Emergo (9)

We zijn intussen een dikke week verder sinds mijn laatste Emergo blog.  
En het voelt een beetje alsof ik in een vacuüm zit. 
Ik kan niks doen. De spanning is weg. En nu moet ik wachten tot alles rond is. 
Gisteren is het huis getaxeerd voor de hypotheek en dan mag mijn financieel adviseur daarmee aan de slag om bij een bank een hypotheek los te peuteren. 
In de Lidl kom ik van alles tegen wat ik nodig heb. Een wasrek, een strijkplank, een stofzuiger. Ze hebben het ineens allemaal. Maar waar láát ik het allemaal. 
De garage en gang puilen inmiddels uit met ingepakte en alvast aangeschafte spullen. 
Ik gun mezelf maar wat rust voor de tijd die komen gaat. En de tijd die geweest is. Want ik heb maanden slecht geslapen en ik slaap weer als een roos de laatste weken. En ik hoop gewoon straks in maart vol aan de bak te kunnen gaan. 

Wat we wel alvast hebben gedaan: we hebben de dakgoot leeggeschept. Die zaten nog vol blad van de afgelopen herfst. Zonder sleutel was dat het enige wat we konden doen. Ik zag de bui al hangen met de naderende vorst en sneeuw: weer van die kletsen water die langs mijn muren zouden druppen. En alles wat nu niet meer nat wordt hoeft straks in maart niet meer te drogen. 
Gelijk punten gescoord bij de buurvrouw met deze actie.
En dankbaar dat mijn ex (het klinkt nog steeds een beetje raar hoor, dat ik hem niet meer mijn man noem) mij daarbij hielp (of eigenlijk: al het hoge en zware werk uit handen nam). 

En verder: genoten van de sneeuw. Gewerkt. Online les gehad. Geslapen. Middagdutjes en vroeg naar bed. 
En uitzingen. 
We zitten nu weer even tijdelijk samen in één huis en het gaat oké. 
Het is een beetje op eieren lopen. En het voelt steeds afstandelijker en ook een beetje raar. 
Het is meer dan gedogen. Het is een beetje naast elkaar leven. Een beetje liefdeloos. Soms op je tong bijten. Soms dingen negeren. Soms blij dat je nog gebruik kunt maken van elkaars talenten. 
Maar de wetenschap dat het eind in zicht is maakt het voor mij makkelijker te dragen dan een poosje terug.