30 minuten

Vijf over half 8... nog een paar minuutjes voor mijn kopje koffie. Ik log in op facebook. Eigenlijk is het de moeite niet meer. Om kwart voor 8 moet ik op de fiets zitten. Ik zit wat status-updates te lezen als rechtsonderin mijn 'nachtelijke spookje' op de chat verschijnt. Ik schrik er een beetje van...

Ze vraagt of ik een beetje geslapen heb. Ja, vannacht wel, wonder boven wonder...  antwoord ik. Ik aarzel even. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Mijn oog daalt naar de tijd: 7.43 uur. Ik kan hier niet langer blijven zitten op de chat. Maar wat doet de tijd ertoe als er niet zo heel veel tijd meer is? Gelukkig stelt ze voor om me te bellen. Ik gris mijn mobiel uit mijn tas, en al bellend pak ik mijn fiets. Wat is het fijn om haar stem te horen!

7.46 uur. Al fietsend hoor ik haar verhaal aan. Ze vertelt het verhaal van een vrouw die gisteren haar vonnis te horen heeft gekregen. Ze vertelt het verhaal van een moeder die haar kinderen moest vertellen dat ze niet zo lang meer te leven heeft. Misschien een paar jaar, misschien een paar maanden, misschien niet eens meer tot de volgende verjaardag van haar dochtertje. Ze vertelt haar eigen verhaal.....

Ik slik en knijp mijn tranen weg. Het helpt niet. Mijn hart wordt koud, mijn lijf wordt koud. Ik voel verdriet. Ik voel onmacht. Ik voel boosheid. Ik voel zorgen. Ik voel van alles tegelijk. Maar tegelijkertijd lijkt alles wat ze vertelt niet helemaal te landen.

7.52 uur. Ik parkeer mijn fiets voor de praktijk en zet hem op slot. Wat moet ik hierop zeggen?.... In gedachten houden we elkaar even vast en we verbreken de verbinding...
De eerste klant zit al in de wachtkamer. Ik gooi mijn tas op een stoel in de kantine en werp mijn jas erbij. Ik duik onder mijn bureau om de computers aan te zetten. Zal ik me hier voor de rest van de dag verstoppen? Ik loop naar het toilet en kijk in de spiegel. Een verwaaid hoofd met rode ogen en een vermoeide blik. Ik fatsoeneer mijn haar. Mijn ogen daar kan ik niks aan veranderen. Ik zucht nog maar eens diep. Ik recht mijn rug en trek mijn schouders naar achteren. Dat lijkt er meer op.

8.00 uur. Ik forceer een glimlach en meldt de eerste patiënt aan. De telefoon gaat en de volgende patiënt staat alweer voor de balie. We zijn weer over tot de waan van de dag. Het is bijna niet te doen. De wereld was even 180 graden gekanteld en draait nu langzaam weer terug.

8.05 uur. Tussen de werkzaamheden door lijkt het allemaal heel langzaam te landen. We zullen heel snel moeten wennen aan het idee dat we binnenkort afscheid moeten nemen....