deukje in het schema

Zo stond het er gisteravond voor.
Oudjaarsavond voor de boeg. Arm wederom in een mitella. Hoe kan ik in hemelsnaam mijn make-up op mijn gezicht krijgen?

Gelukkig kan ik voor dit soort klusjes altijd terugvallen op mijn zus.
Met de top 2000 (wat stevige muziek) op de achtergrond voelden we ons weer even 16 en 17 jaar.

"Hou jij de poederkwast voor mijn gezicht, dan ga ik erlangs headbangen, en dan wordt het vanzelf gelijkmatig verdeeld over mijn gezicht".
Zo gezegd zo gedaan... we eindigden gierend van de lach en wonder boven wonder zat een klein kwartiertje later de make-up keurig waar het hoorde.

Die mitella? Ja, beetje lullig.
Afgelopen zomer maakt ik een flinke smakker met een gebroken elleboogkopje als gevolg.
Alles was goed hersteld, totdat ik zondagmorgen even met de kinderen ging schaatsen op de markt. Ik viel niet eens hard, maar ik voelde direct dat het niet goed zat.

Of het weer gebroken is, dat weet ik eigenlijk niet. Het voelt hetzelfde als de vorige keer. Toen liet ik een foto maken, en toen zeiden ze in het ziekenhuis dat het met rust en zonder gips moest genezen. Toevallig kreeg ik afgelopen vrijdag de nota hiervan in de bus. Deze wetenschap en dit advies kostte me toen 150 euro. Daar heb ik nu geen dokter voor nodig.

En hoe het nu met de training voor de marathon moet?
Ik heb gelukkig in mijn schema blessuretijd opgenomen. Dus ik kan een paar keer een weekje smokkelen. Dit moet dan maar een smokkelweekje worden. Zondagmiddag ben ik tegen beter weten in mijn duurloopje nog gaan doen. Het was pijnlijk, maar ik wist van de vorige keren (in '98 was dit ook al eens gebeurd met die elleboog), dat de pijn in de komende nacht en de dagen erna nog veel erger zou worden en dat lopen dan niet mogelijk zou zijn. En ik zou me er toch niet beter bij voelen als ik ook nog eens mijn training gemist zou hebben.

Ik ga het morgen in een heel rustig dribbeltempo even een halfuurtje proberen, en dan hoop ik zondag weer de training te kunnen hervatten waar ik zondagmiddag geëindigd ben.

Het heeft allemaal een gezellige jaarwisseling niet in de weg gezeten. Alcohol is een goede pijnstiller, en vanmorgen tussen half 9 en 12 heb ik, na een stevige pijnstiller, nog ongegeneerd een paar uur slaap achter mijn korte nacht geplakt.

Mijn voornemens voor 2013 mogen duidelijk zijn. De eerste focus staat op 14 april, De Marathon!
Verder hoop ik dit komende jaar wat minder vaak mijn elleboog te beschadigen. En wat ik écht, écht écht moet doen ik 's avonds wat vroeger mijn bedje in kruipen.

Lieve lezers en medebloggers: Voor jullie heel veel liefde, gezondheid en geluk voor het nieuwe jaar. Ik hoop dat we elkaar weer veel zullen inspireren en veel bij elkaar kunnen buurten hier in 'blogland'.

Gelukkig 2013!