Theekransje (2)

Waar mag je mij 's nachts voor wakker maken?

Mijn kinderen mogen me altijd wakker maken als er iets is.
Als het onweert ofzo. Of als ze eng gedroomd hebben.
Maar verder mag niemand me ergens voor wakker maken.
NIEMAND! NERGENS VOOR!

Echt. Ik ben een slechte inslaper. Het duurt sowieso vaak minimaal een uur voordat ik in een diepe slaap wegzak. Ongeacht hoe laat ik naar bed ga. Mijn gedachten springen altijd alle kanten op.
Daarbij zijn de nachten verder ook gewoon onrustig. Ik droom veel.
En vooral: ik transpireer veel.
Vies ja. Maar het is zoals het is.
Op mijn nachtkastje licht een stapel shirtjes klaar zodat ik, als ik weer eens badend in het zweet en onderkoeld (want kletsnatte kleren voelen gewoon koud) wakker word, met zo min mogelijk inspanning gauw weer even lekker wat droogs aan kan trekken.
En dat gebeurt gemiddeld twee keer per nacht.
Het is al een stuk minder dan het was hoor. Tot vorig jaar was dat nog een keer of 4 per nacht. Dus ik heb hoop dat het ooit weer over gaat!

Voor iemand die eigenlijk standaard te laat naar bed gaat, en voor haar biologische ritme dagelijks te vroeg op staat, is dus iedere minuut nachtrust kostbaar.

Wat is het meest bijzondere wat iemand ooit voor mij deed? 

Het waren een paar mensen die heel veel voor mij deden op 1 dag.

Eind juli 1998 besloten Mr.C en ik halsoverkop te gaan trouwen.
Mijn moeder had te horen gekregen dat ze uitzaaiingen had van kanker door heel haar lijf. Het zou een kwestie zijn van weken.
Mr.C en ik zouden eigenlijk in mei 1999 trouwen. Maar toen we dit slechte nieuws hoorden besloten we direct dat we zo snel als mogelijk was onze bruiloft zouden houden, zodat mijn moeder erbij kon zijn. Maar hoe regel je dat binnen twee weken?
We hadden veel familie en vrienden om ons heen, die zich ervoor inzetten om deze dag onvergetelijk voor ons te maken.
Er was een vriend die een trouwauto regelde. Mijn zwager zorgde voor de bloemen en de corsages. Een vriendin nam vrij om met Mr.C. de stad in te gaan om nog gauw een pak te scoren. Twee collega's van mijn vader boden aan om de hele dag op video vast te leggen. Mijn oom had een party-boat en die stelde hij voor ons beschikbaar. Hij regelde diner, taart en de hele mikmak.

Dankzij dat warme bad van mensen om ons heen kijken wij nog steeds terug op een prachtige dag. Er was liefde. Er was verdriet, omdat veel mensen wisten dat ze mijn moeder waarschijnlijk voor het laatst zouden zien. Er waren heel veel tranen. Maar ik zou die dag nooit, maar dan ook nooit op een andere manier over willen doen.

Mijn moeder had in de twee weken naar de huwelijksdag toe veel afleiding door alle voorbereidingen. Ze heeft er, vanaf haar ziekbed heel erg naartoe geleefd. En ik ben er dankbaar voor dat we haar die voorpret hebben kunnen geven. Ze heeft genoten van een prachtige dag en alles gegeven wat ze nog aan kracht in zich had. Op 4 augustus trouwden we. Op 20 augustus is ze overleden.

Heb ik de afgelopen weken nog iets nieuws geleerd?

Ik volgde wat youtubejes met Jip's nieuwe gitaar in de hand.
Ik leerde vanalles over akkoorden. Ik leerde hoe ik zo'n akkoordenblokje moet lezen.
En ik leerde dat het nummer van Guus Meewis 'Het is een Nacht' maar uit 4 akkoorden bestaat.
En ik leerde twee akkoorden spelen. Het E-akkoord en A-mineur akkoord.

En ik paste iets toe dat ik van mijn dochter leerde.
Je weet wel... die piraten met dat ooglapje. Dat hebben ze dus voor hun oog zodat ze makkelijk kunnen zien als ze een donkere ruimte binnenlopen. (Heeft 40 jaar geduurd voordat ik dat wist...)
Dus zei ze: als je nou 's nachts je bed uitgaat, om te plassen, en je doet het licht aan, dan moet je één oog dicht houden. Dan kan je in het donker makkelijk je bed weer terugvinden.
Nou ja... Echt handig!
Het is zo'n goede tip en zo simpel dat vast de hele wereld dit altijd doet. Behalve ik natuurlijk.

Wat is het leukste wat ik leerde van mijn oma? 

Mijn oma (van mijn vaders kant) leerde me breien. Met dikke houten pennen en dikke bruine wol.
Niet dat ik dat ooit verfijnd heb, want ik kan niet meer dan een sjaal breien, maar ik vond het wel heel leuk om naast haar te zitten en met haar mee te kunnen breien. Ik was altijd wel jaloers hoor op haar breivaardigheid. Die ging zo snel.
Ik heb nog jaren een door haar gebreid poesje gehad. Wittewolletje heette die.

Maar wat ik nu, nu ik zelf volwassen ben, het meest bewonder aan mijn oma, is haar grote hart en haar hartelijkheid. (Of is dat hetzelfde?)
Er was plek voor iedereen. Nooit was haar huis te vol. Nooit was iets te veel. Nooit had ze geen zin in een logeerpartijtje.
Zelf ben ik veel meer op mezelf.Ik vind veel mensen in huis gezellig hoor, maar ook gewoon heel erg druk. En vaak, als ik even geen zin heb in een logeerpartijtje (als de kinderen vriendjes/vriendinnetjes) willen uitnodigen, dan denk ik even aan oma, bij wie altijd iedereen welkom was. En dan denk ik, ach... wat kan het eigenlijk ook schelen...
Dat is eigenlijk wel de grootste les die ze me, zonder dat ze het zelf wist, heeft geleerd.



Schuiven jullie even gezellig aan?
Ik ben benieuwd naar jullie antwoorden!

Theekransje

Hoe ziet mijn droomhuis eruit? 

Al van kinds af aan droom ik over een huis aan het water. Er staan hier in de omgeving genoeg huizen met uitzicht over het water te koop en gek genoeg blijf ik toch zitten waar ik zit. 

Ik voel me mijn hele leven al aangetrokken tot water. Meer als naar bijvoorbeeld bos, of bergen, om maar eens wat te noemen. Als ik een vakantieplekje uitzoek, móet er water in de buurt zijn. 

Het lijkt me zo leuk om iedere dag te genieten van het uitzicht dat ieder uur weer anders is. 

Voorlopig neem ik genoegen met mijn dagelijkse ritje naar mijn werk, lángs het water. 

Mijn droomhuis ziet eruit als een schotse cottage. Hij hoeft niet veel groter te zijn dan deze, op dit plaatje. Ik zou er wel een serre aan maken die groot genoeg is om mijn naaimachine, een grote tafel en flink wat lage kasten voor mijn spullen in te kunnen plaatsen. Zo kan vanaf mijn werkkamer, of vanuit mijn leesstoel, want die moet er natuurlijk ook komen, lekker over het water wegdromen. Aan de andere kant van het huis is dan een mooie wilde tuin met rozen en veel bloemen. 

Hoe ziet mijn ideale vrije dag eruit? 

Ik word lekker bijtijds, rond een uurtje of half 9 wakker in ons vakantiehuisje. Door het bedauwde gras loop ik een inspectierondje door de tuin. Ik haal wat onkruidjes weg, drink er een bakkie thee bij en ga lekker nog even in de zon zitten met een boek. Of ik trek mijn loopschoenen aan om een stukje te rennen. 

Mr.C. maakt een ontbijtje voor me klaar (met versgeperste sinaasappelsap). De kinderen zijn intussen wakker geworden en schuiven aan aan tafel. We maken ons langzaam klaar om naar het strand te gaan. Als de zon weer zakt eten we wat lekker in de strandtent, op Jannekes verzoek zal dat bij Natural High zijn. We zien de zon prachtig rood in de zee zakken. 

Thuis op het terras maken we nog een vuurtje en drinken we nog wat wijn. Ik pak mijn boek erbij, speel een potje badminton met de kinderen. Na nog een tweede glaasje wijn kruip ik lekker rozig mijn bedje weer in. 

Het is bijna vakantie... Ik hoop dat ik 14 van deze dagen zal hebben! 

Wanneer komt het kind weer in me boven? 

Een enkele keer regent het met hardlopen zo hard, dat een druppeltje meer of minder niet meer uitmaakt. Hoe lekker is het dan om dwars door alle plassen heen te gaan? 

Welke acteur zou de hoofdrol spelen in de film over mijn leven? 

Hier hoef ik niet lang over na te denken. 

Laten we voorop stellen dat het de saaiste film ever zou worden. Maar als iemand een beeld van mij zou mogen neerzetten is Uma Thurman. Ik vind haar een prachtige, stoere, krachtige maar ook vrouwelijke vrouw. Ze mag de rol best een beetje Kill Bill achtig wegzetten, maar dan zonder al dat bloed. Tja, er staat niet bij dat de film realistisch zou moeten zijn, toch? Ik mag mezelf toch best een beetje mooier weer laten geven toch?

Ik ben heel benieuwd wat jullie zouden antwoorden.

Hoe de week van Tas was (25)

Terwijl het midden van het land zich klaarmaakt voor de vakantie, trekken wij hier in het zuiden nog even aan de laatste eindjes.
Janneke is druk bezig met leren voor haar proefwerkweek.
Twee weken geleden maakten we al een uitgebreid schema en dag voor dag werkt ze het plichtsgetrouw af. Straks mag ze lekker even een uurtje ontspannen bij de paarden. Morgen moet ze weer hard aan de slag.

Het einde van het schooljaar betekent ook altijd dat Jips verjaardag weer voorbijkomt.
16 is hij geworden. Afgelopen zaterdag had hij een BBQ met zijn maten. De mannen en dame hebben het, op één flinke hoosbui na, denk ik erg gezellig gehad; we hoorden een hoop gezelligheid uit de tuin. Zondag kwamen familie en vrienden langs. Ook weer een heerlijke gezellige ontspannen middag gehad in de tuin. En zowaar... de zon scheen.

Jip's klasgenoten scoorden punten met het cadeau dat ze voor Jip meenamen.
Een gitaar! Tijdens de muzieklessen op school had Jip zijn belangstelling voor gitaarspelen al meerdere malen laten blijken. Dus dit was voor Jip een supergave verassing. Uren, nee, dagen is hij nu zoet met het zoeken naar Youtubejes en na te doen wat ze op Youtube laten zien en horen.
Hij wilde er uiteraard niet mee op de foto, maar met een close-upje ging hij toch wel akkoord :-).

Mr.C. is vorige week weer lekker aan het werk gegaan.
Hij vindt het leuk en is keikapot als hij 's avonds thuis is.
Vorige week deed ik voor het eerst weer Het Huishouden en vandaag De Grote Boodschappen.
Het was niet eens vervelend. En het is zo lekker rustig in huis! Géén TV die de halve dag aanstaat.
Lekker zo mijn eigen gang gaan. Ik wist niet eens meer hoe fijn dat was!

Gisteravond ben ik met Janneke lekker nog een stukje gaan wandelen.
We hebben hier een mooi rondje langs de plas. Heen over een grasstrook, en langs het water over het fietspad weer terug. Een paar weken geleden konden we er nog naast elkaar lopen, maar het werd een heel avontuur. Het riet was op sommige plekken zo hoog opgeschoten dat we ons echt een weg erdoorheen moesten banen.

Maar het mooiste was de ondergaande zon.
Hij leek wel in een regenboogje weg te zakken.
Toen er ook nog een 'kudde' lepelaars overvloog, maakte dat het plaatje helemaal compleet.
Helaas... ze vlogen te snel voor de foto voorbij.

Nog een weekje of twee. Dan mogen ook af gaan tellen voor de schoolvakanties. Ze zeggen dat we komend weekend eindelijk zonnig weer krijgen. Ik hoop dat het dan even een paar weken aanhoudt!

Zwijmelen op Zaterdag: Here Comes the Sun

Vanmorgen werd ik wakker met dit nummer, geplaatst door iemand die me lief is op Twitter. En eigenlijk was dit wel heel lekker wakker worden.

Here comes the sun...
Ik weet niet of het zonnetje echt gaat schijnen vandaag.
Het zou heel welkom zijn, nu we dit weekend de 16e verjaardag van Jip vieren. (WTF... 16 alweer??!!! Vorige week lag hij nog in de wieg!). Het is altijd zo fijn als we met de hele bubs visite in de tuin kunnen zitten op zulke dagen.

Zon of geen zon. In huize C. genieten we nog volop van de opklaringen in ons leven.
Het leven lacht ons nu zo lekker toe.
Mr. C. heeft een hele goede eerste werkweek gehad.
Zo fijn.

En Jip... Daar ben ik zo trots op.
Hij heeft eigenhandig hoogstwaarschijnlijk een hele toffe stageplek geregeld voor het volgend schooljaar.

Voor volgend jaar heeft hij voor iedere vrijdag van september tot juni een stage-plek nodig.
Het is niet veel wat ze moeten kunnen/leren: omgaan met collega's, met mensen, verantwoordelijkheden dragen... dat soort dingen. Nou ja... eigenlijk is dat best wel heel wat.
Maakt niet uit waar de stageplek is. Hoeft ook niet per sé iets met de vervolgopleiding te maken te hebben.

Nu is de animo bij bedrijven om een VMBO leerling aan te nemen al niet zo heel erg groot, laat staan als je VMBO op speciaal onderwijs volgt, dus de school is blij met iedere plek die beschikbaar is.
Maar Jip heeft het geregeld :-).

Vorige week stapte hij bij de het nieuwe bowlingcentrum hier in de stad binnen. Fris gedouched, haren gekamd, net blousje aan :-). Hij vroeg keurig netjes of de manager even tijd voor hem had en had een kort gesprekje.

Van te voren hadden we wel doorgesproken wat hij zou vertellen als het op zijn autisme aankwam.
We hadden gezegd dat hij er uit zichzelf niet over zou hoeven beginnen (hij heeft immers laten zien dat hij allerlei strategieën heeft ontwikkeld om er beter mee om te gaan) maar als het er in het gesprek op zou komen, dan zou hij voorbeelden kunnen vertellen van dingen waar hij last van heeft en kunnen vertellen hoe hij dit oplost. De manager vroeg nergens naar, maar Jip besloot echter tijdens het gesprek dit wel te benoemen en de manager zag hier geen problemen mee.

Omdat het wel een plek is waar veel prikkels zijn (er zijn vaak veel mensen aanwzig, de muziek staat hard, er is continu veranderende (disco)verlichting, kinderpartijtes, etc.) mocht hij vorige week twee avonden komen kijken om te ervaren hoe hij het vindt. Of hij het trekt qua prikkels. Hij is op advies van de manager twee keer komen kijken. Jip wilde wel dat ik even met hem mee ging. Eén keer op de vrijdagavond, de avond dat zijn werkavond wordt, en één keer op de zaterdagavond, waarop het topdrukte is.
Beide avonden dacht hij de hoeveelheid prikkels wel aan te kunnen.

Dus het was een welkom aan boord. Ik heb ook kennis gemaakt met de manager en het lijkt me een hele toffe, begripvolle man!

5 jaar geleden, toen we de overstap maakten naar het speciaal onderwijs en toen hij midden in een lang traject zat bij het GGZ had ik nooit durven denken dat hij zo zou groeien dat hij dit zou kunnen doen. Hij was ook stikzenuwachtig, maar hij heeft het toch maar even gefixt! De contractjes moeten nog even getekend worden, maar alles lijkt gewoon dik in orde te zijn.

Dus, ik ben trots . En dat wilde ik even delen!