20 kilometer!

Een poosje geleden besloot ik dus om mee te doen aan de marathon *klik*.

Sindsdien is het een beetje stil geworden op mijn blog rondom het hele marathon gebeuren.
Ik vind het namelijk nogal spannend.

De eerste tijd was er nog niet zoveel aan de hand. De trainingen werden wat vaker per week, maar ook wat korter en mijn tempo mocht omlaag. En als ik mijn spinninguurtjes liet vallen, dan paste dat makkelijk in mijn schema.

Van lieverlede worden nu de trainingen wat langer en vind ik het ook echt heel spannend worden. Want hoe graag ik dit ook wil... als er in  mijn benen een gewrichtje, een peesje of een spiertje zegt: 'stop, tot hier en niet verder', dan kan ik dat hele marathonverhaal op mijn buik schrijven.

Vandaag stond dus de eerste duurloop van 20 kilometer op het schema. Al dagen was ik er mee bezig. Wat doe ik aan? Wat neem ik mee? Welke route loop ik? Vooral dat laatste. Ik weet namelijk niet overal even goed de weg. Het installeren van Runkeeper op mijn nieuwe telefoon ( je weet wel, die zo mooi in mijn portemonnee past :-) *klik* ) gaf de oplossing. Runkeeper zou vanzelf aangeven wanneer de 20 kilometers voorbij zouden zijn. Op dat punt mocht ik het thuisfront bellen en ze zouden mij komen halen. Gisteren belde echter mijn loopvriendin dat ze met me mee wilde lopen. Ik pikte haar dus op 5 km. op, samen liepen we kilometer 5 tot en met 15, en de laatste 5 liep ik weer alleen terug naar huis.

Zo'n training brengt nog allerlei onzekerheden met zich mee. Mijn duurlopen moet ik lopen op 7.7 kilometer per uur. Een slakkengangetje. Maar juist de goede snelheid waarop mijn lijf leert de brandstofvoorraad uit mijn vet aan te spreken. Vandaag liep ik iets sneller. Zo'n 8,1 kilometer per uur. Het voelt lekker, maar toch knaagt het dan de hele tijd bij me of ik er wel goed aan doe om iets te snel te lopen.

Mijn marathonsnelheid ligt echter een stuk hoger: 9.7 kilometer per uur. Hoe ga ik dat in hemelsnaam volhouden als ik dat nog nooit zo lang gedaan heb? Door te vertrouwen op mijn lijf? Ik weet het allemaal niet hoor.

Zo'n marathon schema stopt ook op 32 kilometer. Langer dan dat train je niet. Dat richt meer schade aan dan dat het goed is voor je lijf. Hoever een hele is, dat zal ik dus pas ervaren als ik hem loop....

Spannend, spannend, spannend allemaal... En meer vragen dan antwoorden...

Vandaag was een superlekker loopje. Ik ging er vol vertrouwen in. En ik heb ervan genoten, mede dankzij het prachtige weer.

Het meest trots ben ik op de laatste 400 meter. Toen stond ik nog even voor een belangrijke keus ;-). Op 30 meter vóór mijn huis gaf de Runkeeper aan dan ik 19.6 kilometer had gelopen. Ik kon dus 2 dingen doen. Óf naar huis gaan met het idee dat ik hem nét niet helemaal had volbracht, of nog even een lusje van 400 meter eruit persen. Natasja zou Natasja niet zijn als....

Mooi... op dat moment draaide 'Everybody Hurts' van R.E.M op mijn telefoontje. Dat nummer heb ik ontzettend vaak gedraaid in de periode nadat mijn moeder was overleden. De schok dat ik toen binnen een paar weken geen moeder meer had was toen groot. Nou ja... de gedachte dat ik op dat moment goed bezig was voor mijn schoonzus, dat ik haar, en ook haar kinderen hiermee ga helpen.. dat gaf me nog heel even moed voor het laatste stukkie. Dat nummer hielp me vandaag even door de laatste 400 meter heen.

Volgende week hoop ik, samen met mijn schoonzus en een goede vriendin van haar, mijn marathon-maatje, met een sponsorbrief en plan te komen. Deze zal ik ook plaatsen op mijn blog. Wordt vervolgd dus!