vertrouwen

De afgelopen weken gaat het maar moeizaampjes met Jip. Met name op school. Of eigenlijk... dat het op school zo moeilijk gaat, dat merken we thuis. De meester heeft niet zoveel in de gaten. Jip laat daar ook niet zoveel merken.

Zijn resultaten zijn goed, maar het sociale gebeuren... daar valt nu echt een gat tussen hem en de rest van zijn klas. De ruzie met zijn enige vriendje uit zijn klas zorgt voor verdrietige buien. Huilbuien thuis, gevoelens van eenzaamheid, boos gedrag, niet kunnen slapen, piekeren, geen zin meer om naar school te gaan. Kortom, allemaal gedrag dat niet thuis hoort in een onbezorgd leventje van een jongetje van 11.

Afgelopen vrijdag hadden we een gesprek op school. We hebben goede afspraken kunnen maken. Dat alles wat we nu hebben afgesproken niet direct na de zomervakantie al is doorgevoerd is, is dan weer een beetje jammer, maar de afspraken staan nu. En hoe goed en positief ook is dat we die afspraken maken, tijdens zo'n gesprek word je wel weer goed met je neus op de feiten gedrukt. Als alles waar aan gespijkerd moet worden weer eens op een rijtje wordt gezet, dan zie je eigenlijk pas hoeveel dingen er zijn waar Jip het moeilijk mee heft. Niet gek dat hij overprikkeld en redelijk geradbraakt thuis komt.

Ik moet er voor waken dat ik na die gesprekken ook niet zelf in een dip schiet. Het maakt me vaak verdrietig, ik voel de onmacht weer, ik voel een hoop frustratie. Een stukje machteloosheid heb ik gisteren tijdens een looptraining achter kunnen laten in het bos. Maar het verdriet bleef hangen.
Jip wordt op dit moment gevormd voor de toekomst. Zoals het nu gaat, gaat het niet goed. En op het moment dat het niet goed gaat verwijt ik dat mezelf. Ik ben immers zijn moeder, dus ik moet ervoor zorgen dat de dingen die hem kunnen schaden uit zijn leven weggenomen moeten worden. Maar ook ik stuit op de beperkingen in 'het systeem'. En ook ik weet niet welke wegen ik moet of kan bewandelen. En ja, dat voel ik dan als falen.

Al die negatieve gevoelens.... daar moest maar wat positiefs tegenover komen. Papa nam Jip mee naar de stad. Lekker naar de mediamarkt enzo. Kijken naar leuke spullen die ze toch niet kunnen kopen. Ik had ook ingefluisterd dat Jip nieuwe schoenen nodig had. Halverwege de middag ging de telefoon en Jip vertelde dat hij mooie Nikes had gezien. Met veters.

Dat geveter is altijd een lastig puntje geweest. Hoeveel uur we niet hebben zitten oefenen. Hoe boos we niet zijn geworden op elkaar. Ik heb het een aantal jaren geleden opgegeven. Er bestaat immers klittenband. Ik zei tegen Jip dat hij ze mag kopen als hij veters kan strikken. En waarom verbaast het me nu helemaal niks: binnen een paar seconden legde hij, na 1 keer voordoen, een mooie strik in de veter. Trots en blij kwam hij weer thuis. Blij met zijn nieuwe schoenen. Trots op het feit dat hij kan strikken.

En vanaf dat moment kwam bij mij ook het vertrouwen ineens weer een beetje terug. Want zo is het gegaan met alles wat hij leerde. Hij heeft nooit willen oefenen. Vallen en opstaan is niet zijn methode. Zo ging het met leren lopen, zo ging het met leren fietsen. Oefenen , dat deden we, met grote tegenzin. Jip was laat met lopen, maar toen hij zijn eerste stapjes had gezet, is hij niet één keer over zijn eigen voeten gestruikeld. Jip was laat met fietsen. Maar op een dag pakte hij de crossfiets van een vriendje, stapte op, en reed in één keer weg. Ons in grote verbazing achterlatend. En zo is het nu dus ook weer gegaan met strikken.

Ik denk dat het ook zo zal gaan met alle ongeschreven regeltjes op het schoolplein en in vriendschappen. Jip ziet ze niet. Jip voelt ze niet aan. Je kan de regeltjes uitleggen, maar ze zijn iedere keer nèt weer even anders. En ja... daar word je boos om. En als je boos bent, dan vinden kinderen het niet meer leuk om met je te spelen. Zo zal het misschien gaan met alle dingen die Jip nu moet doen, maar waarvoor hij eigenlijk gewoon nog niet rijp voor is. En misschien zijn er dingen die hij nooit goed zal kunnen. Maar nadat Jip ineens een zelfgemaakte strik liet zien, bedacht ik dat het misschien wel goed zou komen met de dingen waar we de laatste weken zo mee worstelen. Misschien niet nu, maar misschien wel volgend jaar. En als het volgend jaar niet gebeurt, dan misschien wel het jaar daarop. We zullen niet achterover hangen om te wachten wat er gebeurt. Maar als het even niet gebeurt, dan is het wel even fijn dat ik hier aan kan denken en erop kan proberen te vertrouwen dat het misschien wel komt.

Vannochtend heb ik het laatste beetje verdriet weg kunnen trappen op de spinningfiets. Frisse moed en vol vertrouwen zijn te grote woorden voor wat ik voel vandaag, maar gelukkig heb ik nu weer ietsje meer vertrouwen dan gisteren.

Morgen weer een nieuwe week met nieuwe kansen. We zullen straks met Jip de afspraken nog even goed doornemen, en de spullen klaarleggen die ervoor nodig zijn. En dan hoop ik maar, of nee, dan heb ik er vertrouwen in, dat we volgende week weer een vrolijke en een wat blijere Jip in huis hebben.