Zwijmelen op Zaterdag: Catch and Release

O, wat zou ik willen dat ik nog steeds in jubelstemming was. 
Dat huis waar jullie allemaal massaal voor geduimd hebben vorige week (waarvoor dank!): Mijn bod is geaccepteerd! 
Dus maandag en dinsdag kon ik mijn geluk niet op. 
Totdat ik woensdag het bouwtechnisch rapport ontving: er zijn issues met het dak. 
En nu moet ik erachter zien te komen of dat op te lappen is, of dat er, in het ergste geval, een nieuw dak op moet. Het rapport is er niet duidelijk over en zegt dat ik advies in moet winnen bij een dakdekker of aannemer. En als herstel van dat dak geen uitstel kan hebben... dan weet ik niet hoe het nu verder moet. 
Mijn hemel, ik wou dat ik een glazen bol had. Of een geldboom in de tuin. 

Mijn hoofd weigert te accepteren dat dit hem niet wordt hoor!
Ik ben de zoektocht zat. Ik zit al maanden hele dagen alle socials in de gaten te houden van meldingen van makelaars. Vandaag nog reageerde ik een paar uur te laat op een woning... omdat het even aan mijn aandacht was ontsnapt. De bezichtigingen zitten al vol. En het huis staat nog geeneens op Funda!!! 
Het is te belachelijk voor woorden. 
En wat ik ook koop met mijn budget: er zal altijd wat zijn. Te klein, te oud, te gebrekkig... 
Ik ben het zat om al die treurnissen aan woningen nog langer te moeten bezichtigen. Ik wil vooruit denken. Ik wil een kant op gaan denken. En het liefst de kant op van dit huis! 

Ik ben moe van het regelwerk. Moe van het heen-en-weer denken. Moe van de  lange werkweek. 
Moe van alles opzoeken en uitzoeken op internet en appen, mailen en bellen met weet ik allemaal wie. 
Ik kan hier ook even geen leuk liedje bij bedenken. 
Dus dan maar het zwijmelvoorstel van mijn dochter. 
Ik kan me wel vinden in de tekst. 

Ik schenk mezelf een portje in en ik hou het voor gezien voor vandaag. 

Fijn weekend allemaal! 

There's a place I go to
Where no one knows me
It's not lonely
It's a necessary thing
It's a place I made up
Find out what I'm made of
The nights I've stayed up
Counting stars and fighting sleep

Let it wash over me
I'm ready to lose my feet
Take me off to the place where one reveals life's mystery
Steady on down the line
Lose every sense of time
Take it all in and wake up that small part of me
Day to day I'm blind to see
And find how far to go
Everybody got their reason
Everybody got their way
We're just catching and releasing
What builds up throughout the day
It gets into your body
And it flows right through your blood
We can tell each other secrets
And remember how to love

Da da dum da dum dum dum
Da dum dum dum
Da da da dum dum
Da da dum da dum dum dum
Da dum dum dum
Da da da dum dum

There's a place I'm going
No one knows me
If I breathe real slowly
I let it out and let it in
It can be terrifying
To be slowly dying
Also, clarifying
We end where we begin
So let it wash over me
I'm ready to lose my feet
Take me off to the place where one reveals life's mystery

Steady on down the line
Lose every sense of time
Take it all in and wake up that small part of me
Day to day I'm blind to see
And find how far to go
Everybody got their reason
Everybody got their way
We're just catching and releasing
What builds up throughout the day
It gets into your body
It flows right through your blood
We can tell each other secrets
And remember how to love

Da da dum da dum dum dum
Da dum dum dum
Da da da dum dum
Da da dum da dum dum dum
Da dum dum dum
Da da da dum dum

Everybody got their reason
Everybody got their way
We're just catching and releasing
What builds up throughout the day
And it gets into your body
And it flows right through your blood
We can tell each other secrets
And remember how to love

Meezwijmelen? Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Emergo (5)

 23-01-2021

Weer een korte nacht. 
van 1 tot 4 geslapen. 
Daarna gedommeld tot half 7. 
Ik kom maar weer moeilijk op gang vandaag. 
Ik moet denken aan een paar jaar geleden toen M. zonder werk zat. 
Mijn grootste angst was dat we ons huis moesten verkopen en dat we op 'De Zeekant' moesten gaan wonen. De wijk waar ik never nooit niet heen wilde. De wijk waar nu het huis staat waar ik voor bid dat ik het krijg. Een mensenhoofd zit raar in elkaar. 

24-01-2021

Voor het eerst in mijn leven doe ik in mijn eentje een bod op een huis! Hoe spannend! 
Ik bied de vraagprijs op het kleine huisje in de binnenstad. Het zal te weinig zijn, maar qua ruimte zijn er teveel bezwaren om hier meer voor te willen bieden. Maar ik ben wel verliefd op dit huisje. 
Morgen doe ik een bod op het andere, grotere, verstandiger huis op de Zeekant. (Geen zee meer in de buurt hoor... de zee, die is daar al 50 jaar geleden  verdrongen door het Delta-plan). 
Nu maar hopen dat niet allebei de biedingen geaccepteerd worden. 
Als ik ga slapen voel ik me gespannen. 
Maar ineens voel ik in me een hele diepe rust. Mijn innerlijke stem zegt: 'ga maar lekker slapen Tassie.. het komt goed'. Jullie denken: 'ze is koekoek geworden'. Maar dit is echt zo... ik heb dit nog nooit zo gevoeld. Desondanks is de nacht onrustig. 

25-01-2021
D-day. 
Het bod op het tweede huis wordt gedaan. 
Met trillende vingers. Ik ben op mijn werk. 
Het moet tussen de bedrijven door en ik ben bang dat ik de concentratie niet heb en fouten maak. 
De ochtend verstrijkt. Het duurt en het duurt maar. En dan het verlossende telefoontje: Mijn bod is geaccepteerd. Op het verstandige huis op de Zeekant. 
Achter de balie doe ik een ingehouden dansje. Ik jubel. Wat een opluchting is dit. 
De kinderen zijn opgelucht. Een grote slaapkamer en een huis dichtbij papa ligt in het verschiet. In de stad waar ze zijn opgegroeid. 
In de avond een telefoontje van de makelaar van het huisje in de binnenstad. Ze hebben gekozen voor een hoger bod. Ik doe door de telefoon alsof ik het jammer vind. Dat is het makkelijkst. Maar ik ben opgelucht. Hoef ik hierover ook niet in conclaaf. 

28-01-2021: 
Het gaat allemaal snel. 
Stukken moeten worden aangeleverd. De bouwtechnische rapportage is al gedaan en het rapport ontvangen. Er zijn wat vocht-issues, maar nog steeds geloof ik dat ik geen beter huis kan krijgen dan deze. Ik ga mijn makelaar nog om advies vragen. 
Een bericht van de advocaat: ook bij de gemeente waar we trouwden staat nu dat we gescheiden zijn.
Het is rond.... 
Ik heb de afgelopen nachten als een os geslapen. Heerlijk! 

Emergo (4)

 12-01-2021

Deze week ben ik weer een weekje thuis. Lekker in mijn eigen bed. 
Er komen wat huizen voorbij op de socials en ik plan bezichtigingen. Helaas kunnen ze pas voor volgende week gepland worden. Een groot huis dat er op de foto's erg leuk uitziet. Maar de makelaar waarschuwt dat het een klushuis is. 
Ik ga weer eens een dagje naar het atelier in Breda en knip een jas. 
Tegen beter weten in. Want geloof ik nou echt dat ik de komende tijd de tijd en moed en zin heb om deze in elkaar te zetten? 

14-01-2021

Met mijn buurvrouw bezichtig ik een huis. De foto's op de site ogen somber maar ik geef het een kans. 
Tijdens de bezichtiging probeer ik de moed erin te houden en de mogelijkheden te zien. 
Maar ach,ach... wat een ellende. 
Als dit mijn voorland is? 
Het is verhuurd aan 'arbeidsmigranten'. 
Niks is nog goed genoeg om tijdelijk te gebruiken. 
De grote kamers zijn in tweeën gesplitst. En in iedere kamer staat een onopgemaakt bed. 
In de trapkast komen we nog een opgerold matras met dekbed tegen. Dus kennelijk slaapt er nog een persoon.... ja, waar? In de gang? Op de overloop? In de keuken? Ik heb werkelijk geen idee. 
En die geur in huis! 
Nee... dit overzie ik niet... 
Huilend kom ik thuis. 
Voor volgende week staan er nog 3 bezichtigingen gepland: 3 nieuwe kansen. 

15-01-2021

Ik ben op mijn werk als ik een appje krijg van onze mediator: 
Hij heeft bericht gekregen van de advocaat: de scheiding is erdoor. 
Ik moet toch een beetje huilen. Maar mijn pauze is maar kort. 
Ik trek mijn scherm weer op en verschuil me achter mijn 'professionele glimlach'.  
The show must go on. 

16-01-2021

Gisteravond was het mijn beurt weer om naar ons vakantiehuisje te vertrekken. 
Gezien de eenzaamheid vorig weekend heb ik het nu anders aangepakt: ik heb mijn weekend volgestouwd met leuks. 
Zaterdagochtend maak ik een wandeling met een lieve vrouw die ik in geen jaren heb gezien. We gaan naar de Slikken van Goeree en het is er prachtig! 

Voor de sneeuwbui uit rij ik naar mijn nichtje om een nachtje te logeren. Ze zit zo'n beetje in hetzelfde schuitje als ik, dus we hoeven elkaar niet veel uit te leggen. We maken een prachtige wandeling in de sneeuw in het Linschoter bos. Een prachtig en bijzonder landschap (sinds vorig jaar Werelderfgoed) en ik vertel, bij het zien van al die knotwilgen in het landschap, aan  mijn nicht dat mijn vader met de knotploeg zich inzet voor het behoud van de wilgenbomen.

 
Er is een slaapplekje voor me in het 'washok'. We zijn allebei knetterkapot en zoeken om kwart voor 10 ons bed al op. De nacht is wat onrustig maar toch val ik in slaap en word ik wakker van het gekraai van een haan. 

18-01-2021

Een gewone werkdag. Na mijn werk rij ik naar huis om met het gezin samen te eten. 
Ik slaap in het huis van mijn vriendin. Het vierde bed deze week. 

17-01-2021

Twee bezichtigingen deze dag. 
M. gaat mee naar het eerste huis. Te koop aangeboden door de woningbouw. 
Verrassend groot. 4 slaapkamers (dus atelier-ruimte). Een tuin. Achterom bereikbaar. Een prima woonkamer. Keukenblok, douche en toilet eenvoudig, maar voorlopig bruikbaar. 
Alles heeft een lik verf en vloerbekleding nodig maar de basis staat. En het is op 500 meter van het huis van M. vandaan. Voor de kinderen ideaal. 
Hier word ik blij van. 
Maandag moeten alle gegadigden een bod uitgebracht hebben. De hoogste bieder wint. 
Ik heb wel iets ruimte om boven de vraagprijs te gaan, maar alles wat ik erboven biedt, gaat van mijn klusbudget af. Het zal een gok worden. 

Het tweede huis is drama. Groot. Maar ach, ach... wat een achterstallige bende weer.
Er blijkt dus iets te bestaan als een 'arbeidsmigrantenhuisgeur'. Ik word er misselijk van.
Ik moet er weer van huilen. Ondanks dat het eerste huis van vandaag zo leuk was... 

Ik rij weer terug naar ons huisje op Goeree.
Mijn vader belt: hoe het in godsnaam mogelijk is dat ik hem niet ben tegen gekomen in het Linschoter bos, terwijl hij daar aan het knotten was? Zo jammer! 

Ik slaap van die nacht  11 tot 1. En van half 4 tot half 6. Dan gaat de wekker weer. De stilte begint te wennen. 
Ik durf nu te slapen zonder de radio aan, maar met de oordopjes in. Maar de nachten blijven tobben.
De huizenjacht geeft onrust in mijn hoofd. En voor het eerst mis ik een paar stevige armen om in weg te kunnen kruipen. Om in te kunnen schuilen. 

19-01-2021

Ik ben weer een dagje in BoZ. De werkdag gisteren was lang na zo weinig slaap. Maar... mijn baliemaatje had me uitgenodigd voor het eten en ik heb daardoor de dag echt heel fijn af kunnen sluiten. En.... eindelijk weer een een nacht van 8 uur slaap gemaakt! Hoe fijn was dat!!!! 

Ik krijg een bemoedigend telefoontje van mijn aankoopmakelaar waardoor ik weer voel dat het universum met me is, en waardoor ik ga geloven in een goede afloop op het bod wat ik wil doen. We moeten er gewoon in geloven en ervoor gaan! 

Het laatste huisje van deze week om te bezichtigen. Aan de voet van de gevangenpoort. 
Ik ben verliefd. Alle praktische bezwaren vallen weg. De huiskamer is piepklein. Er is een kamer te weinig. Er is vanalles aan de hand met elektriciteit. Maar het voelt zo fijn. Het uitzicht op de gevangenpoort en alle oude gebouwen eromheen... 
Zondagavond wil de makelaar het bod binnen hebben. Maar maandag moet ik op het andere huis bieden. En wat nou als van beide huizen het bod geaccepteerd wordt? Kan ik er dan nog ongestraft van afzien? Ik heb geen idee.

Het eerste huis van dinsdag wordt de meest verstandige keuze en daar moet ik maar voor gaan. 

Zwijmelen op Zaterdag: The power of love

 

Het lijkt een wat onlogische keuze om 'The Power of Love' te kiezen als zwijmel als je huwelijk net op de klippen is gelopen.  Maar toch... het warme bad vol liefde waar ik me in bevind is... ja... wat is het...?  

Verrassend? Nee... Dat is niet het juiste woord. Ik weet al heel lang dat ik de juiste mensen om me heen heb.
Overweldigend? Ja... dat is het wel. 

Ik heb al vaker geschreven dat het pad goed voelt. Dat er 0 twijfels zijn. En dat ik soms echt verdrietig ben als ik weer een uitgewoond huis heb bezichtigd wat 15 jaar lang verhuurd is aan 'arbeidsmigranten'. 
En dat ik daarnaast écht gewoon een enorm vertrouwen heb dat het goed komt. 
Het universum is zo enorm met me de laatste maanden. 

Ik heb de juiste mensen om me heen. Een dozijn vriendinnen die ik kan bellen. Mijn familie. Ik voel me gedragen en gesteund. Ik ontmoet de juiste mensen, die me helpen op mijn pad. Ik vind het echt heel bijzonder. 

En in die zin ervaar ik écht 'The Power of Love'.  De kracht van de liefde van iedereen om me heen. Ik ben zo ontzettend dankbaar voor al die lieve mensen die er in mijn leven zijn. Een ieder geeft op zijn eigen manier en op zijn eigen moment zijn steun. Maar ik voel ook gewoon de kracht van de liefde in het universum. Of in mezelf. En misschien is dat wel hetzelfde? Geen idee. Het is er. Ik voel het en ik ben blij en dankbaar dat het er is. 

De komende week wordt ontzettend spannend. Maandag doe ik een bod op een huis wat ik ontzettend graag wil hebben. Het voldoet aan alles. Ruim genoeg. Zelf meer ruimte dan ik zou wensen.
Weten jullie nog dat ik in een eerder blog mijn makelaar vroeg om een plek met atelier-ruinmte? Dit huis heeft het gewoon!!! De plek is prima. De hoeveelheid kluswerk is een soort van behapbaar. De prijs is binnen budget. 
Maar... alle gegadigden moeten hun bod doen, en het hoogste bod wint. 
En ik heb wel wat ruimte in mijn budget. Maar ook niet heel erg veel. Dus het wordt een soort van gokken. 

Mijn innerlijke stem is rustig en wacht af. Het is de stem die zegt: 'Komt goed schatje. Als dit jouw huis is, dan is het jouw huis. Punt. Vis je achter het net: dan is het niet jouw huis, dan komt er wat beters op je pad. En dan had iemand anders het misschien harder nodig'. 
Maar mijn ongeduldige kant wil zo graag weten waar ik heen ga. Ik wil fantaseren over hoe mijn huis eruit gaat zien. Ik wil afronden. Ik wil beginnen aan mijn nieuwe toekomst. 

Dus mensen... kaarsjes, bidden, positieve energie naar de zuidwesthoek van het land. 
Maandag is het D-day voor dit huis. Ik heb jullie vibes nodig. 

The power of love is a curious thing
Make a one man weep, make another man sing
Change a hawk to a little white dove
More than a feeling, that's the power of love
Tougher than diamonds, rich like cream
Stronger and harder than a bad girl's dream
Make a bad one good, make a wrong one right
Power of love will keep you home at night
You don't need money, don't take fame
Don't need no credit card to ride this train
It's strong and it's sudden and it's cruel sometimes
But it might just save your life
That's the power of love
That's the power of love
First time you feel it, it might make you sad
Next time you feel it, it might make you mad
But do be glad baby when you've found
That's the power makes the world go 'round
And it don't take money, don't take fame
Don't need no credit card to ride this train
It's strong and it's sudden, it can be cruel sometimes
But it might just save your life
They say that all in love is fair
Yeah, but you don't care
But you know what to do (to do)
When it gets hold of you
And with a little help from above
You feel the power of love
You feel the power of love
Can you feel it
Mmm-hmmm
It don't take money and it don't take fame
Don't need no credit card to ride this train
Tougher than diamonds and stronger than steel
You won't feel nothin' till you feel
You feel the power
Just feel the power of love
That's the power
That's the power of love
You feel the power of love
You feel the power of love
Feel the power of love


Meezwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

En als je meer wilt lezen over het pad wat ik bewandel? 
Onder de kopjes Emergo en Luctor staat het hele verhaal. 

Zwijmelen op Zaterdag: It's a new day

|

Blogster Djaktief plaatste dit nummer van de week op Twitter. 

Het kwam enorm bij me binnen. 

Al deze sterke, krachtige vrouwen... Wat hebben ze enorm veel bereikt. 

Als je in je dromen gelooft is heel veel mogelijk. 

En waarom raakte dit me zo? 

Ik denk omdat ik de komende tijd ontzettend op mijn eigen kracht aangewezen ga zijn. 

En ik ga het kunnen hoor. Maar jemig... er zijn nog zoveel hobbels te nemen. 

Opzien tegen de kracht van deze vrouwen terwijl je vorige week voor het eerst zelf je autobanden opgepompt hebt. Dan heb je nog een lange weg te gaan zegmaar. 

Ik moest denken aan het appje naar mijn aankoopmakelaar. 

Hij vroeg: Natasja, wat zijn je woonwensen? Dan kan ik gericht voor je op zoek. 

Mijn eerste antwoord was: Voor 175.000 hypotheek met een beetje spaargeld heb ik denk ik niet veel te wensen. Ik mag blij zijn als ik wat vind. 3 slaapkamers en een plekje in de zon zou fijn zijn. Maar als het leuk genoeg is ben ik bereid in te schikken en neem ik genoegen met 2 slaapkamers. 

Ik stuurde er een appje achteraan: 

Herstel! Je vroeg naar mijn wensen hè? Oké... dan mag ik dromen. 

Een huis op een fijne plek. Hoeft niet groot te zijn. Maar wel met een tuin en 3 slaapkamers. En een extra plek voor atelierruimte. 

Hij appte terug: Dit wordt een uitdaging met jouw budget, maar we gaan ervoor! 

Waarmee ik wil zeggen: als de instelling niet juist is, maakt het de kans niet groter dat het wél gaat lukken. 

Ik heb nog een hoop hobbels te gaan. Ik moet een huis kopen. Contracten afsluiten met energiebedrijven en internetproviders en nog meer instanties waarbij ik door de bomen het bos niet meer zie. Ik moet verhuizen. Dingen opknappen. Hulp vragen. Nieuwe dingen leren. Dingen waarvan ik echt over mijn huig kan gaan van angst of geen zin in. 
Maar als ik dan deze vrouwen zie dan denk ik: Kom op, Tas. Het is peanuts! 

Dus daarom: Bedankt Anouk, voor dit liedje. En complimenten voor de clip. Wat ontzettend mooi gedaan. 
En Djaktief... fijn dat je het even onder de aandacht bracht. 

Overigens: Ik ben begonnen met het bijhouden van mijn ervaringen op mijn nieuwe weg. Je kunt ze lezen onder het kopje Emergo (ik kom boven). En soms onder het kopje Luctor (ik worstel). Maar ik hoop dat ik die laatste niet te vaak hoef te gebruiken. 

Meezwijmelen? 

Plaats hier je link: 

 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Luctor (3)

 10-01-2021

Vandaag krijgt mijn Emergo-blog de titel Luctor. 
Vrijdag zag ik er zo enorm naar uit om weer naar huis te gaan. Eindelijk weer mensen om me heen. 
Maar hoe is het gezegde: ik kwam van een koude kermis thuis? 
Jip was toen ik thuis kwam al vertrokken naar zijn meisje. Hij komt zondagavond pas weer thuis. 
De jongedame moet gewoon werken zaterdag en blijft na een avondje bij een vriendin overnachten bij haar vriendje. 
M. is na het eten vertrokken naar ons vakantiehuisje. 
Zit ik weer alleen. 

De zaterdag gaat eigenlijk prima. Er komt op de socials een huis voorbij wat groot is, maar uitgewoond, en genoeg slaapkamers voor elk. Mét een extra kamer voor atelierruimte. Maar geen tuin. 
Ik ga maandag wel een bezichtiging plannen. Genoeg stof tot fantaseren weer.
Buiten is het heerlijk vriesweer. Ik krijg een appje van J.: Mam! het is heerlijk buiten, ga een rondje om de plas doen! Van de zaterdagmorgenloopgroep stromen de loopfoto's binnen. Omdat we niet meer met elkaar mogen lopen, proberen we elkaar via de app gemotiveerd te houden.
Ik ga hardlopen. Het wordt zo'n loopje waarvan je hoopt dat er geen eind aan komt. Wat een zaligheid! 

Maar ja... 

Toen was het zondag en was ik weer alleen. 
Ik kom moeilijk op gang. Hang wat op mijn telefoon. Draai een wasje. Zet nog maar eens een kopje koffie. Ik heb zo verlangd naar tijd alleen. Tijd om mijn naaimachine op tafel te zetten. Tijd om te concentreren op mijn huiswerk. En nu ik alleen ben komt er niets uit handen. 
En ik weet... met een belletje is het opgelost. Of een paar belletjes. Ik weet dat er best wat mensen om me heen zijn die zeggen: Natas, had het laten weten dat je je zo alleen voelde, je was welkom. Of misschien hadden ze wel naar me toe gekomen. Maar hoe lastig kan het zijn? Zeggen dat je je alleen voelt? En eigenlijk ook geen zin hebben om ergens naartoe te gaan? 

Ik twijfel of ik M. kan appen. Géén idee of hij daadwerkelijk in ons huisje is. Wie weet heeft hij de nacht wel elders doorgebracht en heeft hij helemaal geen zin in een wanhopige eenzame ex. 
Ik besluit er toch een appje aan te wagen. 
En ik ga naar het bos. Want bewegen helpt altijd! Tegen depressie, tegen verdriet, tegen een malend hoofd.
Onderweg belt M. Ik zet mijn auto aan de kant en bel hem terug. Dat was nèt het zetje dat nodig was om de tranen te laten stromen. Samen zitten we met onze ziel onder onze armen even tegen elkaar aan te praten. Als ik in het bos ben stromen de tranen nog. Het is druk in het bos. Elk mens die ik tegenkom is er één te veel. Ik zoek een rustig stuk bos op. En zoals altijd als ik beweeg... na een poosje wordt mijn hoofd rustiger. Tegen de tijd dat ik bij de Zeezuiper ben is alles weer goed. 
Hij ligt er weer prachtig bij vandaag. Met ijs! 

Vanavond komt de jeugd weer thuis. Morgen weer werken. En de makelaars in de gaten houden tussen de bedrijven door. Wedden dat de Emergo-vlag morgenavond weer hoog in top hangt? 

Emergo (2)

 07-01-2020

Het leven is best overzichtelijk als je alleen voor jezelf hoeft te zorgen. Ik ben nog steeds alleen in ons huisje bij zee. De dagen waarop ik vrij ben glijden een beetje voorbij. 
Ik ga een stukje lopen, ik doe een wasje, een boodschap, ik lees, ik kijk tv. Voor ik het weet is de dag al een eind op dreef. Ik moet ook weer gewoon naar mijn werk. Daar is het druk genoeg voor afleiding. 
Met de radio hard genoeg maar niet te hard en mijn oordopjes in zijn de nachten ook redelijk door te komen. 

Van mijn positieve stemming op nieuwjaarsdag is inmiddels niet heel veel over. 
Ik ben nu een week alleen. Ik mis mijn kinderen. Ik heb enorme behoefte aan knuffels. Morgenavond mag ik weer naar huis en hoef ik in ieder geval niet meer alleen te zijn. 

De mineur komt ook doordat M. een huis gekocht heeft. Een leuk huis. Een huis met genoeg ruimte voor de kinderen. Een huis met een leuke tuin. Een huis waar alles al op en aan zit. 
En ik gun het hem. En ik gun J&J een fijne plek. Maar ik ben stikjaloers. 

Voor mij is het nog maar afwachten waar ik terecht kom. Of het überhaupt een huis wordt met een tuin. Of met genoeg slaapkamers voor ons allemaal. Ik heb een kleine twee ton te besteden. En in dat segment is het aanbod klein en de vraag enorm. 
Ik vind het ook maar raar dat ik nu niet weet hoe het huis waar J&J gaan wonen eruit ziet. 
En dat er enorme beslissingen worden genomen waar ik niet bij betrokken ben. Dit soort dingen deden we altijd samen en nu niet meer. Ja. Zo gaan dingen bij een scheiding. Mijn hoofd snapt dat. Maar mijn gevoel hobbelt daar nog een beetje achteraan. 

Hardlopen helpt altijd hè? 
Ik ga naar buiten. Maar na een half uurtje hou ik het alweer voor gezien. Het is koud, nat en somber. 

Maar.... het rondje tuin laat me wel al weer de belofte van het voorjaar zien! En dat geeft weer moed! 

Emergo (1)

 01-01-2021

Het is nieuwjaarsdag. 
Niet eerder heb ik zo uitgekeken naar het nieuwe jaar. 
Zin om het in-meer-dan-één-opzicht rotjaar 2020 af te sluiten. 
In 2021 op weg naar een nieuwe toekomst. Mijn eigen nieuwe toekomst. 
Hoe spannend is dat? 

Oudjaarsdag is er, hoe symbolisch qua timing, een sticker 'Verkocht' op het te-koop-bord in onze tuin komen te staan. Vanaf nu kan ik gaan bieden op een nieuw huis. Nog diezelfde middag geef ik de makelaar de opdracht om ook mijn aankoopmakelaar te zijn voor mijn nieuwe huis. Alle kleine beetjes helpen op de overspannen woningmarkt voor starters en herstarters, waar ik onder val. 

M. (mijn aanstaande ex) en ik hebben besloten om oudejaarsavond nog één keer samen door te brengen. Mede omdat de kinderen ook deels thuis zouden zijn. 
De avond was oké. We deden eens gek. Rookten een blowtje (niet verder vertellen ;-) ) van een zakje wiet dat we een paar jaar geleden van onze oudste afgenomen hadden en dronken een borrel. We luisterden naar de laatste nummers van de Top2000 en bij het nummer Rollercoaster van Danny Vera zaten we te huilen in elkaars armen. 
Allebei geen spijt van ons besluit om uit elkaar te gaan, maar dankbaar voor al het mooie wat er ook was. En verdrietig om wat er niet was en om wat het niet meer gaat worden. 

Ik vond het maar raar. Meestal kun je je wel een voorstelling maken van waar je over een jaar staat. Waar je bed staat als je weer Oud&Nieuw viert. Wie je naast je hebt. Nu is dat gewoon helemaal blanco. 

Traditiegetrouw ga ik op nieuwjaarsdag naar mijn zus. Ze is jarig. 
Mijn auto volgeladen met kleding voor een week en eten en drinken voor een paar dagen. Ik vertrek na het bezoek aan haar gelijk door naar ons huisje bij zee. 

In het donker kom ik bij ons huisje aan. Aan het ruisen van de zee hoor ik dat het springvloed is. Het klinkt zo dichtbij. De maan is een paar dagen geleden vol geweest en de wind is aanlandig. 
Ik doe snel de lampen en de televisie aan om het donker en de stilte te doorbreken. Ik werp een vlugge blik in alle kamers om de checken of er geen ongenode gasten zijn (zowel menselijk als dierlijk als geestelijk) en als de auto uitgeladen is gaat gauw de deur weer op het nachtslot. 

De nachten daar zijn altijd onrustig. Het is er te eenzaam voor me. Te stil. Ik hoop dat het snel gaat wennen nu M. en ik er voorlopig om en om een week verblijven. 
Ik moet de juiste modus vinden voor de nachten. De radio zachtjes aan. Niet te hard, anders word ik toch overprikkeld wakker omdat er de hele nacht geluid is geweest. Ik wil wel mijn oordoppen in want ik wil de muis niet horen die iedere nacht op bezoek komt. Dus de radio mag ook weer niet te zacht. 

Die nacht droom ik twee keer dat ik wakker word. Eén keer omdat M. bij me in bed stapt. ('WTF... wat dóe je hier... je bént hier niet eens'). Als ik mijn ogen open doe is mijn bed gewoon leeg. 
Eén keer droom ik dat ik wakker word en dat het licht is.( 'Godzijdank... deze nacht is redelijk soepel voorbijgegaan' denk ik.... ). Als ik écht wakker wordt is het nog aardedonker. Het is pas tegen tweeën... Ik heb nog een hele nacht te gaan. 
Uiteindelijk is het half 11 in de ochtend als ik daarna weer wakker word. 

02-01-2021

De stilte is niet beklemmend deze ochtend. Ik voel me vrij. Een lege dag voor me. Ik hoef niks te doen. 
De dag begint met een regenboog boven ons huis. 
Mijn zus reageert op deze foto: de familieleden die niet meer bij ons zijn waken over je. Je kan rustig gaan slapen vannacht. 

Als het opklaart ga ik een stukje hardlopen op het strand. Er zijn veel mensen. Het is zonnig weer. Soms voel ik me eenzaam als ik in mijn eentje op het strand ben. De meeste mensen zijn met iemand samen. Ik ben blij dat het vandaag goed valt. Ik loop langs de plekken waar ik al zo vaak was. Waar we zo vaak samen waren. Waar we deze zomer nog samen waren. Toen ik diep in mijn hart al wist wat we toen nog niet uitgesproken hadden. De plekken waar ik al zoveel gedachtes weg heb laten waaien. 

En opvallend. Er zijn zó ontzettend veel loslopende honden. Vorig jaar, toen ik me zo kwetsbaar voelde, kwamen ze al van verre op me af. Ik was bang voor ze omdat ik wíst dat ze op me af zouden komen. Altíjd weer! En vandaag? Er is geen één hond die er behoefte aan heeft om ook maar één stap in mijn richting te zetten. Ik kan gewoon hardlopend voorbij de honden gaan. Kennelijk is het ook maar net hoe je in je vel zit. Een hele bijzondere gewaarwording. 

Al lopend nemen mijn gedachten de vrije loop. Ik moet denken aan een zorginstelling die ik via mijn werk voorbij zag komen: Emergis is de naam van de instelling (Jij komt boven). Zónder het Luctor erbij (ik worstel) uit de zeeuwse wapenspreuk Luctor et emergo. Ik vind het altijd een mooie, positieve en krachtige naam. En ik vind het ook mooi dat de worsteling hierbij weggelaten is. 
Ik besluit dat ik het traject wat ik ga bewandelen (het zoeken naar een nieuw huis, het maken van een nieuw thuis, alle  beslissingen die ik in mijn eentje moet gaan nemen, het moeten wennen aan mijn nieuwe leven) voor mezelf Emergo ga noemen: Ik kom boven. Er zullen Luctors genoeg komen. Maar ik ga me richten op het Emergo. 

Die nacht denk ik aan de troostende woorden van mijn zus. Ik voel me beschermd door ma, pa, en M's zus. Allen nog altijd zo voelbaar aanwezig in ons huisje. Op een fijne manier. Ik slaap in 1 ruk door de klok rond. Het kán dus wel! 

Zwijmelen op Zaterdag: Allways on my mind

Ik hoorde dit nummer tussen kerst en oud en nieuw tijdens de Top2000.
Ik parkeerde net de auto voor de deur van mijn werk. 
Vooral de eerste zinnen troffen me. 

Maybe I didn't treat you
Quite as good as I should have
Maybe I didn't love you
Quite as often as I could have
Little things I should have said and done
I just never took the time
You were always on my mind

En verder... ik hoef echt geen tweede kans, zoals Elvis verderop in dit nummer wenst.  
Wil hem niet meer geven ook. 
Maar wat ben ik dankbaar dat ik in dit hele proces niet ook nog eens liefdesverdriet heb. 
Dat had ook gekund hè, dat je gewoon mét alle ellende die bij een scheiding komt kijken, ook nog eens met een gebroken hart achter blijft? 

Ik heb het nummer op die vroege ochtend niet afgeluisterd, hoe mooi ik het ook vond. 
Rode ogen met uitgelopen mascara past niet bij een balie-functie. 

En ik heb met verbazing zitten kijken Elvis zijn horloge, die (ook in verhouding tot zijn microfoon) echt wel heel erg groot is! 😂

Meezwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: voor Marja

Op tweede kerstdag ontving ik van een medezwijmelaar het verdrietige bericht dat onze blog-genoot Marja is overleden. 
Marja is degene die ooit, in 2012, is begonnen met de zwijmelrubriek. 
Ik weet niet meer wanneer ik aangehaakt ben. 
Ik kan me niet voorstellen dat ik al 8 jaar lang iedere zaterdag een zwijmel plaats. Maar het zal ook zomaar wel kunnen. De tijd vliegt immers altijd voorbij. 

Ik vind het mooi om te merken hoe de muziek verbindt. 
Iedere zaterdag ontmoeten we elkaar hier even en nemen we een kijkje, of eigenlijk een luistertje in wat ons in muziekland raakt, roert of bezig houdt. 

Smaken verschillen. Ik vind niet alles wat voorbij komt mooi. En niet iedereen vindt wat ik plaats mooi.
Maar het mooie is wel dat er muziek voorbij komt die buiten mijn interessewereld ligt en die anders niet zo gauw op mijn weg zou komen. En soms ontdek parels in stijlen die ik zelf nooit zou kiezen. 

Ik heb voor deze zwijmel teruggebladerd bij Marja's blog naar de eerste Zwijmel die zij plaatste. 
Ik heb geen idee waarom ze dit nummer koos. 
Er stond geen tekst, geen verhaal, geen uitleg bij. Maar de rubriek: Zwijmelen op Zaterdag was hiermee geboren. 
Toen Marja ziek was heeft ze het zwijmelstokje overgedragen en via via is het zwijmelstokje bij mij terecht gekomen. 

Ik ben Marja dankbaar voor deze rubriek. Ik zwijmel na al die jaren nog altijd met plezier en ik ben iedere zaterdag weer benieuwd naar de posts van de medezwijmelaars.  

Dankjewel Marja, voor zoveel zwijmelplezier. Rust in vrede... 

En ja... hor maak ik dan van dit bericht een bruggetje naar dit nieuwe jaar? 
Ik weet het niet. 
Maar ik wil alle medezwijmelaars, bloggers en lezers ook echt alle goeds en gezondheid toewensen voor 2021. XXX 

Mee zwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter