een stal vol oliebollen

Soms heb je van die acties waarbij je van tevoren denkt: leuk, maar eigenlijk is het gekkenwerk.
Gisteren had ik er zo één.

Ik was door tante L. uitgenodigd om deel te nemen aan de jaarlijkse oliebollenbakkerij.  Familieactiviteiten staan gelijk aan een hoop lol en een hoop gezelligheid. Dus eigenlijk had ik daar wel zin in. Maar om daarvoor nou bij elkaar 3eneenhalfuur met de auto op en neer te gaan rijden.... Dat was eigenlijk best een goed idee ;-)

Tante L. had haar kaasstal omgebouwd tot oliebollenbakkerij. Onder leiding van Meesteroliebollenbakker ome J. werden er kilo's deeg, appelen, rozijnen en liters olie omgebouwd tot oliebollen. Om 9 uur werd het startsein gegeven. Met 2 logés en 2 eigen kinderen die pas na 'Home Alone 3' wilden gaan slapen, en anderhalf uur reistijd, was 9 uur een echte mission impossible. Rond koffietijd haakten we aan. Handig.... dan konden we gelijk de eerste baksels keuren. Bij binnenkomst was het dan ook al behoorlijk mistig in de kaasstal van tante L. Met een stuk of 4 frituurpannen vol oliebollenvet gaat dat vanzelf.

Zoals verwacht was het dan ook beregezellig. Samen wat maken schept een band. En hoe meer je samen maakt, hoe groter de band wordt. Schalen en schalen vol met oliebollen, flappen en beignets heb ik voorbij zien komen. Met de radio op de top 2000, een stal vol ooms, tantes, nichten, neven en een zus, soep, koffie en broodjes, heb je niet in de gaten dat het eigenlijk best hard werken is. De kinderen hebben tussen de ruzietjes door heerlijk gespeeld op de boerderie en kwamen zo af en toe even binnenlopen voor een slokje limo, een worstenbroodje of om de kâhwe klâwhe op te warmen (dat bekt altijd zo lekker, in plat haags).

hard werken hoor, dat oliebollenbakken :-)

Voor iemand die nog nooit een oliebol gebakken had was het ook best een leerzaam dagje.
Ik weet nu dat:
- het helemaal niet gek is om voor het uitsteken van appelbeignets pvc moffen te gebuiken.
- dat die dingen moffen heten

pvc mof van 100 mm

- dat rijstijd wat anders is dan reistijd
- dat deeg niet onafgedekt in een koude stal rijst, maar dat je dat even binnen in de vensterbank in het zonnetje moet zetten onder een doekje
- dat je bladerdeeg niet onbeperkt kan kneden en rollen, althans... het kan wel, maar het wordt er niet lekkerder op. 2 keer is max.
- dat je de deeg wel goed moet uitrollen, anders wordt ome J. boos omdat de beignets dan never nooit nie gaar worden
- dat gewone koopmansmix met een extra schep kaneel, gist, rozijnen en appels prima oliebollen geven
- dat de soep van tante M. niet zo zout gegeten dient te worden als hij wordt opgediend (heerlijk!)
- dat het best de moeit waard is om voor een schaaltje oliebollen van brabant naar het groene hart te rijden
- dat je van deeg rollen dikke tieten krijgt


(Dat laatste is nog niet gestaafd... straks even flashen bij Mr. C... kijken of hij nóg meer dan anders onder de indruk is... ik hèb me daar een partij staan rollen gisteren....)

Na de afwas stond er een heerlijk warm glas gluhwein klaar. Mét een schaal oliebollen natuurlijk.

Ik zeg volgend jaar weer!

gekke zussie... zoveel oliebollen, en dan precies in de mijn willen happen.

(Mocht er iemand zijn die er bezwaar tegen heeft om met zijn hoofd op het wereldwijdeweb te staan, laat het dan even weten in een reactie of via de mail, dan haal ik de foto gelijk weg)

mobiele brigade

Het begon op 1e kerstdag met een bericht over een gratis app.
Mijn zus zat al weken te pushen dat het zo handig was als ik whatsapp zou installeren op mijn iphone. Gelijk had ze, dan konden we gratis berichten versturen, en fotootjes, en onzin, en onbelangrijke dingen waar we eigenlijk helemaal niet op zitten te wachten. Ik had het al eens geprobeerd, maar met het invullen van het wachtwoord voor betaling liep ik vast... ik was het wachtwoord kwijt. Het nieuwe wachtwoord opvragen werd te ingewikkeld. Had ik geen zin in. Gisteren was het dus gratis te downloaden, en het was leuk. Tijdens het kerstdiner waren mijn zus en ik toch een beetje bij elkaar. De foto's van de gerechten werden gewhapped, en voorzien van commentaar weer teruggestuurd.

Mijn broer kwam bij ons logeren met kerst. Ook hij plukte ook de whatsapp gratis uit de lucht en whappde vrolijk mee. Samen waren we ook nog eens verwikkeld in een enorme wordfeud. Mijn broer kon het niet aanzien dat ik achter de computer plaatsnam om een app op mijn telefoon te zetten en met wat gegoogle en gechoochel met wachtwoorden lukte het mij ook om zonder computer via het draadloze netwerk apps voor facebook en blogger op de telefoon te zetten. Die kerstavond facebookten, whatsappden, laptopten en wordfeudeten we er vrolijk op los.

Mr. C. voelde zich nu toch een beetje buitengesloten. Hij bezit een oude illegale versie van zijn telefoon en is daardoor al jaren buitengesloten van alle apps die het leven zo gezellig bleken te maken. Broerlief startte zijn laptop, googelde wat naar een oplossing en vond een programma waarmee hij ook de telefoon van Mr. C. app-loadable kon maken.

Achter de computer merkte hij dat ons netwerk wel heul erg traag was. Ook dat kon hij niet aanzien, en na wat gestoei met laptop en vaste pc's draaide alles weer snel. Nu we toch bezig waren.... kon hij misschien ook even mijn muziekbibliotheek op mijn I-phone zetten? Dat werkte anders als bij mijn Ipod-shuffle en ik had nog geen zin gehad om me erin te verdiepen hoe het wel moest. Ook dat was in een poep en een zucht gebeurd. En dan misschien ook even mijn I-phone connecten aan mijn  Parrot in mijn auto? Helaas... het moet nog even uitgevogeled worden hoe dat moet; mijn Iphone kreeg hij niet aan mijn Parrot geconnect.

Nouja, het eindigde ermee dat de mobiele eenheid moest vechten om het oplaadsnoertje. Met al die connecties op het draadloze netwerk gaan de batterijen wel heel snel leeg. Jip dacht daarvoor de oplossing te hebben. Misschien konden we een app downloaden die ervoor zorgt dat de batterij wat langer meegaat?
Leuk bedacht Jip. Helaas. Lijkt me een leuk project voor de toekomst.

Nu nog wil ik nog een app gedownloaded zien te krijgen die de mij vertelt hoe ik al die nieuwe woorden moet spellen. Want hoe makkelijk alles ook is in het gebruik, die spelling van die woorden blijft een struikelblok.




de snijplank-app: ook handig bij het bereiden van het kerstdiner!



Kerstmis.com

Kerst 2011staat in het teken van verbondenheid . Dankzij nerdiebroertje waren wij tijdens het kerstdiner via whatsapp verbonden met zus en zwager . En kan ik jullie nu ook via mijn iPhone berichten over ons kerstdiner. Mr.C is over het een en ander minder gecharmeerd.

28 engeltjes

Vanavond sloot groepklas 5d de kerstviering af met een lied.
Ze hadden zelf vast niet door hoe mooi en hoe waar de tekst was.


Als ik dan 28 kinderstemmetjes hoor zingen, dan wordt mijn moederhartje week en biggelen de tranen over mijn wangen...

Wie zingt kan niet dicteren
Wie lacht schreeuwt geen bevel
Wie danst kan niet marcheren
Maar vertellen kan hij wel...

laat het weten:
het verhaal van vrede is
het geloof in hoop en liefde
is het licht in duisternis

(geschreven door de muziekmeester himself)

En wat ik dan zo gek vind... ik ben de enige bij wie je het ziet, maar ik hoor altijd dat iedereen hetzelfde voelt.
Ik roep gewoon hierbij alle watjes op om voortaan gewoon je tranen te laten stromen.

een krijgertje

Die boom... die het kwam er maar niet dit jaar.
Geen zin om ervoor op pad te gaan. Geen fut om ervoor op pad te gaan. Te nat om ervoor op pad te gaan. Kortom... het kwam er niet van.
Tarzan had al besloten dat we hem maar een jaartje over zouden slaan. Janneke was het daar niet mee eens. Jip vond het allemaal wel best, er lagen immers al kerstslingers met lampjes. En ik.... het zat me eigenlijk gewoon niet lekker. Iedere keer als ik langs de kesrtboomstandaard in de garage liep voelde ik een verwijtende blik: 'wordt het niet eens tijd, mevrouw?'
Bovendien... het optuigen en weer aftuigen van de boom zou me twee keer een dagdeel kosten. Vóór 4 januari moet het weer opgeruimd zijn, want dan staat de gemeente klaar om hem weer mee te nemen. Ook daar had ik helemaal geen zin in. En toch.... zat het me nog steeds niet lekker.

Vanmorgen was ik druk met boodschappen. Dat gaat bij mij altijd in etappes. Bij de A.ldi is het kerstbrood het lekkerst, bij de A.ppie hebben ze net dat ene essentiële ingrediënt voor in een gerecht, bij de N.etto hebben ze heerlijke zeevruchten in de diepvries... ik was er maar druk mee vandaag.

Nadat ik bij de A.ppie met 2 medewerksters 3 keer de winkel was doorgelopen voor mijn onmisbare ingredient (citroengras voor in de wortel-gembersoep... klinkt niet zo heel lekker hè, maar is het wel!) zag ik bij het afrekenen aan de kassa dat een mevrouw net een bordje ophing: Gratis meenemen: kerstboom. Er waren er 20 teveel geleverd. Die zou ze aan de straatstenen nog niet kwijt raken. Keurig klein formaatje, opgerold in een rolladenetje, pastte zo in mijn karretje en op de achterbank van de auto. Nou ja... ik lijk dan wel niet op een straatsteen, maar als hij dan toch zo in mijn schoot geworpen wordt.... doe dan maar...

En zo geschiedde het dat er met kerst in het jaar 2011 toch een kerstboom bij de familie C. in huis stond.

Nou ja, ik ben er toch maar mee in mijn nopjes :-)

En hé, het is niet de mooiste boom ooit, maar voor een krijgertje lang niet gek!

how to make a tongspatel-snake

Speciaal voor Roos en Plato: het is een kwestie van op de juiste manier onder spanning leggen.

1000 tongspatels gezocht

Lijkt me leuk, voor gezapige dagen in de kesrtvakantie.....

model gezocht m/v

Het is een man...

Het moet niet gekker worden.

Maar het leuke nieuws is:

Als hij er een mooie boezem bij krijgt, dan zal het bij mij ook werken.

Het jurkje heb ik overigens van de week gekocht.

Voor nog geen 15 euro kan ik netjes de feestdagen in.

aftellijstjes

Ik ben niet zo'n wintertype. Neem nou zo'n ochtend als vandaag... Je staat op, je gaat aan de gang, en naarmate de ochtend verstrijkt moet je steeds meer lichten aan doen. Ik word daar meestal niet zo heel erg vrolijk van.

Het is vandaag het aftellijstje die me erdoorheen sleept. Deze week telt radio Veronica af. Van 2000 naar 1. Een reisje door de tijd. Het is me gelukt om de radio aan te krijgen. Sinds we digitaal gegaan zijn met de radio en tv is het niet altijd een vast gegeven dat dat lukt. Twee zappers, 3 aan-knopjes die geactiveerd moeten worden,  en dan ook nog in de juiste volgorde... soms lukt het me geeneens om de radio aan te krijgen (ik hoor de echo van mijn moeder..). Vanmorgen had ik in één keer de magische combinatie te pakken, en de radio staat hard. Over de boxen! Daar is namelijk nog een extra handeling voor nodig. En daarbij moet ik eraan denken dat ik de tuner op de 'tv-stand' zet. Wat ook weer zo totaal niet logisch is, omdat ik radio ga luisteren. Afijn, Tarzan kan het me honderd keer uitleggen Het blijft niet hangen. Meestal roep ik de kinderen erbij. En die zitten op school. Het is dus een klein wonder dat het is gelukt.

Heb je er weleens over nagedacht hoe je je computer afsluit? Je wilt dus stoppen met wat je aan het doen bent op de PC. Je gaat naar 'start'.... Ja.... Je gaat naar 'start'omdat je ergens mee wil stoppen. En dan ben ik het eigenlijk al kwijt. Vast door een man bedacht ;-) Zo is het ook met de radio aan zetten. Niet te volgen!

Terug naar mijn aftellijstjes. De reisjes door de tijd. Vandaag staat het huishouden op het programma, en ik moet koken voor het jaarlijkse kerstdiner van de naaiclub. Met de radio hard aan, zodat ik hem boven en onder de afzuigkap ook nog kan horen gaat dit vast een lekker dagje worden. Aan veel liedjes kleeft een herinnering, een gevoel. En laat ik nou zo gezegend zijn dat ik bijna alleen maar fijne herinneringen heb. Zelfs de verdrietige herinneringen worden overschenen door de warmte van mensen om me heen die me hebben kunnen steunen. Mooi hè, om dat te kunnen zeggen.

Als Veronica klaar is met aftellen gaan we door op radio 2: de albumtop-zoveel. Daar waar Veronica redelijk voorspelbaar is, is radio twee dat net iets minder. Van de meeste albums laten ze 2 nummers horen. Eén grote hit, en een wat minder bekend nummer. En die minder bekende nummers, daar luister ik voor. Dat zijn altijd van die fijne verrassinkjes.  Op het einde van het jaar, als Radio 2 aftelt, heb ik veel ritjes naar de randstad gepland staan. Autorijden is geen hobby van me, maar met de juiste muziek kan de rit me niet lang genoeg duren.

Gisteren las ik dat van goede muziek je bloedvaten  wijder open gaan staan. Vandaar, dat hardlopen met de ipod op zo lekker gaat, dacht ik toen.

Aanstaande vrijdagavond doe ik mee aan een spinningmarathon van 8 uur 's avonds tot middernacht. Het thema: een reis door de tijd! We beginnen in de jaren 50 en eindigen in de jaren 80. Als het klopt wat ik gisteren las, dan fietsen we met zijn allen die marathon met twee vingers in de neus uit.

jaja, met twee vingers in de neus...

vertrouwen

De afgelopen weken gaat het maar moeizaampjes met Jip. Met name op school. Of eigenlijk... dat het op school zo moeilijk gaat, dat merken we thuis. De meester heeft niet zoveel in de gaten. Jip laat daar ook niet zoveel merken.

Zijn resultaten zijn goed, maar het sociale gebeuren... daar valt nu echt een gat tussen hem en de rest van zijn klas. De ruzie met zijn enige vriendje uit zijn klas zorgt voor verdrietige buien. Huilbuien thuis, gevoelens van eenzaamheid, boos gedrag, niet kunnen slapen, piekeren, geen zin meer om naar school te gaan. Kortom, allemaal gedrag dat niet thuis hoort in een onbezorgd leventje van een jongetje van 11.

Afgelopen vrijdag hadden we een gesprek op school. We hebben goede afspraken kunnen maken. Dat alles wat we nu hebben afgesproken niet direct na de zomervakantie al is doorgevoerd is, is dan weer een beetje jammer, maar de afspraken staan nu. En hoe goed en positief ook is dat we die afspraken maken, tijdens zo'n gesprek word je wel weer goed met je neus op de feiten gedrukt. Als alles waar aan gespijkerd moet worden weer eens op een rijtje wordt gezet, dan zie je eigenlijk pas hoeveel dingen er zijn waar Jip het moeilijk mee heft. Niet gek dat hij overprikkeld en redelijk geradbraakt thuis komt.

Ik moet er voor waken dat ik na die gesprekken ook niet zelf in een dip schiet. Het maakt me vaak verdrietig, ik voel de onmacht weer, ik voel een hoop frustratie. Een stukje machteloosheid heb ik gisteren tijdens een looptraining achter kunnen laten in het bos. Maar het verdriet bleef hangen.
Jip wordt op dit moment gevormd voor de toekomst. Zoals het nu gaat, gaat het niet goed. En op het moment dat het niet goed gaat verwijt ik dat mezelf. Ik ben immers zijn moeder, dus ik moet ervoor zorgen dat de dingen die hem kunnen schaden uit zijn leven weggenomen moeten worden. Maar ook ik stuit op de beperkingen in 'het systeem'. En ook ik weet niet welke wegen ik moet of kan bewandelen. En ja, dat voel ik dan als falen.

Al die negatieve gevoelens.... daar moest maar wat positiefs tegenover komen. Papa nam Jip mee naar de stad. Lekker naar de mediamarkt enzo. Kijken naar leuke spullen die ze toch niet kunnen kopen. Ik had ook ingefluisterd dat Jip nieuwe schoenen nodig had. Halverwege de middag ging de telefoon en Jip vertelde dat hij mooie Nikes had gezien. Met veters.

Dat geveter is altijd een lastig puntje geweest. Hoeveel uur we niet hebben zitten oefenen. Hoe boos we niet zijn geworden op elkaar. Ik heb het een aantal jaren geleden opgegeven. Er bestaat immers klittenband. Ik zei tegen Jip dat hij ze mag kopen als hij veters kan strikken. En waarom verbaast het me nu helemaal niks: binnen een paar seconden legde hij, na 1 keer voordoen, een mooie strik in de veter. Trots en blij kwam hij weer thuis. Blij met zijn nieuwe schoenen. Trots op het feit dat hij kan strikken.

En vanaf dat moment kwam bij mij ook het vertrouwen ineens weer een beetje terug. Want zo is het gegaan met alles wat hij leerde. Hij heeft nooit willen oefenen. Vallen en opstaan is niet zijn methode. Zo ging het met leren lopen, zo ging het met leren fietsen. Oefenen , dat deden we, met grote tegenzin. Jip was laat met lopen, maar toen hij zijn eerste stapjes had gezet, is hij niet één keer over zijn eigen voeten gestruikeld. Jip was laat met fietsen. Maar op een dag pakte hij de crossfiets van een vriendje, stapte op, en reed in één keer weg. Ons in grote verbazing achterlatend. En zo is het nu dus ook weer gegaan met strikken.

Ik denk dat het ook zo zal gaan met alle ongeschreven regeltjes op het schoolplein en in vriendschappen. Jip ziet ze niet. Jip voelt ze niet aan. Je kan de regeltjes uitleggen, maar ze zijn iedere keer nèt weer even anders. En ja... daar word je boos om. En als je boos bent, dan vinden kinderen het niet meer leuk om met je te spelen. Zo zal het misschien gaan met alle dingen die Jip nu moet doen, maar waarvoor hij eigenlijk gewoon nog niet rijp voor is. En misschien zijn er dingen die hij nooit goed zal kunnen. Maar nadat Jip ineens een zelfgemaakte strik liet zien, bedacht ik dat het misschien wel goed zou komen met de dingen waar we de laatste weken zo mee worstelen. Misschien niet nu, maar misschien wel volgend jaar. En als het volgend jaar niet gebeurt, dan misschien wel het jaar daarop. We zullen niet achterover hangen om te wachten wat er gebeurt. Maar als het even niet gebeurt, dan is het wel even fijn dat ik hier aan kan denken en erop kan proberen te vertrouwen dat het misschien wel komt.

Vannochtend heb ik het laatste beetje verdriet weg kunnen trappen op de spinningfiets. Frisse moed en vol vertrouwen zijn te grote woorden voor wat ik voel vandaag, maar gelukkig heb ik nu weer ietsje meer vertrouwen dan gisteren.

Morgen weer een nieuwe week met nieuwe kansen. We zullen straks met Jip de afspraken nog even goed doornemen, en de spullen klaarleggen die ervoor nodig zijn. En dan hoop ik maar, of nee, dan heb ik er vertrouwen in, dat we volgende week weer een vrolijke en een wat blijere Jip in huis hebben.  

een lesje geduld

In de decembermaand is het altijd een gekkenhuis op het werk.
De mensen krijgen begin december ineens in de gaten dat ze nog verzekeringsgeld over hebben en komen tot de conclusie dat er nog wel geld over is voor een nieuwe kroon of brug, of voor het vervangen van een paar grote vullingen. Als ze dan eind november eens actie ondernemen, dan wordt het krap om alle behandelingen nog in te kunnen plannen. Wij doen er alles aan om de mensen tegemoet te komen. En tot nu toe is het gelukt. Maar nu barst de agenda toch écht uit zijn voegen en kunnen we, op een paar spoedgevallen na, pas in januari de mensen weer helpen. Maar dan zijn de tandartstarieven vrijgegeven, ' dus zal het wel weer duurder zijn' en vinden de meeste mensen dat zij het recht hebben om dit jaar nog geholpen te worden.

Don't shoot the messenger, maar aan de telefoon ben ik dus de hele ochtend in de weer geweest met steeds maar weer het uitleggen van hetzelfde verhaal. Niemand wil wachten tot januari. De ene heeft een beetje last, de ander gaat na de kerst voor 2 maanden op vakantie, en weer een ander wil de dure rekeningen over 2 jaar spreiden. Eéntje nu, en één begin januari. De telefoon bleef rinkelen... er kwam gewoon rook uit!

In de luchpauze ben ik eerst 10 minuten op mijn stoel gaan zitten om bij te trekken. Domweg voor me uit zitten staren... Helaas... er moesten  vanavond nog 4 magen worden gevuld, dus in mijn 3 kwartiertjes pauze die er nog over waren wilde ik snel nog even wat boodschappen halen.

Bij de kassa had ik de keuze tussen de 'mandjeskassa-met-de-rookwaren-en-andere-neuzeldingen' en een lopende band waar een heer op leeftijd al in discussie was met de kassadame. Bij de mandjeskassa-met-de- rookwaren-en-andere-neuzeldingen lijkt het meestal snel te gaan, maar duurt het me vaak te lang. Iedereen heeft daar ook nog even een pakje sigaretten, een kraslot, een pakje vloei, of een ander neuzelding nodig. Daar ga ik dus liever niet staan. Ik koos voor de lopende band met de heer op leeftijd. Ken je dat? Je kiest altijd verkeerd.

De heer op leeftijd discussieerde over de aanbieding van de allesreininger. 3 flessen voor zoveel euro. De werkelijke aanbieding bleek 18 cent per fles te zijn. En dat vond hij niet echt een geweldige aanbieding. Daar waar ik zonder erover na te denken 3 flessen in mijn karretje gooi, zijn er dus ook mensen die erover nadenken. Na wat wikken en wegen besloot hij de flessen mee te nemen en kon er verder worden gescand. Het waren best veel boodschappen. De kassadame was klaar, noemde het bedrag, (wat de heer op leeftijd best weinig vond) en daar waar ik zou gaan pinnen zodat de kassadame verder kan, ging de heer op leeftijd rustig door met het inpakken van zijn boodschappen.

Ik had de vaart en de onrust van de ochtend nog in mijn hoofd en in mijn lijf zitten, en wilde eigenlijk lekker gaan pauzeren. De kassadame zag mijn onrust en glimlachte naar me. De heer op leeftijd zag dat, keek naar me, lachte, zette zijn karretje nog eens een paar meter opzij, pakte op zijn gemak zijn pinpasje uit zijn portemonnee, lachte nog eens naar me en zei: 'geduld is een schone zaak, mevrouw'. Op dat moment wist ik even niks te antwoorden en ik beaamde: 'Ja , meneer, geduld is inderdaad een hele schone zaak. '
En op dat moment besloot ik om daar even een aardige glimlach bij op te zetten. Het leek alsof er een soort van spanning brak. De vraag van de kassadame of hij spaarde voor de vuurwerkzegeltjes speelde hij door naar mij. En toen hij zijn vuurwerkzegeltjes aan me gaf zeiden we lachend tegen elkaar: 'Zo, dan wordt het geduld toch weer beloond.'

Mooi, zo'n lesje geduld, van een wijze man op leeftijdaan de kassa, zomaar na een drukke woensdagochtend. Op een ochtend waarop de telefoon niet wilde wachten maar dringend en dwingend bleef overgaan en knipperen. Een ochtend waarop de mensen niet wilden wachten tot er plek was voor hun afspraak. Een ochtend waarop ik zelf eigenlijk ook helemaal niet van plan was om lang te wachten voor een heer op leeftijd bij de kassa.

Op mijn gemakje liep ik terug naar de praktijk, waar ik even onderuit ging zitten, rustig de tijd nemend voor  mijn boterhammetje met kaas.  De boodschap van de heer op leeftijd was overgekomen.

Bijna 100-ste bericht (en misschien wel de laatste ;-) ): de horrorwinter is begonnen!

Zo, ik begin even met een lampje aan doen, blind typen lukt helaas nog niet.

Volgens mijn statistieken zie ik net dat ik 99 berichten heb staan op mijn blog.
De 100e vind ik dan toch wel een vermelding waard :-) Helaas, het lijkt erop dat het mijn laatste is...

Ik duik onder....
Zeker tot maart, misschien wel tot april.

Ga ik zojuist even een boodschap halen, ik zie een beetje donkere luchten, maar verder niks aan de hand. Kom ik buiten.... tref ik dit aan:

Ik denk dat de horror-winter is begonnen.
Het is nu alweer genoeg geweest.
Ik kruip vanavond een donker ruim in, daar zal ik een aantal dagen, misschien wel weken vertoeven, en als ik mijn koppetje weer door het luik steek, dan zal de Spaanse zon mijn huid en mijn hartje verwarmen.

Dag lief gezinnetje (ga gewoon lekker met me mee), dag lieve vrienden en familie, dag lieve collega's (zeg tegen de de tandarts dat hij vanaf woensdag zelf de telefoon moet aannemen), dag lieve nieuwe blogvrienden.... Ik wens jullie de winter toe waar jullie op hopen!

Zo! En nou onweert het nog ook.... ik schrik me-eigen het apelazarus. Wat een klap!
Ik grabbel nog wat spullen bij elkaar en ik ben pleite !

* titel gewijzigd... zie reacties :-)

10voortaal

Gisteren hadden we een gesprekje op school. Over het rapport van Janneke. Buiten het feit dat Janneke een voorbeeldige leerling is, en een prima rapport had, vertelde de juf dat ze, ondanks haar 9 op het rapport voor spelling, een 5 had gehaald voor haar spellingstoets. Janneke had het al sip verteld.

Wat was er nou gebeurd? De juf vertelde het en liet het zien.
Ze kregen een woordjesdictee.
De juf had als laatste tip meegegeven: Als je het nu echt niet meer weet, schrijf het woord dan even op, op allebei de manieren, en dan zie je vaak vanzelf hoe het hoort.

Janneke had de laatste tip iets te goed onthouden.
Haar dictee zag er als volgt uit (ik heb helaas geen foto ervan genomen met m'n telefoon):

vader    fader
sleutel   zleutel
vogel     fogel
zeuren   zueren
veren    veeren
appels   apels
apen    aapen
sloten   zlooten

En meer van dit soort werk.

Nou ja...de juf kon er niet meer voor geven dan een 5.
Uiteraard was ik het niet met haar eens. Er stonden een hoop goeie woordjes tussen.
En eigenlijk had ze gewoon een 10 moeten krijgen voor creatief taalgebruik!
Als Remco Campert ook groot geworden is met zijn vurrukkulluk, dan voorzie ik een grootse toekomst voor Janneke.