Zwijmelen op Zaterdag: Running to stand still

Vorige week ben ik voor het eerst sinds tijden weer met mijn loopgroepje het bos in gegaan. We verzamelen altijd om 9.00 uur in het bos en ik kon het een hele poos niet opbrengen om mijn wekker ervoor te zetten. Ik schreef vorige week al dat ik mijn hoofd daarin zo raar vond.
Het is altijd prachtig en fijn. En toch lukte het me niet om me ertoe te zetten om vroeg op pad te gaan.

Vanmorgen zag er er al veelbelovend uit toen ik wakker werd. Een wolkeloze lucht. De zon aan de horizon. En windstil, te zien aan de rookpluim boven Antwerpen. Toen ik beneden de gordijnen open deed zag ik een laaghangende mist boven de grond.

Het was maar goed dat ik in het bos mijn telefoon/fototoestel niet bij me had, want ik was anders aan hardlopen niet toegekomen. Wat was het mooi! 

We liepen op de heide en de zon scheen op de mist, die in flarden op hoogte van de boomtoppen hing. 'Zonneladders' door de bomen heen.
Er waren al best veel bomen kaal. Maar is het jullie opgevallen hoe mooi goudgeel de berken momenteel nog in hun blad staan? De blaadjes leken wel van glimmend goud zo in de opkomende zon. (O, ik hou zo van die kleur!) De bruinrode blaadjes op de grond hadden witte randjes rijp. 

Jullie moeten het dus zonder de foto's doen. Maar je kan je er vast wel een voorstelling van maken hoe mooi het was. 

En dan ben ik weer dankbaar hè? Want er is geen betere plek om te zijn op zo'n zonnige zaterdagmorgen dan daar in het bos. Zelfs mijn bed wint het daar eigenlijk niet van. 

Ik moest tijdens het lopen denken aan een zin uit een nummer van U2: 'She's running to stand still'. 

Het nummer heeft niks met lopen te maken. Het gaat over een aan heroïne verslaafd koppel. 

Maar toch zie ik een soort vergelijk.
Ik leg het de laatste tijd vaak als volgt uit: Mijn gedachten schieten vaak als een pingpongbal van links naar rechts en van boven naar onder en diagonaal door mijn hoofd heen en weer. Het is zelden rustig. Vermoeiend soms hoor.
Zodra ik ga lopen, gaat die stuiterende pingpongbal stil liggen.
Dus ja... hierin zie ik het vergelijk van de verslaving. Ik heb het lopen nodig om mijn hoofd tot rust te krijgen. Het is gelukkig een gezonde verslaving. En zolang dit het middel is om mijn hoofd stil te krijgen mag ik mezelf gelukkig prijzen. 

Ik wens jullie een mooi en zonnig weekend toe. Met rust in het hoofd om van fijne dingen te kunnen genieten.