Afstand Gewijzigd

Achter deze twee woorden, afstand gewijzigd, schuilt een heel verhaal.

Een verhaal dat een paar maanden geleden begon met de inschrijving voor de halve marathon op de City-Pier-City loop in Den Haag.

De trainingen gingen een hele poos goed. Ik zat een paar maanden geleden qua afstand al op 18 kilometer, totdat een scheurtje in mijn kuit roet in het eten gooide.

Dankzij het rotsvaste vertrouwen van mijn fysiotherapeut dat ik 6 maart gewoon kon lopen, dankzij zijn goede zorge en adviezen heb ik inderdaad afgelopen zondag pijnvrij een afstand van 10 km op de CPC kunnen lopen.

Maar voor we afgelopen zondag zover waren...

Bergen

We hadden met een klein clubje lopers uit Bergen op Zoom besloten dat we vroeg zouden vertrekken. Om 9 uur met de trein. Dan zouden we ruim op tijd op het Malieveld zijn om nog even te kunnen acclimatiseren, in te kunnen lopen, nog even wat te eten en te drinken, rustig omkleden, plassen en al het gedoe dat bij een loopje komt kijken. En o, ja, ik moest ook nog even langs het wedstrijdsecretariaat om mijn startnummer om te zetten naar een kortere afstand.

Halverwege de week begon ik al nattigheid te voelen. Van de organisatie van de CPC ontvingen we een mail dat er zondagmorgen tot 10 uur vanwege geplande werkzaamheden géén treinverkeer mogelijk was tussen Rotterdam en Den Haag. Stelletje prutsers, met zo'n groot evenement.
Goed... we zouden om 10 voor 10 op Rotterdam CS arriveren, dus met mogelijk een beetje vertraging hadden we ook nog tijd genoeg om in Den Haag te arriveren.

Dordt

Tot aan Dordrecht was de reis ontspannen. Bij Dordt werd er omgeroepen dat ze nog niet wisten over hoeveel minuten de trein verder zou rijden naar Rotterdam en dat ze óók nog niet wisten óf de trein nog wel verder  zou rijden naar Rotterdam. Nog geen halve minuut later volgde de mededeling dat de reis hier eindigde... Dat de trein dus niet verder ging. De deuren gingen open, de lichten gingen uit... en daar stonden we, wat verdwaasd op het perron. En verder niks.

Wat volgde was de knulligheid ten top. Er stonden twee mannen van de NS druk te praten in hun portofoons. Maar zij wisten verder niet hoe we de reis voort konden zetten. Dan maar trap op trap af naar de voorkant van het station... Misschien dat daar een bus zou komen. Maar links niets, rechts niets. De enkele taxi die kwam werd gekaapt door de Schipholgangers.

Vervolgens draaide er een plagerig bandje dat riep dat de volgende trein naar Rotterdam zou arriveren op perron 3. Dus hop, heel de meute weer trap op trap af naar het perron... weer gedoe met in en uit-checken... k*t waar heb ik nou weer mijn kaartje gestopt... maar daar vetrok helemaal niets... Waar wel... dat kon nog steeds niemand ons vertellen.

Omdat er aan de voorkant van het staion niet zoveel actie was, besloten we naar de achterkant van het station te lopen. En hé... daar bleek actie te zijn. Jammer, dat er geen medewerker was die ons daar even op wees. Had eigenlijk ook niet gehoeven. Er stonden een paar honderd gestrande reizigers die met zijn allen in 1 bus zouden moeten. Of er meer bussen kwamen, kon nog steeds niemand ons vertellen.

Gelukkig hadden wij een handige student bij ons. Zo eentje die wel vaker met het OV reist en die heel handig is met de OV-app en precies wist te vertellen wat de alternatieven waren en of we met die alternatieven nog vóór 12 uur in ons startvak zouden arriveren.

Rotterdam

De student vond een boemeltje dat over Rotterdam Lombardijen richting Rotterdam ging. Helaas ook niet verder dan Rotterdam Zuid. In dat treintje stond een man die precies de weg wist van het treinstation naar het Metro-station ongeveer een kilometer verderop. Als een Rattenvanger van Hamelen had hij een groepje lopers achter zich aan. Hij op zijn bruine nette schoenen, wij op onze comfortabele loopschoenen, en zijn vrouw probeerde met een verbeten gezicht op haar pumps ons tempo bij te houden. 

Gelukkig had ik bij vertrek, op het allerlaatste moment nog alle OV-pasjes die in huize C. aanwezig waren nog in mijn tas gestopt. Lijkt overdreven om met vier OV-pasjes op reis te gaan, maar goed, je weet maar nooit. Ik was blij dat ik ze bij me had, want nu konden we toch nog met het hele gezelschap de metro in.

Ondertussen was ik druk aan het bellen met mijn vriendin Kleine Tas. We hadden immers nog de afstand op dat startnummer om te wisselen. Daar zou ik nu geen tijd voor hebben. Gelukkig had zij een connectie die op het wedstrijdsecretariaat werkte die dat wel even voor mij zou regelen. Ze zou aan haar vader de benodigde sticker 'AFSTAND GEWIJZIGD' voor op mijn startnummer geven. Hij zou bij het pannenkoekenhuis op me wachten, telefoonummers werden uitgewisseld... zou allemaal goed komen. Als we tenminste nog op tijd in Den Haag zouden komen. Het was intussen kwart over 11...

De student had intussen uitgevogeld met de app dat we met de trein en tram niet vóór twaalven in Den Haag zouden arriveren. Ik denk dat we na plan A t/m P nu intussen bij plan Q waren aangekomen: de enige manier waarop we het nog zouden redden was met de taxi.

Hup... de kudde weer op een holletje naar de taxi... we hoefden alvast niet meer warm te lopen straks. De taxi wilde ons wel met een klein beetje korting naar Den Haag brengen à raison van 75 euro. Maar misschien zou het wel meer zijn... de chauffeur wist het niet precies.  

Goed. Gedeeld door 5 was dat wel te doen. Konden we pinnen? Ja we konden pinnen. Vort dan maar.

We kropen met zijn allen in de taxi. We begonnen ons voor te bereiden op de wedstrijd. 

Jasjes uit. Lange broek uit, korte broek aan. Buiknummers opspelden. Telefoontjes, muziek, oortjes, afstandmeters paraat... 

\

De chauffer vertrok geen spier, hij was kennelijk wel meer gewend... Hij trapte zijn gaspedaal diep in, de teller liep evenredig hard op en in no time waren we in Den Haag. 

Finally... Den Haag
Op nog geen 50 meter van het startvak werden we afgezet. Maar we waren er nog niet. Er moest nog een taxi betaald worden. Reisgenoot R. bekommerde zich om de betaling. Ik bekommerde me om het startnummer en probeerde te bellen met Kleine Tas en haar vader. Geen telefoonverkeer mogelijk. Een overbelast netwerk. En dat gold ook voor het pinapparaat van de chauffeur. Die ons niet liet gaan voordat hij geld had. Voor mijn gevoel heeft het nog 10 minuten geduurd voordat de betaling (uiteindelijk via de telefoontjes over kunnen maken) rond was en we konden eindelijk gaan.

Natascha (een andere Tas dan Kleine Tas en ondergetekende) kijkt gespannen toe of haar man de betaling rond krijgt

Malieveld
Op een drafje naar het bagagedepot, helemaal aan de andere kant van dat f*cking Malieveld. Ondertussen nog geen contact gehad met Kleine Tas of haar vader. Nog even plassen. En hèhè... om 5 voor 12 stonden we toch nog in het startvak! En Go! 

Om het verhaal helemaal leuk te maken: na 2 kilometer hoorde ik ineens mijn naam achter me roepen en vloog Kleine Tas me om mijn nek! Mijn race kon niet meer stuk! Vind elkaar maar eens, zonder telefoontjes, in die grote mensenmassa. Samen hebben we nog een kleine twee kilometer gelopen. Tas had vleugels, ik durfde niet aan te zetten, dus we lieten elkaar los. 

Fisnishfoto met Kleine Tas

Het lopen ging goed. Tempo slak, maar ik heb pijnvrij de 10 km in 1 uur en 13 minuten volbracht. Voor mij een diepterecord qua tempo. Maar hé... we waren er, we hebben gelopen, en mijn kuit deed het gewoon goed!

Na een uurtje hollen keerden we weer huiswaards en na een voorspoedige terugreis stak ik 's avonds tegen vijven stinkend en bekaf de sleutel thuis in het slot. 

Korte samenvatting in beeld van deze dag