proberen in het bos en eigenlijk ging het wel weer aardig. Ik had bedacht dat ik de lange duurloop die op zondag gepland stond misschien beter uit kon stellen naar later in de week, om nog even aan te sterken, maar het was zulk mooi weer... ik besloot er zondag maar voor te gaan.

Het werd een cadeautje.
Ik had mijn route uitgestippeld over mijn lievelingsweggetjes in het buitengebied. Hier en daar was het glad, maar de meeste weggetjes waren gewoon goed begaanbaar, vooral in het bos.
Zonnetje in mijn toet. Nauwelijks wind. Ik kon zelfs, ondanks de vrieskou, mijn jasje nog uitdoen.
Het eerste uur vloog voorbij. De volgende 3 kwartier gingen ook nog prima. Pas het laatste half uurtje werd het zwaar.

Ik ben blij dat het me weer lukt om voor een doel te gaan.
Ik laat dit zien op facebook en in mijn blogs, maar wat ik niet laat zien zijn de worstelingen en alle twijfels die continu in mijn hoofd spelen. Ik weet niet zo goed hoe ik dit uit moet leggen.
Ik laat mooie plaatjes zien en ook de resultaten. Ik draag uit dat ik trots ben, maar zo zit het dus niet in mijn hoofd.

Dit is hoe het wel gaat:
Ik vind het vreselijk om mijn te dikke lijf een paar keer per week in een strak pakkie te moeten persen en daar dan ook nog mee naar buiten te moeten, waar ik allemaal mensen tegen kan komen die ik ken. Ik vind het nog erger als ik daarmee in een groep moet lopen met allemaal mensen om me heen die mijn schommelkont kunnen zien. Ik voel me een rollade als ik voor de spiegel sta.
Ik schaam me voor mijn waggelloopje, dat er mijn overtollige kilo's nog minder atletisch uitziet.
Ik loop dan ook het liefst alleen en op stille wegen waar ik zo min mogelijk mensen tegenkom.
Twee weken geleden kwam ik, na twee uur lopen, op het einde van de rit een buurman tegen van een paar huizen verderop. Ik kreeg twee duimen omhoog. Maar ik schaam me omdat ik op mijn tandvlees voorbij kom sjokken met mijn waggelgangetje. Want dat is wat ik denk dat hij op dat moment ziet.
Ik schaam me voor de eindtijden en het gemiddelde tempo dat ik loop. Altijd veel te langzaam naar mijn zin. Ik voel me belachelijk om het feit dat ik een halve marathon wil lopen, maar dat ik daar dan wel twee-en-een-half uur over ga doen.

En het lukt me hoor, om steeds mezelf een schop onder de kont te geven. En ik weet dat de meeste mensen het me niet nadoen (maar ik zie natuurlijk alleen maar de mensen die harder lopen dan ik). En soms denk ik dat het ik het niet boeiend vind welke eindtijd op de finish staat als ik over de streep loop. En ik vind het fijn hoor, dat ik steeds aanmoedigingen krijg van de mensen om me heen. Dat helpt me ook om het negatieve duiveltje op mijn schouder te negeren, maar man, man, wat een strijd is dit continu in mijn hoofd.

Anyway... de kerstkilo's beginnen weer te verdwijnen. Ik kreeg van Janneke met Sinterklaas een notitieboekje. 'Dan kan je mooi je trainingen bijhouden' zei ze erbij. Dus dat doe ik dan ook braaf :-). En als ik nu teruglees dan lees ik ook steeds vaker het woorde 'lekker' in plaats van 'zwaar', dus er zit ook vooruitgang in.
En als ik niet loop, dan komt dat fitte lijf er nooit.
Draaiende kringetjes... bekend? Volgens mij heeft iedereen daar wel last van.

Nog één ding moet er van mijn hart.
Wat is dat met die red-bull drinkers?
Waarom moeten die zo nodig altijd hun blikjes achterlaten in de natuur?
Ik werd helemaal ongans van de hoeveelheid zwerfafval die ik zag liggen langs de wegen in het buitengebied en bij bankjes in het bos. Het viel op dat het voornamelijk red-bull blikjes waren die daar lagen.
Hoe zit dat? Zijn red-bull drinkers a-sociale afval-in-de-natuur-achterlaters? Wordt red-bull veel gedronken door mensen die lange wandelingen/fietstochtjes maken? Of wordt red-bull gewoon zo enorm veel verkocht?

plaatje gepikt van internet

Het is me een raadsel.
Maar is het nu echt zo moeilijk om je rotzooi even in je tas te bewaren tot je het thuis in de prullebak kan gooien? Ik snap dit niet,  dit gemakzuchtige, a-sociale gedrag.
Ik ken maar weinig mensen in mijn omgeving die ik ervoor aanzie om dat zo te doen. Dus dan vraag ik me ook af wie dat dan wel doen. De mensen die daar lopen, of fietsen, die zijn daar toch ook omdat ze daar genieten van de omgeving die zo mooi is?
Ik snap hier werkelijk helemaal niets van.