Luctor, maar ook Ermego! (10)

Zaterdag 13 februari

En dan hoop je winters lang op dit weer. Vrieskou, zon en een dikke ijslaag. 
En dan kan je ervan genieten, maar dan werkt je hoofd niet mee. 
Uiteraard ga ik schaatsen. En uiteraard is het fijn. 
Maar mijn hoofd komt niet in de genietstand ondanks deze ingrediënten. 

We zitten in de maand februari weer wat vaker samen in één huis, mijn kersverse ex en ik. 
En dat gaat best een poos goed. Maar daar komt een moment dat ik afstand moet nemen omdat het niet goed meer gaat. Gelukkig is daar dan nog het huis van mijn vriendin waar ik me af en toe terug kan trekken. Ik ga daar sinds het najaar regelmatig heen. In het begin voelde het echt als wennen aan het alleen zijn. Nu voelt het echt als een rustige, veilige plek waar ik even tot mezelf kan komen. 
Maar goed... dat het even niet goed gaat, zit het kunnen genieten in de weg. 

Zondag 14 februari

Zondagmorgen ben ik al vroeg op het ijs. Maar ook nu: te veel dwarse gedachtes. Ik voel me boos. Ben bang om te vallen. Bang om door het ijs te zakken. En ik ben alleen. En alleen is dan ook maar weer alleen. 

De vorige keren dat ik ging schaatsen brak ik mijn arm. 2x. En ik ben bang dat ik nu weer mijn arm zal breken, met mijn broze botjes. En wat nou als ik straks met een gebroken arm moet verhuizen en klussen? Dat kan toch helemaal niet? Dus ook zondag hou ik het al gauw voor gezien, maar maak ik ook wel een heerlijke wandeling rondom de plas. Er is genoeg te zien onderweg! 

Dinsdag 16 februari

Maandagavond begint de paniek toe te slaan. Dinsdag (vandaag dus) heb ik een gesprek over mijn hypotheek met mijn financieel adviseur. En als het over cijfers gaat... ik sla niks op en ik blokkeer. Ik kan maandagavond alleen maar huilen, ondanks de spreekbeurt die mijn broer houdt over 'hypotheken voor dummies'. Die nacht slaap ik amper. Voor dag en dauw alweer uit bed. En tegen de tijd dat ik weg moet zit ik in paniek te huilen en ben ik niet meer voor rede vatbaar. 

Bang dat ik het niet zal snappen. Dat ik dicht zal klappen. Dat ik zo'n grote beslissing niet zal kunnen overzien en niet zal kunnen maken. 

Ik zie het uiteindelijk als angst voor de tandarts: ook (deels) irrationeel. En tegen angstige patiënten zeg ik altijd aan de balie en aan de telefoon: maak het bespreekbaar, dat helpt. 

Dus ik kom binnen bij mijn financieel adviseur, en huilend begin ik te vertellen hoe zeer ik tegen dit gesprek op zie. En vanaf dat moment gaat het beter. Ik snap het verhaal. En ik ga met een gevoel van weer een overwinning naar huis. En het ziet er allemaal heel gunstig voor me uit. 

Doordat de banken me vanwege mijn lage salaris weinig hypotheek willen geven, heb ik straks wel weer een lekkere lage maandlast. En met alimentatie en kindgebonden budget sprokkel ik toch een bedrag bij elkaar waar ik zelfs wat van over lijk te houden om van te leven, mijn huis in te richten en nou ja... alles wat nodig is om het leven weer op te bouwen. 

Dus... ik sluit weer af met een dikke emergo!