Ik heb de laatste weken een beetje last van vorig jaar.
In die zin dat ik veel moet denken aan hoe de situatie een jaar geleden was.
Over hoe mistig de toekomst was. Hoe zou mijn huis eruit gaan zien? Waar zou ik gaan wonen?
Zou ik het allemaal kunnen alleen? Hoe zou ik me gaan voelen als ik zonder partner door het leven zal gaan? Ik vond het liedje: Boulevard of Broken Dreams toen heel toepasselijk.
Een weg van gebroken dromen is er zeker geweest.
Maar eenzaam heb ik me nooit gevoeld op die weg. Althans... er waren kleine momentjes. Maar een lange periode van mezelf eenzaam voelen? Die heb ik gelukkig niet gekend.
Het is wel vaak heel stil in huis. Vorig jaar kwam het plaatje dat ik alleen, ook zonder de kinderen, in een huis zou wonen, in mijn hoofd nog niet voor. Het is echter wel de realiteit geworden.
Het maakt mijn leven wel overzichtelijk. Als ik klaar ben met voor mezelf denken en voor mezelf zorgen, dan is er verder ook niemand meer die wat van me vraagt. Maar ook dat maakt het stil in huis.
Dit weekend komt mijn vader over om me te helpen met de laatste klussen hier in huis.
De laatste muren worden gesausd. En in zijn tempo kunnen we vast wel beginnen met laminaat leggen.
En dan kan ik eindelijk mijn woonkamer inrichten. Lekker bankhangen zonder tegen vieze muren, vloeren en plafonds aan te moeten kijken. Alles lekker schoon en vrij van stof. Ik kijk er zo naar uit.
Hoe dichter het eindpunt nadert, hoe ongeduldiger ik word.
In die zin dat ik veel moet denken aan hoe de situatie een jaar geleden was.
Over hoe mistig de toekomst was. Hoe zou mijn huis eruit gaan zien? Waar zou ik gaan wonen?
Zou ik het allemaal kunnen alleen? Hoe zou ik me gaan voelen als ik zonder partner door het leven zal gaan? Ik vond het liedje: Boulevard of Broken Dreams toen heel toepasselijk.
Een weg van gebroken dromen is er zeker geweest.
Maar eenzaam heb ik me nooit gevoeld op die weg. Althans... er waren kleine momentjes. Maar een lange periode van mezelf eenzaam voelen? Die heb ik gelukkig niet gekend.
Het is wel vaak heel stil in huis. Vorig jaar kwam het plaatje dat ik alleen, ook zonder de kinderen, in een huis zou wonen, in mijn hoofd nog niet voor. Het is echter wel de realiteit geworden.
Het maakt mijn leven wel overzichtelijk. Als ik klaar ben met voor mezelf denken en voor mezelf zorgen, dan is er verder ook niemand meer die wat van me vraagt. Maar ook dat maakt het stil in huis.
Dit weekend komt mijn vader over om me te helpen met de laatste klussen hier in huis.
De laatste muren worden gesausd. En in zijn tempo kunnen we vast wel beginnen met laminaat leggen.
En dan kan ik eindelijk mijn woonkamer inrichten. Lekker bankhangen zonder tegen vieze muren, vloeren en plafonds aan te moeten kijken. Alles lekker schoon en vrij van stof. Ik kijk er zo naar uit.
Hoe dichter het eindpunt nadert, hoe ongeduldiger ik word.
Wil je mee zwijmelen?
Plaats hier je link.
Plaats hier je link.
Mooi nummer van Green Day....
BeantwoordenVerwijderenHet jaar met jou zo volgen dan heb je eigenlijk nog geen moment er bijna alleen voor gestaan, bijna altijd was er wel een vorm van uitwijken mogelijk, een vorm van bepaalde bescherming, denk inderdaad op het moment dat je huis klaar is je pas kunt voelen hoe het alleen is als je aan het bank hangen bent, gelukkig heb je tal van mensen om je heen, komt ook bij dat er nergens geschreven staat dat je alleen zal blijven, pas een jaartje verder, druk druk druk....nauwelijks stil gestaan, tevens is het pas nog kort de breuk, dus de tijd zal uitwijzen hoe jouw leven er uit gaat zien...
Fijn weekend.
Een jaar geleden zag je toekomst er misschien wat mistig uit. Een nieuwe weg inslaan is altijd moeilijk, maar het is je goed af gegaan als ik het zo lees. Je huisje is haast klaar en je hebt je leven weer aardig op de rails. Nog even de laatste loodjes en het bankhangen kan beginnen in een mooi afgewerkt huis. En als het te stil is in huis, draai dan dit mooie nummer van Broken Dreams. Mooi nummer!!
BeantwoordenVerwijderen