Zwijmelen op Zaterdag: Into my Arms

Vandaag blik ik terug op de derde etappe van het Hildegard von Bingen Pelgrimspad dat ik, samen met vriendin Natasja in april liep. 

Gisteren hebben we een rustdag gehouden en hebben we ons verblijf in Idar-Oberstein verlaten. Ná een avondje bomen en doorzakken met de benedenbuurman. 
Maar we hebben Idar-Oberstein niet verlaten zonder ons eerst te verdiepen in de edelstenen. 
Idar-Oberstein is immer hèt edelsteengebied van Duitsland en we hadden hier eigenlijk nog veel te weinig van meegekregen. Dus eerst naar het museum. Veel geleerd over de soorten edelstenen en hoe ze nu eigenlijk ontstaan. 

Daarna naar een edelsteen mijn waar de edelstenen in hun natuurlijke habitat konden bezichtigen. 
Heel bijzonder. 

de bergwerkers groet

We mochten, heel fijn, onze spullen nog de rest van de dag in ons appartementje laten. En we hebben nog heel gezellig afscheid genomen van de eigenaar met uitgebreid een kop koffie.
In de namiddag reden we naar Sommerloch. 
Daar hebben we voor de rest van het pad een verblijf gehuurd. Het ligt vrij centraal in het midden van het pelgrimspad en het wordt onze nieuwe thuisbasis. 
Het is net als ons verblijf in Idar-Oberstein een heerlijke plek.  Heel anders. 
Een hoog kringloopgehalte. Maar een heerlijke tuin, veel privacy en... wat gingen we daar een hoop plezier van hebben: een palletkachel. 

Natuurlijk met het immer Duitse appeltjesgroen op de muren 

Etappe 3 

Kirn-Monzingen ongeveer 18 km.

Vandaag gaat de boeken in als de natste wandeletappe ooit. En de koudste. Qua weer was er echt weinig aan vandaag. Maar ja. Het pad moet votooid worden, dus toch maar gewoon op pad gegaan.
Eerst met de auto's naar het eindpunt in Monzingen. Dat verliep een beetje stroef. De parkeerplekken die we vonden waren allemaal voor max 3 uur. Dat gingen we niet redden vandaag. Buiten het dorp vonden we een parkeerplek. 1 auto daar achtergelaten. Met de tweede auto op naar Kirn, naar het startpunt van vandaag.
We konden de route ook niet direct oppikken. Er moest eerst geplast worden. In de ruimte voor het toilet moesten we met onze lompe modderschoenen over de sleep van een bruidje stappen.

De wegwijsbordjes lieten wat anders zien dan Komoot. We waren het niet helemaal eens of we wel of niet goed van start gingen. Ik zei wel. Tas zei niet. We werden er een beetje humeurig van. 

Zo blij met m'n stokken op de glibberige paden

Omdat het zo koud en nat was, hadden we alles aangetrokken wat we bij ons hadden. Muts, vest, sjaal, handschoenen, maar toen ik weer eenmaal een paar honderd meter klimmend had afgelegd, had ik alweer het zweet op m'n rug staan, en moest ik weer laagjes af gaan pellen. Kortom. Het duurde even voor we goed en wel op pad waren.

Ranonkeltjes. Het bos stond er vol mee. 

De etappe was weer heel anders dan de vorige etappes. Wel weer flink klimmen en dalen. Door een paar doodse dorpjes. Maar de bossen waren weer stil en mooi. En we passeerden de eerste wijnvelden.
Uiteindelijk is het nog een uurtje of twee droog geweest. Maar het voelt alsof het de hele dag geregend heeft. Anderzijds. Op een bepaald moment hindert de regen ook niet meer. Tuurlijk loopt het fijner in de zon, zonder kleffe regenjas en spetters op je bril. Maar het is ook wat het is.

De eerste druivenblaadjes, zo pril 

We bestuderen nog maar weer een Hildegard Inspiratiebord

En dan uiteindelijk, redelijk ineens, zien we beneden in het dal mijn auto staan. 
Uiteindelijk lopen we toch nog een lusje van een half uur over de bergwand en door het dorp voordat we bij de auto zijn. 

De stempel voor in ons pelgrimsboekje hebben we niet opgehaald. Geen idee waar dat kon. Geen zin om te zoeken. Het was mooi geweest.

Op de terugweg werden we getrakteerd op een prachtige regenboog. Zo dichtbij, alsof we hem bijna aan konden raken.
In ons huisje gekomen stond de kachel al aan. We hebben onze schoenen gezet. Er is wijn. Straks lekker koken en dan de etappe van morgen bekijken.

En het liedje van vandaag? 
Dat heeft niets met het pad te maken. 
Maar met iets wat vandaag speelt. Niet op het pad, maar in het hier en nu. 

Simone... een forummaatje van me... 
Ze gaat niet meer beter worden. Ze is in de fase dat ze het leven los moet laten. Bij Simone denk ik altijd aan Nick Cave. En bij Nick Cave aan Simone. 
Dus ik kan vandaag geen ander nummer plaatsen dan dit nummer. 

Wil je mee zwijmelen? Plaats dan hier je link.

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Yellow

Vandaag blik ik terug op de derde wandeldag van het Hildegard von Bingen Pelgrimspad die we in april liepen. 

De eerste etappe was verdeeld over 2 dagen. 
De tweede etappe was dus wandeldag 3. 

 Herrstein-Kirn. 16 km

Het was weer een fijne etappe vandaag. Met twee auto's reden we naar het eindpunt in Kirn, met 1 auto terug naar de start waar we gisteren eindigden in Herrstein, waar we, jawel, gelijk weer mochten klimmen. Handig dat we gisteren al in Herrstein waren geëindigd want we wisten precies waar we moesten parkeren en waar het beginpunt van deze etappe was. 

Startpunt in Herrstein: we mochten weer beginnen met een klim. 

Ik had de dag al gedoopt tot de dag van de scheentjes van Sint Hildegard, omdat ik vooral spierpijn voelde in mijn schenen.

Daar waar we gisteren de koolzaadvelden in de verte zagen, liepen we er nu dwars doorheen. De korenvelden zijn nu frisgroen, in plaats van het goudgeel zoals we het van de zomervakanties in dit gebied kennen.

 

De mannetjes leeuweriken vlogen kwetterend van grote hoogte in duikvlucht naar beneden om indruk te maken op de vrouwtjes.

We kwamen door het dorpje Niederhosenbach. Het is niet helemaal zeker, maar mogelijk is Niederhosenbach de geboorteplaats van Hildegard von Bingen geweest.

 In dit kleine dorpje was een kerkje waar we even pauzeerden.

 

Niet ver na dat kerkje troffen we een overkapping waar drinken en eten voor de pelgrims was neergezet. En daar konden we zelf onze 3e stempel zetten! Superleuk!

 

 De route van vandaag liet zich vooral kenmerken door veel vals plat omhoog. De zon kwam er tegen het middaguur bij. We liepen zelfs nog even in korte mouwen. Maar dat was van korte duur. In de verte kwam een hele donkere lucht aan.

 
Toen was gelukkig nèt het dorpje Bergen in zicht, waar we, dank u kosmos, in een tuin onder een afdak ons konden bergen voor de regen. Toen ik na de bui even, wat ronddralend, op Tas stond te wachten zag ik naast de tuin het 8e tableau over Hildegard waarop haar visioen over de kosmos beschreven stond. Het kwam weer prachtig samen allemaal.

 

Het laatste stuk tot Kirn was echt prachtig. We doken een bos in, zakken, zakken, zakken, tot we helemaal in het dal liepen. Naast ons hoge rotspartijen, hellingen met omgewaaide bomen en prachtige bemoste stenen. Een kabbelend beekje, soms watervalletjes, naast ons. 

 Het laatste stuk tot Kirn moesten we afdalen in de bewoonde wereld. Daar haalden we onze 4e stempel bij de Tourist Information en dronken we een welverdiend Kirner Pilsje in de zon.

En het liedje van vandaag: Yellow, van Coldplay. 
Vanwege de gele koolzaadvelden waar we doorheen liepen, die zo mooi geel voor ons stonden te bloeien. 

Afgelopen weekend reed ik weer door dit gebied naar mijn dochter en schoonzoon in Zwitserland en de koolzaadvelden waren lang zo geel niet meer als een maand geleden. 
De koolzaadvelden zijn echt wel kenmerkend geworden voor deze pelgrimstocht. 
Ik zal nooit meer koolzaad zien, zonder aan dit pelgrimspad te denken. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Ballad Of The Beaconsfield Miners

Vandaag, terwijl ik lekker bij mijn dochter en schoonzoon in Zwitserland ben, blik ik terug op de tweede etappe die we in april liepen van het Hildegard van Bingen Pelgrimspad Wandeldag twee. Etappe 1b. Fischbach-Herrstein. 12 km.
Vandaag was ik ruim een uur vóór de wekker wakker. 7 uur opstaan, 9 uur de deur uit is ons streven. Dat haalden we vandaag ruim. Met 2 auto's reden we naar het eindpunt van deze etappe, naar Herrstein. Met 1 auto samen terug naar waar we gisteren eindigden in Fischbach.





De route beloofde vandaag weer flink klimmen en dalen. Het regende, ik voorzag gladde paden, dus ik had mijn wandelstokken meegenomen. De eerste etappe hadden we in twee delen gesplitst. De boekjes zeiden: doe dat maar, want de etappe is zwaar. Het was vandaag maar 10 km, met een extra ommetje naar het Kupferwerk, maakten we er 12 van. En we waren maar wat blij dat we naar de boekjes geluisterd hebben, want het was gewoon best weer pittig.

De tocht begon met een klim naar boven. Bij het lezen van een informatiebord misten we een pijltje, maar daar kwamen we pas achter toen we een rondje gelopen hadden en weer bij hetzelfde informatiebord terug kwamen.
Daar zakte mijn humeur even sub-zero. Het regende hard. Het was fakking koud (4 graden ofzo). Ik had kâhwe klâhwe. En er stond een harde wind, daar boven op die berg. Er was even heel weinig aan.



Heejjjj... dit bord hebben we net ook al gezien!


Prachtige sering midden in het veld



Felgele koolzaadvelden. Kenmerkend voor deze wandeltocht.


Fischbach is van oudsher een kopermijn dorp. We liepen dan ook een groot deel over het 'Kupfer-Jaspis Pfad. In het bezoekerscentrum van de oude kopermijn (daarvoor moesten we dus even een kilometer van het pad af) stopten we voor koffie, kuche en de tweede stempel in ons pelgrimspaspoort. En kochten we een mooie sleutelhanger als souvenir voor aan de rugzak. Op dat pad kwamen we ook een oude schachtingang tegen. Echt heel tof.








Glück auf. De bergwerkersgroet.


We vervolgden het Hildegard Von Bingen Pilgerpfad weer. Het was intussen droog. De zon kwam er een klein beetje bij. Ik was blij dat ik m'n stokken bij me had op de steile paden. Tas vond ook een wandelstok. Het werd weer een stikmooie route.


Wat opviel onderweg:
Veel bloeiende brem, meidoorn, appelbomen. Heel veel klein hoefblad. Heel veel omgewaaide bomen. Soms was ons pad versperd, soms was het netjes voor ons afgezaagd. En onderweg in het bos gewoon 0 mensen tegengekomen. Wát een rust. En wat ben ik daarom ook blij dat ik dit pad niet alleen, maar samen met Tas loop.





Het pad is onwijs goed aangegeven. Om de 50 meter kom je ongeveer wel een bordje tegen. Echt zodanig dat ik dacht: mán, doe eens rustâgh met je bordjes. Maar toch is het fijn, want als je even geen bordje tegenkomt als je er een gemist hebt, is het maar een klein stukje terug. Bij twijfel val ik terug op de Komoot-app.

 

Na een bankje met thee en een broodje, toch nog heel even in de zon, was het nog maar een paar kilometer naar het eindpunt. Kilometers zeggen niet zoveel over het 'we zijn er bijna'. De klimmetjes maken het dan toch nog ver.

Nadat we 3x hadden gedacht dat we de laatste klim wel gehad zouden hebben kwamen we dan toch in Herrstein aan. Een allerschattigst dorpje met vakwerkhuizen.

We hebben daar nog even rondgestruind, onze derde pelgrimsstempel gehaald, en via de Lidl zijn we naar huis gereden.
Nu staat de tafel vol met tapas, hapjes en drankjes, dus ik ga zo lekker aanschuiven!




En het liedje van vandaag: Dat is een liedje dat de Foo Fighters maakten voor de slachtoffers van een mijnramp in Australië. Daar moest ik steeds aan denken toen ik door het kopermijn gebied liep.

Wil je mee zwijmelen? Plaats dan hier je link.

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: walk on the wild side

Vandaag plaats ik in de zwijmel een verslag van de eerste wandeletappe van het Hildegard von Bingen Pelgrimspad dat ik in april liep.

15 april 2024
Wandeldag 1: etappe Idar-Oberstein - Fischbach. +/- 15 km|

 
Vandaag werd ik wat ik al heel lang wilde worden: ik werd een Pelgrim!
We lopen deze vakantie het Hildegard van Bingen Pelgrimspad.
Kennen jullie de film van Herman Finkers, de beentjes van Sint Hildegard? Nou de Hildegard uit die film, daar is dit pelgrimspad aan gewijd. Ik zal er later meer over vertellen, maar tijdens dit pad volgen we een soort van het leven van deze non. Gisteren waren we (vriendin Kleine Tas met wie ik het pad samen loop en ik) al aangekomen in Idar-Oberstein. We hebben een heerlijk, gezellig appartementje met werkelijk alles erop en eraan.
Vóór de wekker wakker vandaag. Vlug ontbijtje. Broodjes voor onderweg. Even wennen aan het uit je ochtendroutine zijn.

eerst naar boven, naar kerk en burcht. 

 
Vanuit ons huisje wandelden we naar het VVV waar we op weg geholpen werden met informatie en een stempelboekje door een alleraardigste meneer. Hij wees ons de weg naar het begin van de route, aan de overkant van het pleintje. 'Daar loop je de trappen op, dan kom je bij de kerk (hij wees naar boven naar een kerk die aan de rotswand zat geplakt) en daarna kom je bij de burcht (hij wees nog hoger)'. Zonder dat we nog maar 1 stap gelopen hadden, ontvingen we daar al onze eerste stempel voor in de pelgrimspas. 

De allereerste stempel

De allereerste wegwijzer met onze grote vriendin Sint Hildegard. 

De trappen op naar boven, richting kerk en burcht. 

Felsenkirche 

Prachtig uitzicht over de stad vanaf de burcht. 


Over de hele route zijn informatie borden gezet met uitleg over het leven van Sint Hildegard. 
Soms wordt er een vraag gesteld die dan weer uitnodigt tot inspiratie of meditatie tijdens de wandeling. 

De eerste twee uur waren we alleen maar aan het klimmen. Daarna alleen maar dalen én klimmen, we hebben amper een vlak stukje gezien. 

De route was prachtig. Heel veel bos. Laagstaande zon. Frisgroene blaadjes aan de bomen die het licht prachtig doorlieten.
De tocht was ook zwaar. Niet gewoon even rustig inkomen, zo'n eerste etappe, maar gelijk volop aan de bak.

De bankjes waren wat ongelijk verdeeld vandaag. Toen we écht niet meer konden, besloten we een bankje te manifesteren en gooiden we hem de kosmos in, en een paar honderd meter verder stond hij daar: het lekkerste bankje dat ik ooit op mijn wandelingen ben tegengekomen. Zo eentje voor met je voetjes omhoog. Voorverwarmd door de zon, toet in de zon, broodje, thee, uitzicht over een veldje, uit de wind. Het was een zalig moment (terwijl vanuit nederland de berichten over code geel en storm voorbij kwamen).

 
Het laatste stuk was sterk afdalen. Soms glijdend op de hurken naar beneden. Met mijn zwakke enkels (ik heb het talent om te zwikken op een kiezeltje) durf ik alleen maar met het tempo van een bejaarde te dalen.
In Fischbach verlieten we het pad. Nog 2,5 km lopen naar het station. Hopend op een terrasje onderweg. Maar helaas. Fischbach was een spookdorp.

Eigenlijk was de eerste etappe nog langer. Maar op de website werd geadviseerd om deze etappe in twee delen te lopen. Ik ben blij dat we daarvoor gekozen hadden, want het was echt pittig zat, de eerste wandeling met gelijk dat  stijgen en dalen. De route was heel goed aangegeven. Om de 50 meter ofzo was er wel een bordje met het silhouet van Sint Hildgard waardoor verdwalen eigenlijk onmogelijk was. 

De terugrit met de trein ging voorspoedig. Maar het was erg spannend want het was ons niet gelukt om een kaartje te kopen. Sorry Duitse Trein, maar de VVV meneer had gezegd dat je daar wel mit die karte kon betalen en ik had dat geïnterpreteerd als: je kan wel bij zo'n paaltje inchecken op het perron. In de trein was ook geen incheckding, dus dan maar zwartrijden en als dieven in de nacht de trein uit sluipen .


We sloten de wandeling af met spagetti-eis (dat hoort voor mij bij Duitsland), Tas met een wafel, en een lekker drankje.
Kant en klaar maaltje uit de supermarkt gehaald... en nu lekker gedouched en wel met de beentjes omhoog bijkomen.

En het liedje? De zwijmel van vandaag? Gaat volgens mij helemaal niet over een wandeling op een stukje wilde grond. Maar vanwege de walk on the wild side vond ik het wel leuk om deze bij het verhaal van vandaag te plaatsen. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link! 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter