De zanger van één van mijn favoriete bands, Conor Mason van Nothing but Thieves, heeft een solo project gemaakt. Man-Made Sunshine heet het project, Van de week was de release van zijn eerste nummer van dit project: Life is gonna kill you (if you let it). Ik vind het prachtig. Ik weet niet waarom, maar ergens vind ik het af en toe een beetje George Michael-achtig, Misschien komt het door de loepzuivere stem van Conor, het breekbare gevoel dat zijn stem geeft, of door de wat doffe pianoklanken (zoals die bijvoorbeeld ook in 'a different corner' van George Michael zitten,
Hoe dan ook,,, ik vind het mooi en ik wil het vandaag even in de zwijmel met jullie delen.
Ik hou de Zwijmel even simpel bij gewoon een liedje vandaag. Geen tijd gehad voor een uitgebreid verhaal. Maandagavond werken Dinsdagavond BHV (geslaagd :-) ) Woensdagavond naailes Donderdagavond naailes Vrijdagavond mijn oud-collega's over de vloer. Heel gezellig. En natuurlijk overdag ook werk en een volle agenda. Ik liep mezelf net niet voorbij/
Straks word ik opgehaald om naar België te gaan, naar een stoffenhal. Veel over gehoord. Nog nooit geweest. Ik heb een opdracht aangenomen voor een bruidsjurk. Het is even tof als dat het spannend is, Straks op jacht naar mooie stof en kant.
Volgende week staat nog mijn (hopelijk!) laatste coupeuse examen gepland. Daar moet ik dit weekend ook even nog de nodige aandacht aan besteden. Ik loop mezelf nog net niet voorbij... maar ik moet er wel voor waken. Dus: het Pieterpad-vervolg sla ik vandaag even over.
Geniet van Harry Styles. Vraag me niet hoe, maar op insta zit ik al maanden in één of andere Hary Styles loop. Er komen continu filmpjes van hem voorbij. Maakt niet uit. Hij is een mooie verschijning en een mooie paradijsvogel die de wereld mooier maakt.
Deze zomer liep ik een aantal etappes van het Pieterpad. Ik vind het leuk om de verslagen van de etappes hier in de Zwijmelrubriek te delen.
Etappe 5: Rolde-Schoonloo 18 km
Wat was ik blij dat ik deze etappe niet alleen hoefde te lopen. Als we onderweg 10 mensen tegen zijn gekomen is het veel. Alleen maar bos en wei en hei gezien.
Maar... bij het begin beginnen. Het was vandaag verkasdag. Het verblijf in Midlaren zat erop. Dus tent inpakken. Zooi verzamelen. Ik was gisteravond al om 9 uur gaan slapen en ik heb eindelijk eens echt een goede nacht gehad, dus: ik had weer goede moed om door te gaan. Ik moest wel, want in Rolde zou mijn vriendin Bianca op me wachten.
Maar eerst moest ik nog naar Hardenberg om mijn auto te parkeren. Ik liep de volgende etappes met Bianca, en we hadden B&B geboekt, dus de tent en de auto had ik voor een paar dagen niet nodig. Hij stond nu veilig bij de lieve ouders van een forummaatje in Hardenberg achter een hek, zo fijn! Na het parkeren weer met het ov terug van Hardenberg naar Rolde. De trein sloot weer precies aan op mijn wandeling naar het station, dus dat was weer goed uitgekiend!
En toen gebeurde er iets ergs. Mijn telefoon deed een update en toen moest ik mijn SIM-code invoeren en die wist ik niet uit mijn hoofd. Keurig opgeschreven en meegenomen in mijn handtas, maar mijn handtas lag in de auto, zo'n 60 km verderop.
Paniek! Ik kon niet meer bellen met Bianca... wat als ik haar niet kon vinden in Rolde... dan liep ik hier moederziel alleen. Ik kon niemand bellen. Ik kon niks meer. Ik kon niet eens meer kijken hoe laat het was. Ik zag mezelf al zwerven in mijn uppie... moederziel alleen over de hei. Maar Bianca was ook niet gek, die zou ook niet alleen beginnen aan de wandeltocht, dus die heeft braaf bij de bushalte zitten wachten tot ik aan kwam lopen.
Via mijn werk heb ik met Bianca's telefoon het nummer van mijn zoon gevraagd, ondertussen had ik bedacht dat ik wel mijn inlog van Symio wist en verdraaid! Daar stond mijn SIM code vermeld. Pfffff.... ik kon er weer in. En foto's maken enzo. Want dat vind ik ook zo leuk om te doen onderweg.
Maar goed...eerst koffie en taart. Ik was nog helemaal niet in de uitgelaten we-zijn-samen-op-pad-stemming maar Bianca al wel en ze vond toch dat dit moment vastgelegd moest worden. Ik zit erbij als een boer met kiespijn.
Als een boer met kiespijn...
Maar verder: heerlijk bijgekletst onderweg. Veel bos, lekker in de schaduw. Prachtig wandelweer. Een hele rustige route zonder horeca of pleisterplekken of wat dan ook. Wat een weidsheid overal. En leegte! En verder blijft het een kwestie van de ene voet voor de andere zetten.
Het Pieterpad heeft voor een ieder zijn eigen uitdagingen
Vort meis, met die kromme benen!
De gewassen hebben zichtbaar te lijden onder de droogte...
Al kletsend komt een eindpunt snel dichterbij. We waren laat vertrokken en kwamen pas rond half 6 aan in de herberg in Schoonloo. Ik slaap in een heerlijk zacht bed vannacht!
Lekker uit eten geweest. De eiwitten moeten aangevuld worden dus er mocht een toetje (zeg maar gerust TOET) besteld worden.
En dat je dan op de terugweg naar de herberg in je broek piest van het lachen omdat je slipper het begeeft... tja... dat soort dingen gebeuren als je met Bianca bent. Zij verstaat de kunst om in de meest banale dingen iets grappigs te zien en overal hard om te kunnen lachen. Morgen en overmorgen loop ik nog twee etappes met Bianca. De weersvoorspellingen zijn goed maar ik hoop dat wij het zèlf droog houden.
Bianca ken ik al vanaf de middelbare school. Dat is de tijd dat Wham! populair was. Daarom vind ik het leuk om een liedje van toen én nu te delen vandaag. Wie heeft de gelijkenissen al gezien in de clip van Lewis Capaldi in Club Tropicana van Wham!?
Deze zomervakantie liep ik een paar etappes van het Pieterpad.
Ik vind het leuk om de verslagen van deze etappes te verwerken in mijn Zwijmelrubriek.
Etappe 4: Zuidlaren-Rolde 17 km
Vanmorgen bezochten we in alle vroegte als eerste het hunebed die hier bij de camping min of meer om de hoek lag. Deze was zo groot en imposant dat de eerbied vanzelf kwam. Zo bijzonder ook de ligging, zo pal naast deze boerderij,
Jolanda hielp me de eerste kilometers (nadat ze me voorzien had van ontbijt mèt koffie , yesss! :-) ) op weg van Zuidlaren naar Rolde.
Het eerste stuk over Dennenoord. Een psychiatrisch centrum, zoals wij bij mij thuis bij Bergen op Zoom Vrederust kennen. Met park en paviljoens enzo. En een net zo oude geschiedenis. Ik moest bijna huilen om het gedicht onder de treurwilg.
En het gedicht 'hulp' deed me lachen en verdrietig voelen tegelijk. Ik moest zo denken aan mijn zoon, die de nodige strubbelingen heeft gekend kent. Met de nodige hulp, liefde en humor probeer ik hem zo goed en zo kwaad als het kan op de rit te houden. Zo'n plotseling gedicht, zo midden in de vakantie, laat dan ineens de emoties die daarbij horen weer boven komen.
Voorbij het park zeiden Jolanda elkaar 'vaarwel'. Het afscheid was innig en niet zonder tranen. Wat hadden we het fijn samen! Ik liep alleen het tunneltje onderdoor. Zuidlaren uit, verder richting Rolde.
Het was weer een pittige etappe. En dat kwam vooral door de warmte. Niet zo pittig als gisteren, maar toch... Veel hei gezien deze etappe. Veel ooievaars onderweg. Het Baarloërveld was prachtig. De heide stond nèt een klein beetje in bloei. Een kudde schapen maakte het plaatje compleet. En volgens de berichten is het druk op het Pieterpad maar op het Baarloërveld zag ik bijna niemand! Wel een kudde schapen om het plaatje compleet en echt Drents te maken.
Gelukkig was het bewolkt geworden toen ik de heide overstak.
Toen de heide er voor 3 kwart op zat stond er iemand in de verte met de armen te zwaaien. Ik schrok: er zal toch niks gebeurd zijn? Heeft ze hulp nodig? Het bleek de dame te zijn met wie ik dinsdag naar Groningen was gelopen. Ze had me al in de verte herken (aan mijn loopje... jaja... ik heb een waggelgang :-) ) en ze was blij om een maatje te treffen voor het laatste stuk naar Rolde. Samen loopt toch een stuk makkelijker.
In de verte de kerktoren van Rolde: Nog maar een stukkie!
In Rolde bedankten we elkaar voor de fijne wandelingen samen en de mooie gesprekken. We zouden elkaar niet meer tegenkomen. Het was voorlopig haar laatste etappe, haar gezin wachtte thuis op haar. Zij liep door naar haar B&B voor de laatste overnachting. Ik liep naar het dorp om mijn lift te bellen. Tussen Rolde en Zuidlaren rijdt geen OV. Gelukkig had ik via een lieve kennis een lift kunnen regelen.
Dankjewel R. voor het inschakelen van je moeder voor het vervoer terug! Mijn tent stond immers nog in Midlaren, nabij het beginpunt van deze etappe. Ook die weg terug werd een hele onderneming over zandpaadjes, dankzij de navigatie... zowel de hare als de mijne leidden ons ontzettend om.
Op aanraden van Blogger Dwarsbongel trakteerde ik mezelf bij de poffertjeskraam op de Brink in Zuidlaren op een heerlijke portie poffertjes. Bij de super kocht ik een salade, een broodje en een smoothie, en daarmee redde ik het wel weer tot de volgende morgen.
Een laatste nacht op de camping in Midlaren. Wederom vroeg naar bed. Morgenochtend vroeg de tent inpakken. Eerst naar Hardenberg. Ik mag de auto een paar dagen parkeren op de oprit van de ouders van ook weer een forum-maatje. (Het is zo'n fijn en bijzonder netwerk!) Dan met de trein terug naar Rolde waar ik mijn vriendin Bianca ontmoet. Samen lopen we dan de etappes Rolde-Schoonloo, Schoonloo-Sleen, Sleen Coevorden. Dus... sowieso nog 3 etappes te gaan. Daarna zie ik wel weer verder.
In de zwijmel vandaag een oudje van Pink Floyd. Het stukje over Dennenoord deed me denken aan deze muziek.
De afgelopen zomer liep ik een paar etappes van het Pieterpad. Ik vind het leuk om de verslagen nu in de zwijmels te verwerken, zodat de zwijmelaars ook een beetje mee kunnen wandelen.
Dag 3: Groningen-Zuidlaren 21 o, nee... iets meer kilometers.
Ruim voor de wekker wakker. Geen brandende jeuk meer aan de voeten, alleen gewone jeuk. En dat was een hele vooruitgang. (Ik had de 5 nachten hiervoor wakker gelegen van brandende jeuk aan mijn voeten). De campingbuurman had een feestje met skihutmuziek, maar ik ben er dwars doorheen in slaap gevallen.
6.30 uur opstaan. Tent afbreken. Spullen organiseren. Alles in de auto en op van Winsum naar Zuidlaren. Daar de auto geparkeerd. Met de bus terug naar Groningen, de start van deze etappe, waar ik gisteren geëindigd was, om vandaar uit weer terug te wandelen naar Zuidlaren. Met al het heen en weer gereis kon ik om 9.30 uur pas aan de etappe beginnen. Wat eigenlijk gewoon te laat was met dit warme weer.
Eerst een coffee-to-go op het station gehaald. Dat was een vooruitziende blik want de eerste horeca kwam ik pas op 3kwart van de route tegen.
De route was prachtig. Er stond gelukkig wat wind. Eerste stuk vrij rechttoe rechtaan, langs een kanaal. Maar zo leuk: ik heb me vergaapt aan de tot woonboot omgebouwde vrachtschepen. Hieraan is goed te zien hoe een belangrijke functie de kanalen in de geschiedenis hier in de regio hebben gehad.
Onderweg de bemoedigende woorden van twee fietsers tegen elkaar: "Nou, die loopt er ook niet meer heel soepel bij". En ik was nog maar net op pad... Het was ongetwijfeld niet de bedoeling dat ik het hoorde, en ik had ook niet direct mijn antwoord klaar. Maar ik had terug willen roepen dat ik deze dagen meer kilometers had gelopen dan zij in een jaar, met hun luie reet! Zie bordje als bewijs:
Het tweede deel was gevarieerder. Langs de Hoornse plas, door natuurgebied de Drentse A, het godzijdank schaduwrijke Noordlaarder bos.
Veel maisvelden op deze etappe. Af en toe een hoopje zwerfkeien langs de route. Ik ben Groningen uitgewandeld en Drente in gelopen. Maar: een stapel zwerfkeien is nog geen hunebed. Het bordje wat wees naar een hunebed heb ik links laten liggen. Elke extra meter was er 1 teveel.
Over meters teveel gesproken: bij deze foto van de boerderij... Dit was het punt waarop ik keihard in de lach schoot en vol verbazing riep: Ik heb een rondje gelopen!!! Er zaten wat mensen op een bankje en die lachten hartelijk met me mee. Ik had al het gevoel dat wat ik deed niet goed was en mijn gevoel klopte dus. Er kwam iemand aan lopen die er als een volleerd wandelaar uit zag, dus, hop! Ik erachteraan... en ik was weer op het juiste pad.
En zo kwam ik in Zuidlaren aan. Ook weer leuk: een heel ander dorp dan de Groningerdorpen. Geen terp of wierd, maar een groene weide met huizen eromheen. Van oudsher was het omheind en stond het vee daar veilig binnen. Wat bomen erbij, een plas voor drinken voor het vee en bluswater, en zo is het dorp ontstaan. Ook vroeger geleerd op school. En nu gezien dat het echt zo bestaat.
Zuidlaren, beroemd om de paardenmarkt
Het was een takke-eind vandaag. Ook door de warmte. Maar het is wonderbaarlijk hoe snel ik weer hersteld was van de vermoeidheid.
Mede dankzij vriendin Jolanda. Zij woont in het noorden en omdat ik nu relatief in de buurt ben kwam ze een nachtje op de camping staan. Ze zat al te wachten met koude drank en zoute chips (zouten aanvullen was zo ongeveer levensbehoefte nummer 1 deze dagen). We hebben samen heerlijk gekookt. We hebben een prachtige plek, eersterangs uitzicht op de toiletten. Wat ook weer niet erg is want alles was al ver genoeg vandaag.
Vlakbij de camping was een hunebed. Die zijn we in de avond nog even gaan bezoeken. Ik had nog maar één keer in mijn leven eerder een hunebed gezien en dat was toevallig ook met haar. Dus ja...we moesten toch even gaan kijken.
En ik weet het... hunebedden moet je met respect behandelen. Het zijn immers grafmonumenten. Maar Jolanda en ik kregen hevig de slappe lach omdat selfies en ik niet zo goed samen gaan ('oké boomer' zouden mijn kinderen zeggen....). Dus bij deze nog even officieel mijn excuses het universum in. Ik héb respect voor de hunebedden en de doden en alles wat eromheen is gebeurd. Dus ik hoop dat het universum snapt dat respect samen kan gaan met een lachsalvo.
En het liedje dat ik heb uitgekozen bij vandaag? Will it go round in circles, van Billy Preston. Dit vond ik wel heel toepasselijk. En een heerlijk vrolijk nummer. Passend bij het rondje dat ik deze etappe extra liep :-).
. Wat ook weer niet erg is want alles was al ver genoeg vandaag.
