Zwijmelen op zaterdag: The Magic of Santana, Black Magic Woman

Eind vorig jaar deed ik mee aan een wedstrijd bij het plaatselijke poppodium. Ze vroegen een foto te plaatsen van je mooiste moment bij het poppodium van het afgelopen jaar. Ik won toen 2 tickets voor een concert naar keuze.Dit was de winnende foto. Mijn zoon en ik, met de ogen dicht genietend van de muziek van Pink Floyd.

Het programma was toen nog niet echt gevuld voor dit jaar. Ik zag niks leuks. Wat ik wilde zien, daar had ik al tickets voor gekocht. Ik kreeg nog eens (hoe ondankbaar was ik) een herinneringsmailtje: joehoe... je hebt je prijs nog niet opgeëist! Dus ik zat eigenlijk een beetje met die prijs in mijn maag.
Totdat er een aankondiging kwam van The Magic of Santana. Het was niet de hele Santana, maar een aantal bandleden treden dus nog op met The Magic of Santana.
Santana... muziek die we allemaal wel kennen. Beetje latin, beetje stevig. Mooie gitaarpartijen. Ik kende een paar goeie nummers van Santana, maar op de een of andere manier heeft deze band nooit zo mijn aandacht gehad. Maar dit leek me wel leuk.

Het langharig tuig, mijn concertmaatje, wilde niet mee. Zijn  muziek niet.
Ik deed een oproep in de familie-app en mijn zus wilde wel met me mee.
Ik drukte haar op het hart dat ik geen idee had wat we gingen zien. En dat ik geen idee had of het leuk ging zijn. Geen probleem, we zouden het wel zien.

Of het wat was?
Het was fantastisch!
De zaal was maar voor minder dan de helft gevuld, maar deze band verdient zéker een groter publiek.
Op het podium was het wel een volle bak. 4 percussionisten, 2 gitaristen, een bassist, een organist en 2 zangers. De band had zichtbaar plezier op het podium en dat straalde af op het publiek.
Ik had zelf precies genoeg wijntjes op om me niet geremd te voelen om te dansen.
En ik heb me in geen tijden zo blij gevoeld als gisteravond. Wat was het heerlijk om zo te genieten met mijn zus naast me. Ik kreeg gewoon zin om mee te doen met de band.
Ken je ze nog, die suffe woodblocks bij de muziekles op de lagere school? Dat instrument waarvan je altijd hoopte dat jij hem niet kreeg? Gisteravond wenste ik dat ik er een had. Of een stel sambaballen. Of een koebel met een stokkie. Al was het een nootmuskaatrasp. Het had me niet uitgemaakt. Ik wilde meedoen! Wat wel kon was mijn ogen dicht doen en wegzinken in de mooie muziek.
En 'schwoegeln' met mijn zus. (Is dat Duits voor schuifelen? De zanger zei in ieder geval dat er geschwoegeld mocht worden :-) ).

Mijn zus en ik stonden eerste rang voor het hoekje van het podium met uitzicht op de toetsenist. Ook hij zat in zijn eentje de show te stelen op zijn Hammondorgeltje (uit 1956!) Ik hou zo van hammondorgeltjes. En ik hou zo van toetsenisten die er volledig op los gaan. 

De afsluiting was ook bijzonder. Na de show gingen heel veel mensen naar het podium omdat ze de bandleden persoonlijk wilden bedanken en een hand wilden geven. Ik had dit nog nooit zo meegemaakt. Misschien was de band heel toegankelijk, misschien was de chemie in de zaal zo dat de sfeer zo fijn was dat mensen het gevoel hadden dat dit paste, misschien is het een Bergse gewoonte die ik nog niet ken ;-). Misschien waren mensen gewoon net als ik zo dankbaar voor de mooie muziek en de blijheid die de zaal in gestuurd werd?  Ik weet het niet. Maar mooi was het wel. 

Kortom... de avond was in meerder opzichten een cadeautje!