oké......

Oké... lieve medebloggers en meelezers...

Even wat duidelijkheid.

vorige week *klik* en  een paar dagen later *klik* worstelde ik met emoties die vanuit mijn hoofd en lijf via mijn vingers naar buiten wilden. Maar vanwege de privacy op een blog is het soms moeilijk om dingen bij naam te noemen.

Daarbij komt: hoe confronterend is het als je dingen zwart op wit zet? Sommige dingen durf je bijna niet bij naam te noemen.

Intussen heb ik het er met haar over gehad. Ze kent de drang om te schrijven. Ze weet dat het helpt om dingen voor jezelf op rij te krijgen. Misschien moet ik voor dat gedeelte mijn oude vergeelde dagboek maar weer uit de mottenballen halen. Ze heeft mijn blogjes over haar gelezen en het was oké. En als ik het vertaal, dan geloof ik dat ik wel door mag schrijven, zolang ik ook maar de humor niet uit het oog verlies. Ik hoop dat de tijd haar nog gegeven is om haar eigen blog te vullen. Want jeetje... wat kan die meid schrijven. En bovendien... zei ze... ik hoef toch niet bang te zijn dat in de toekomst dingen over mij van het internet opduiken die tegen mij zullen worden gebruikt. En op de manier waarop ze dat zei was het dan ook weer een soort van grappig.

Het gaat dus om mijn schoonzus. Vorige week hebben we min of meer out of the blue te horen gekregen dat ze niet lang meer zal leven.

En daar staat het dan. Zwart op wit. (of eigenlijk.... wit op rood :-) )

En naast de worsteling 'hoe verder met dit verdriet' worstel ik dus ook met het 'hoe blog je hierover'. Dit is nieuw voor mij.

Er niet over bloggen is voor mij geen optie. Op dit blog staan zoveel deeltjes van mijzelf... dit hoort er ook bij. Ik ben altijd open geweest op dit blog. Maar het betrof altijd mijzelf of mijn gezin.

Hoe ver gaat een blog? Wat laat ik zien van mezelf? Wat laat ik zien als er iemand anders bij betrokken is? Die keuze heb ik natuurlijk zelf.
Gaat het over de koetjes en de kalfjes die ik tegenkomt in mijn leven? Gaat het over de leuke verhaaltjes in mijn hoofd? Maar wat als de koetjes en kalfjes apen en beren worden? Of mannen met zeisen? Wat laat ik dan nog zien?

Voorlopig doe ik maar wat mijn hart me ingeeft. Dat heb ik immers altijd gedaan.
En ik hoop dat ik teruggefloten wordt als ik te ver ga, of iemand schaadt. Openheid maakt bloggen makkelijker. Bloggen maakt mijn hoofd leger. En een leeg hoofd maakt een blijere Natasja. Dus....

Tot zo ver.... bedankt voor het medeleven. Nu weten jullie waarom jullie meeleven.
Details die ik hier niet deel en waar vragen over zijn, die kunnen per mail.

Ennnnn..... publiceren maar.....