Zwijmelen op zaterdag: something inside so strong

Klik hier als het liedje niet laadt op je smartphone. 

Jeetje, deze hoorde ik van de week weer eens op de radio. 
Lang geleden. Soms moet je rijp zijn voor het moment dat een tekst binnenkomt. 
Het was een nummer als support tegen de Aparteheid in Zuid-Afrika in 1987 als ik me niet vergis. 

Ik hou de zwijmel even kort. 
Ik zit in een enorme klusmodus. 
Het gaat als een speer. 
En geloof me, ik zit erbij als een student, qua comfort, maar ik ben de koning te rijk. 
Volgende week verhuis ik mijn pc, en dan heb ik vast weer tijd voor een update, om bij te lezen en luisteren en om te reageren op jullie zwijmels. 

Mee zwijmelen? 
Plaats hier je link. 

 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Here I go Again

 

Klik hier als het liedje niet laadt op je telefoon 

Weinig woorden. Weinig tijd. 
Mijn nieuwe toekomst is begonnen! 

Meezwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op zaterdag: Show me the light to follow

Vandaag een nummer wat je niet zo gauw bij mij zou verwachten. 
Een nummer dat totaal aan mij voorbij zou zijn gegaan, ware het niet dat de tekst bij het moment van horen meer dan toevallig was. 

Klik hier als het liedje niet laadt op je telefoon 

Het begon een paar jaar geleden. 

Jip, mijn oudste, was aan het 'genezen' van zijn depressie. 
Toen hij grote stappen voorwaarts zette in zijn proces zei hij: 'Mam, als ik ooit genezen ben, dan laat ik een tattoo zetten van een Noors kompas. Dat kompas droegen de Vikingen als symbool om altijd de weg naar huis te kunnen vinden. Ik wil dat symbool dragen omdat ik altijd de weg naar huis, naar jullie, terug wil kunnen vinden. Want jullie hebben mij in mijn depressie zo goed gesteund en heel vaak precies het juiste voor me gedaan.' 

Ik was ontroerd. Want ik had me juist heel vaak ontzettend machteloos gevoeld omdat ik bij God níet wist wat ik moest of kon doen. Kennelijk was dan toch wat mijn hart me ingaf het juiste. En ik hoopte dat, waar of hoe diep Jip ook was, dat hij altijd de weg naar mij, naar huis weer zou vinden. 
Dus ik zei dat tegen Jip, en: 'Als jij een Noors kompas laat zetten, dan laat ik een lichtbaken zetten, zodat je altijd makkelijk de weg naar huis kan vinden.'

We gingen naar een artiest die al verschillende familieleden van plakplaatjes had voorzien. We legden onze wensen uit en hij kwam met twee hele toffe ontwerpen. 1 voor Jip en 1 voor mij. Met verwijzingen in mijn tattoo naar die van Jip. 

Begin 2020 liet Jip de zijne zetten. Die van mij zou een paar weken later volgen. 
Maar in het begin van de corona tijd werd ik ziek. Ik verzette de afspraak. Er kwam een lockdown en mijn afspraak werd verzet naar april 2021.
En alsof mijn leven op dit moment nog niet spannend genoeg is kreeg ik maandag een appje. Er was morgen een uitvaller. Of ik toevallig zin en gelegenheid had om de tattoo te komen laten zetten :-).
Dus er staat nu een tattoo op mijn arm :-).
We kunnen nu niet meer  zeggen dat het een impulsief besluit is geweest. 

Tijdens het tatoeëren hadden we een gesprekje. Over dat ik het wel tof vond dat hij juist nu gezet werd, nu ik op de drempel stond van een nieuwe fase in mijn leven. De tatoeëerder antwoordde daarop dat dat geen toeval was, en dat er wel meer dingen in het leven méér dan toevallig waren. En ik vertelde  over de toevallige donderslagen bij het overlijden van mijn (toen) schoonvader en schoonzus, en we haalden wat anekdotes over andere toevalligheden in onze levens aan. 
En op dat moment, terwijl hij dus de vuurtoren op mijn arm aan het zetten was en we spraken over toevalligheden in het leven, wees hij me op de tekst van het liedje wat op de radio draaide. "Show me de light to follow'. 
Nou ja... dan heb ik kippenvel all over hoor! 

Dit is het kunstwerkvan Jip. 
Hij staat vol met symbolen uit de Noorse Mythologie. 
Het Noors kompas dus. De slang die de wereld omvat. Het gewei: symbool voor wederopstanding en kracht. De raaf (schedel): ook weer een mythologisch figuur. 




In mijn tattoo lag het het meest voor de hand dat de vuurtoren van Ouddorp het lichtbaken zou worden. 
De raaf en het Noors kompas verwijzen weer naar de tattoo van mijn zoon. 
En de plek? Die was voor mij ook heel vanzelfsprekend. Mijn linker bovenarm. 
Het is op dezelfde plek als die van Jip. En voor mij voelde mijn rechter bovenarm gewoon niet als een optie. De linkerarm is de arm waarmee ik Jip altijd heb gedragen, zodat ik rechts vrij had om mijn dingen te doen. 
Ik ben er ontzettend blij mee. Nu zijn we ook door inkt voor altijd met elkaar verbonden! 

Meezwijmelen? Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Emergo (12)

 Zondag 28 februari

We hobbelen de weken een beetje door. 
Ik ben zelf veel thuis, M. is veel in het vakantiehuisje. 
Een enkele keer zijn we samen in ons 'oude' huis. 
Dit weekend ben ik bij mijn vriendin. Ze kent M. en mij ook al ongeveer 100 jaar dus ze snapt precies hoe de vork in de steel zit. En ik hoef haar niks uit te leggen over gescheiden zijn. 
Ik krijg een rete-gul kado van haar en haar ex waar ik echt ondersteboven van ben. Jemig... mensen gunnen me echt zoveel! 
Ik heb een heerlijk weekend. Traditioneel maken we een plaatpizza en eten we pannenkoeken met ijs en chocola. En we drinken natuurlijk Hugo (zij) en wijn (ik). 
Op zondag wandelen we een kunstroute in Rotterdam. Een zalige, zonnige dag. Ik voel me blij en ontspannen. 




Dinsdag 2 maart 

Gisteren een lange werkdag van 7.45 tot 20.30 uur. 
We moeten wat over hebben hè, voor elkaar als collega's. 
Ons huis werd deze dag  verkocht. We hebben de volmacht al ondertekend dus we merkten er niks van. 
Vandaag moet ik ook extra werken. 
Mike is thuis want de auto, die stomme veel te dure bak, die al een paar jaar weg moet maar er nog steeds staat, moet voor de APK. En natuurlijk: hoge kosten. 
Het liefst weiger ik er aan mee te betalen want ik verwijt M. dat hij niet hard genoeg zijn best heeft gedaan om hem te verkopen in het verleden. En ik stond al niet achter de aanschaf. Maar ja... hij wou het graag. Soms moet je elkaar je speeltje gunnen. 
Uiteindelijk delf ik het onderspit. Die wagen hoort nu eenmaal bij de boedel, dus moeten we de kosten nog samen dragen. Het loopt hoog op. M. vertrekt weer naar het vakantiehuisje. Met ruzie weg gaan is nooit leuk. 
Daarbij komt: mijn moeder zou vandaag jarig zijn en ik mis haar enorm. 
Ik heb het echt even slecht vandaag. Maar... ik leer al: ook op slechte momenten mag ik mensen bellen, en verrèk... het helpt. 

Donderdag 4 maart

Er is er één jarig hoera, hoera, dat kun je wel zien dat ben ik! 
Ik begin de dag met tekenen voor mijn hypotheek. 
Dubbel feest. Nu nog heel even wachten op de bevestiging van de bank, en dan kan ik echt officieel mijn rondedansje doen! 
We houden vooralsnog de sleuteloverdracht op 18 maart. De tijd gaat snel. Het zou hooguit een paar dagen eerder worden. 
Ik krijg ontzettend veel lieve cadeautjes, kaarten, berichtjes, bloemen enzo. 
Ik voel me geliefd :-) . 
Van M. krijg ik een goed gevulde gereedschapskist. 
Van mijn zoon een heerlijke douchemousse. 
En van mijn dochter een prachtig gedicht geprint op plexiglas. Voor in mijn nieuwe huis. 
Dikke tranen hoor! Maar nu van ontroering. 

Zaterdag 6 maart

Ik kan niet slapen en om 5.30 uur besluit ik op te staan en naar het strand te rijden. Ik wil de zon daar op zien komen. Ik voel mezelf belachelijk maar ik heb geen spijt. 
Het is prachtig! Het licht schijnt zo mooi op de zee. De schuimkoppen lichten prachtig op doordat de zon er laag over de duinen op schijnt. 

Om half 9 ben ik uitgewandeld en ga ik naar M. Hij is al in het vakantiehuisje. 
We moeten vandaag de caravan schoonmaken: hij wordt verkocht. 
Gelukkig hebben we mooi weer en klaren we de klus in harmonie. 
Bij een nieuw leven horen nieuwe bestemmingen. Of oude bestemmingen in een andere vorm.
Ik bedank, in de stijl van Mari Kondo, de caravan voor bewezen diensten en de fijne tijden en ik hoop dat een ander gezin er fijne tijden mee gaat beleven. 

Zondag 7 maart 

Een applaus voor mezelf: 
Ik heb zojuist internet geregeld, gas en licht, en een man die de boom om komt halen. 
Ik geef mezelf echt een schouderklopje. Weer wat hobbels genomen. 

Zwijmelen op Zaterdag: Ik kan alleen zingen

Klik hier als het liedje niet laadt op je telefoon 

Ondanks dat ik deze week pittige momenten had, hangt de vlag nog in de emergo stand.
2 maart blijft altijd een lastige dag. Dat is de dag waarop mijn moeder jarig was. 
En ik mis haar zo. Ik had zo graag samen met maar mijn nieuwe huis ingericht. 
Had zo graag willen weten hoe ze stond in mijn besluit. Had zo graag lekker willen mopperen over gedoe met M. Want dat kon ik zo lekker met haar: mopperen op alles en om niets.  
En ja... het is ook wel een beetje door haar dat ik zo lang heb gewild dat mijn huwelijk zou slagen. 
'Tot de dood ons scheidt' was letterlijk wat een einde maakte aan het huwelijk van mijn ouders. Vlak voordat mijn moeder overleed, en vlak voordat M. en ik gingen trouwen kreeg ik haar trouwring. 
Ik mocht het gaan dragen in mijn huwelijk. Zij had er toch niks meer aan zei ze. 
Dus ik heb jarenlang de trouwring van mijn moeder gedragen, met daarin de naam van mijn vader en de datum van hun trouwdag en de naam van mijn (ex-) man en onze trouwdatum. 
Beide data zijn er intussen helemaal uit gesleten. 
Maar door het feit dat ik die ring droeg, heb ik me wel heel lang een soort van verantwoordelijk naar haar toe gevoeld dat mijn huwelijk zou slagen tot de dood ook M. en mij zou scheiden. 
Het liep dus anders. 

En nu is dagelijks het liedje van Miss Montreal op de radio. Of eigenlijk van Stef Bos. 
Ik hou het niet droog bij deze. 
Ik moet steeds zo aan mijn moedertje denken. Hoe ik door haar nooit alleen ben... 
Maar het verdriet... dat was er van de week weer heel even. Dat diepe, donkere, koude gat waar ik eigenlijk niet wil zijn. Zo gauw ik daar in de buurt kom denk ik: "Wegwezen, Tas! Hier ben ik ooit geweest, hier wil ik nooit meer zijn." 
Geen idee of het goed is om er van weg te gaan. Maar ik wil er gewoon niet zijn. Punt. 

Maar... donderdag heb ik getekend voor mijn hypotheek. En was ik jarig. En heb ik weer zoveel liefde om me heen gevoeld. Dat was weer een goede dag! En een prachtig cadeau van mijn dochter: 
Mijn (momenteel) lievelingsgedicht geprint op plexiglas. Voor in ons nieuwe huis! 
Hij krijgt een ereplekje! 





Dus ja... mijn moedertje. Ze blijft bij me. Dwars door alles heen! 

En ik denk bij dit liedje denk ik ook steeds aan mijn lieve nichtje en haar moeder, die sinds deze week zonder (o)ma verder moeten. Ik stuur met deze zwijmel een hele dikke knuffel mee voor deze twee lieverds! 

Meezwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Wordpress shortcode [fresh_inlinkz_code id="9dca8256603e451386f014c750634262"]