zwijmelen op zaterdag: You're beautiful

De telefoontjes... het weet wat hier in huis.

We raken er meer en meer mee vergroeid.

Ik kan mijn kinderen hierin niks verbieden. Ik ben zelf een slecht voorbeeld.

Janneke heeft haar eigen smartphone. Maar de mijne is net iets sneller.

's Morgens doet ze vaak een rondje 'Instagram' met haar klasgenootjes op mijn telefoon. Dat is een 'app' waarmee ze foto's kunnen delen. En waar ze ook elkaars foto's kunnen 'liken'. 

Zo af en toe doe ik een rondje foto's verwijderen, omdat mijn telefoon gauw vol raakt. Meestal als ik ergens op een sportlesje op de kinderen zit te wachten ofzo. En dan kom ik naast een hoop rommelfoto's ook weleens wat pareltjes tegen.

Selfies. Gemaakt door Janneke. Van zichzelf uiteraard. En stiekem hebben ze een plekje in mijn 'album' gevonden. Ze laten me altijd even glimlachen. En ze laten mijn trots groeien. En ze vindt zichzelf ook zo mooi, blijkt uit de onderschriften op Instagram! Heerlijk, dat ze dat kan vinden van zichzelf! Hoe lang zal dat nog duren? 

Als ik al die foto's op een rijtje zie, dan is het net een barbie-pop... steeds een andere stijl :-)

En terwijl ik blogde, kwam ook de zwijmel in me op. 

You're beautiful van James Blunt. Want bij dit liedje denk ik altijd aan hoe mooi mijn prulleke is. Van binnen én van buiten!

Het stemsysteem van het filmhuis

Een paar keer per jaar bezoek ik hier in mijn woonplaats de bioscoop.
Soms één van de Disney-kaskrakers met de kinderen of een andere kinderfilm.
Een hele enkele keer is er een film die ik samen met Mr. C. wil zien. Of hij met mij.
En soms laat ik me verrassen door een film waarvan ik niet weet waar het over zal gaan in het Filmhuis.

Ik vind dat we een leuk bioscoopje hebben.
Er hangt een beetje een huiskamerachtig sfeertje.
Kleine zaaltjes, je komt er altijd dezelfde medewerkers tegen, en volgens mij als je er langer en vaker rondloopt ook altijd dezelfde bezoekers. Een hele andere sfeer als de megabios in Antwerpen bijvoorbeeld.

De eerste keer dat ik er kwam, kwam er iemand de zaal binnenlopen die wat ging vertellen. Een toelichting over de film, de regisseur, het verhaal, de acteurs. Gewoon, zo uit het losse polsje, zonder microfoon. En iedereen luisterde aandachtig. Ik weet niet of het normaal is bij filmhuizen, maar nu ik hier in mijn woonplaats vaker ben geweest, heb ik geleerd dat dat zo hoort. Bij ons dus.

En wat ook verschilt bij het 'normale' publiek: iedereen blijft netjes zitten tot de hele film is afgelopen. Tot en met de aftiteling.

Het allerleukste vind ik het beoordelingskaartje. Dat krijg je bij aankomst in handen gedrukt.
Zo simpel. En zo handig.
Geen gedoe met ingewikkelde stemkastjes, dure sms-jes, websites bezoeken en win-een-prijs-voor-je-stem-maar-dan-willen-we-wel-eerst-alles-van-je-weten.

Aan het einde van de film (dus na de aftiteling :-) ) maak je een scheurtje in het vakje 'wat je ervan vond' en geef je  het briefje terug aan de meneer of mevrouw die de film bij aanvang is komen toelichten. Van de films met de beste beoordelingen wordt dan overwogen om ze terug te laten komen in het filmhuis.

De film van gisteravond (Elle s'en Va, met Cathérine Deneuve) kreeg van mij dus een zeer goed. Evenals het gezelschap waarin ik me bevond.

Ik zeg: voor herhaling vatbaar. Geen idee naar welke film ik toe wil. Maar ik laat me graag verrassen.

Zwijmelen op zaterdag: another 45 miles

Hij mag niet in mijn lijstje ontbreken.
Another 45 miles van Gorden Earring.

Een CD van hun gaat steevast mee op vakantie.
Omdat het van die heerlijke onderweg muziek is.
Ook om mee te zingen.
Gelukkig zitten de raampjes dicht.

schortje gepimpt

Mijn nichtje wordt bijna vier.
En er stond eigenlijk niet zo heel veel op haar verlanglijstje.
Met de feestdagen achter de rug kan ik me ook zo voorstellen dat eigenlijk alles er al is.

Maar als we dan tóch iets wilden geven... ze is fan van Minnie Mouse.

Dus nu liep ik van de week de Zeeman binnen. Vanwege de goedkope breispullen.
En daar hing dit schortje:

Mwah... wel aardig. Het is Minnie Mouse. En het was een paar maten te groot. Het miste nog wat.

Ik nam hem toch mee. En onderweg naar huis begon de inspiratie al te borrelen. 

Ik maakte een ommetje naar de fourniturenwinkel en nog een dag later was dit het resultaat:

Van de stof die ik over had, en een restlapje maakte ik een setje mini-ovenwantjes.

Ik ben helemaal in mijn nopjes.

Ik hoop mijn nichtje straks ook!

Zwijmelen op zaterdag: Parachutes

Vorige week waren jullie snel klaar bij mij.
Ik had geen tijd, of eigenlijk geen rust en geen inspiratie voor een zwijmel.

Vandaag zijn jullie ook snel klaar.
Ik heb een plaatje van 47 seconden.

In al zijn eenvoud prachtig.

Ik ben benieuwd of het net zo mooi was geweest als het langer was geweest.

En wat vinden we van... de choco oublie rolletjes

De choco oublie rolletjes van de 'Gulden Krakeling' dus.

Ze zijn gewoon lekker. Zoet, chocola, knapperig.
Je zou vanalles kunnen verknallen aan een choco oublie rolletje.
Maar dat hebben ze niet gedaan bij de Gulden Krakeling.

Maar wat ze wel goed hebben verkloot is de manier waarop het is verpakt!

Ik stond dus gisteren bij de supermarkt.
En ik had iets nodig om ijs op te leuken.
Mr. C. heeft sinds kort een ijsmachine, en de experimentele fase is nu al een succes.

Dus mijn oog viel op een pakje oublie rolletjes.

Mmmm, dacht ik, oublierolletjes. Ik heb er maar acht nodig, maar er zitten er wel... even denken..... 2x10=20 in !!!! Ze zijn vast en zeker ook lekker bij de koffie.

En o, o, shame on me... Na weken lijnen had ik eindelijk iets zoets in handen! Ik kon ik in de auto al de verleiding niet meer weerstaan.

Ik maakte het pakje open, nam een eerste oublie rolletje, stak hem in mijn mond en... zag ik dat nou goed??? Ik nam het tweede oublie rolletje uit de verpakking om goed te kunnen kijken. Ja hoor! Ik zag het goed! Onder de twee bovenste rolletjes was een uitsparing in het plastic gemaakt zodat er onder de twee bovenste rolletjes precies 1 rolletje in het midden lag. Ik verwachtte natuurlijk dat er op de onderste laag precies evenveel rolletjes zouden liggen als op de bovenste laag. Logisch toch? Maar als je goed naar de foto kijkt... dan kan je het nèt een beetje zien dat dat niet zo is.

Zie je op de foto hieronder hoe het rolletje in het tweede en vierde vakje precies mooi in zijn eentje in het midden valt?

En dan begin ik te balen hè? Dan voel ik me genept. En dan ben ik blij dat ik geen 20 ijsjes had moeten serveren, anders had ik mooi een flater geslagen.

Thuisgekomen ging ik dus acht rolletjes klaarleggen voor bij het ijs.

En zie je welke schokkende ontdekking ik toen deed?

Het is op de foto bijna niet te zien, maar in het middelste vakje is de uitsparing zo gemaakt, dat er maar twéé rolletjes in passen. Daar ligt dus geen één koekje onder!!!

Ik was er helemaal klaar mee. Ik voelde me geflest. Ze hebben me dus gewoon voor 6 oublie rolletjes on de maling genomen! 

Ben ik nou heel simpel, als ik denk dat ze de verpakking een zesde kleiner kunnen maken. Dat er dan op de 6 dozen die verpakt worden, één doos minder vervoerd hoeft te worden en dat er uiteindelijk op de 6 vrachtwagens er ééntje minder hoeft te rijden? Of werkt het niet zo? Ik wou dat het rekenen me net zo makkelijk af ging als het schrijven.

Uit nijd heb ik de koekjes in één keer allemaal opgegeten. En ja. Ze waren erg lekker! Maar ze denken daar bij die Gulden Krakeling toch niet dat ik me nog een keer laat flessen? 

Weet je wat ik misschien beter kan doen? Ik ga de klantenservice een dramatisch verhaal schrijven. Over een mislukt diner van twintig personen. Omdat ik te weinig oublie rolletjes voor het dessert had. Dan weten ze wat ze aanrichten met hun nepperij.

"Genieten tot de laatste kruimel" is hun slogan. Ze hebben alleen een paar kruimels minder verpakt.

So you think you can dance ?!

De afgelopen weken komt een spookje uit het verleden wekelijks voorbij.
Het is de stem van mijn (toen) 6-jarige zus:
"Wat dans jij stom... moet je kijken hoe jij danst..."
En vervolgens deed ze voor hoe belachelijk ik wel niet danste.
En ja... het zag er inderdaad stom uit, zoals zij dan danste.

Bam! Daar zat voor de rest van mijn leven het stempel op mijn voorhoofd:

IK KAN NIET DANSEN!

Tot op de dag van vandaag kan ik dus niet dansen.
Althans... ik voel me niet los en vrij genoeg om te dansen.
Jammer. Mr.C. is gek op dansen. Hij danst wel met mij hoor. Maar hij danst veel beter. En dan voel ik me kleiner en kleiner worden naast hem.

Als ik dan al eens dans, dan kijk ik jaloers om me heen. Naar de mensen die zich wel kunnen laten gaan. Naar de mensen die zich niet afvragen hoe ze eruit zien als ze dansen. Naar de mensen die zich niet bekeken voelen door de mensen die om de dansvloer heen staan. En dan voel ik me eigenlijk zoooo ongemakkelijk...

Hoe dom kon ik een paar maanden geleden zijn...
Ik besloot een dance-event te organiseren samen met de sportschool.
Een dansmarathon van 3 uur, voor het goede doel, voor No Guts No Glory. Dance4Glory!

Ik ben niet het type dat dan aan de kant gaat staan en zeggen: doen jullie het maar, ik kan het niet, het is te moeilijk.

Dus ik ben gaan 'trainen'. Iedere dinsdag sta ik in de Zumba les. En ik kan je vertellen... trainen voor een marathon is één ding, maar 'trainen' voor een dance-event is andere koek. Iedere dinsdag sta ik in een zaal, met allemaal swingende en blije mensen om me heen. Een vrolijke enthousiaste instructeur voor me. En, horror!,  ik zie mezelf continu staan in een metersgrote spiegel. Met nogsteeds het stempel op mijn voorhoofd: IK KAN NIET DANSEN!

En ja... na drie lessen kan ik zeggen dat ik er aan wen. Dat ik het een ietsjepietsje leuker ga vinden. En dat ik met de pasjes soms best mee kan komen, hoor. Maar soepel, swingend en losjes zal het nooit worden.

O, ja, en als je een event organiseert... dan is het ook handig als heel veel mensen dat weten. Dan bel je de krant. En de krant ziet er vervolgens gelijk een mooi verhaal in. Of ze dan ook een mooie actiefoto mogen maken van mij, in traning voor de dance-marathon.

Dit gaat dus heel spannend worden. Ik stap wederom ver buiten mijn comfortzone. En ik hoop dat er van mijn hoge houten-klaas-gehalte niets terug te zien is op de foto's.

Alles wat erbij komt... dáár heb ik wel heel veel zin in. Iets organiseren, van betekenis kunnen zijn voor iemand, merken dat mensen enthousiast worden om me heen, bereidheid om me te helpen, bereidheid om te doneren. Ook in deze uitdaging weer nieuwe dingen leren. Dat zijn de dingen waar ik wél blij van zal worden de komende tijd.

Goed, alle details volgen volgende week.
Als ík kan dansen, kan iedereen het. Dus ik heb mezelf maar opgeworpen als drempelverlagende factor.
Zet 21 maart maar alvast in je agenda. Kom kijken, kom meedoen. En kom zien hoe vrolijk dansend ik de lente in ga!

O... en het spookje uit mijn verleden... dat is overigens één van de mooiste en liefste engelen die ik ken hoor. Het duurde alleen een paar jaar voordat ik daarachter was.

zwijmelen op zaterdag: I think we're alone now

Ik maak er weinig woorden aan vuil, aan de zwijmel van vandaag.

Zo ééns in de paar jaar komt het voor dat Mr.C. en ik het rijk alleen hebben.
De kinderen zijn zowaar allebei logeren.

Ik knal de zwijmel erop, en log dan uit. Ik ga genieten van de rust. En van gigantische rijk dat we alleen hebben.

Het is wel een hele foute zwijmel hoor. En ook wel een redelijke eendagsvlieg volgens mij.
En mijn hemel, die tekst... iets meer diepgang mag.
Maar jeetje... 1987... ik was net 15. Dan hoeft het nog niet zo diep te gaan toch?

Tiffany, ga je gang!