een lesje geduld

In de decembermaand is het altijd een gekkenhuis op het werk.
De mensen krijgen begin december ineens in de gaten dat ze nog verzekeringsgeld over hebben en komen tot de conclusie dat er nog wel geld over is voor een nieuwe kroon of brug, of voor het vervangen van een paar grote vullingen. Als ze dan eind november eens actie ondernemen, dan wordt het krap om alle behandelingen nog in te kunnen plannen. Wij doen er alles aan om de mensen tegemoet te komen. En tot nu toe is het gelukt. Maar nu barst de agenda toch écht uit zijn voegen en kunnen we, op een paar spoedgevallen na, pas in januari de mensen weer helpen. Maar dan zijn de tandartstarieven vrijgegeven, ' dus zal het wel weer duurder zijn' en vinden de meeste mensen dat zij het recht hebben om dit jaar nog geholpen te worden.

Don't shoot the messenger, maar aan de telefoon ben ik dus de hele ochtend in de weer geweest met steeds maar weer het uitleggen van hetzelfde verhaal. Niemand wil wachten tot januari. De ene heeft een beetje last, de ander gaat na de kerst voor 2 maanden op vakantie, en weer een ander wil de dure rekeningen over 2 jaar spreiden. Eéntje nu, en één begin januari. De telefoon bleef rinkelen... er kwam gewoon rook uit!

In de luchpauze ben ik eerst 10 minuten op mijn stoel gaan zitten om bij te trekken. Domweg voor me uit zitten staren... Helaas... er moesten  vanavond nog 4 magen worden gevuld, dus in mijn 3 kwartiertjes pauze die er nog over waren wilde ik snel nog even wat boodschappen halen.

Bij de kassa had ik de keuze tussen de 'mandjeskassa-met-de-rookwaren-en-andere-neuzeldingen' en een lopende band waar een heer op leeftijd al in discussie was met de kassadame. Bij de mandjeskassa-met-de- rookwaren-en-andere-neuzeldingen lijkt het meestal snel te gaan, maar duurt het me vaak te lang. Iedereen heeft daar ook nog even een pakje sigaretten, een kraslot, een pakje vloei, of een ander neuzelding nodig. Daar ga ik dus liever niet staan. Ik koos voor de lopende band met de heer op leeftijd. Ken je dat? Je kiest altijd verkeerd.

De heer op leeftijd discussieerde over de aanbieding van de allesreininger. 3 flessen voor zoveel euro. De werkelijke aanbieding bleek 18 cent per fles te zijn. En dat vond hij niet echt een geweldige aanbieding. Daar waar ik zonder erover na te denken 3 flessen in mijn karretje gooi, zijn er dus ook mensen die erover nadenken. Na wat wikken en wegen besloot hij de flessen mee te nemen en kon er verder worden gescand. Het waren best veel boodschappen. De kassadame was klaar, noemde het bedrag, (wat de heer op leeftijd best weinig vond) en daar waar ik zou gaan pinnen zodat de kassadame verder kan, ging de heer op leeftijd rustig door met het inpakken van zijn boodschappen.

Ik had de vaart en de onrust van de ochtend nog in mijn hoofd en in mijn lijf zitten, en wilde eigenlijk lekker gaan pauzeren. De kassadame zag mijn onrust en glimlachte naar me. De heer op leeftijd zag dat, keek naar me, lachte, zette zijn karretje nog eens een paar meter opzij, pakte op zijn gemak zijn pinpasje uit zijn portemonnee, lachte nog eens naar me en zei: 'geduld is een schone zaak, mevrouw'. Op dat moment wist ik even niks te antwoorden en ik beaamde: 'Ja , meneer, geduld is inderdaad een hele schone zaak. '
En op dat moment besloot ik om daar even een aardige glimlach bij op te zetten. Het leek alsof er een soort van spanning brak. De vraag van de kassadame of hij spaarde voor de vuurwerkzegeltjes speelde hij door naar mij. En toen hij zijn vuurwerkzegeltjes aan me gaf zeiden we lachend tegen elkaar: 'Zo, dan wordt het geduld toch weer beloond.'

Mooi, zo'n lesje geduld, van een wijze man op leeftijdaan de kassa, zomaar na een drukke woensdagochtend. Op een ochtend waarop de telefoon niet wilde wachten maar dringend en dwingend bleef overgaan en knipperen. Een ochtend waarop de mensen niet wilden wachten tot er plek was voor hun afspraak. Een ochtend waarop ik zelf eigenlijk ook helemaal niet van plan was om lang te wachten voor een heer op leeftijd bij de kassa.

Op mijn gemakje liep ik terug naar de praktijk, waar ik even onderuit ging zitten, rustig de tijd nemend voor  mijn boterhammetje met kaas.  De boodschap van de heer op leeftijd was overgekomen.