Zwijmelen op Zaterdag: Luna Mijn

De eerste band waar ik fan was, was Doe Maar.

Ik was op Ernst. Mijn zus op Henny.
In een documentaire vertelden Hennie en Ernst later dat er wel een schifting was te maken in het soort meisjes dat op hun viel: Ernst was voor de stille, wat teruggetrokken meisjes. Henny was voor de uitbundige, meer ordinaire meisjes.
Ik zeg hierbij niets over mijn zus, maar het is zeer zeker zo dat ik het wat stillere, teruggetrokken meisje was :-).
Ik was geen die Hard fan, maar had wel een schriftje met de zelf opgeschreven songteksten van de albums (lees cassettes) die ik bezat.

De mannen van Doe Maar zijn (voor de massa dan) een tijdje buiten beeld geweest. Maar van Henny en Ernst weet ik dat ze eigenlijk al die tijd muziek gemaakt hebben. Sla de Wiki, met name die van Henny Vrienten, er maar eens op na: hij heeft ontzettend veel betekend voor de Nederlandse muziek. Van musicals tot Sesamstraat.
Een paar jaar geleden waren mijn zoon en ik bij hun optreden op Pink Pop. Mijn zoon stond net zo hard te swingen als zijn moeder, zijn oom en zijn tante, die daar ook waren. Het klonk nog (weer) fantastisch!

En als ik Henny en Ernst weer terug zie op tv, op weet ik waar online voorbij zie komen, dan valt het me iedere keer weer op hoe goed ze zijn opgedroogd. Mooie mannen, mooier dan toen, die echt wel iets te vertellen hebben.

Gisteren kwam deze van Ernst Jansz voorbij. Suikerzoet, maar ik vond het mooi. Dus omdat mijn 'liefde' voor Enst nooit over is gegaan, staat hij vandaag, met een ode aan zijn dochter, in de zwijmel.