Zwijmelen op Zaterdag: Running to stand still

Vorige week ben ik voor het eerst sinds tijden weer met mijn loopgroepje het bos in gegaan. We verzamelen altijd om 9.00 uur in het bos en ik kon het een hele poos niet opbrengen om mijn wekker ervoor te zetten. Ik schreef vorige week al dat ik mijn hoofd daarin zo raar vond.
Het is altijd prachtig en fijn. En toch lukte het me niet om me ertoe te zetten om vroeg op pad te gaan.

Vanmorgen zag er er al veelbelovend uit toen ik wakker werd. Een wolkeloze lucht. De zon aan de horizon. En windstil, te zien aan de rookpluim boven Antwerpen. Toen ik beneden de gordijnen open deed zag ik een laaghangende mist boven de grond.

Het was maar goed dat ik in het bos mijn telefoon/fototoestel niet bij me had, want ik was anders aan hardlopen niet toegekomen. Wat was het mooi! 

We liepen op de heide en de zon scheen op de mist, die in flarden op hoogte van de boomtoppen hing. 'Zonneladders' door de bomen heen.
Er waren al best veel bomen kaal. Maar is het jullie opgevallen hoe mooi goudgeel de berken momenteel nog in hun blad staan? De blaadjes leken wel van glimmend goud zo in de opkomende zon. (O, ik hou zo van die kleur!) De bruinrode blaadjes op de grond hadden witte randjes rijp. 

Jullie moeten het dus zonder de foto's doen. Maar je kan je er vast wel een voorstelling van maken hoe mooi het was. 

En dan ben ik weer dankbaar hè? Want er is geen betere plek om te zijn op zo'n zonnige zaterdagmorgen dan daar in het bos. Zelfs mijn bed wint het daar eigenlijk niet van. 

Ik moest tijdens het lopen denken aan een zin uit een nummer van U2: 'She's running to stand still'. 

Het nummer heeft niks met lopen te maken. Het gaat over een aan heroïne verslaafd koppel. 

Maar toch zie ik een soort vergelijk.
Ik leg het de laatste tijd vaak als volgt uit: Mijn gedachten schieten vaak als een pingpongbal van links naar rechts en van boven naar onder en diagonaal door mijn hoofd heen en weer. Het is zelden rustig. Vermoeiend soms hoor.
Zodra ik ga lopen, gaat die stuiterende pingpongbal stil liggen.
Dus ja... hierin zie ik het vergelijk van de verslaving. Ik heb het lopen nodig om mijn hoofd tot rust te krijgen. Het is gelukkig een gezonde verslaving. En zolang dit het middel is om mijn hoofd stil te krijgen mag ik mezelf gelukkig prijzen. 

Ik wens jullie een mooi en zonnig weekend toe. Met rust in het hoofd om van fijne dingen te kunnen genieten.

Zwijmelen op Zaterdag: A Forest

Jullie kennen mijn voorkeur voor de aftellijstjes wel, zo in deze tijd, op het einde van het jaar.
Vorige week de Top 1000 bij Veronica en op het einde van het jaar duik ik altijd helemaal onder in de top 2000 op radio 2. Heerlijk.
Gisteren eindigde KinkFM (de 'alternatieve muziekzender') met hun top 1500.
Mr. C. moesten rond etenstijd,  nét op het moment dat ze bij Kink aan de laatste nummer toe waren iets op gaan halen met de Puberella, dus het langharig tuig en ik zouden samen voor het eten zorgen.
En het was zo fijn, zo zonder mensen in die anders last zouden hebben van harde muziek.
We gingen helemaal los op The FooFighters, The Cure, Pearls Jam, Metallica en Rage against the Machine.
Mijn Fitbit liet 's avonds 2 actieve momenten zien. De eerste was  een half uurtje hardlopen. De tweede was het losgaan op de laatste nummers van Kink's top 1500 😁😁😁.

Het loopje gistermiddag was een testloopje voor vandaag.
Ik had me vorige week voorgenomen om weer eens met de zaterdagochtendgroep mee te gaan naar het bos. Ondanks dat dit altijd zo ongeveer het fijnste moment van de week was, was het me het afgelopen half jaar niet gelukt om het op te brengen om er vroeg mijn bed voor uit te gaan. En ik baalde daar ontzettend van, want ik miste het gewoon ook. Gek hoe zoiets werkt in het hoofd. Je wil wel, maar je gaat niet, ondanks dat je het mist. De drempel werd steeds hoger.
Een zere lies en een zere kuit leken afgelopen dinsdag roet in mijn plannen te gooien, maar toen ik het gistermiddag weer even probeerde waren PHPD-tjes (Pijntjes hier, pijntjes daar) verdwenen.

Dus ik stapte vanmorgen die enorme drempel over (die er van tevoren alleen maar in mijn hoofd was, en het echt kon ik zo het bos en de groep binnenwandelen en was iedereen gewoon weer blij om me zien). Ik was bang dat ik de groep niet meer bij kon houden. Maar het viel alles mee.
Het bos lag er weer prachtig bij met zijn roodbruine bladerdekentje op de grond. Ik was weer blij dat ik geweest was.

Dus vandaag in de zwijmel A Forest van The Cure. Omdat we daar gisteravond zo lekker op los gingen en omdat ik vanmorgen weer lekker los kon in het bos. Ik heb hem al eens eerder geplaatst, maar hij mag gewoon nog een keer omdat deze zo lekker is. En vooral ook hoe hij eindigt. Dit nummer mag niet 'weggefaded' worden. De laatste tonen zijn het mooist!

Zwijmelen op zaterdag: The Magic of Santana, Black Magic Woman

Eind vorig jaar deed ik mee aan een wedstrijd bij het plaatselijke poppodium. Ze vroegen een foto te plaatsen van je mooiste moment bij het poppodium van het afgelopen jaar. Ik won toen 2 tickets voor een concert naar keuze.Dit was de winnende foto. Mijn zoon en ik, met de ogen dicht genietend van de muziek van Pink Floyd.

Het programma was toen nog niet echt gevuld voor dit jaar. Ik zag niks leuks. Wat ik wilde zien, daar had ik al tickets voor gekocht. Ik kreeg nog eens (hoe ondankbaar was ik) een herinneringsmailtje: joehoe... je hebt je prijs nog niet opgeëist! Dus ik zat eigenlijk een beetje met die prijs in mijn maag.
Totdat er een aankondiging kwam van The Magic of Santana. Het was niet de hele Santana, maar een aantal bandleden treden dus nog op met The Magic of Santana.
Santana... muziek die we allemaal wel kennen. Beetje latin, beetje stevig. Mooie gitaarpartijen. Ik kende een paar goeie nummers van Santana, maar op de een of andere manier heeft deze band nooit zo mijn aandacht gehad. Maar dit leek me wel leuk.

Het langharig tuig, mijn concertmaatje, wilde niet mee. Zijn  muziek niet.
Ik deed een oproep in de familie-app en mijn zus wilde wel met me mee.
Ik drukte haar op het hart dat ik geen idee had wat we gingen zien. En dat ik geen idee had of het leuk ging zijn. Geen probleem, we zouden het wel zien.

Of het wat was?
Het was fantastisch!
De zaal was maar voor minder dan de helft gevuld, maar deze band verdient zéker een groter publiek.
Op het podium was het wel een volle bak. 4 percussionisten, 2 gitaristen, een bassist, een organist en 2 zangers. De band had zichtbaar plezier op het podium en dat straalde af op het publiek.
Ik had zelf precies genoeg wijntjes op om me niet geremd te voelen om te dansen.
En ik heb me in geen tijden zo blij gevoeld als gisteravond. Wat was het heerlijk om zo te genieten met mijn zus naast me. Ik kreeg gewoon zin om mee te doen met de band.
Ken je ze nog, die suffe woodblocks bij de muziekles op de lagere school? Dat instrument waarvan je altijd hoopte dat jij hem niet kreeg? Gisteravond wenste ik dat ik er een had. Of een stel sambaballen. Of een koebel met een stokkie. Al was het een nootmuskaatrasp. Het had me niet uitgemaakt. Ik wilde meedoen! Wat wel kon was mijn ogen dicht doen en wegzinken in de mooie muziek.
En 'schwoegeln' met mijn zus. (Is dat Duits voor schuifelen? De zanger zei in ieder geval dat er geschwoegeld mocht worden :-) ).

Mijn zus en ik stonden eerste rang voor het hoekje van het podium met uitzicht op de toetsenist. Ook hij zat in zijn eentje de show te stelen op zijn Hammondorgeltje (uit 1956!) Ik hou zo van hammondorgeltjes. En ik hou zo van toetsenisten die er volledig op los gaan. 

De afsluiting was ook bijzonder. Na de show gingen heel veel mensen naar het podium omdat ze de bandleden persoonlijk wilden bedanken en een hand wilden geven. Ik had dit nog nooit zo meegemaakt. Misschien was de band heel toegankelijk, misschien was de chemie in de zaal zo dat de sfeer zo fijn was dat mensen het gevoel hadden dat dit paste, misschien is het een Bergse gewoonte die ik nog niet ken ;-). Misschien waren mensen gewoon net als ik zo dankbaar voor de mooie muziek en de blijheid die de zaal in gestuurd werd?  Ik weet het niet. Maar mooi was het wel. 

Kortom... de avond was in meerder opzichten een cadeautje! 

Zwijmelen op Zaterdag: Release me

Deze week was een week met teveel mensen om me heen.
Teveel, maar wel de juiste mensen.
Ik had een heerlijk weekend in ons huisje met man, zwager en schoonzus.
Een gezellige verjaardag. Een avondje bios met een vriendin (Downton Abbey, met prachtige oude kostuums). Een avondje training. Een avond lesgeven.
Een avond uit eten met de collega's van de modevakschool. (Het Zeste in Zevenbergen, een aanrader!!! Zelfs de vega maaltijd was fantastisch!).

Ik zit in een periode waarin ik teveel prikkels met moeite trek en ik heb veel 'afwikkeltijd' nodig. Die ruimte was er amper deze week. Na alle drukte kwam ik gisteravond gesloopt thuis en na (gelukkig) een goed nacht slapen, verlangde ik vanmorgen naar maar 1 ding: een stukje hardlopen, alleen maar met me, myself and I.

Het was koud buiten, een flinke wind. Voor het eerst na de zomer in lange broek en lange mouwen.
Ik had bijna 2 weken niet gelopen en meestal gaat het dan een beetje moeizaam met zoveel tijd ertussen. Maar vanmorgen zat ik heel snel in mijn treintje en had ik het gevoel dat ik kon blijven lopen. Zo lekker, als dat gevoel er is.
Goed... ik sjok nog steeds op mijn rustige tempo. Haal lang geen 10 kilometer per uur. Moet met iedere stap een portie kilo's teveel meenemen (zéker na al dat lekkers van gisteravond). Maar het is zo fijn dat dat gevoel er is weer. Het is zo fijn dat mijn mindset weer zo is dat ik WIL lopen. Want o, wat heb ik dat lopen ook nodig voor mijn onrustige hoofd.

Toen ik lekker in mijn treintje zat kwam Eddie Vedder voorbij (in mijn playlist dan hè). Met release me. Laat me los. En het is gek hoe soms nummers die je kent, die je gewoon mooi vindt, je ineens in je kern, in je ziel kunnen raken.
Dit was zo'n nummer. Hij kwam op het juiste moment voorbij.

Het nummer gaat over de slechte relatie die Eddie Vedder heeft met zijn vader die later zijn stiefvader blijkt te zijn, Dus ik kan het nummer niet helemaal op mijzelf betrekken.
Maar het wanhopig gezongen: Release me kwam binnen.,
De afgelopen tijd hebben veel mensen, en ik ook tegen mezelf, gezegd: Natas, laat het los, laat het gaan. Het is allemaal niet belangrijk.
Ik heb ook vaak bij mezelf gedacht: Natas, laat jezelf los. Klinkt gek. Maar ik bedoel: houd niet zo vast aan je gedachtes. Laat ze gaan. Wees niet zo krampachtig. Bevrijd jezelf van het juk wat je draagt.
Dus het wanhopige 'release me' van Eddie kwam binnen, terwijl ik de kilometers wegstampte in de koude tegenwind aan de waterkant. Dus Eddie ging de laatste kilometers op repeat.
O, wat hou ik van zijn stem!

Zwijmelen op Zaterdag: Talking to the Moon

Een druilerige ochtend hier, in de Zuidwesthoek.
Donkere wolken. Spetters op de ramen.
Ik wens jullie een rustige dag toe, die gestart kan worden met een langzaam ontbijtje en een lekkere bak koffie of thee erbij.

Mijn dag begint wat actiever.
Ik stuur mijn man op pad voor de boodschappen en ga zelf meedoen aan een loopje met een gids in de omgeving van de pas opgeknapte waterschans hier vlakbij.

Speciaal voor degenen die de dag rustig beginnen:
Een mooi muziekje van Bruno Mars.


\