Zwijmelen op Zaterdag: The Raven

Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen met deze zwijmel. 
Wil ik nog een uitgebreider verslag schrijven van mijn zwitserlandavontuur, voordat de herinneringen gaan vervagen?  Wil ik beginnen met de verslagen van de laatste etappes van het Pieterpad? 
Ik heb het pad inmiddels voltooid, maar de verslagen plaats ik graag in volgorde, dus het verslag van de laatste etappes houden jullie nog tegoed. Ik heb gewoonweg teveel beleefd de afgelopen weken. 

Ik wil wel heel graag de finish foto met jullie delen. 
Wat was dat een mooi moment! 
De laatste kilometers heb ik echt vol weemoed afgelegd. En huilend. 
In het jaar dat ik het pad liep is er veel gebeurd in mijn leven. 
Toen ik vorig jaar startte was ik aan het landen in mijn nieuwe bestaan. 
En nu ik het heb voltooid durf ik te zeggen dat ik naar volle tevredenheid geland ben in mijn nieuwe leven. Alles wat ik het afgelopen jaar heb meegemaakt passeerde in de laatste kilometers de revue. 

Van verschillende kanten heb ik van mensen gehoord dat ze het leuk vonden om met de verhalen die ik deelde een beetje mee te kunnen wandelen op mijn pad en dat ze mijn wandelverhalen gaan missen.
Ik zal blijven wandelen en verhalen blijven delen. 
Mijn volgende doel is om vanaf Thorn in Limburg te gaan lopen over het grenslandpad (Ned-België) richting Sluis in Zeeuws Vlaanderen. Het pad zal dan ook mijn woonplaats aan doen, en hoe leuk is het om nu terug naar huis te kunnen lopen! 

Maar nog leuker is wat daarna gaat komen. Echt stuiterend enthousiasme hier! 

Ik heb al een poosje een fascinatie voor heksen, de inquisitie en het onrecht wat heel veel vrouwen door de eeuwen heen is aangedaan. Met name dus voor de mensen die vroeger als heks bestempeld werden. Ik weet nog dat we op de lagere school naar de heksenwaag in Oudewater gingen. Heksen... toverkollen... er werd altijd een beetje lacherig over gedaan. Terwijl het eigenlijk hele wijze vrouwen waren.  Vrijgevochten, eigengereide vrouwen. Eigenlijk een beetje de feministes van toen.
Werd je eenmaal bestempeld als heks, dan volgde er een kansloos proces. En toen, als kind, voelde ik vooral het onrecht wat deze vrouwen werd aangedaan. Nu snap ik beter waarom. Met hun kennis en welbespraaktheid vormden ze een gevaar voor de mannen en vooral voor de katholieke kerk. 
Als kind werden we door sprookjes en verhalen een beetje bang gemaakt voor heksen. Terwijl we eigenlijk zouden moeten leren over het gevaar van de mannen die oneerlijke rechtprocessen toepasten en toepassen. Sinds een paar jaar groeit mijn fascinatie voor deze sterke vrouwen, wie zoveel onrecht is aangedaan. 

Ik maak even een tweede stapje terug in de tijd. Een jaar of 3 geleden. 
Ik zag de film 'De Beentjes van Sint Hildegard' van Herman Finkers. De beenderen van Sint Hildegard liggen als relikwie in een kerk in Rüdesheim, aan de overkant van de Rijn, tegenover Bingen waar Sint Hildegard een klooster stichtte. 
Mijn interesse voor Sint Hildegard was met deze film gewekt. 
Sint Hildegard was een non, eigenlijk een mystica, die een schat aan kennis bezat. Geneeskunde, schilderkunst, muziek, kruidengeneeskunde en nog veel meer. En ze stichtte twee kloosters. 
Met haar denkbeelden is het eigenlijk verwonderlijk dat ze niet op de brandstapel terecht is gekomen.
Wellicht was de heksenjacht in de tijd waarin zij leefde (1098-1179, ze werd 81 jaar! ) nog niet in volle gang. Maar als sterke eigengereide vrouw uit de geschiedenis bleef ze mijn aandacht houden en had ik al eens bedacht dat het leuk zou zijn om vanuit het Rijndal, waar we al meer dan 30 jaar op vakantie gaan, een soort van pelgrimstocht te doen naar de beentjes van Sint Hildegard. Niet uit liefde voor het katholicisme, maar als een soort van eerbetoon aan alle sterke vrouwen uit de geschiedenis. 

Van de week werd het vlammetje weer aangewakkerd door het nieuwe wandeldoel dat ik wilde vinden. Én door passages die ik las in het boek van Susan Smit: De wijsheid van de heks. 
Daarin werd Sint Hildegard ook weer aangehaald en al googelend ontdekte ik dat er dus al een pelgrimspad ligt naar de beentjes van Sint Hildegard. Hoe leuk is dat! 
Samen met vriendin Kleine Tas (zij deelt mijn fascinatie) gaan we de komende tijd het plan om dit pelgrimspad te gaan lopen uitwerken tot een vakantietrip. Ik heb er nu al zin in. In het plannen, de wandeling zelf, de verdieping en het uiteindelijke doel. 

En dan nu de muziek die ik hierbij plaats. 
Door de link naar de vroege middeleeuwen werd ik op het spoor gezet naar de 'pagan folk muziek' van Omnia. Wat ik mooi vind aan deze muziek zijn de pure, eerlijke klanken van de oude middeleeuwse muziekinstrumenten. Het nummer wat er voor mij uitsprong was het nummer The Raven. 
Het is een bewerking van het gelijknamige gedicht van Edgar Allan Poe. Weliswaar is dat gedicht na de middeleeuwen geschreven, maar ik vind het qua sfeer wel heel mooi passen bij een pelrgrimstocht naar middeleeuwse tijden. 

Ik plaats ook nog even een linkje met de lyrics erbij, dan is het verhaal misschien wat beter te volgen.  Want het verhaal, het gedicht vind ik ook echt prachtig! 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter