hij is af

Jannekes verjaardagskado is af.
Net op tijd.



zo wastie

 En dit is het geworden:

We hadden dus gezegd dat we hem op gingen knappen om weer te verkopen op marktplaats.
Tegen de opa en de oma van de buurtjes had ze gezegd dat papa en mama een grote streep op hun voorhoofd hebben. Ze hadden gelogen over haar bureau, want ze ging hem echt wel voor haar verjaardag krijgen :-)

Straks slepen we hem naar boven en ik hoop dat we hem, zonder haar wakker te maken, op haar kamer kunnen zetten. Dan doet ze morgen haar 8-jarige oogjes open en dan is ze het gelukkigste meisje van de wirot (zoals ze dat zelf altijd schrijft :-) )

Pavlovreactie

Hoe bestaat het. Twee van zulke prachtige dagen, en dan geen blog-inspiratie hebben. We hebben Jannekes 'grote-mensenfeest' gevierd. Lekker in de tuin met een clubje vrienden en broer. We ( lees Mike) hebben geklust aan de secretaire : http://tasja72.blogspot.com/2011/09/zondagmiddagtijdverdrijf.html. Overmorgen moet-ie af zijn. Dan moet-ie marktplaats op.  Ik heb gisteravond tot laat genoten van Nirvana op TV... 20 jaar terug in de tijd... toen mijn haren nog wild waren en toen ik er nog tegen kon om laat naar bed te gaan. Om kwart over 8 vanmorgen kreeg ik aandrang om te lopen. Genoten van een rustig duurloopje in het vroege zonnetje rond de plas. Daarna alle verbrandde caloriën er weer aan gegeten op een heerlijke bbq bij mijn nicht. Allemaal leuk, maar ik kan er geen blog van brouwen.

Zal ik nog eens een vakantieconceptje uitwerken? Het is er immers wel weer voor!

Op de foto in mijn avatar ben ik bezig aan mijn favoriete vakantieactiviteit. Liggen en lezen!

We gaan al zeker 20 jaar naar dezelfde plek op vakantie. Een enkel keertje wijken we uit naar een andere bestemming, maar het jaar daarop gaan we dan toch maar weer naar de oude vertrouwde stek. Op de camping is niet veel. Een heel klein speeltuintje. Een heel klein strandje in de Rijn. Je krijgt er ook geen zongarantie. Het uitzicht is er al 20 jaar hetzelfde, maar kennelijk zijn we nog niet uitgekeken. Er gebeurt niet veel. Maar er gebeurt de hele dag wel wat. Bootjes varen af en aan. Te vrolijke Amerikanen komen langsfietsen. Er worden busladingen Japanners-met-fototoestellen losgelaten. Twee keer per week komt 'de zonnebloem' voorbijvaren, en 2 keer per dag, om kwart over 1 en om kwart over 6 komt 'de Goethe' voorbij. Het voorbijvaren van de Goethe is op zich niets bijzonders. Het is een mooie boot, maar meer is het ook niet. Wat het bijzonder maakt, is de actie die hier gewoonlijk op volgt. Vaak bedenken we, als de Goethe voorbijvaart, dat het tijd is om aan het eten te gaan beginnen. Er treedt bijna een pavlov-reactie op: zodra de Goethe in aantocht is, begint de familie C. te kwijlen.

Gezien de richting die de Goethe op de foto opvaart, is deze foto rond kwart over 1 genomen.
Grote kans dat ik dus, binnen 10 minuten na het nemen van deze foto in mijn tas gedoken ben om een broodje te pakken. Grote kans ook dat ik ( ik kan het allemaal herleiden, omdat het de bijna de enige zonnige dag in de vakantie is geweest; hij staat in mijn geheugen gegrift...)  hier nog zorgeloos op droge handdoek lig. Grote kans dat ik nog niet wist dat ik even later angstige momenten zou beleven door een doelgerichte aanval van een wesp....

De wespen waren in de vakantie vrij agressief. Op de eerste dag stak er 1 in mijn been. Vanaf die dag zijn de wespen en ik geen vrienden geworden. Tijdens het eten van mijn broodje kroop er één op mijn bikinibroekje. Langzaam maar doelgericht zakte hij af richting lies. Ik durfde niet te bewegen. Van de zenuwen begon ik te lachen. Hij kroop nog verder naar beneden. En van de spanning moest ik nog harder lachen. Plotseling voelde ik een druppeltje lopen... De wesp was inmiddels een grondige inspectie begonnen op het randje van mijn lies/bikinibroek dus knijpen was geen optie. Als ik zou knijpen, zou ik de wesp fijnknijpen en dan zou hij me steken. Leek me geen fijne plek om gestoken te worden. Nou ja.... het verhaal eindigde als volgt: de wesp vloog weg en ik stond mijn natte handdoek uit te spoelen in de Rijn. De grootste lol was natuurlijk om te bedenken hoe het af zou lopen als ik wel gestoken zou zijn.... een leuk tafereeltje voor de voorbijgangers boven op de weg langs het strandje.

De mens is een gewoontedier, dus ook in de vakantie hechten we aan onze vaste gewoontes. Jullie kunnen je er vast wel wat bij voorstellen hoe we ontregeld raakten toen deze zomer plotseling het vaarverkeer werd stilgelegd. Geen Zonnebloem om te melden dat het weer dinsdag of donderdag was.... Geen Goethe die ons vertelde dat we moesten gaan eten.... maar daarover vertel ik een andere keer.

Wordt vervolgd....

twee razende tornado's

Zo! Ik kan mijn naam vanavond weer hooghouden, als Mevrouw Met Het Nette Huis.
Iedereen die hier af en toe eens op een verjaardag komt, ziet een redelijk schoon en opgeruimd huis.
En bij iedereen die een paar uur te vroeg zou komen, of die zich zou vergissen in de dag, zou ik hevig door de mand vallen.

Als een heuse werkploeg hebben Mike en ik vanmorgen een werkverdeling gemaakt: Ik ga trainen in het bos, jij gaat de soep maken, ik ruim binnen op en draai een was, jij maait het gras en spuit het terras (het lijkt wel een rijmpje :-) . Wie als eerste klaar is begint met de ramen zemen, en als laatste zetten we tuinspullen klaar. Zo gezegd, zo gedaan.... als razende tornado's zijn we door het huis gegaan. Tussendoor heb ik ook nog tijd gehad voor een eenvoudig taartje, een salade en de auto wassen. Nu ga ik douchen, want straks komt het bezoek. En dan moet ik natuurlijk ook weer de schijn wekken dat ik al de hele middag fris en fruitig in mijn zonnige jurkje op het terras heb zitten wachten tot ze eindelijk eens komen!

Haha, en dan ook nog eens tijd hebben voor een blog! Hoe doet ze het toch ;-) !!!

Bergen kan weer rustig slapen: de wurgslang is terecht!

Vandaag las ik in de krant dat de wurgslang, die in juli in het park is gesignaleerd, terecht is. Niet dat ik er wakker van heb gelegen... de eerdere berichtgeving hierover heb ik gelukkig gemist.
Het was een baasje van 'slechts' 4 meter. Dood en wel is hij gevonden aan de waterkant.
 Ik moet er niet aan denken dat ik op zondagmorgen, op mijn trainingsrondje door het park, oog in oog zou staan met deze kanjer. Ik zou ernstig gaan twijfelen aan mijn waarnemingsvermogen en vrezen dat mijn eerste dilerium een feit zou zijn.

Ooit heb ik oog in oog gestaan met een waterslang. Althans.... ik zag hem.... Ik weet niet of hij mij zag.
Op vakantie in Zwitserland kwam hij voorbijzwemmen. Ik was met Jip in het water. Hij was toen net een jaar of 3, en ik was hoogzwanger van Janneke. Toen het eindelijk tot me doordrong dat het toch écht een slang was die ik voorbij zag zwemmen, heb ik heel koelbloedig Jip op mijn heup genomen, heel koelbloedig gezegd dat het nu toch écht tijd was om naar de handdoekjes te gaan om wat te eten en te drinken. En met ijzige uiterlijke kalmte ben ik, zo snel mogelijk, naar de kant gelopen. Wat nog helemaal niet meeviel met mijn topzware buik en met blote voeten op kiezelstenen.
Hoewel we waarschijnlijk meer gevaar moesten vrezen van het zwanenpaar met jongen dat daar rondzwom, durfde ik na deze close encounter het water echt niet meer in.

Ik moet ineens denken aan de vakantie in Luxemburg. Daar kroop iets slangachtigs onder de tent.
Ik riep tegen Jip, die op tilt gaat voor alles wat kruipt en beweegt: 'snel, pak hem bij zijn staart'. En tot mijn stomme verbazing liep hij een seconde later met een slang in zijn hand voor mijn neus te zwaaien. Ik denk dat het een hazelworm is geweest ofzo. Ik ken ze allemaal niet bij naam en soort. De 4 meter haalde hij bij lange na niet.
Het bijbehorende fotomateriaal kan ik op de computer niet meer vinden... wat jammer nou. Ik denk dat dat ergens op een iphone staat.

Mocht iemand de hoop hebben dat de verdwenen snuffie of flappie nog een keer terecht zou komen, dan is die hoop hierbij voorgoed gevlogen.
En ik geloof vanaf nu ook een beetje meer dat de wolf op de veluwe echt gezien is!

a sisters hope

Over anderhalve week staat er dus een spinningmarathon in de agenda.
Daar kwam ik gisteren pas achter. Ja, ik wist wel dat hij eraan zat te komen, maar na de zomervakantie is hij in de agenda in mijn hoofd op 'ergens in oktober' blijven hangen. Ergens in oktober is dus over anderhalve week. Ik ben vanavond als een speer 2 vlieguren gaan draaien in de spinningles. Het is weken geleden dat ik had gefietst. Ik dacht... als ik nou de twee uur kan draaien en ik fiets van de week nog een paar keer, dan hou ik het volgende week zaterdag vast wel 6 uur vol. Op karakter en wilskracht....

We fietsen niet zomaar. We fietsen voor het goede doel.
Mijn collega van de sportschool, S.andra, loopt 60 kilometer voor 'a sisters hope'. Dat vind ik pas een prestatie!!!! Om mee te kunnen doen moet zij 1500 euro bij elkaar brengen. Het doel van ' a sisters hope' is geld bij elkaar brengen ten behoeve van borstkankeronderzoek. Je begrijpt.... dit is een doel, wat wel in mijn straatje ligt....

http://www.asistershope.nl/content/aboutevent.htm

Ik zou zeggen bekijk de website eventjes.

En mocht je je geroepen voelen om mij en daarmee mijn collega te sponsoren, dan hoor ik het graag!
Dat kan per verbrande calorie ( ik fiets er zo'n 500 à 600 in een uur weg), per gefietst uur, per vast bedrag of .... (vul zelf maar in, wees creatief.... er zit geen kilometerteller op de fiets en de fiets staat stil, dus de GPS zal ook weinig actie laten zien).

Wish me luck... het zal in ongetrainde toestand niet vanzelf gaan.

O ja... en stel.... stel dat je zegt ik wil meefietsen.... je kan ook fietsen in een team. Als je dan 6 mensen hebt, dan hoef je maar 1 uur te fietsen. Dat kan toch iedereen? 1 fiets kost 20 euro voor 6 uur. Koopie toch????

briljante lego-uitvoering

Ik zag zojuist een leuk bloggable nieuws/tv-dingetje. Wel een met een baard, dat dan weer wel, maar ik heb er zo om moeten lachen!

Op tv zag ik een briljante uitzending van James May. Hij had een levensgroot lego-huis gebouwd.
Met een zoon hier in huis die Alleen Maar Met Lego Speelt, trekt iets over lego altijd onze aandacht.

De makelaars zagen er geen brood in. De kunstkenner wel. Die verwachtte dat hij er grof geld voor kon krijgen. Aan alles was gedacht. Zelfs wijnglazen, een lego wc- met een l.egodrol, die gewoon ook echt doorgespoeld kon worden.

En wat dacht je van dit legopoesje?

is ze niet superschattig?

Lego wilde niet dat het gebouwd werd in l.egoland.
Hij mocht het huis niet commercieel uitbuiten want Legoland had het alleenrecht om de blokjes als attractie te gebruiken.
Hij mocht de blokjes ook niet los weggeven, omdat er dan een waardedaling van de Lego in Engeland zou gaan plaatsvinden.
Ook was het huis niet te verplaatsen. En daarom vindt de marketingdirector van Legoland het dan weer jammer dat er bij hen geen advies over was ingewonnen... Snap jij het nog?

Helaas wilde niemand het hebben en is het weer gesloopt. Geen idee wat er uiteindelijk met de blokjes is gebeurd, dat vertelt het internet niet.

Ik hoop dat Jip na het zien van deze uitzending (we hadden hem uit zijn bed geroepen om te kijken) nog kan slapen. Als hij net zo is als zijn moeder, dan is hij nu enorm geïnspireerd, dan gaat zijn hoofd nu malen en bruisen er allemaal ideëen omhoog. Die hij natuurlijk vervolgens nooit midden in de nacht kan uitvoeren, waardoor hij weer de halve nacht wakker ligt omdat hij alles wat hij bedenkt weer moet onthouden :-)

O, ja, als ik als blogger dan ook een beetje professioneel over wil komen dan moet ik er natuurlijk een bron bij vermelden: James May's Toy Stories op Discovery Channel.

Testcase!

Dus ik moest een goede indruk maken via een foto.... en dan maken Jip en Janneke een stuk of 20 opnames en dan blijken er maar 2 geschikt.
Zucht....

Vervolgens hebben ze nog wel een bewerking nodig in Picasa. En daar staat een Icoontje 'Blogger'. Je weet wel, zo'n dikke oranje B.

Dus ik denk.... eens kijken wat er gebeurt.

En voila... dat lijkt er dan wel op dat ik naast de foto een verhaaltje kan zetten en rechtstreeks kan publiceren in mijn blog.

En ik ga weer eens kijken wat er gebeurt.....

Tromgeroffelllll !!!!!!

zondagmiddagtijdverdrijf

Janneke is binnenkort jarig.
En het leek ons leuk en nuttig om haar een bureautje te geven, nu ze toch ook huiswerk mee krijgt van school.

We hadden nog niet kunnen slagen. Teveel geld voor teveel spaanplaat in teveel fantasieloze bureautjes.

Op marktplaats kwamen we wel wat tegen. Leuke witgeschilderde 'brocante' secretaires. Maar daar werd makkelijk 300 euro op geboden. Dat gingen wij dus anders doen.

In Reeuwijk stond voor een paar tientjes een onooglijk eikenhouten secretairtje. Oerdegelijk Brabants Oisterwijks Eiken. Er komt geen latje spaanplaat aan te pas. Laten we gisteren nou net die kant op moeten.

Nu, een dag later, is hij ontdaan van zijn laklaag en voorzien van zijn eerste witte jasje.

Janneke hielp lekker mee.

En zoiets moet het uiteindelijk worden.

Overigens hebben we hier nog wel een slimme taktiek toegepast.
Om te voorkomen dat Janneke haar onooglijke kadootje al bij voorbaat afkeurde, en om er nog een beetje verrassingselement in te houden (helemaal verstoppen gaat gewoon niet lukken), hebben we gezegd dat we hem opknappen om weer te verkopen op marktplaats, omdat we hadden gezien dat er grof geld op geboden werd. Gaandeweg de dag werd ze nieuwsgierig hoe hij er uiteindelijk uit zou gaan zien en het voorbeeld wat ze zag op internet vond ze toch wel erg leuk. Maar ja zeiden we.... ze had om een bureautje gevraagd, en niet om een secretaire....
Aan het eind van de dag stond ze te springen en met haar liefste stemmetje te smeken of ze niet dít secretairtje dan voor haar verjaardag zou kunnen krijgen.... We hebben nog niet toegestemd, maar misschien is het wel een goed idee :-)

Voor de liefhebbers nog een gratis verkooptip! Op het moment dat je aan één van de knopjes een hartje hangt, dan stijgt de waarde van je te verkopen secretairtje zomaar met minimaal 50 euro! Doe er je voordeel mee!

Vechtgenoten

Zo... in tijden van minder inspiratie is het nu een mooie gelegenheid om de concepten van de vakantie eindelijk eens uit te werken. Hier komt deel 1!

Eén van de leukste dingen van kamperen is gewoon dat er altijd wel iets te zien is om je heen. Mensen komen, mensen gaan. Mensen hebben hun eigen gewoontes, hun eigen routines, hun eigen manier van omgaan met elkaar.

Rechts van ons stonden de Suudjes... als 100 jaar ons kampeergezelschap... al hun eigenaardigheden zijn ons al gewoon... daar valt niks meer over te vertellen :-)

Schuin voor ons stond 'Amsterdam'. Amsterdam was het type marktkoopman. Zag overal handel in. Zat altijd overal verlegen om een praatje. En had zelf alles altijd groter, mooier en net een tandje erger.

Daarnaast stond Duits een stel, een man en een vrouw. Samen. Dachten we. Totdat een week later ineens de (schoon)moeder in een rolstoel vanachter de tent vandaan gereden werd... bleek dat ze daar al ruim een week met zijn drieen waren dus :-) (Als je héél goed kijkt, dan zie je haar zitten op de foto :-) )

Eén deurtje voorbij de Suudjes stond een middelbaar stel. De vrouw liep de hele dag te redderen en vanalles te doen. De man zat in zijn stoel. De hele ochtend, middag en avond. Af en toe bewoog zijn hoofd: In een schok naar voren en met dezelfde vaart weer omhoog. Dan viel hij in slaap en schrok hij weer wakker. Zo ging er ongeveer een week voorbij.

Op een avond lag ik lekker in mijn bedje te lezen, toen Mike me naar buiten riep. 'Tas' riep hij 'kom je er even bij zitten? Goede tijden slechte tijden begint' :-) Ik kon aan zijn gezicht zien dat hij wat leuks verwachtte...) 'Ik zet er lekker even een bakkie koffie bij, en we gaan er even goed voor zitten.'

Voor ons was een stel aangekomen waarvan we het vermoeden hadden dat Zij de kaart onderweg op zijn kop gehouden had, en Hij de weg wel beter wist. Al kibbelend waren ze de auto uitgekomen. Dat was het moment waarop Mike een showtje vermoedde en mij erbij riep.
Ze hadden de caravan op hun plek gezet en met veel lawaai en gooi- en smijtwerk begon Hij allemaal spullen uit de disselbak te halen. Ik weet niet wat Hij zocht, maar toen alles om hem heen verspreid lag, had Hij het object wat hij zocht eindelijk gevonden. Vloekend struikelde Hij in de schemering over alle losliggende spullen en verdween Hij achter de caravan. Ondertussen schold Hij zijn vrouw de huid vol over alles wat Zij niet goed opgeborgen zou hebben. We zagen de pootjes onder de caravan vandaan komen, de caravan werd met meetkundige precisie waterpas gezet en we begonnen ons al te verheugen op deel 2 van de soap.

Wat zij niet wisten, en wij wel :-), was dat je op deze plek minimaal 60 meter kabel nodig had naar de electriciteitskast. Het was de hele dag al een komen en gaan geweest van mensen die het wel een mooi plekje vonden, maar die ook weer vertrokken omdat de kabel veel te kort was. Mike stak er nog eens een sigaartje bij op en ging er nog eens goed voor zitten.

En inderdaad.... Hij begon zijn haspeltje uit te rollen, halverwege een grote vloek, en tierend kwam Hij weer teruglopen. Zij kreeg er natuurlijk de schuld van, dat het kastje zo verweg stond.

Dit was het punt waarop ik onder de tafel lag, en de buurman links van ons van het deurtje voorbij de Suudjes, het niet meer aan kon zien. Na dagen niet te hebben bewogen kwam hij in beweging, haalde zijn verlengsnoertje uit de disselbak en gaf die aan het kibbelende stel. De spelbreker ;-) Het begon net écht spannend te worden.

Hoe hun vakantie verder is geweest, dat heb ik niet kunnen volgen. Ik weet dat hun relatie in ieder geval nog 3 weken heeft geduurd. Ze zijn vertokken naar een andere plek dichter bij het kastje. Af en toe zag ik ze nog weleens voorbijlopen. Hij heethoofdig voorop, Zij een beetje schichtig en in elkaar gedoken achter hem aan.

Ik hoop écht, en ik geloof ook écht, dat Mike en ik nooit, maar dan ook nooit dat punt bereiken waarop we met zo weinig respect met elkaar om zullen gaan. En als het gebeurt, en als ik het zelf niet zie, dan hoop ik écht dat er geen mensen zijn die gaan zitten kijken en lachen om wat er gebeurt. Dan hoop ik , dat er mensen zullen zijn die me helpen herinneren aan dit blog. En dat ik dan nog eens zal denken aan de vechtgenoten die op die mooie zomeravond hun klucht kwamen opvoeren.

geachte meneer of mevrouw van de c-duizent

Eigenlijk vindt ik het te gek voor worden dat ik op het etiket van u wasmiddel het volgende lees: Beschermd uw was! Beschermd met een D!!!!

Van tekentafel tot het moment dat het in de winkel licht, hebben zeker 50 mensen het product en of het etiket gezien of in handen gehad. Mensen die er lang voor geleert hebben om ervoor te zorgen dat uw produkten juist in de winkel komen te liggen. Ben ik dan écht de eerste die ziet dat beschermt hier met een T moet zijn ????

Is het een test, om te kijken of een onjuiste spellingsweize beter verkoopt?
Of is het een test om te zien hoe lang het duurt voordat iemand het ziet?
Of is het gewoon luiigheid?

Nu ik dit schrijf begin ik te tweifelen of ik het wel echt gezien heb.
Morgen zal ik er even een foto van maken en nastuuren.

Met vriendelijke groet,

Een kland

Middagje stadhouderslaan

Vandaag was het de beurt aan Den Haag voor een bezoekje.
Met vriendinnetje Keine Tas en 4 kinderen in de leeftijd van kleuter tot pré-puber is het altijd weer een hele uitdaging om iets te vinden wat we allemaal leuk vinden.
Tijdens de lunch leek het er nog op dat we vandaag niets zouden gaan doen; we konden het niet eens worden over de activiteit. K.ai wilde naar de skate-baan, Jip wilde gaan karten, R.une was te klein voor karten, Jip wilde geen insecten, Janneke wilde niet naar een museum. En ik wilde eigenlijk naar het strand, maar ja, 't was slecht weer. En eigenlijk wilden Kleine Tas en ik het liefste een activiteit waarbij we de kinderen los konden laten zodat wij wij even ongestoord bij konden praten.
B.ardo kwam op het lumineuze idee om de kinderen onder zijn hoede mee te nemen naar het omniversum. Dan konden Kleine Tas en ik lekker het café induiken om een uurtje bij te praten en dan zouden we daarna gezamenlijk naar het Museon gaan.
We hebben een heerlijke middag gehad!

Het was al snel duidelijk dat de 2 activiteiten iets te veel van het goede waren voor Jip. Zo'n film is natuurlijk al redelijk prikkelrijk. En als je dan ook nog eens een museum in gaat waar je niet precies weet wat je kan verwachten... dan wordt het best wel heel spannend. Kleine Tas zou een voorbeschouwing gaan doen: de ruimte controleren op spinnen, insecten en krabben. De radars van Jip staan natuurlijk scherp afgesteld op dat soort gespuis. Nadat Kleine Tas de museumruimte veilig had verklaard, durfde hij naar binnen. Dat was een poos heel leuk. Lekker interactief, de kinderen kunnen overal op knoppen rammen, aan dingen draaien en steeds gebeurt er wel wat.
Totdat Jip in zijn ene ooghoek een uitvergroting van een mug zag, en een paar meter later  in zijn andere ooghoek een levensgroot Sumatraans masker. Toen liep zijn emmertje over. Hij wilde geen stap verder meer doen en het was klaar. Janneke is nog lekker een uurtje met de rest in het museum gebleven. Thuisgekomen zag ik in de mailbox dat ze een ontmoeting had gehad met een Neanderthaler!

Met Jip ben ik naar beneden gegaan. Daar ontdekten we een 'windmachine' waarmee je duinen kon vormen in een berg zand. Net zo attractief als een draaiende wasmachine !!! Zo hebben we ruim een uur gevuld met kijken naar hoe de wind vanuit steeds verschillende windrichtingen steeds weer het duinlandschap vervormde. Een heerlijke, rustgevende auti-activiteit! We hebben het uitgehouden totdat de bezemwagen ons naar buiten kwam vegen: de dames van het museon wilden ook naar huis.

Al met al, de rit naar den haag, de rit door den haag (wat is den haag toch groot, sprak het provinciaaltje), de rit door de hoosbuien weer terug naar huis, de files (en dat op zondagavond), 4 redelijk stuiterende kinderen en het bijkletsen met Kleine Tas, was het allemaal best intensief. Maar nu de vermoeidheid weer wat is gezakt kijk ik terug op een heerlijke middag!

ontdek je plekje deel 1 en 2

Vandaag ben ik op een hoop plekken geweest waar ik nog nooit ben geweest en misschien ook nooit meer zal komen.

Vanmorgen hadden we een alternatieve loop. We gingen lopen op de 'Spinolaberg' in Halsteren. Op verschillende plekken stonden gidsen die iets leuks over de omgeving konden vertellen. Veel gehoord, veel geleerd, en vooral ook heerlijk gelopen in een mooie omgeving.

Spinolaberg is overigens een groot woord voor een glooiing in het landschap op de brabantse wal. Ooit weleens gehoord van de spaanse krijgsheer Spinola? Die zat dus op de berg uit te kijken over het zeeuwse landschap om vijanden vroeg te kunnen ontdekken om te voorkomen dat ze Brabant binnen zouden komen. Het leuke van de spinolaberg waren de huisjes die er stonden. Het was eigenlijk een kleine nederzetting net buiten de bebouwing van Halsteren. Nou ja... er staan weer een paar huizen bij op mijn verlanglijstje, zegmaar...

De herinnering aan de watersnood in 53 wordt er levend gehouden door palen in het landschap. Langs de weg staat op de palen aangegeven hoe hoog het water kwam. Een flink eind boven koppie onder :-(
Indrukwekkend waren de teksten die op de palen stonden, van mensen die het overleefd hadden: 'op een vlot kwam een hoopje kind voorbijdrijven, gewikkeld in doeken... in de verte het wanhopige roepen van de moeder....' 1 paal droeg 87 rozen... 1 voor elk slachtoffer.

's Middags moest Janneke naar een partijtje in Hoogerheide. Omdat ik geen zin had in een ritje heen en terug ben ik daar lekker de hei op gegaan. Er was een route met om de paar honderd meter een geruststellend paaltje met een blauwe uil erop die me vertelde dat ik nog op het goede pad zat.
Mooi was het daar.... de hei stond volop in bloei, paddo's in allerlei vormen en kleuren. Ik voelde me net roodkapje.... waar ging ik heene... zo alleen, zo alleen.... Ik ben op 1 eenzame mountainbiker gewoon helemaal niemand tegengekomen!

Als sfeerplaatje pluk ik er even een van het web. Als ik vanavond nog zin heb zal ik mijn telefoontje nog even leegtrekken:

Nou, gelukkig ben ik niet belaagd door boze wolven, wilde dieren of enge mannen, is het niet gaan onweren en ben ik niet verdwaald.
Overigens mag dat onweersbuitje nu wel komen hoor.... het is klam en vies warm.... ik heb behoorlijk wat litertjes vocht verdampt vandaag.

ontroerd door lieve medemoeders

Al sinds Janneke geboren is lees en schrijf ik mee op een 'moederforum'.  Bij vlagen actief, bij vlagen minder, maar ik neem er zeker dagelijks wel een kijkje en loslaten kan ik het nooit. Ik loop er niet zo heel erg mee te koop. Ik vind het zelf altijd een beetje raar overkomen als ik vertel dat ik vanalles bespreek met mensen die ik niet eens echt ken. Toch is er met sommige moeders gevoelsmatig een sterke band. We 'kennen' elkaar toch al gauw een jaar of 7. We kennen elkaars problemen, we kennen elkaars geluk. Met sommigen heb je een klik. Anderen hebben een streepje voor omdat je ze weleens in het echt hebt gezien. Ik ken geen onderwerp dat nog niet besproken is. Fijn is dat.

Ik heb er ook ontzettend veel geleerd. Met name toen ons Janneke klein was. De alternatieven die ze aandroegen voor kinderen die veel huilden. 'Natuurlijk is het niet erg om je kindje bij je te dragen als je merkt dat het haar goed doet, waarom gebruik je geen draagdoek, dan heb je je handen vrij'. 'Natuurlijk is het niet erg om je kind 's nachts bij je te nemen... als jullie daardoor allemaal lekkerder slapen...' 'Natuurlijk is het niet gek om je kind nog borstvoeding te geven als ze 1 jaar is geweest'. Zo heb ik tal van dingen anders leren bekijken, losser, meer uit de behoefte van mijn kinderen.
Zo'n 500 moeders, 500 ideeen, 500 antwoorden die kunnen komen op de vragen die je stelt. Zelfs M.ike vraagt het weleens als we het even niet weten: vraag het aan je moederforum!

Vandaag liep de discussie over het wel of niet uitdelen van uitnodigingen voor verjaardagspartijtjes in de klas. Moeten kinderen die niet uitgenodigd worden beschermd worden tegen teleurstelling, of moeten ze leren incasseren? Mijn mening is duidelijk: Ik ben blij dat het hier op school in de klas niet mag. Jip wordt nooit uitgenodigd. En tot voor kort had hij geen idee dat er een wereld bestond van feesten en partijen.
Totdat Jannke wekelijks met een uitnodiging thuiskwam. Of met 2 per week, komt ook regelmatig voor....Toen gingen bij Jip de radertjes draaien en werd hij boos en teleurgesteld.

Op het forum werd duidelijk dat er best wel een hele grote groep kinderen was die nooit of zelden wordt uitgenodigd. Eén van de moeders had het lumineuze idee om een verjaardagspartij te vieren en ál deze kinderen uit te nodigen. Het ideec....!!! Geweldig!!! Ik wou dat ik het had bedacht. Ik ben ontroerd, geraakt, en trots... Dat dit weer zomaar gebeurt op mijn geliefde forum!

Ik hoop dat het goed uit gaat pakken, en dat Jip van de partij kan zijn :-)
Het is hem zo gegund.... die lieve jongen....

pornoster geeft gymles

Of kan ik mijn blog beter een andere titel geven? Ik ken mijn publiek nog niet zo goed.... wellicht klikt iedereen van schrik zijn scherm dicht....
Kan ik als titel misschien beter 'Nederland beweegt voor gevorderden' nemen?

Tja.... De strijd tegen de kilo's zal levenslang zijn.
Terugkijkend naar de vakantiefoto's (Tjeezzzz, ben ik dat?) heb ik besloten dat ik hoognodig de puntjes weer op de  i moet zetten. Deze ronde hoop ik het wel te gaan winnen. Alle andere pogingen tot lijnen hebben dit jaar gefaald.
Ik wil nog steeds mijn motorbroek weer passen, die ik 5 kilo geleden heb gekocht (ik ben te knieperig om een paar honderd euro voor een nieuwe uit te geven). Met hardlopen zeul ik bij iedere stap een paar kilo te veel mee. En ik heb intussen een kast vol met kleren die ik eigenlijk niet meer draag omdat ze nét niet mooi meer staan. Reden genoeg om aan de gang te gaan.
Tot nu toe gaat het goed. Ik laat de tussendoortjes staan, schep 1 bordje op voor avondeten, drink geen frisdrank meer en ik laat in het weekend ook de fles wijn dicht (door de week ook hoor, maar het doordeweekse drankverbod gold al langer).

Op aanraden van een loopmaatje ben ik volgens de 'tabel van Karvonen' op 60-70 procent gaan hardlopen. Zo wordt hardlopen vanzelf hogere wiskunde. Men neme de maximale hartfrequentie (die is bij mij ongeveer 184) en de hartslag in rust (die is 48). Daar laat je een rekensom op los. En vervolgens kom je dan op een ideale hartslag die je moet bereiken om vet te kunnen verbranden. Zo gebeurde het dus dat ik, gewapend met hartslagmeter en ipod plaatsnam op de tredmolen op de sportschool. Ik begon rustig aan, op 7,5 km per uur. En tot mijn verbazing moest ik de snelheid laten dalen naar 5,7 kilometer per uur, om op een goede hartslag te komen. Wandelen gaat sneller :-) Nou ja, de conclusie was dat inhouden ook afzien was. als je gewend ben om alles te geven en tot het gaatje te gaan, dan is een sukkeldrafje wel heel geestdodend.
Tot nu toe lijkt mijn strategie te werken. Bijna 4 kilo ben ik al kwijt :-)

Terug naar de titel: de pornoster die gymles geeft. Zij is mijn nieuwe partner is deze strijd. Zuzanna, van http://www.bodyrock.tv/ . Een meid met een prachtig en enorm sterk lijf. Als ik haar slechts voor een kwart benader dan ben ik al dik tevreden. De weergave is op de site is op het randje. Sexy... maar meestal niet te sexy... oké, soms mag het ietsje minder zijn :-)

Om de paar dagen plaatst ze een nieuwe pittige workout op haar website. Slechts een kwartier duurt de workout, warmingupje, coolingdown, en met een halfuurtje is het klaar.

Nou... ik ga Jarno nog even helpen met zijn topo. Dan hijs ik me in mijn korte hose en mijn hempie. En dan ben ik weer even een half uurtje zoet met mijn 'nederland beweegt voor gevorderden'.
Zodra mijn lijf lijkt op dat van Zuzanna, dan laat ik het weten. Dan zal ik niet schromen om een foto te laten zien :-) Ik denk dat jullie er nog lang op zullen moeten wachten....

daar zit ik dan

Daar zit ik dan.
Achter mijn mijn scherm. Of eigenlijk ervoor.
Met een lege blog-site voor me.

Ik heb besloten om hier te gaan bloggen.
Hyves voldeed niet meer. Waarom? Ik weet het niet. Op Facebook kon ik de juiste plek niet vinden. Dus het was een beetje stil de laatste tijd. Ik heb al klachten gekregen...

Het was echter niet stil in mij.
Binnen in mij borrelt en bruist de inspiratie. En om te voorkomen dat wat borrelt en bruist gaat gisten, moet ik het af en toe laten stromen. En daarom zit ik hier nu.

Zo kom ik gelijk bij de naam van mijn blog. Want hoe eenvoudig beginnen ook is (je gaat naar http://www.blogspot.com/, klikt op de button 'aan de slag' ), zo lastig is de titel. Op het tweede veldje wordt je blogtitel al gevraagd... daar zit je dan met je genomen besluit...

'Wat borrelt en wat bruist moet stromen'... Ik zie daarbij een bron voor me, waar helder water uit stroomt. En soms, als het niet vanzelf naar boven komt, dan kan een pomp daarbij helpen.

Het is lang geleden dat ik 'Pumpke' ben genoemd. Een heel enkel keertje laat mijn vader die naam nog weleens vallen. En dan wordt het een beetje prikkerig achter mijn ogen.
'Pumpke' was eigenlijk voorbehouden aan mijn moeder. Als kind, maar ook als twintiger, was 'Pumkpe' altijd haar koosnaam voor mij.
Omdat zij ook altijd goed met woorden/rijmen/schrijven was, omdat ik nog alle dagen graag aan haar denk en omdat het dus ook weer terugslaat op die bron en die pomp, heb ik in een paar tellen besloten dat 'Pumpke' het dan maar worden moest.
Liever had ik wat flitsenders bedacht. Pumpke klinkt zo... eh... ja? Zo lief? Zo Brabants? Ook dat past dan ook wel weer bij me eigenlijk.
Mocht ik het nog willen veranderen, ik weet niet of het kan. Ik moet het allemaal nog uitvogelen. En daarbij... het gaat vooral om de inhoud.

Verwacht geen analyses van de stand van zaken in de wereld, verwacht geen heldere opinies over het nieuws. Verwacht gewoon een gezellig verhaaltje over dingen die me opvallen of bezighouden in mijn  dagelijkse leventje, dat overigens ook niet erg opwindend is. Soms een heel verhaal, soms een paar regels, soms alleen een plaatje met commentaar. Klinkt veelbelovend hè?

 Zo.
Dit was de eerste.
Ik voel mijn hoofd al wat leger worden.
En om het mezelf makkelijk te maken zal ik deze site eerst volstorten met 'oude publicaties ;-) "
Ik hoop gauw tijd te vinden voor de rest. In de vakantie, op het werk, met de kinderen... ik heb voldoende inspiratie liggen...