Oké... lieve medebloggers en meelezers...
Even wat duidelijkheid.
vorige week *klik* en een paar dagen later *klik* worstelde ik met emoties die vanuit mijn hoofd en lijf via mijn vingers naar buiten wilden. Maar vanwege de privacy op een blog is het soms moeilijk om dingen bij naam te noemen.
Daarbij komt: hoe confronterend is het als je dingen zwart op wit zet? Sommige dingen durf je bijna niet bij naam te noemen.
Intussen heb ik het er met haar over gehad. Ze kent de drang om te schrijven. Ze weet dat het helpt om dingen voor jezelf op rij te krijgen. Misschien moet ik voor dat gedeelte mijn oude vergeelde dagboek maar weer uit de mottenballen halen. Ze heeft mijn blogjes over haar gelezen en het was oké. En als ik het vertaal, dan geloof ik dat ik wel door mag schrijven, zolang ik ook maar de humor niet uit het oog verlies. Ik hoop dat de tijd haar nog gegeven is om haar eigen blog te vullen. Want jeetje... wat kan die meid schrijven. En bovendien... zei ze... ik hoef toch niet bang te zijn dat in de toekomst dingen over mij van het internet opduiken die tegen mij zullen worden gebruikt. En op de manier waarop ze dat zei was het dan ook weer een soort van grappig.
Het gaat dus om mijn schoonzus. Vorige week hebben we min of meer out of the blue te horen gekregen dat ze niet lang meer zal leven.
En daar staat het dan. Zwart op wit. (of eigenlijk.... wit op rood :-) )
En naast de worsteling 'hoe verder met dit verdriet' worstel ik dus ook met het 'hoe blog je hierover'. Dit is nieuw voor mij.
Er niet over bloggen is voor mij geen optie. Op dit blog staan zoveel deeltjes van mijzelf... dit hoort er ook bij. Ik ben altijd open geweest op dit blog. Maar het betrof altijd mijzelf of mijn gezin.
Hoe ver gaat een blog? Wat laat ik zien van mezelf? Wat laat ik zien als er iemand anders bij betrokken is? Die keuze heb ik natuurlijk zelf.
Gaat het over de koetjes en de kalfjes die ik tegenkomt in mijn leven? Gaat het over de leuke verhaaltjes in mijn hoofd? Maar wat als de koetjes en kalfjes apen en beren worden? Of mannen met zeisen? Wat laat ik dan nog zien?
Voorlopig doe ik maar wat mijn hart me ingeeft. Dat heb ik immers altijd gedaan.
En ik hoop dat ik teruggefloten wordt als ik te ver ga, of iemand schaadt. Openheid maakt bloggen makkelijker. Bloggen maakt mijn hoofd leger. En een leeg hoofd maakt een blijere Natasja. Dus....
Tot zo ver.... bedankt voor het medeleven. Nu weten jullie waarom jullie meeleven.
Details die ik hier niet deel en waar vragen over zijn, die kunnen per mail.
Ennnnn..... publiceren maar.....
donderdag 19 juli 2012
dinsdag 17 juli 2012
hartappel
Dit blogje is voor mijn collega.
Omdat ze onze praktijk heeft verlaten.
In de korte tijd dat ik met haar werkte, ben ik haar enorm gaan waarderen.
Haar gulle lach, haar zelfspot, haar vrolijke karakter, haar lieve complimentjes.
De manier waarop ze alle patiënten voor zich won, met de legendarische openingszin: 'wilt u uw jas zelf even aan de kapstok hangen? Ik kan niet bij het haakje.' En vervolgens knipperde ze ondeugend met haar ogen.
Haar grappige verhalen, waar ik altijd ontzettend om moest lachen. Dan sloot ze altijd af met: dit mag niet op je blog hoor! (als ze bijvoorbeeld vertelde over een blunder die ze was begaan). Of: leuk verhaal hè? Dit mag op je blog hoor!
Staalblauwe ogen. Ogen die alleen maar mysterieuzer werden als ze onder een hoofddoek vandaan keken. Waar ze naar eigen zeggen niet mee flirtte. Ik zag iets anders :-).
No, way, tante Betje, dat jij met die mooie ogen kwaad over iemand af kan roepen, zoals je zelf denkt. Ik geloof er helemaal niks van. Jij verspreidt er alleen maar vreugde en liefde mee.
Dit blogje is voor jou. Een afscheidsblogje. Omdat je zo'n trouwe lezer was.
En weet je wat zo grappig was vandaag? Ik stond de aardappelsalade voor te bereiden die we morgen met alle collega's gaan eten. Tussen de aardappels zat een hartvormig aardappeltje. Géén idee hoe hij zo geworden is. Maar mooi vond ik het wel :-)
Ik stop de hartvormige aardappel in het bakje salade zonder de spekjes. Dan is de kans dat jij hem opeet het grootst. Heb je nog niet eerder gehad hè, een hartvormige aardappel als afscheidskado?
Lieve G. De details van je komst en vertrek heb ik niet meegekregen. Tussen de regels door heb ik wel begrepen dat je moeilijke keuzes hebt moeten maken. Dit is en blijft een blog. Ik zou je vanalles willen zeggen. Het enige wat ik kan zeggen is dat ik hoop dat je je mooie (aardappelvormige?) hartje kan volgen. Blijf trouw aan jezelf en blijf je lieve ik. En ja, ik ben het allemaal nog eens nagelopen.... ook voor mij geldt:
You were my first Turkish friend.
Lieve G.... het ga je goed!
zaterdag 14 juli 2012
30 minuten
Vijf over half 8... nog een paar minuutjes voor mijn kopje koffie. Ik log in op facebook. Eigenlijk is het de moeite niet meer. Om kwart voor 8 moet ik op de fiets zitten. Ik zit wat status-updates te lezen als rechtsonderin mijn 'nachtelijke spookje' op de chat verschijnt. Ik schrik er een beetje van...
Ze vraagt of ik een beetje geslapen heb. Ja, vannacht wel, wonder boven wonder... antwoord ik. Ik aarzel even. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Mijn oog daalt naar de tijd: 7.43 uur. Ik kan hier niet langer blijven zitten op de chat. Maar wat doet de tijd ertoe als er niet zo heel veel tijd meer is? Gelukkig stelt ze voor om me te bellen. Ik gris mijn mobiel uit mijn tas, en al bellend pak ik mijn fiets. Wat is het fijn om haar stem te horen!
7.46 uur. Al fietsend hoor ik haar verhaal aan. Ze vertelt het verhaal van een vrouw die gisteren haar vonnis te horen heeft gekregen. Ze vertelt het verhaal van een moeder die haar kinderen moest vertellen dat ze niet zo lang meer te leven heeft. Misschien een paar jaar, misschien een paar maanden, misschien niet eens meer tot de volgende verjaardag van haar dochtertje. Ze vertelt haar eigen verhaal.....
Ik slik en knijp mijn tranen weg. Het helpt niet. Mijn hart wordt koud, mijn lijf wordt koud. Ik voel verdriet. Ik voel onmacht. Ik voel boosheid. Ik voel zorgen. Ik voel van alles tegelijk. Maar tegelijkertijd lijkt alles wat ze vertelt niet helemaal te landen.
7.52 uur. Ik parkeer mijn fiets voor de praktijk en zet hem op slot. Wat moet ik hierop zeggen?.... In gedachten houden we elkaar even vast en we verbreken de verbinding...
De eerste klant zit al in de wachtkamer. Ik gooi mijn tas op een stoel in de kantine en werp mijn jas erbij. Ik duik onder mijn bureau om de computers aan te zetten. Zal ik me hier voor de rest van de dag verstoppen? Ik loop naar het toilet en kijk in de spiegel. Een verwaaid hoofd met rode ogen en een vermoeide blik. Ik fatsoeneer mijn haar. Mijn ogen daar kan ik niks aan veranderen. Ik zucht nog maar eens diep. Ik recht mijn rug en trek mijn schouders naar achteren. Dat lijkt er meer op.
8.00 uur. Ik forceer een glimlach en meldt de eerste patiënt aan. De telefoon gaat en de volgende patiënt staat alweer voor de balie. We zijn weer over tot de waan van de dag. Het is bijna niet te doen. De wereld was even 180 graden gekanteld en draait nu langzaam weer terug.
8.05 uur. Tussen de werkzaamheden door lijkt het allemaal heel langzaam te landen. We zullen heel snel moeten wennen aan het idee dat we binnenkort afscheid moeten nemen....
Ze vraagt of ik een beetje geslapen heb. Ja, vannacht wel, wonder boven wonder... antwoord ik. Ik aarzel even. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Mijn oog daalt naar de tijd: 7.43 uur. Ik kan hier niet langer blijven zitten op de chat. Maar wat doet de tijd ertoe als er niet zo heel veel tijd meer is? Gelukkig stelt ze voor om me te bellen. Ik gris mijn mobiel uit mijn tas, en al bellend pak ik mijn fiets. Wat is het fijn om haar stem te horen!
7.46 uur. Al fietsend hoor ik haar verhaal aan. Ze vertelt het verhaal van een vrouw die gisteren haar vonnis te horen heeft gekregen. Ze vertelt het verhaal van een moeder die haar kinderen moest vertellen dat ze niet zo lang meer te leven heeft. Misschien een paar jaar, misschien een paar maanden, misschien niet eens meer tot de volgende verjaardag van haar dochtertje. Ze vertelt haar eigen verhaal.....
Ik slik en knijp mijn tranen weg. Het helpt niet. Mijn hart wordt koud, mijn lijf wordt koud. Ik voel verdriet. Ik voel onmacht. Ik voel boosheid. Ik voel zorgen. Ik voel van alles tegelijk. Maar tegelijkertijd lijkt alles wat ze vertelt niet helemaal te landen.
7.52 uur. Ik parkeer mijn fiets voor de praktijk en zet hem op slot. Wat moet ik hierop zeggen?.... In gedachten houden we elkaar even vast en we verbreken de verbinding...
De eerste klant zit al in de wachtkamer. Ik gooi mijn tas op een stoel in de kantine en werp mijn jas erbij. Ik duik onder mijn bureau om de computers aan te zetten. Zal ik me hier voor de rest van de dag verstoppen? Ik loop naar het toilet en kijk in de spiegel. Een verwaaid hoofd met rode ogen en een vermoeide blik. Ik fatsoeneer mijn haar. Mijn ogen daar kan ik niks aan veranderen. Ik zucht nog maar eens diep. Ik recht mijn rug en trek mijn schouders naar achteren. Dat lijkt er meer op.
8.00 uur. Ik forceer een glimlach en meldt de eerste patiënt aan. De telefoon gaat en de volgende patiënt staat alweer voor de balie. We zijn weer over tot de waan van de dag. Het is bijna niet te doen. De wereld was even 180 graden gekanteld en draait nu langzaam weer terug.
8.05 uur. Tussen de werkzaamheden door lijkt het allemaal heel langzaam te landen. We zullen heel snel moeten wennen aan het idee dat we binnenkort afscheid moeten nemen....
vrijdag 13 juli 2012
procastineren
Ik was een beetje moe deze week.
Ik begon de week op maandagnacht met een nachtje overslaan. Ik heb hem de hele week gevoeld...
Gelukkig viert het zuiden al volop vakantie en is het qua telefoon een stuk rustiger op mijn werk. Heerlijk om even uitgebreid de administratie te kunnen ordenen, het toetsenbord te kunnen ontsmetten, de kasten te kunnen soppen en dat soort werk.
Waar ik dan wel een hekel aan heb op rustige dagen zijn die laatste-moment-dingen.
Als je dan zo moe bent, vet aan vakantie toe bent, op het einde van de dag al ruim van tevoren de kas afgerond hebt, de computer zo hebt staan dat je alleen nog maar de uit-knop in hoeft te drukken, je werkplek aan kant hebt... dan wil ik gewoon afsluiten en weg.
Gisteravond 10 over 10. De kas was geteld. Mijn jas hing bij wijze van spreken al klaar over mijn burostoel. De hele avond had ik gezocht naar klusjes (sopdoekje hier, zeemlapje daar, nog even een wasje in de machine en wegvouwen). En dan staan er twee klanten die nog even in willen schrijven. Dan zeg je ook niet: kom morgen maar terug. Wordt het nog ver na half 11 voordat je eindelijk klaar bent. En met je professionele glimlach :-) Dat dan weer wel :-)
Vanmorgen 12 uur. Ik was klaar voor het weekend. Dacht ik. Totdat mijn collega zei dat ze was vergeten te zeggen dat we zelf de praktijk moesten soppen omdat de schoonmaakster op vakantie was. Zucht.... Daar ging ik dan met de wc-borstel en dweil....
Om 13 uur stond ik met mijn jas aan om weg te gaan. Zegt mijn baas dat hij nu nog even een document gescand en gemaild wil hebben. Hem leren hoe hij het zelf moet doen kost meer tijd... en weer een zucht... Kleine moeite natuurlijk... Doen we. Maar mijn glimlach was iets minder professioneel ;-).
Ik kan ze nog zo uittekenen, die klanten vroeger bij de bieb... 5 minuten voor sluitingstijd kwamen ze verhaal halen over het te laat geld op hun pas... terwijl ze de hele zaterdag de tijd hebben gehad om de toko te bezoeken. En het waren altijd dezelfden...
Nou ja, ik zucht gewoon nog maar even door. Nu is het echt weekend. En nu ga ik echt aftellen voor de laatste week voor de vakantie. Volgende week heb ik vrij moeten houden voor de spoedpatiënten. Maar ik weet nu al dat ik die week nooit meer ga vullen. Ik weet het. Mijn baas weet het. Maar niemand zeurt erover. Stiekem hoop ik dat het aftellen op het einde van de week ineens in de versnelling gaat...
Ik kijk om het hoekje naast het scherm van mijn pc. Daar staat een volle wasmand en een strijkplank klaar. Ik blog nog even door omdat ik ook daar geen zin in heb. Als ik nu nog 10 minuten wacht, dan is het te laat om eraan te beginnen en kan ik beter gaan beginnen aan het avondeten koken. Die was komt dan vanavond wel. Of niet... Hoe noemen ze dit ook alweer? Was dat niet iets met procastineren?
Ik procastineer nog even verder.
Zal ik eens een leuk weblinkje geven?
Ik kwam erop doordat ik in ons ledenbestand een achternaam zocht. We hadden ongeveer een stuk of 20 leden met diezelfde achternaam in ons ledenbestand staan en toen bedacht ik me dat in deze regio bijna iedereen zo heet.
Op onderstaande link kun je je eigen naam intikken en kijken hoeveel er in Nederland wonen.
waar woont mijn achternaam?
.png)
De mensen mensen met onze familienaam stammen allemaal van dezelfde tak. We hebben ze allemaal kunnen traceren. Die lichtgele Brabo's tegen Zeeland aan, dat zijn wij. Dan zijn er nog een stel Hagenezen. En dan zijn er nog een aantal uitgewaaierd over de rest van het land.Grappige hè? En wat kan je hiermee? Helemaal niets. Behalve lekker je tijd zitten verdoen als geen zin hebt in iets anders.
Zo en nu is het officieel te laat om te gaan strijken. Ik ga een lekker maaltje koken voor die 3 andere Brabo's met dezelfde achternaam.
Zucht.... laten we maar voor ogen houden dat het fijn is dat je je druk kan maken om futiliteiten en dingen die gewoon helemaal niet belangrijk zijn.
Wat er op het menu staat? Salade van verse bladspinazie met gerookte kip, venkel, cashewnootjes en een vinaigrette van balsamicoazijn, olijfolie, mosterd en honing. En gebakken aardappeltjes. Vandaag doen we niet te ingewikkeld ;-)
Ik begon de week op maandagnacht met een nachtje overslaan. Ik heb hem de hele week gevoeld...
Gelukkig viert het zuiden al volop vakantie en is het qua telefoon een stuk rustiger op mijn werk. Heerlijk om even uitgebreid de administratie te kunnen ordenen, het toetsenbord te kunnen ontsmetten, de kasten te kunnen soppen en dat soort werk.
Waar ik dan wel een hekel aan heb op rustige dagen zijn die laatste-moment-dingen.
Als je dan zo moe bent, vet aan vakantie toe bent, op het einde van de dag al ruim van tevoren de kas afgerond hebt, de computer zo hebt staan dat je alleen nog maar de uit-knop in hoeft te drukken, je werkplek aan kant hebt... dan wil ik gewoon afsluiten en weg.
Gisteravond 10 over 10. De kas was geteld. Mijn jas hing bij wijze van spreken al klaar over mijn burostoel. De hele avond had ik gezocht naar klusjes (sopdoekje hier, zeemlapje daar, nog even een wasje in de machine en wegvouwen). En dan staan er twee klanten die nog even in willen schrijven. Dan zeg je ook niet: kom morgen maar terug. Wordt het nog ver na half 11 voordat je eindelijk klaar bent. En met je professionele glimlach :-) Dat dan weer wel :-)
Vanmorgen 12 uur. Ik was klaar voor het weekend. Dacht ik. Totdat mijn collega zei dat ze was vergeten te zeggen dat we zelf de praktijk moesten soppen omdat de schoonmaakster op vakantie was. Zucht.... Daar ging ik dan met de wc-borstel en dweil....
Om 13 uur stond ik met mijn jas aan om weg te gaan. Zegt mijn baas dat hij nu nog even een document gescand en gemaild wil hebben. Hem leren hoe hij het zelf moet doen kost meer tijd... en weer een zucht... Kleine moeite natuurlijk... Doen we. Maar mijn glimlach was iets minder professioneel ;-).
Ik kan ze nog zo uittekenen, die klanten vroeger bij de bieb... 5 minuten voor sluitingstijd kwamen ze verhaal halen over het te laat geld op hun pas... terwijl ze de hele zaterdag de tijd hebben gehad om de toko te bezoeken. En het waren altijd dezelfden...
Nou ja, ik zucht gewoon nog maar even door. Nu is het echt weekend. En nu ga ik echt aftellen voor de laatste week voor de vakantie. Volgende week heb ik vrij moeten houden voor de spoedpatiënten. Maar ik weet nu al dat ik die week nooit meer ga vullen. Ik weet het. Mijn baas weet het. Maar niemand zeurt erover. Stiekem hoop ik dat het aftellen op het einde van de week ineens in de versnelling gaat...
Ik kijk om het hoekje naast het scherm van mijn pc. Daar staat een volle wasmand en een strijkplank klaar. Ik blog nog even door omdat ik ook daar geen zin in heb. Als ik nu nog 10 minuten wacht, dan is het te laat om eraan te beginnen en kan ik beter gaan beginnen aan het avondeten koken. Die was komt dan vanavond wel. Of niet... Hoe noemen ze dit ook alweer? Was dat niet iets met procastineren?
Ik procastineer nog even verder.
Zal ik eens een leuk weblinkje geven?
Ik kwam erop doordat ik in ons ledenbestand een achternaam zocht. We hadden ongeveer een stuk of 20 leden met diezelfde achternaam in ons ledenbestand staan en toen bedacht ik me dat in deze regio bijna iedereen zo heet.
Op onderstaande link kun je je eigen naam intikken en kijken hoeveel er in Nederland wonen.
waar woont mijn achternaam?
.png)
De mensen mensen met onze familienaam stammen allemaal van dezelfde tak. We hebben ze allemaal kunnen traceren. Die lichtgele Brabo's tegen Zeeland aan, dat zijn wij. Dan zijn er nog een stel Hagenezen. En dan zijn er nog een aantal uitgewaaierd over de rest van het land.Grappige hè? En wat kan je hiermee? Helemaal niets. Behalve lekker je tijd zitten verdoen als geen zin hebt in iets anders.
Zo en nu is het officieel te laat om te gaan strijken. Ik ga een lekker maaltje koken voor die 3 andere Brabo's met dezelfde achternaam.
Zucht.... laten we maar voor ogen houden dat het fijn is dat je je druk kan maken om futiliteiten en dingen die gewoon helemaal niet belangrijk zijn.
Wat er op het menu staat? Salade van verse bladspinazie met gerookte kip, venkel, cashewnootjes en een vinaigrette van balsamicoazijn, olijfolie, mosterd en honing. En gebakken aardappeltjes. Vandaag doen we niet te ingewikkeld ;-)
dinsdag 10 juli 2012
lamgeslagen
Vannacht zag ik het, slapeloos starend in het donker, langzaam weer licht worden.
Vertrouwen op een goede afloop had al plaats gemaakt voor hoop.
De spoken van de angst namen het vannacht over. En in de loop van de dag hebben ze gewonnen: alle hoop is weggeslagen.
Wat kan je nog doen als duidelijk wordt iemand 'het niet gaat winnen'? Wat kan je nog doen, als je moe, lamgeslagen en sprakeloos op de bank zit?
Ik ben maar een eindje gaan rennen. Rennen om mijn emoties te kunnen laten stromen. Teruggetrokken in mijn cocon. Mijn hoofd omhuld door harde wind en harde muziek.
Boosheid, agressie, woede, onmacht, samengebald in één nummer. Ik voel geen pijn meer in mijn arm. Ik voel geen verzuring in mijn benen. Ik voel geen vermoeidheid. Dáár, aan de andere kant van de streep, dáár is het pas zwaar. Ik voel een samengekropte brok boosheid en verdriet zich naar buiten persen.
De tekst van dit nummer heeft niks met de situatie te maken, maar het m*therf*ckergehalte benadert behoorlijk hoe ik me voel. (Ik heb hem eerder geblogd, je kan er dus voor kiezen om deze bak met herrie gewoon aan je voorbij te laten gaan).
De laatste paar kilometer gaf mijn moeder me een duwtje in de rug naar huis:
Vertrouwen op een goede afloop had al plaats gemaakt voor hoop.
De spoken van de angst namen het vannacht over. En in de loop van de dag hebben ze gewonnen: alle hoop is weggeslagen.
Wat kan je nog doen als duidelijk wordt iemand 'het niet gaat winnen'? Wat kan je nog doen, als je moe, lamgeslagen en sprakeloos op de bank zit?
Ik ben maar een eindje gaan rennen. Rennen om mijn emoties te kunnen laten stromen. Teruggetrokken in mijn cocon. Mijn hoofd omhuld door harde wind en harde muziek.
Boosheid, agressie, woede, onmacht, samengebald in één nummer. Ik voel geen pijn meer in mijn arm. Ik voel geen verzuring in mijn benen. Ik voel geen vermoeidheid. Dáár, aan de andere kant van de streep, dáár is het pas zwaar. Ik voel een samengekropte brok boosheid en verdriet zich naar buiten persen.
De tekst van dit nummer heeft niks met de situatie te maken, maar het m*therf*ckergehalte benadert behoorlijk hoe ik me voel. (Ik heb hem eerder geblogd, je kan er dus voor kiezen om deze bak met herrie gewoon aan je voorbij te laten gaan).
De laatste paar kilometer gaf mijn moeder me een duwtje in de rug naar huis:
Thuis mijn man en kindjes nog eens beetgepakt voor een extra dikke knuffel. Gewoon, omdat het kan...
zondag 8 juli 2012
'boven is het stil'
Ik was nog helemaal vergeten om mijn laatste lees-verrassing met jullie te delen.
Het boek is alweer terug naar de bieb. Dus het moet allemaal even uit het hoofd.
'Boven is het stil' van Gerbrand Bakker is een roman, die ik, als hij niet frontaal op het aanradersplankje in de bieb had gestaan, nooit had meegenomen. Met een streekroman-pictogram op zijn rug had ik hem in de bevooroordeelde 'staat-zelden-wat-leuks-tussen-dus-daar-hoef-ik-niet-te-kijken-hoek' in de bieb laten staan.
En verder gebeurt er in het boek eigenlijk niet zo heel veel.
Helmer heeft, na het overlijden van zijn tweelingbroer Henk de boerderij over moeten nemen. Daar zijn niet zo heel veel woorden aan vuil gemaakt. Vader had dat zo beslist. Met het naar boven brengen van zijn oude, bedlegerige vader komt het proces van losmaken op gang. Helmer beslist wanneer zijn vader krijgt wat hij nodig heeft en neemt hiermee wraak op het gevoel van 'tweede keus zijn' dat zijn vader hem altijd gegeven heeft.
Maar tegelijkertijd gebeurt er ook heel veel.
Helmer krijgt bezoek van de vrouw die destijds met Henk verloofd was. Hij neemt de zorg op zich voor haar zoon (ook Henk). Zijn vader ligt langzaam weg te sterven. En in die periode komt langzaam de rijping voor verandering op gang. Helmer droomt over een leven in Denemarken. En intussen gaat het werk op de boerderij voort. Via flashbacks leren we Helmers 'halve' gevoel kennen. Eerst nadat zijn broer zich verloofde, en helemaal nadat zijn broer overleed. En is er ook niet een onuitgesproken bewustwording van homofiele gevoelens?
Het mooie aan dit boek is juist het trage. Voor alles wordt de tijd genomen. Voor het beschrijven van het landschap, voor het beschrijven van de handelingen. Uitvoerig, langzaam, traag. Maar zonder te vervelen. Zonder het gevoel te hebben dat je stukken over wil slaan. Iedere zin wordt als een schilderijtje neergezet. Maar er wordt ook een heleboel juist niet gezegd.
Twee recenties wil ik even plaatsten:
-De Volkskrant, 24 maart 2006
´Boven is het stil is een fantastische roman, die iedereen moet lezen.
Daar hebben we de kracht van de roman te pakken: we lezen een ogenschijnlijk eenvoudig verhaal, maar onderhuids voelen we aan alle kanten spanningen.
-Noord-Hollands Dagblad, 9 maart 2006
bleke beschrijvingen van provinciaal leed, gebracht door een beginneling die overduidelijk een probleem heeft met de delete-toets van zijn tekstverwerker.´
Hier kan je dus alle kanten mee op :-) Laat het duidelijk zijn dat ik het meet de bovenste eens ben.
Geschreven in 2006. En al die jaren ben ik het voorbijgelopen in de bieb. Jammer.
Het volgende boek van Gerbrand Bakker ligt al een week klaar op mijn nachtkastje. Maar ik durf niet te beginnen... Bang dat het tegenvalt na zo'n mooi boek!
Voor de niet-lezers onder ons: begin 2013 komt de verfilming van dit boek uit.
Het boek is alweer terug naar de bieb. Dus het moet allemaal even uit het hoofd.
'Boven is het stil' van Gerbrand Bakker is een roman, die ik, als hij niet frontaal op het aanradersplankje in de bieb had gestaan, nooit had meegenomen. Met een streekroman-pictogram op zijn rug had ik hem in de bevooroordeelde 'staat-zelden-wat-leuks-tussen-dus-daar-hoef-ik-niet-te-kijken-hoek' in de bieb laten staan.
De eerste regels waren gelijk raak:
(Nee, dit ging niet uit het hoofd... Google is my friend.)‘Ik heb vader naar boven gedaan. Het bed heb ik uit elkaar gehaald, nadat ik hem in een stoel had gezet. Hij bleef in die stoel zitten als een kalf van een paar minuten oud, nog voor het schoongelikt is; met een ongestuurd wankelend hoofd en ogen die zich nergens aan hechten.’
En verder gebeurt er in het boek eigenlijk niet zo heel veel.
Helmer heeft, na het overlijden van zijn tweelingbroer Henk de boerderij over moeten nemen. Daar zijn niet zo heel veel woorden aan vuil gemaakt. Vader had dat zo beslist. Met het naar boven brengen van zijn oude, bedlegerige vader komt het proces van losmaken op gang. Helmer beslist wanneer zijn vader krijgt wat hij nodig heeft en neemt hiermee wraak op het gevoel van 'tweede keus zijn' dat zijn vader hem altijd gegeven heeft.
Maar tegelijkertijd gebeurt er ook heel veel.
Helmer krijgt bezoek van de vrouw die destijds met Henk verloofd was. Hij neemt de zorg op zich voor haar zoon (ook Henk). Zijn vader ligt langzaam weg te sterven. En in die periode komt langzaam de rijping voor verandering op gang. Helmer droomt over een leven in Denemarken. En intussen gaat het werk op de boerderij voort. Via flashbacks leren we Helmers 'halve' gevoel kennen. Eerst nadat zijn broer zich verloofde, en helemaal nadat zijn broer overleed. En is er ook niet een onuitgesproken bewustwording van homofiele gevoelens?
Het mooie aan dit boek is juist het trage. Voor alles wordt de tijd genomen. Voor het beschrijven van het landschap, voor het beschrijven van de handelingen. Uitvoerig, langzaam, traag. Maar zonder te vervelen. Zonder het gevoel te hebben dat je stukken over wil slaan. Iedere zin wordt als een schilderijtje neergezet. Maar er wordt ook een heleboel juist niet gezegd.
Twee recenties wil ik even plaatsten:
-De Volkskrant, 24 maart 2006
´Boven is het stil is een fantastische roman, die iedereen moet lezen.
Daar hebben we de kracht van de roman te pakken: we lezen een ogenschijnlijk eenvoudig verhaal, maar onderhuids voelen we aan alle kanten spanningen.
-Noord-Hollands Dagblad, 9 maart 2006
bleke beschrijvingen van provinciaal leed, gebracht door een beginneling die overduidelijk een probleem heeft met de delete-toets van zijn tekstverwerker.´
Hier kan je dus alle kanten mee op :-) Laat het duidelijk zijn dat ik het meet de bovenste eens ben.
Geschreven in 2006. En al die jaren ben ik het voorbijgelopen in de bieb. Jammer.
Het volgende boek van Gerbrand Bakker ligt al een week klaar op mijn nachtkastje. Maar ik durf niet te beginnen... Bang dat het tegenvalt na zo'n mooi boek!
Voor de niet-lezers onder ons: begin 2013 komt de verfilming van dit boek uit.
zaterdag 7 juli 2012
verzet
‘Mama. Waar liggen
mijn rijspulletjes? ‘
Van ver komen de woorden binnen. Rijspulletjes...? Zucht… negen uur zegt de wekker. Het voelt als middernacht. Een traag denkproces: Wasmand… ? Nee, ik heb de schone paardrijbroek opgevouwen... ‘Schone’ wasmand?... Al opgeruimd in de kast….. ‘Bovenste plank van je kast’, mopper ik.
Waarom kijkt ze zelf niet voordat ze iets vraagt?
'Mama,
dat is te hóó-hoog, ik kan er niet bij'. Mijn bewustzijn blijft hangen in
het vage gebied. Twee 14-urige werkdagen
waren wat lang. Moe met een hoofdletter! Langzaam denk ik verder. Die paardrijles is toch
pas vanmiddag? Ik mopper door: 'Trek maar even wat anders aan. Je kleren van
gisteren liggen nog op de stoel'. Ik dompel weer onder in mijn stroperige slaaproes.
Mr.C. komt binnen:
'Heb je nog wat nodig van de kampeerwinkel?
' Weer die worsteling. O, ja, bijna vakantie. Ik kan niets bedenken en geef een onverwachts slim antwoord:
'neem je telefoon mee. Er schiet me vast
straks nog iets te binnen'. Ik wil
opstaan, maar gun me zelf nog vijf minuutjes om wakker te worden.
Een hoop gerommel in huis. Ik bedenk dat mijn hulp misschien
wel even nodig is. Ik probeer mijn ogen open te houden. Tevergeefs…
Weer geroep van af de trap: 'Natas,
waar liggen Jannekes reispilletjes?' Weer worstel Ik omhoog uit mijn zompige
slaapmoeras. Reispilletjes?
'In mijn tas'.
'Welke? '
'De bruine'.
'Waar staat die? '
Zucht…. Ik leg één been buiten boord. De rest zal vanzelf wel volgen.
Dan roep ik ineens heel helder: 'Een kwart pilletje is genoeg!'
Dan roep ik ineens heel helder: 'Een kwart pilletje is genoeg!'
Beneden sterven de geluiden weg. Een klap met
de deur maakt het huis definitief stil. De auto start. Ik ben overbodig. Ik
vecht niet langer en zak weg.
Een uur later sta ik beneden. Nu écht wakker. Rijspulletjes/reispilletjes…. ik lach
om de spraakverwarring die me eerder was ontgaan.
We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato:
Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar
gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: verzet
Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com
Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com
woensdag 4 juli 2012
blij dat ik rij
Eén keer per jaar verplaatst de spinningles zich van de sportschool naar het bos. Dan huren we een fiets op echte wielen en gaan we naar buiten.
Het is alweer een paar weken geleden dat we het rondje door het bos hebben gedaan, maar gisteren kwamen op het internet ineens de foto's voorbij.
En die wilde ik toch even delen.
En wel hierom:
Zien jullie hoe enorm ik geniet!!???
Zo ontspannen, zo blij?
Het was een heerlijk tochtje. Linksaf de wijk uit, en voor de rest van de avond hebben we alleen maar bos gezien.
Ik vind het echt geweldig om zo in het bos te fietsen. Niet alleen de klimmetjes zijn uitdagend, ook de afdalingen mogen spannend genoemd worden. Hier nog even een voetje aan de vloer. De foto laat niet zien hoe steil het was.
Dwars door het losse zand. Verzet zo licht mogelijk. Maar er komt een moment dat je omvalt... ik wel... de echte die-hards met ervaring hielden stand.
De behendigheid die erbij komt kijken. Het ontwijken van de stronken en de takken. Dwars door diepe plassen... Het is een wonder dat ik toen niks gebroken heb...
En dan op de terugweg uit het bos een ommetje door het 'buitengebied'.
'Daar, waar Brabant Zeeland kust....'
Mooi hè??!!
En als toetje de klim op de berg, met uitzicht over het Markiezaatsmeer.
Die ATB-fiets hè... ik roep steeds dat ik geen tijd heb voor nieuwe hobby's.
Maar toch.. als ik dan deze foto's weer zie. Als ik zie hoe blij ik was... Als ik zie hoe enorm ik genoot. Als ik bedenk hoe goed de omgeving zich hiervoor leent...
Ik vrees dat die fiets er gaat komen...
Abonneren op:
Posts (Atom)