Zwijmelen op Zaterdag: Heroes

Hoe kan ik anders dan vandaag een nummer van David Bowie plaatsen in de Zwijmel. Ik hoorde over zijn overlijden maandagmorgen toen ik op mijn werk was van mijn collega en hoewel ik geen uitgesproken fan was, moest ik toch wel even een soort van bijkomen van dit bericht.

Ik was ook werkelijk verbaasd dat de jonge garde, een aantal collega's van begin 20, niet wisten wie David Bowie was. Soms is het werkelijk net of we niet op dezelfde planeet wonen...

Met mijn baas, ééntje van de oude garde, liet ik in de pauze via Youtube een paar nummers horen.
China Girl, Space Oddity, Dancing in the Street, Heroes, Ashes to Ashes, Let's Dance... Niks. Geen herkenning.
Bij Under Pressure ging bij één van de dames het licht aan.
Dat was ook het nummer waar mijn kinderen hem van kenden. Maar ja, dat kennen ze vanwege Queen.
Al scrollende door zijn muziek viel het op hoe divers het was qua stijl en geluid.

Ik was ook zwaar onder de indruk van zijn laatste clips. Lazarus en Black Star. Vooral Lazarus vond ik té indringend om naar te kijken. Maar zo bijzonder hoe deze kunstenaar zijn dood 'regisseerde'.

Het nummer Heroes stond al een poosje op de nominatie om te plaatsen in de zwijmel.
Vanwege het 'we could be heroes, just for one day', vind ik het een inspirerend nummer om naar te luisteren.
Omdat ik vind dat heldendaden in hele kleine dingen kunnen zitten.
Dat kleine dingen soms veel voor iemand kunnen betekenen.
Dat iemand altijd wel iemands held kan zijn. Of een held kan zijn door zichzelf te overwinnen.

Ik voelde me altijd een klein beetje verbonden met David Bowie omdat we allebei twee verschillende kleuren ogen hebben. Bij hem valt het meer op dan bij mij, maar als het wel eens ter sprake kwam zei ik altijd erachter aan... 'net als David Bowie'.

Ik heb gekozen voor de Live-versie op Live-Aid in 1985.
Vanwege de percussionist die zo heerlijk uit zijn dak gaat op de achtergrond met zijn tamboerijntje :-).