Theekransje (2)

Waar mag je mij 's nachts voor wakker maken?

Mijn kinderen mogen me altijd wakker maken als er iets is.
Als het onweert ofzo. Of als ze eng gedroomd hebben.
Maar verder mag niemand me ergens voor wakker maken.
NIEMAND! NERGENS VOOR!

Echt. Ik ben een slechte inslaper. Het duurt sowieso vaak minimaal een uur voordat ik in een diepe slaap wegzak. Ongeacht hoe laat ik naar bed ga. Mijn gedachten springen altijd alle kanten op.
Daarbij zijn de nachten verder ook gewoon onrustig. Ik droom veel.
En vooral: ik transpireer veel.
Vies ja. Maar het is zoals het is.
Op mijn nachtkastje licht een stapel shirtjes klaar zodat ik, als ik weer eens badend in het zweet en onderkoeld (want kletsnatte kleren voelen gewoon koud) wakker word, met zo min mogelijk inspanning gauw weer even lekker wat droogs aan kan trekken.
En dat gebeurt gemiddeld twee keer per nacht.
Het is al een stuk minder dan het was hoor. Tot vorig jaar was dat nog een keer of 4 per nacht. Dus ik heb hoop dat het ooit weer over gaat!

Voor iemand die eigenlijk standaard te laat naar bed gaat, en voor haar biologische ritme dagelijks te vroeg op staat, is dus iedere minuut nachtrust kostbaar.

Wat is het meest bijzondere wat iemand ooit voor mij deed? 

Het waren een paar mensen die heel veel voor mij deden op 1 dag.

Eind juli 1998 besloten Mr.C en ik halsoverkop te gaan trouwen.
Mijn moeder had te horen gekregen dat ze uitzaaiingen had van kanker door heel haar lijf. Het zou een kwestie zijn van weken.
Mr.C en ik zouden eigenlijk in mei 1999 trouwen. Maar toen we dit slechte nieuws hoorden besloten we direct dat we zo snel als mogelijk was onze bruiloft zouden houden, zodat mijn moeder erbij kon zijn. Maar hoe regel je dat binnen twee weken?
We hadden veel familie en vrienden om ons heen, die zich ervoor inzetten om deze dag onvergetelijk voor ons te maken.
Er was een vriend die een trouwauto regelde. Mijn zwager zorgde voor de bloemen en de corsages. Een vriendin nam vrij om met Mr.C. de stad in te gaan om nog gauw een pak te scoren. Twee collega's van mijn vader boden aan om de hele dag op video vast te leggen. Mijn oom had een party-boat en die stelde hij voor ons beschikbaar. Hij regelde diner, taart en de hele mikmak.

Dankzij dat warme bad van mensen om ons heen kijken wij nog steeds terug op een prachtige dag. Er was liefde. Er was verdriet, omdat veel mensen wisten dat ze mijn moeder waarschijnlijk voor het laatst zouden zien. Er waren heel veel tranen. Maar ik zou die dag nooit, maar dan ook nooit op een andere manier over willen doen.

Mijn moeder had in de twee weken naar de huwelijksdag toe veel afleiding door alle voorbereidingen. Ze heeft er, vanaf haar ziekbed heel erg naartoe geleefd. En ik ben er dankbaar voor dat we haar die voorpret hebben kunnen geven. Ze heeft genoten van een prachtige dag en alles gegeven wat ze nog aan kracht in zich had. Op 4 augustus trouwden we. Op 20 augustus is ze overleden.

Heb ik de afgelopen weken nog iets nieuws geleerd?

Ik volgde wat youtubejes met Jip's nieuwe gitaar in de hand.
Ik leerde vanalles over akkoorden. Ik leerde hoe ik zo'n akkoordenblokje moet lezen.
En ik leerde dat het nummer van Guus Meewis 'Het is een Nacht' maar uit 4 akkoorden bestaat.
En ik leerde twee akkoorden spelen. Het E-akkoord en A-mineur akkoord.

En ik paste iets toe dat ik van mijn dochter leerde.
Je weet wel... die piraten met dat ooglapje. Dat hebben ze dus voor hun oog zodat ze makkelijk kunnen zien als ze een donkere ruimte binnenlopen. (Heeft 40 jaar geduurd voordat ik dat wist...)
Dus zei ze: als je nou 's nachts je bed uitgaat, om te plassen, en je doet het licht aan, dan moet je één oog dicht houden. Dan kan je in het donker makkelijk je bed weer terugvinden.
Nou ja... Echt handig!
Het is zo'n goede tip en zo simpel dat vast de hele wereld dit altijd doet. Behalve ik natuurlijk.

Wat is het leukste wat ik leerde van mijn oma? 

Mijn oma (van mijn vaders kant) leerde me breien. Met dikke houten pennen en dikke bruine wol.
Niet dat ik dat ooit verfijnd heb, want ik kan niet meer dan een sjaal breien, maar ik vond het wel heel leuk om naast haar te zitten en met haar mee te kunnen breien. Ik was altijd wel jaloers hoor op haar breivaardigheid. Die ging zo snel.
Ik heb nog jaren een door haar gebreid poesje gehad. Wittewolletje heette die.

Maar wat ik nu, nu ik zelf volwassen ben, het meest bewonder aan mijn oma, is haar grote hart en haar hartelijkheid. (Of is dat hetzelfde?)
Er was plek voor iedereen. Nooit was haar huis te vol. Nooit was iets te veel. Nooit had ze geen zin in een logeerpartijtje.
Zelf ben ik veel meer op mezelf.Ik vind veel mensen in huis gezellig hoor, maar ook gewoon heel erg druk. En vaak, als ik even geen zin heb in een logeerpartijtje (als de kinderen vriendjes/vriendinnetjes) willen uitnodigen, dan denk ik even aan oma, bij wie altijd iedereen welkom was. En dan denk ik, ach... wat kan het eigenlijk ook schelen...
Dat is eigenlijk wel de grootste les die ze me, zonder dat ze het zelf wist, heeft geleerd.



Schuiven jullie even gezellig aan?
Ik ben benieuwd naar jullie antwoorden!