Paaspartypooper

Ik ga vandaag even de paaspartypooper zijn.

Hoe dat komt?

De aanleiding is dit fimpje.
De afgelopen weken zag ik dit filmpje meerdere malen bij meerdere mensen voorbij komen op facebook. How to paint chickens...

En iedereen riep ach en wee en och wat zielig en dat kan toch zomaar niet, etc.
Er waren heel veel verontwaardigde reacties.
Ook ik hoopte dat deze kuikentjes in ieder geval hun oogjes goed dicht hielden.

Maar ik verbaasde me erover dat ik geen enkele reactie las over dat het niet minder erg is als wat dagelijks in ook in Nederland gebeurt. Iets waaraan iedereen die eieren eet aan meewerkt.
Want door het consumeren van eieren ben je er medeverantwoordelijk voor dat er dagelijks (ik weet niet hoeveel, maar het zijn er heel veel) haantjes levend door de hakselaar gaan.

Het heeft me aan het denken gezet.
Ik vond dit filmpje ook te zielig om naar te kijken.
Maar wat wil ik hier zelf mee, met deze wetenschap?
Voor mezelf heb ik besloten om deze pasen in ieder geval geen eieren te eten.
En niet alleen deze pasen... maar voorlopig gewoon niet meer.

Ik heb het vanmorgen tijdens het ontbijt met aan mijn gezin medegedeeld en mijn besluit even besproken. En ik legde uit wat mijn besluit getriggerd heeft. Zij hadden dit filmpje ook gezien en vonden het ook zielig. En ik vroeg of ze wisten wat er in Nederland met de haantjes gebeurt die eigenlijk gewoon een overbodig bijproduct zijn van de eierindustrie. De één dacht dat die rijp gemaakt werden voor de slacht, zodat ze in ieder geval nog vlees opleverden. Maar dat is dus niet zo. De kinderen hadden er eigenlijk nog nooit zo over nagedacht.

Ik legde het heel simpel uit.
Een kip die gehouden wordt om eieren te leggen gaat maar kort mee. Eigenlijk omdat het continu leggen van eieren gewoon een heel zwaar leven is. Een te zwaar leven. Ze gaan er veel te vroeg aan dood.
Dus zijn er vaak weer nieuwe kippen nodig. Echter... van de 100% die uit een ei komt, is 50% een haan. En die kunnen nu net geen eitjes leggen. Dus die zijn overbodig. En daarom wordt dit bijproduct direct afgevoerd door de hakselaar zodat het zo min mogelijk geld kost.

Dit is hoe het werkt.
Hier keken ze toch wel even van op.

Dus... het eten van eieren stond me de laatste maanden met deze wetenschap toch al tegen.
En ik weet dat er in heel veel producten ei verwerkt zit.
En hoe ik daar mee om zal gaan, dat weet ik op dit moment nog niet.
Ik denk dat het net zo gaat als met het eten van vlees, melk en kaas. Wat begon met halveren en vervolgens decimeren zal ook uiteindelijk wel eindigen in 0.

En wat ik hiermee wil? Ik weet het niet. In ieder geval geen discussie over 'dan zou je ook niet dit of dat moeten doen'. Mag hoor. Maar ik ben zelf nog zoekende en naar mijn mening best een eind op weg naar wat ik uiteindelijk voor mezelf bereiken wil: Geen dierenleed meer op mijn bord.
Ik wil wel dat mensen weten dat het zo gaat. En dat ze mét deze wetenschap de keuze kunnen maken wat ze ermee doen. Want als zoveel mensen ach en wee roepen bij het zien van het verven van kuikentjes en dat het lijkt dat zoveel mensen het niet zo erg vinden dat er dagelijks zoveel kuikentjes door de hakselaar gaan (want daar hoor ik veel minder mensen over roepen), dan wekt dat bij mij de schijn op dat veel mensen het gewoon niet weten en ook daarom niet hun keuze hierop kunnen baseren.

Dus daarom ben ik bij deze de paaspartypooper. Al is het maar dat er morgen een paar mensen zijn die bij het ontbijt één eitje minder koken, bakken of pocheren... en als die er dan later in de week nog eens over nadenken... dan hoop ik dat we met elkaar heel veel kunnen winnen.

Zwijmelen op Zaterdag: Stressed Out

Ik vond het niet zo'n fijn weekje deze week.
Er is zoveel gaande.
In de wereld.
In het gezin.
In mijn hoofd.

Ik blogde er dinsdag al over. Dat ik niet in mijn hum kwam op mijn eigenlijk toch wel lekkere vrije dag. De week is nu voorbij en ik heb mijn goede humeur nog niet kunnen vinden.

Een gevoel van rusteloosheid in mijn lijf.
's Nachts uren liggen draaien voordat ik in slaap val.
De wekker die dagelijks zeker twee uur te vroeg af gaat.

Toen ik van de week de zorgen besprak met Janneke, die zij zich maakte na de aanslagen in Brussel, probeerde ik te bedenken hoe ik als kind met angst en verdriet omging.
Maar ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk geen angst en verdriet heb gekend.
Ja... angst voor spinnen en donker. En verdriet om een dode parkiet.
Een koude oorlog die de ver van mijn bed show was. Meer dan dat was het niet.
Tot aan mijn volwassen leeftijd is er niemand in mijn omgeving dood gegaan die niet dood mocht gaan. Van mijn opa's en oma's heb ik pas afscheid hoeven nemen toen ik ergens tegen of in de dertig was.
Er waren geen zorgen om het niet hebben van een baan.
We waren niet uitgesproken rijk, maar mijn ouders verstonden de kunst om van een dubbeltje een kwartje te maken. Alles wat we nodig hadden was er en er waren bakken vol liefde.

Hoe anders is het bij mijn kinderen?
Verdriet om dierbaren, aanslagen dicht bij huis, ze zien vast ook wel onze zorgen bij Mr. C. zijn zoektocht naar werk. De bakken vol met liefde? Ja die zijn er. Daar ben ik van overtuigd. Ik hoop dat het genoeg is.

Ik verlang er best vaak naar terug om kind te zijn. Om 's nachts weg te kunnen kruipen in het holletje bij mijn moeder onder de dekens, waar alles veilig was en een boze wereld en zorgen niet bestonden. maar ja.

Weet je wat het ook is? Ergens vind ik ook dat ik niet mag zeiken.
We zijn gezond. We hebben elkaar. En eigenlijk is dat alles. Alles!
Dat moet toch genoeg zijn om blij van te worden?

Het lukt me gewoon even niet om de rest buiten te sluiten.
Op afstand te houden.
En niet dat dat moet. Want het is juist goed als dingen je raken.
Maar ik vind het eigenlijk gewoon best een beetje veel momenteel.

Dus... daarom vond ik dit liedje wel toepasselijk.
Janneke zingt het vaak mee als het op de radio is.
En ik vind het ook wel een lekker vrolijk melodietje.
Maar het grappige vind ik wel dat het, als je er een droevige deun onder zet, ook ineens een heel treurig liedje kan worden.

Hoe de week van Tas was (19)

Tja... ik heb dus net een heel verhaal zitten tikken.

Over dat ik vandaag niet in mijn goede humeur kwam.
Dat ik me gespannen voelde.
Dat de sollicitatie van de afgelopen week van mijn  lief meer van mijn zenuwen vergde dan ik eigenlijk toe wil geven.
Over de berichten uit Brussel waar ik me eigenlijk gewoon voor af wilde sluiten. Zo verschrikkelijk... ik wil het niet zien, maar het is er wel... 

Over het zwefvuil dat ik echt overal ze liggen sinds ik afgelopen zaterdag afval geprikt heb met de atletiekvereniging in het bos waar we altijd lopen. Echt... mijn ogen kunnen alleen nog maar daarop focussen als ik ergens fiets, loop of met de auto rijd.

Over dat het lopen vandaag niet lekker ging.
Dat ik me lomp en log en moe voelde en dat zelfs daar mijn humeur niet van opknapte.

En toen knipte en plakte ik een foto en klikte ik op iets waar ik niet op moest klikken... en toen was ineens mijn halve blog weg.


Dit was het gedeelte wat was blijven staan...

Het naaien was wel fijn vanmiddag.
Afgelopen weekend had ik plotseling twee bestellingen die snel af moesten.
En dat is gelukt.

Vandaag besloot ik om een aantal cadeautjes te maken voor een aantal mensen voor wie ik om verschillende redenen iets terug wil doen.

De eerste is klaar. Een leuk broodmandje voor bij het ontbijt met pasen. Als het haar smaak is tenminste.

Dat is altijd afwachten.



Op het einde van de dag kwam het verlossende telefoontje van de sollicitatie van Mr.C.
Helaas... ondanks dat zo ongeveer half Nederland heeft geduimd, is Mr.C. het toch niet geworden.
Prut.

Ik ga maar even wat leuks doen. Kaartjes bestellen voor een optreden voor aanstaande vrijdag bijvoorbeeld. Dan wil ik samen met Jip naar een Pearl Jam tribute band hier in de stad. Zo fijn, dat ik een puberzoon heb die zich er niet voor schaamt om met zijn moeder naar een band te gaan kijken!

Ik kap ermee voor vandaag. Ik ga lekker vroeg mijn bedje in. Morgen weer een nieuwe ronde met nieuwe kansen. 2 kansen zelfs. Mr.C. gaat praten met een man die mogelijk twee banen in de aanbieding heeft waar hij misschien wel voor in aanmerking komt.
Er mag dus weer geduimd worden!

Zwijmelen op Zaterdag: More than words

Jawel, ik vond weer een klassieker die wonder boven wonder nog nooit is geplaatst in de zwijmelrubriek. Deze klassieker uit 'the nineties' is de naam zwijmel ook echt waard...
Of ik nog een liedje van de groep Extreme kan noemen? Eh... nee... eigenlijk niet.
Een eendagsvlieg is het niet. Maar veel hits hebben ze in Nederland niet gehad.

Meer zwijmelen/meezwijmelen? Kijk bij Marja!

Hoe de week van Tas was (18)

Volgens mij kan ik deze week het beste samenvatten met het woord spierpijn.

Na vorige week zondag veel last gehad van mijn benen omdat ik na een periode van rust ineens 10 km hard ging lopen op de CPC in Den Haag.
En na deze zondag omdat ik een lesje bootcamp heb gedaan. 
Wat ik overigens heel spannend vond. Maar dat was niet nodig want het was hardstikke leuk.
Op facebook kwam het onlangs voorbij, dat een instructeur van de sportschool waar ik destijds werkte iedere zondag een bootcampsessie geeft op de heide. Het moest er toch maar eens van komen nu de blessure weer over was.
Het was heerlijk.
De zon scheen, er stond een koude wind, maar we waren beschut achter de bomen.
En het was een lekker pittig programma.
Kijk... dit was onze arena! 

Een heerlijke plek om te trainen toch?

Vandaag ging ik winkelen met Mr.C. Ik ging waggelend door de stad en kwam amper de trappen op en af. Gelukkig is hij qua shoppen redelijk doelgericht, dus we waren snel klaar.

Deze week hebben we ook heel hard gewerkt aan Mr.C. zijn website. Hij is al twee jaar op zoek naar een baan. Alle pogingen tot solliciteren hebben helaas nog geen baan opgeleverd. We zijn nog niet wanhopig, hebben het volste vertrouwen dat hij echt wel weer werk gaat vinden, maar dit gaat toch echt wel steeds minder leuk worden. We kregen van verschillende kanten hulp hierbij aangeboden. Zo fijn. En gisteren werd de webssite gelanceerd.

www.mikecoli.nl

Zo, nu is hij hier ook gelijk gedeeld. Mocht er iemand zijn die een kanjer zoekt met kennis en ervaring als manager in de electrotechnische branche... Vraag naar Mike!
Heel spannend om zo met heel je hebben en houwen online te gaan. Maar als al je inspanningen nog niet hebben geleid tot een baan, dan moet je toch een andere weg proberen!

Zaterdag en zondag was er gelukkig ook nog tijd om te geniet van het mooie weer. Lekker met mijn haakwerkje in de zon.
Janneke mocht kiezen wat ik ging haken voor haar. En het werd.... rapapapapapapam... een drol!

Zaterdagmiddag zijn we samen naar de Action gegaan omdat ze zin had in moestuintjes.

Vorig jaar heeft ze, ondanks een redelijk magere oogst, hier zoveel plezier aan beleefd. Ze was zo trouw met water geven en verzorgen. Ik hoop dat dit jaar de oogst iets beter is! In de avond gingen we samen naar de bios. We hadden kaarten gewonnen voor de film Rokjesdag. Een film dit ik zelf niet zou uitkiezen, maar zo samen met mijn Prulleke was het toch leuk om naar te kijken en hebben we het vooral ook heel gezellig gehad.

O, en ook nog leuk om te delen. Soms ben ik ook ineens zo trots op Jip. Hij ging op excursie naar de tweede kamer. En ze mochten vragen stellen. Hij kreeg de kans om een vraag te stellen aan iemand van volksgezondheid. Niet de minsiter zelf, want het was een man... maar wie het wel was dat wist hij niet. Hij stelde de vraag waarom mensen die in Nederland waren uitbehandeld tegen kanker, en die in het buitenland wel kans hadden op genezing, of langer leven, waarom zij deze behandelingen niet vergoed kregen.

Kijk... dat vind ik nou een goede vraag om te stellen....
Helaas kreeg hij een onbevredigend antwoord. De hoge pief van volksgezondheid raadde die mensen aan om goed naar de adviezen van hun dokter te luisteren...
Zucht...
Maar wel een dikke chapeau voor Jip!

O, en hebben jullie nog zin in een vies plaatje?  Komt-ie!

Laats zag ik om tv bij de Keuringsdienst van Waarde een item over dadels.
Dat daar weleens een rupsje in zit.
Sterker nog... als ik me niet vergis mag er volgens de norm in één op de 10 dadels een beestje zitten.
Ze zijn vergast dus dood. Kwaad kan het niet. Maar toch.
Ik ben gek op dadels. Vooral de verse en die zijn niet altijd even goed verkrijgbaar.
Gelukkig was ik nu een gewaarschuwd mens :-).
Ik heb me toch laten verleiden tot het kopen van een doosje dadels en ik besloot om ze alleen bij daglicht en alleen opengepeuterd en grondig geïnspecteerd te eten.
Bij de 3e dadel was het raak! Een heuse rups!
Echt... weet je hoeveel dadels ik in mijn leven al achteloos in mijn mond heb gestopt?
En zie je die bruine spikkeltjes?
Dat zijn de poepjes van de rups. Dat vind ik nog veel smeriger dan die rups zelf.

Goed... u telt voortaan ook voor twee, want vanaf nu bent u ook een gewaarschuwd mens.
Echt hè... voor alles staat een waarschuwing op de verpakking. Maar dat je dadels rupsen kunnen bevatten? Dat heb ik nog nooit op een dadelpakje zien staan.

Zwijmelen op Zaterdag: Ain't Nobody

Afgelopen dinsdag kwam deze bij mij voorbij op social media.
Sindsdien heeft de hele week zijn stem in mijn hoofd gezeten.

Ik vind dit een echte zwijmel.
De cover van Chaka Khan zet hij prachtig neer.
De diepe klank van zijn gitaar... zo mooi.
De manier waarop ze met weinig instrumenten een vol nummer neerzetten (let op het verfblikkie :-) ).

En de zanger... volgens mij is dat er één die met de jaren steeds mooier wordt.
Wat een mooi hoofd!

Zwijmel maar lekker even mee...

Afstand Gewijzigd

Achter deze twee woorden, afstand gewijzigd, schuilt een heel verhaal.

Een verhaal dat een paar maanden geleden begon met de inschrijving voor de halve marathon op de City-Pier-City loop in Den Haag.

De trainingen gingen een hele poos goed. Ik zat een paar maanden geleden qua afstand al op 18 kilometer, totdat een scheurtje in mijn kuit roet in het eten gooide.

Dankzij het rotsvaste vertrouwen van mijn fysiotherapeut dat ik 6 maart gewoon kon lopen, dankzij zijn goede zorge en adviezen heb ik inderdaad afgelopen zondag pijnvrij een afstand van 10 km op de CPC kunnen lopen.

Maar voor we afgelopen zondag zover waren...

Bergen

We hadden met een klein clubje lopers uit Bergen op Zoom besloten dat we vroeg zouden vertrekken. Om 9 uur met de trein. Dan zouden we ruim op tijd op het Malieveld zijn om nog even te kunnen acclimatiseren, in te kunnen lopen, nog even wat te eten en te drinken, rustig omkleden, plassen en al het gedoe dat bij een loopje komt kijken. En o, ja, ik moest ook nog even langs het wedstrijdsecretariaat om mijn startnummer om te zetten naar een kortere afstand.

Halverwege de week begon ik al nattigheid te voelen. Van de organisatie van de CPC ontvingen we een mail dat er zondagmorgen tot 10 uur vanwege geplande werkzaamheden géén treinverkeer mogelijk was tussen Rotterdam en Den Haag. Stelletje prutsers, met zo'n groot evenement.
Goed... we zouden om 10 voor 10 op Rotterdam CS arriveren, dus met mogelijk een beetje vertraging hadden we ook nog tijd genoeg om in Den Haag te arriveren.

Dordt

Tot aan Dordrecht was de reis ontspannen. Bij Dordt werd er omgeroepen dat ze nog niet wisten over hoeveel minuten de trein verder zou rijden naar Rotterdam en dat ze óók nog niet wisten óf de trein nog wel verder  zou rijden naar Rotterdam. Nog geen halve minuut later volgde de mededeling dat de reis hier eindigde... Dat de trein dus niet verder ging. De deuren gingen open, de lichten gingen uit... en daar stonden we, wat verdwaasd op het perron. En verder niks.

Wat volgde was de knulligheid ten top. Er stonden twee mannen van de NS druk te praten in hun portofoons. Maar zij wisten verder niet hoe we de reis voort konden zetten. Dan maar trap op trap af naar de voorkant van het station... Misschien dat daar een bus zou komen. Maar links niets, rechts niets. De enkele taxi die kwam werd gekaapt door de Schipholgangers.

Vervolgens draaide er een plagerig bandje dat riep dat de volgende trein naar Rotterdam zou arriveren op perron 3. Dus hop, heel de meute weer trap op trap af naar het perron... weer gedoe met in en uit-checken... k*t waar heb ik nou weer mijn kaartje gestopt... maar daar vetrok helemaal niets... Waar wel... dat kon nog steeds niemand ons vertellen.

Omdat er aan de voorkant van het staion niet zoveel actie was, besloten we naar de achterkant van het station te lopen. En hé... daar bleek actie te zijn. Jammer, dat er geen medewerker was die ons daar even op wees. Had eigenlijk ook niet gehoeven. Er stonden een paar honderd gestrande reizigers die met zijn allen in 1 bus zouden moeten. Of er meer bussen kwamen, kon nog steeds niemand ons vertellen.

Gelukkig hadden wij een handige student bij ons. Zo eentje die wel vaker met het OV reist en die heel handig is met de OV-app en precies wist te vertellen wat de alternatieven waren en of we met die alternatieven nog vóór 12 uur in ons startvak zouden arriveren.

Rotterdam

De student vond een boemeltje dat over Rotterdam Lombardijen richting Rotterdam ging. Helaas ook niet verder dan Rotterdam Zuid. In dat treintje stond een man die precies de weg wist van het treinstation naar het Metro-station ongeveer een kilometer verderop. Als een Rattenvanger van Hamelen had hij een groepje lopers achter zich aan. Hij op zijn bruine nette schoenen, wij op onze comfortabele loopschoenen, en zijn vrouw probeerde met een verbeten gezicht op haar pumps ons tempo bij te houden. 

Gelukkig had ik bij vertrek, op het allerlaatste moment nog alle OV-pasjes die in huize C. aanwezig waren nog in mijn tas gestopt. Lijkt overdreven om met vier OV-pasjes op reis te gaan, maar goed, je weet maar nooit. Ik was blij dat ik ze bij me had, want nu konden we toch nog met het hele gezelschap de metro in.

Ondertussen was ik druk aan het bellen met mijn vriendin Kleine Tas. We hadden immers nog de afstand op dat startnummer om te wisselen. Daar zou ik nu geen tijd voor hebben. Gelukkig had zij een connectie die op het wedstrijdsecretariaat werkte die dat wel even voor mij zou regelen. Ze zou aan haar vader de benodigde sticker 'AFSTAND GEWIJZIGD' voor op mijn startnummer geven. Hij zou bij het pannenkoekenhuis op me wachten, telefoonummers werden uitgewisseld... zou allemaal goed komen. Als we tenminste nog op tijd in Den Haag zouden komen. Het was intussen kwart over 11...

De student had intussen uitgevogeld met de app dat we met de trein en tram niet vóór twaalven in Den Haag zouden arriveren. Ik denk dat we na plan A t/m P nu intussen bij plan Q waren aangekomen: de enige manier waarop we het nog zouden redden was met de taxi.

Hup... de kudde weer op een holletje naar de taxi... we hoefden alvast niet meer warm te lopen straks. De taxi wilde ons wel met een klein beetje korting naar Den Haag brengen à raison van 75 euro. Maar misschien zou het wel meer zijn... de chauffeur wist het niet precies.  

Goed. Gedeeld door 5 was dat wel te doen. Konden we pinnen? Ja we konden pinnen. Vort dan maar.

We kropen met zijn allen in de taxi. We begonnen ons voor te bereiden op de wedstrijd. 

Jasjes uit. Lange broek uit, korte broek aan. Buiknummers opspelden. Telefoontjes, muziek, oortjes, afstandmeters paraat... 

\

De chauffer vertrok geen spier, hij was kennelijk wel meer gewend... Hij trapte zijn gaspedaal diep in, de teller liep evenredig hard op en in no time waren we in Den Haag. 

Finally... Den Haag
Op nog geen 50 meter van het startvak werden we afgezet. Maar we waren er nog niet. Er moest nog een taxi betaald worden. Reisgenoot R. bekommerde zich om de betaling. Ik bekommerde me om het startnummer en probeerde te bellen met Kleine Tas en haar vader. Geen telefoonverkeer mogelijk. Een overbelast netwerk. En dat gold ook voor het pinapparaat van de chauffeur. Die ons niet liet gaan voordat hij geld had. Voor mijn gevoel heeft het nog 10 minuten geduurd voordat de betaling (uiteindelijk via de telefoontjes over kunnen maken) rond was en we konden eindelijk gaan.

Natascha (een andere Tas dan Kleine Tas en ondergetekende) kijkt gespannen toe of haar man de betaling rond krijgt

Malieveld
Op een drafje naar het bagagedepot, helemaal aan de andere kant van dat f*cking Malieveld. Ondertussen nog geen contact gehad met Kleine Tas of haar vader. Nog even plassen. En hèhè... om 5 voor 12 stonden we toch nog in het startvak! En Go! 

Om het verhaal helemaal leuk te maken: na 2 kilometer hoorde ik ineens mijn naam achter me roepen en vloog Kleine Tas me om mijn nek! Mijn race kon niet meer stuk! Vind elkaar maar eens, zonder telefoontjes, in die grote mensenmassa. Samen hebben we nog een kleine twee kilometer gelopen. Tas had vleugels, ik durfde niet aan te zetten, dus we lieten elkaar los. 

Fisnishfoto met Kleine Tas

Het lopen ging goed. Tempo slak, maar ik heb pijnvrij de 10 km in 1 uur en 13 minuten volbracht. Voor mij een diepterecord qua tempo. Maar hé... we waren er, we hebben gelopen, en mijn kuit deed het gewoon goed!

Na een uurtje hollen keerden we weer huiswaards en na een voorspoedige terugreis stak ik 's avonds tegen vijven stinkend en bekaf de sleutel thuis in het slot. 

Korte samenvatting in beeld van deze dag

Zwijmelen op Zaterdag: een mooi stukje plaat

Ik speel vandaag een beetje vals.
Ik plaats een plaat in een andere zin van het woord dan een stukje muziek.
Hoewel... de muziek die onder het filmpje zit, die kan mij ook wel bekoren.
Er kwam een filmpje voorbij van de wijk waar ik woon.
De wijk wordt de Plaat genoemd. De Bergse plaat.
En ik zwijmel helemaal weg als ik dit filmpje zie.
Want wat wonen we toch prachtig hier.

Als ik de straat uitloop en rechtsaf ga dan loop ik naar het water toe.
Vanaf daar begint mijn hardlooprondje, rechtsom om de Binnenschelde heen.
Of een fietsrondje linksom, om het Markiezaatsmeer en via de Kreekkraksluizen weer terug.

Ik hou echt van de plek waar ik woon.
Zoveel water om me heen... dat vind ik fijn.

Dit bijvoorbeeld.
Vorige week onderweg naar mijn werk.

Eigenlijk loop ik al heel lang met het plan om iedere morgen een foto te maken op deze plek. Omdat het iedere ochtend weer anders is. De lichtval, de lucht, de spiegeling op het water... Maar ja... vaak ga ik toch net iets te laat van huis weg, hoewel een foto maken maar een paar seconden hoeft te kosten... En misschien schaam ik me ook wel een beetje om iedere dag een foto van hetzelfde te gaan staan maken. Wat zullen de mensen wel niet denken... die spoort niet. En als ze dan bij me aan de balie komen dan denken ze: dat is dat gekke mens die iedere dag een foto van hetzelfde staat te maken. Maar waarschijnlijk denken mensen helemaal niet zoveel en gaat er een gaaf project nu aan mijn neus voorbij. 

In het Markiezaatsmeer ligt een plaat waar lepelaars broeden.
En er broedt een zeearend.
Niet dat ik die zeearend al een keer gezien heb, maar het feit dat-ie er zit, dat vind ik wel zo tof.
De lepelaars zijn een enkele keer al fouragerend (dat vind ik zo'n mooi woord hè) te spotten in de rietlanden tussen de twee plassen in.

Je snapt vast waarom ik verslaafd ben aan hardlopen.

En je snapt vast ook dat ik er niet aan moet denken om ooit het huis op dit stukje plaat te moeten verkopen.

Overigens... waar wij wonen was tot ongeveer 1970 de zee.
Met de aanleg van de Oesterdam (een onderdeel van de Deltawerken) werd Bergen op Zoom afgesneden van de Oosterschelde. 
In de jaren 90 werd dit stukje met zand opgespoten om er een woonwijk op aan te leggen.

De straten de scholen in de wijk zijn vernoemd naar de verdronken dorpen. Nieuwland, Laan van Everswaard, Iersekenoord, Crabbendijke, Lodijke, enzovoorts.
Deze kaart hangt toevallig in ons zomerhuisje.
Ik kan er uren naar kijken...

Nou ja, ik kan nog veel meer wetenswaardigheden vertellen over onze mooie wijk, maar dat doe ik nu niet. Zwijmel gewoon maar lekker mee op dit fimpje.