Vanmorgen was Jip druk bezig zijn zakgeld te tellen.
Hij was vastbesloten om samen met papa vuurwerk uit te gaan zoeken.
En daar waar iedere ouder toch zijn twijfels heeft... 'zou je dat nou wel doen, is dat niet zonde van je geld, zal je wel voorzichtig zijn' .... hebben wij hem alleen maar aangemoedigd. Zelfs een zetje richting auto gegeven. M.ike is met hem naar de Bergse Dumphal gereden voor een mooi pakketje, en apetrots pakte Jarno één voor één zijn veelbelovende pakketjes uit de plastic zak.
En ja, ik heb ook mijn twijfels hoor. Ik hou helemaal niet van vuurwerk.
Maar voor Jip vind ik het eigenlijk wel een Grote Sprong Voorwaarts. Dus spreek ik ook mijn waarschuwingen uit, maar daar hou ik het dan bij.
Al van baby af aan is hij bang voor harde geluiden. Stofzuigen met Jip in de kamer mondde steevast uit in een grote krijspartij. Als Noenoe op tv kwam (de stofzuiger bij de teletubbies) vloog Jarno achter de bank.
Nog ff gauw een boodschapje halen op oudjaarsdag? No way.... denk maar niet dat hij één voet buiten de deur zette.
Gelukkig vierden we oud en nieuw altijd aan d'overkant. Hij hoefde dus niet ver. En zo zat ik, jaar na jaar, om klokslag 12 uur met een doodsbang jongetje op de bank. Ver weggestopt onder een deken. Mijn handen over zijn oren gevouwen, en o wee als ik voorover boog voor nog een slokje bubbels, of om even te zappen. Dieptepunt was wel het jaar dat Ronny Tober (???) kwam zingen in een Schlagerfestival, en ik niet bij de zapper kon....
Gelukkig is het in de loop van de jaren wel beter gegaan. Vorig jaar heeft Jip een poos voor het raam gekeken, en is hij met zijn vingers in zijn oren even buiten geweest. En nu zal hij zelf dus rotjes af gaan steken. Met de sigaar van papa.
Fijn dus, om te merken dat ook hierin hij een gewoon jongetje van 10 zal zijn. Hoewel... de avond is nog niet om...
Grote kans dat papa met zijn vriend tot diep in de nacht zich door een pak van 180 Chinese Knallers moeten werken.
Dan neem ik intussen nog een slok bubbels, en zap ik vrolijk verder...naar Paul de Leeuw ofzo?
Voor iedereen: WEES VOORZICHTIG, KIJK UIT, DOE GEEN DINGEN DIE IK OOK NIET ZOU DOEN, EEN HEEL FIJN UITEINDE EN VOORAL EEN HEEL GOED BEGIN VOOR 2011 !!!!
HAPPY NEW YEAR
vrijdag 31 december 2010
zaterdag 27 november 2010
Ik wil jullie even een link laten zien.
Over een jongetje dat uitlegt wat autisme voor hem inhoudt.
Vooral de vergelijking tussen de auto's en de trein vind ik heel treffend. Hij schrijft: gewone mensen zijn een beetje als auto's. Die kunnen overal heen gaan, zelfs van de weg af. Mensen met autisme kun je vergelijken met een trein: ze zitten op een bepaald spoor, en ze kunnen alleen dat spoor blijven volgen. Maar ze kunnen wel leren om nieuwe sporen aan te leggen.
Nou, ik hoop dat jullie allemaal even de moeite nemen om de link te openen.
Hoe meer begrip er in de wereld voor autisten is, hoe makkelijker de wereld voor hen wordt!
http://www.depenalslotgenoot.nl/doc/pdf/Kay%20Zwiers%20-%20Hallo%20ik%20ben%20Kay_24007.pdf
Over een jongetje dat uitlegt wat autisme voor hem inhoudt.
Vooral de vergelijking tussen de auto's en de trein vind ik heel treffend. Hij schrijft: gewone mensen zijn een beetje als auto's. Die kunnen overal heen gaan, zelfs van de weg af. Mensen met autisme kun je vergelijken met een trein: ze zitten op een bepaald spoor, en ze kunnen alleen dat spoor blijven volgen. Maar ze kunnen wel leren om nieuwe sporen aan te leggen.
Nou, ik hoop dat jullie allemaal even de moeite nemen om de link te openen.
Hoe meer begrip er in de wereld voor autisten is, hoe makkelijker de wereld voor hen wordt!
http://www.depenalslotgenoot.nl/doc/pdf/Kay%20Zwiers%20-%20Hallo%20ik%20ben%20Kay_24007.pdf
dinsdag 12 oktober 2010
komt een agent aan de balie....
...nog net niet met gillende sirenes aangereden, maar wel de politiebus pontificaal voor de ingang midden op de straat geparkeerd.
Of hij een afspraak kan maken met de tandarts, want de vulling van zijn voortand is eruit :tooth:..
Inderdaad ... Daar hoef je geen tandarts voor te zijn om dat te kunnen zien
Dus ik vraag die meneer naar zijn naam en geboortedatum, en ik constateer dat ik 10 minuten geleden ben gebeld door een vrouw met dezelfde naam die dezelfde klacht had. Die vrouw had ik een afspraak gegeven voor later op die ochtend. Dus ik vraag voorzichtig na bij oom agent (voorzichtig... want je moet altijd uitkijken met welke informatie je weggeeft aan mensen) of misschien zijn vrouw al heeft gebeld, om een afspraak te regelen. Hij weet het niet, want hij moest ook even bellen van haar, maar hij vraagt het wel even na bij haar.
En het is juist, zij had net ook gebeld, maar dat was voor haarzelf en nu moeten we een afspraak maken voor hem dus. Dusssss... ik plan meneer voor morgen in de agenda. Ik wilde nog een leuke opmerking maken over een botsing in een wilde stoeipartij , gezien het feit dat ze allebei een vulling aan de voortanden kwijt waren, maar hij onderbrak me met de volgende vraag: 'Kunnen we die vulling dan ook op mijn vrouws naam zetten, want ik zit met de verzekering aan mijn taks, en mijn vrouw krijgt het nog vergoed.' Ik keek hem mijn mijn meest naïeve blik aan en zei: 'Nee, meneer, dat kunnen we niet doen, dit is een probleem in uw mond, en dat kunnen we niet zomaar bij uw vrouw wegschrijven'. Hij keek terug met een blik van 'doe niet zo moeilijk' en hij voegde ook diezelfde opmerking daaraan toe. 'Waarom nou niet? Da’s toch een kleine moeite?' Ik antwoordde dat we dan niet eerlijk bezig zouden zijn, en de boel op zouden lichten, en ik was nog aan het bedenken hoe ik op een nette manier iets kon zeggen over zijn opmerking in combinatie met zijn blauwe pak, maar na de klacht van afgelopen vrijdag durfde ik niet zoveel meer.
Hij mompelde nog iets over: nou, we zien morgen wel wat we daar nog aan kunnen doen, draaide zich om, liep weg, en trapte, nog net niet met gillende sirenes, zijn gaspedaal hard in.
En op de vraag wie er nou later op de ochtend in de praktijk verscheen: dat was inderdaad zijn vrouw. Zonder vulling in haar voortand. En ook hij zal zich morgen wel weer melden… mijn collega’s zijn inmiddels gewaarschuwd, voor de frauderende agent!
Of hij een afspraak kan maken met de tandarts, want de vulling van zijn voortand is eruit :tooth:..
Inderdaad ... Daar hoef je geen tandarts voor te zijn om dat te kunnen zien
Dus ik vraag die meneer naar zijn naam en geboortedatum, en ik constateer dat ik 10 minuten geleden ben gebeld door een vrouw met dezelfde naam die dezelfde klacht had. Die vrouw had ik een afspraak gegeven voor later op die ochtend. Dus ik vraag voorzichtig na bij oom agent (voorzichtig... want je moet altijd uitkijken met welke informatie je weggeeft aan mensen) of misschien zijn vrouw al heeft gebeld, om een afspraak te regelen. Hij weet het niet, want hij moest ook even bellen van haar, maar hij vraagt het wel even na bij haar.
En het is juist, zij had net ook gebeld, maar dat was voor haarzelf en nu moeten we een afspraak maken voor hem dus. Dusssss... ik plan meneer voor morgen in de agenda. Ik wilde nog een leuke opmerking maken over een botsing in een wilde stoeipartij , gezien het feit dat ze allebei een vulling aan de voortanden kwijt waren, maar hij onderbrak me met de volgende vraag: 'Kunnen we die vulling dan ook op mijn vrouws naam zetten, want ik zit met de verzekering aan mijn taks, en mijn vrouw krijgt het nog vergoed.' Ik keek hem mijn mijn meest naïeve blik aan en zei: 'Nee, meneer, dat kunnen we niet doen, dit is een probleem in uw mond, en dat kunnen we niet zomaar bij uw vrouw wegschrijven'. Hij keek terug met een blik van 'doe niet zo moeilijk' en hij voegde ook diezelfde opmerking daaraan toe. 'Waarom nou niet? Da’s toch een kleine moeite?' Ik antwoordde dat we dan niet eerlijk bezig zouden zijn, en de boel op zouden lichten, en ik was nog aan het bedenken hoe ik op een nette manier iets kon zeggen over zijn opmerking in combinatie met zijn blauwe pak, maar na de klacht van afgelopen vrijdag durfde ik niet zoveel meer.
Hij mompelde nog iets over: nou, we zien morgen wel wat we daar nog aan kunnen doen, draaide zich om, liep weg, en trapte, nog net niet met gillende sirenes, zijn gaspedaal hard in.
En op de vraag wie er nou later op de ochtend in de praktijk verscheen: dat was inderdaad zijn vrouw. Zonder vulling in haar voortand. En ook hij zal zich morgen wel weer melden… mijn collega’s zijn inmiddels gewaarschuwd, voor de frauderende agent!
donderdag 30 september 2010
uit de categorie 'vreemde voorvallen in de praktijk'
Vandaag hadden we een intake voor een nieuwe patient. Ik vind dat altijd leuke afspraken. Je wilt de praktijk en jezelf dan toch altijd van de beste kant laten zien, en het is leuk wanneer het dan ook loopt zoals het hoort te lopen.
Het is ook altijd wel weer spannend. Wie haal je in huis. Wat haal je in huis? Zijn ze trouw aan hun afspraken? Trouw met betalen? Zijn ze aardig? Zijn het azijnpissers? En vooral ook... kunnen ze met de gebruiksaanwijzing van de tandarts overweg?
De meneer van vandaag sprak slecht nederlands. Het maken van zijn afspraak was al met enige moeite gegaan. Zijn eerste afspraak had hij al verstek laten gaan. Vinden we niet leuk, kost tijd en geld, maar kan gebeuren. Vandaag verscheen hij keurig op tijd. Verzekeringspasje gecontroleerd, id kaartje geverifieerd, telefoonnummers toegevoegd; hij kon de kamer in.
Mijn collega-assistente was helemaal gecharmeerd van de man. Ik hoorde haar in de kantine tegen een andere collega zeggen: 'zag je dat? Wat een schatje die man was ?' In de kamer werd het een en ander besproken, foto's gemaakt, en er werd duidelijk uitgelegd wat kosten ervan waren, en wat de kosten voor de vervolgbehandeling zouden zijn. De man was jaren niet bij een tandarts geweest, maar het was allemaal geen probleem.
Terug bij mij aan de balie hebben we 3 vervolgafspraken ingepland. Bij het overhandigen van de nota klopte hij op al zijn zakken, 'op zoek naar zijn portemonnee', en zei dat hij even naar de auto moest om zijn pasje te halen.
Het vervolg kun je wel raden... meneer 'het schatje' vertrok met de noorderzon en is niet meer teruggekomen om te betalen.
En ik moest aan de ene kant hard lachen. Vooral ook omdat een andere patient in de wachtkamer het al aan zag komen. Zij zag dat meneer op zijn broekzak klopte waar een dikke portemonnee in zat. En dat zag ik niet omdat de balie ervoor zat. En ze wist nou niet of ze het tegen me moest zeggen of niet. Maar toen we elkaar aankeken zeiden we allebei tegelijk: 'die komt mooi niet meer terug' en we schoten allebei in de lach.
En dan ben ik ook weer boos hè... dat er mensen zijn die zo ongegeneerd de boel in de maling lopen te nemen.
Nou ja... de wereld heeft rare kostgangers, maar dat zorgt ook wel weer voor lekker een beetje leven in de brouwerij.
Het is ook altijd wel weer spannend. Wie haal je in huis. Wat haal je in huis? Zijn ze trouw aan hun afspraken? Trouw met betalen? Zijn ze aardig? Zijn het azijnpissers? En vooral ook... kunnen ze met de gebruiksaanwijzing van de tandarts overweg?
De meneer van vandaag sprak slecht nederlands. Het maken van zijn afspraak was al met enige moeite gegaan. Zijn eerste afspraak had hij al verstek laten gaan. Vinden we niet leuk, kost tijd en geld, maar kan gebeuren. Vandaag verscheen hij keurig op tijd. Verzekeringspasje gecontroleerd, id kaartje geverifieerd, telefoonnummers toegevoegd; hij kon de kamer in.
Mijn collega-assistente was helemaal gecharmeerd van de man. Ik hoorde haar in de kantine tegen een andere collega zeggen: 'zag je dat? Wat een schatje die man was ?' In de kamer werd het een en ander besproken, foto's gemaakt, en er werd duidelijk uitgelegd wat kosten ervan waren, en wat de kosten voor de vervolgbehandeling zouden zijn. De man was jaren niet bij een tandarts geweest, maar het was allemaal geen probleem.
Terug bij mij aan de balie hebben we 3 vervolgafspraken ingepland. Bij het overhandigen van de nota klopte hij op al zijn zakken, 'op zoek naar zijn portemonnee', en zei dat hij even naar de auto moest om zijn pasje te halen.
Het vervolg kun je wel raden... meneer 'het schatje' vertrok met de noorderzon en is niet meer teruggekomen om te betalen.
En ik moest aan de ene kant hard lachen. Vooral ook omdat een andere patient in de wachtkamer het al aan zag komen. Zij zag dat meneer op zijn broekzak klopte waar een dikke portemonnee in zat. En dat zag ik niet omdat de balie ervoor zat. En ze wist nou niet of ze het tegen me moest zeggen of niet. Maar toen we elkaar aankeken zeiden we allebei tegelijk: 'die komt mooi niet meer terug' en we schoten allebei in de lach.
En dan ben ik ook weer boos hè... dat er mensen zijn die zo ongegeneerd de boel in de maling lopen te nemen.
Nou ja... de wereld heeft rare kostgangers, maar dat zorgt ook wel weer voor lekker een beetje leven in de brouwerij.
zondag 20 juni 2010
dikke tranen (over partijtjes)
Dikke tranen en een berg frustratie vanavond voor het eten bij Jip.
Wat was er gebeurd? Hij had een kwartje zien vallen. Namelijk dat Janneke toch wel heel vaak voor een partijtje wordt uitgenodigd en hij nooit.
Janneke heeft de afgelopen weken bijna wekelijks een partijtje. En vanmiddag werd ze ook nog eens, naast het partijtje, bij haar klasgenootje op de echte verjaardag uitgenodigd. Compleet met taart en ijs. En hoe gaat dat dan als Josha thuiskomt: 'Jip.... ik heb lekker taart op en ijssss ....' En het toontje waarop het gezegd wordt, dat kan ik hier niet opschrijven, maar dat kun je er zelf vast wel bij bedenken.
Jip is sinds het begin van het schooljaar nog maar één keer uitgenodigd op een partijtje. En toen vond hij het nog te spannend ook, waardoor hij met buikpijn en hoofdpijn voortijdig weer werd thuisgebracht.
En gelukkig had hij er tot voor kort geen idee van dat er een wereld van partijtjes en uitnodigingen en kom- ik-bij -jou-dan-mag-jij-bij-mij-komen bestaat. Hier op school geldt gelukkig een uitnodigingen- uitdeelverbod (leuke voor galgje). Die moeten via de brievenbus gebracht worden en iedereen houdt zich daar prima aan. En tot voor kort had hij daar dus geen weet van. Totdat hij zag dat zijn zusje wekelijks naar een partijtje ging. En totdat hij weer na moest gaan denken over zijn eigen partijtje.... 2 vriendjes wil hij uitnodigen... en zijn nichtje en neefje.... en dan houdt het op. Dikke tranen dus, toen Josha met het ijs nog om haar toet vanavond thuis kwam.
Ik heb hem uitgelegd dat het ook niet eerlijk is, maar dat je er nu eenmaal niks aan kunt veranderen. Dat hij nu eenmaal wat moeilijker met de kinderen in de klas kan spelen, en dat je daardoor minder vriendjes hebt. En dat dat bij Janneke wel heel makkelijk gaat. En dat dat ook niet eerlijk is. Ik heb hem uitgelegd dat we al beloofd hadden dat we een keer extra iets leuks gaan doen en dat Janneke dan niet mee mag. Maar ook dat is volgens Jip niet de oplossing... Janneke moet de volgende keren maar gewoon een paar keer overslaan.
Het zal de laatste tegenslag nog wel niet zijn... En hij zal er ook vast niet aan wennen. Maar sneu vind ik het wel :-(
Wat was er gebeurd? Hij had een kwartje zien vallen. Namelijk dat Janneke toch wel heel vaak voor een partijtje wordt uitgenodigd en hij nooit.
Janneke heeft de afgelopen weken bijna wekelijks een partijtje. En vanmiddag werd ze ook nog eens, naast het partijtje, bij haar klasgenootje op de echte verjaardag uitgenodigd. Compleet met taart en ijs. En hoe gaat dat dan als Josha thuiskomt: 'Jip.... ik heb lekker taart op en ijssss ....' En het toontje waarop het gezegd wordt, dat kan ik hier niet opschrijven, maar dat kun je er zelf vast wel bij bedenken.
Jip is sinds het begin van het schooljaar nog maar één keer uitgenodigd op een partijtje. En toen vond hij het nog te spannend ook, waardoor hij met buikpijn en hoofdpijn voortijdig weer werd thuisgebracht.
En gelukkig had hij er tot voor kort geen idee van dat er een wereld van partijtjes en uitnodigingen en kom- ik-bij -jou-dan-mag-jij-bij-mij-komen bestaat. Hier op school geldt gelukkig een uitnodigingen- uitdeelverbod (leuke voor galgje). Die moeten via de brievenbus gebracht worden en iedereen houdt zich daar prima aan. En tot voor kort had hij daar dus geen weet van. Totdat hij zag dat zijn zusje wekelijks naar een partijtje ging. En totdat hij weer na moest gaan denken over zijn eigen partijtje.... 2 vriendjes wil hij uitnodigen... en zijn nichtje en neefje.... en dan houdt het op. Dikke tranen dus, toen Josha met het ijs nog om haar toet vanavond thuis kwam.
Ik heb hem uitgelegd dat het ook niet eerlijk is, maar dat je er nu eenmaal niks aan kunt veranderen. Dat hij nu eenmaal wat moeilijker met de kinderen in de klas kan spelen, en dat je daardoor minder vriendjes hebt. En dat dat bij Janneke wel heel makkelijk gaat. En dat dat ook niet eerlijk is. Ik heb hem uitgelegd dat we al beloofd hadden dat we een keer extra iets leuks gaan doen en dat Janneke dan niet mee mag. Maar ook dat is volgens Jip niet de oplossing... Janneke moet de volgende keren maar gewoon een paar keer overslaan.
Het zal de laatste tegenslag nog wel niet zijn... En hij zal er ook vast niet aan wennen. Maar sneu vind ik het wel :-(
woensdag 26 mei 2010
het gemiste optreden en ... vooral de weg ernaartoe
Zucht....
Vorige week kwam Janneke thuis met een briefje. Ze zouden een soort X-factor-actig iets doen op school. Ze had bedacht dat ze mee zou doen met vriendinnetje D. Dus ik heb haar gezegd: regel het maar, maak maar een afspraakje dat je gaat oefenen, en zeg het maar tegen de juf dat je meedoet. Chipz zou het worden.... Verder niks meer van gehoord.
Ik had me voorgenomen om die moeder nog even te contacten over hoe of wat, maar in een volgepropt pinksterweekend was ik het weer helemaal vergeten. Tot dinsdagmorgen. Toen schoot het weer te binnen. Josha vroeg of ik het cd-tje al gevonden had. cd-tje.... cd-tje..... welk cd-tje..... O, het Chipz cd-tje....
Op de vraag of ze geoefend had zei Janneke dat ze 2 keer had geoefend tijdens de overblijf. Ik vroeg op welk liedje: Janneke zei: misschien het eerste liedje of het tweede liedje ofzo.... Lekker vaag.
Ik zie tegen Janneke: weet je wat, we cancelen de boel wel, ik zeg wel tegen de juf dat het niet gelukt is en dat er geen optreden is van jou. Zo gezegd zo gedaan... dat kon ik ook weer van mijn lijstje schrappen.
Tussen de middag komt de juf naar me toe: Jaha.... over dat optreden.... D. zou ook meedoen, en die was toch wel heel erg teleursteld....
Shit... teleurgestelde kindertjes dat valt niet helemaal goed bij mij. Zo kwam het dat ik beloofde om het allemaal nog te regelen. Tussen de middag heb ik de moeder van D. nog gebeld. Die was helemaal verbaasd, zij had D. er nog niet één keer over gehoord. Afgesproken dat ze vanmiddag zouden gaan oefenen.
Terwijl de kinderen op school zaten ben ik aan de slag gegaan. Liedje, choreografietje..... shit... ik kán geeneens dansen. Om te beginnen was de cd zoek. Alle hoesjes die ik kon vinden opengetrokken... geen chpiz cd. Uiteindelijk vond ik het hoesje... en je raadt het al... zonder de betreffende schijf erin. Ruim drie kwartier later had ik alle speelgoedkisten/boekenkasten/lades op zijn kop gehad en gelukkig met resultaat. Nu nog het dansje. De hele middag zitten youtuben om uit te vinden hoe men tegenwoordig danst op muziek van chipz. Tegen de tijd dat ze uit school kwamen had ik een aardig idee. Ging helemaal goed komen. We hadden de hele middag om te oefenen!
Not!!!!!!
Jip moest naar de Ortho. We waren pas om half 5 thuis.... bleef er 3 kwartier over. Janneke wilde een ander liedje. Janneke wilde buitenspelen met haar waterpistool. Janneke wilde op haar kamer spelen. Janneke wilde alles, behalve het dansje oefenen. Uiteindelijk heb ik bij D. het dansje erin gestampt. En Janneke heeft mokkend op de bank gezeten. En D. beloofde me dat ze het ook wel alleen wilde doen als Janneke geen zin had morgen.
Hoe het afliep? Geen idee. Ik heb verdorie geeneens kunnen kijken. Ik moest werken. Als ik Janneke moet geloven dan heeft ze op het podium gestaan. En toen ik vroeg hoe ze danste, deed ze wonder boven wonder keurig het bedachte choreografietje na. Gelukkig zou de moeder van D. het filmen en foto's maken.
Wat heb ik hier nou van geleerd?
Misschien dat het toch wel handig is om dingen te plannen en te overleggen... dat meisjes van 6 dat natuurlijk helemaal nog niet zelf kunnen... en dat dat door een moeder begeleid moet worden.
Maar misschien moet ik hier eigenlijk vooral van leren dat ik het los moet laten... en moet laten gaan als ze inspanning van de kinderen er zelf ook niet is....
Zucht.... ik ben er nu nog moe van.....
Vorige week kwam Janneke thuis met een briefje. Ze zouden een soort X-factor-actig iets doen op school. Ze had bedacht dat ze mee zou doen met vriendinnetje D. Dus ik heb haar gezegd: regel het maar, maak maar een afspraakje dat je gaat oefenen, en zeg het maar tegen de juf dat je meedoet. Chipz zou het worden.... Verder niks meer van gehoord.
Ik had me voorgenomen om die moeder nog even te contacten over hoe of wat, maar in een volgepropt pinksterweekend was ik het weer helemaal vergeten. Tot dinsdagmorgen. Toen schoot het weer te binnen. Josha vroeg of ik het cd-tje al gevonden had. cd-tje.... cd-tje..... welk cd-tje..... O, het Chipz cd-tje....
Op de vraag of ze geoefend had zei Janneke dat ze 2 keer had geoefend tijdens de overblijf. Ik vroeg op welk liedje: Janneke zei: misschien het eerste liedje of het tweede liedje ofzo.... Lekker vaag.
Ik zie tegen Janneke: weet je wat, we cancelen de boel wel, ik zeg wel tegen de juf dat het niet gelukt is en dat er geen optreden is van jou. Zo gezegd zo gedaan... dat kon ik ook weer van mijn lijstje schrappen.
Tussen de middag komt de juf naar me toe: Jaha.... over dat optreden.... D. zou ook meedoen, en die was toch wel heel erg teleursteld....
Shit... teleurgestelde kindertjes dat valt niet helemaal goed bij mij. Zo kwam het dat ik beloofde om het allemaal nog te regelen. Tussen de middag heb ik de moeder van D. nog gebeld. Die was helemaal verbaasd, zij had D. er nog niet één keer over gehoord. Afgesproken dat ze vanmiddag zouden gaan oefenen.
Terwijl de kinderen op school zaten ben ik aan de slag gegaan. Liedje, choreografietje..... shit... ik kán geeneens dansen. Om te beginnen was de cd zoek. Alle hoesjes die ik kon vinden opengetrokken... geen chpiz cd. Uiteindelijk vond ik het hoesje... en je raadt het al... zonder de betreffende schijf erin. Ruim drie kwartier later had ik alle speelgoedkisten/boekenkasten/lades op zijn kop gehad en gelukkig met resultaat. Nu nog het dansje. De hele middag zitten youtuben om uit te vinden hoe men tegenwoordig danst op muziek van chipz. Tegen de tijd dat ze uit school kwamen had ik een aardig idee. Ging helemaal goed komen. We hadden de hele middag om te oefenen!
Not!!!!!!
Jip moest naar de Ortho. We waren pas om half 5 thuis.... bleef er 3 kwartier over. Janneke wilde een ander liedje. Janneke wilde buitenspelen met haar waterpistool. Janneke wilde op haar kamer spelen. Janneke wilde alles, behalve het dansje oefenen. Uiteindelijk heb ik bij D. het dansje erin gestampt. En Janneke heeft mokkend op de bank gezeten. En D. beloofde me dat ze het ook wel alleen wilde doen als Janneke geen zin had morgen.
Hoe het afliep? Geen idee. Ik heb verdorie geeneens kunnen kijken. Ik moest werken. Als ik Janneke moet geloven dan heeft ze op het podium gestaan. En toen ik vroeg hoe ze danste, deed ze wonder boven wonder keurig het bedachte choreografietje na. Gelukkig zou de moeder van D. het filmen en foto's maken.
Wat heb ik hier nou van geleerd?
Misschien dat het toch wel handig is om dingen te plannen en te overleggen... dat meisjes van 6 dat natuurlijk helemaal nog niet zelf kunnen... en dat dat door een moeder begeleid moet worden.
Maar misschien moet ik hier eigenlijk vooral van leren dat ik het los moet laten... en moet laten gaan als ze inspanning van de kinderen er zelf ook niet is....
Zucht.... ik ben er nu nog moe van.....
woensdag 5 mei 2010
zo romantisch die @#$%-sneeuw
In het volgende shot staat de moeder met 2 ravottende kinderen bovenop de heuvel. De kinderen zijn niet te stuiten, en glijen supersnel van de berg naar beneden. Het is er gezellig, er staan nog meer moeders van school, en de kinderen spelen met hun klasgenootjes. De kinderen genieten van het meegenomen pakje drinken, van de liga, en moeder maakt mooie foto’s.
Shot 3: Er staat een flinke pan met zuurkool op tafel, en een lekkere dampende rookworst!
De kinderen schuiven met rode wangetjes uitgehongerd aan. Na al dat spelen hebben ze reuzenhonger en ze vragen om nog een extra portie. 'Wat heb je toch weer lekker gekookt mama! En zo gezond!'
Tot zover de Unox- reclame…. Althans… zo zou een romantische reclame eruit kunnen zien.
Of een fotoreportage in de Libelle….
De gelijkenis met de werkelijkheid houdt op bij het pak sneeuw, en de moeder. Maar die is niet meer zo fris en fruitig na een ochtend op de praktijk.
Helemaal voorbereid met slee, en camera en drinken komt ze aan op school. Leuk, dacht ze, de kinderen hebben vast zin om te sleeen na school!
Als de kinderen de klas uit komen begint het gemopper.' Waarom ben je niet met de auto? Mijn handschoenen zijn nog nat…. Mijn tenen worden koud…. Ik kan mijn liga niet goed vasthouden met mijn wanten aan…. Als ik geen wanten aanheb worden mijn vingers zo koud…. '
Ze zal… misschien als ze nog zin heeft vandaag… de foto’s nog even plaatsen… Maar misschien ook niet… Ze heeft het eigenlijk wel gehad voor vandaag…
dinsdag 30 maart 2010
nieuwe berichten uit borst- en eierstokkenland
Vandaag ben ik weer voor de jaarlijkse APK in Rotterdam geweest. Ze hebben weer een mooie pannekoek van mijn borsten gemaakt, ik had ze extra mooi opgewreven zodat ze glommen voor de foto :-d, en alles is goedbevonden. Ik mag weer een jaartje mee.
En zoals vaak de dingen op één dag zo mooi samen kunnen vallen kreeg tante Nelly vandaag bericht uit het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. Nadat bij haar wat gezien was op de foto, wat gelukkig goedaardig was, en nadat bij haar dochter een (gelukkig ook goedaardige cyste) op haar eierstok verwijderd was, zijn ze daar in Amsterdam toch nog eens rond de tafel gaan zitten. Ook met mijn verhaal erbij vonden ze het vreemd dat er nooit een genetische afwijking was aangetroffen in het bloed van mijn moeder en haar zusje. Maar het blijft wel steeds een beetje rommelen in de familie.
Uit dat gesprek is ook naar voren gekomen dat in 2005 het bloed van mijn moeder nogmaals met nieuwe technieken onderzocht is, en dat daar ook weer geen genetische afwijking in gevonden is. Toch fijn om te weten dat het daar allemaal niet in een hoekje ligt te verstoffen, maar dat er daadwerkelijk wat mee gedaan is. En ook fijn om nogmaals bevestigd te krijgen dat het genetisch materiaal oké is.
Toch bleven ze het vreemd vinden.
Nu hebben ze in Amsterdam besloten dat ze in Delft het weefsel van mijn moeder van haar eerste operatie (da's volgens mij alweer zo''n dikke 20 jaar geleden) op gaan vragen en dat nogmaals gaan onderzoeken. Als daar niks uit komt, dan hebben ze er echt alles aan gedaan om de onderste steen boven te krijgen. Al met al zal het pas augustus worden voordat we daar wat van horen. Geeft niks. Ik vind het een 'fijne' gedachte.
En toch moest ik ook wel even slikken hoor. Sowieso moet ik nog steeds emoties wegslikken als ik denk aan de tijd van die eerste operatie en alles wat er daarna volgde. En het idee dat ze hebben zitten 'klooien' met de resten van mijn moeder, dat vind ik ook maar raar. Maar het is fijn dat het kan. En fijn dat er toen ook zo goed vooruit gedacht is. Juist omdat wij het advies krijgen om preventief dingen te laten verwijderen zorgt dat er ook voor dat het puzzeltje niet meer compleet wordt. Je weet immers nooit wat er met mijn eierstokken of met die van mijn tantes had gebeurt over een paar jaar, ze zitten er immers niet meer. En omdat het verwijderen van de eierstokken ook de kans op borstkanker reduceert, wordt ook dat stukje van de puzzel niet meer compleet. We moeten dus niet denken dat met Janneke of L.ynn of N.ic alles over is als wij verder niks meer krijgen.
Nou ja.... dat is pas van veel later zorg. Eerst maar weer eens afwachten wat ze er in agustus over te zeggen hebben.
En zoals vaak de dingen op één dag zo mooi samen kunnen vallen kreeg tante Nelly vandaag bericht uit het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. Nadat bij haar wat gezien was op de foto, wat gelukkig goedaardig was, en nadat bij haar dochter een (gelukkig ook goedaardige cyste) op haar eierstok verwijderd was, zijn ze daar in Amsterdam toch nog eens rond de tafel gaan zitten. Ook met mijn verhaal erbij vonden ze het vreemd dat er nooit een genetische afwijking was aangetroffen in het bloed van mijn moeder en haar zusje. Maar het blijft wel steeds een beetje rommelen in de familie.
Uit dat gesprek is ook naar voren gekomen dat in 2005 het bloed van mijn moeder nogmaals met nieuwe technieken onderzocht is, en dat daar ook weer geen genetische afwijking in gevonden is. Toch fijn om te weten dat het daar allemaal niet in een hoekje ligt te verstoffen, maar dat er daadwerkelijk wat mee gedaan is. En ook fijn om nogmaals bevestigd te krijgen dat het genetisch materiaal oké is.
Toch bleven ze het vreemd vinden.
Nu hebben ze in Amsterdam besloten dat ze in Delft het weefsel van mijn moeder van haar eerste operatie (da's volgens mij alweer zo''n dikke 20 jaar geleden) op gaan vragen en dat nogmaals gaan onderzoeken. Als daar niks uit komt, dan hebben ze er echt alles aan gedaan om de onderste steen boven te krijgen. Al met al zal het pas augustus worden voordat we daar wat van horen. Geeft niks. Ik vind het een 'fijne' gedachte.
En toch moest ik ook wel even slikken hoor. Sowieso moet ik nog steeds emoties wegslikken als ik denk aan de tijd van die eerste operatie en alles wat er daarna volgde. En het idee dat ze hebben zitten 'klooien' met de resten van mijn moeder, dat vind ik ook maar raar. Maar het is fijn dat het kan. En fijn dat er toen ook zo goed vooruit gedacht is. Juist omdat wij het advies krijgen om preventief dingen te laten verwijderen zorgt dat er ook voor dat het puzzeltje niet meer compleet wordt. Je weet immers nooit wat er met mijn eierstokken of met die van mijn tantes had gebeurt over een paar jaar, ze zitten er immers niet meer. En omdat het verwijderen van de eierstokken ook de kans op borstkanker reduceert, wordt ook dat stukje van de puzzel niet meer compleet. We moeten dus niet denken dat met Janneke of L.ynn of N.ic alles over is als wij verder niks meer krijgen.
Nou ja.... dat is pas van veel later zorg. Eerst maar weer eens afwachten wat ze er in agustus over te zeggen hebben.
woensdag 17 maart 2010
het zijn niet de enge mannen in de bosjes
Het zijn helaas niet de enge mannen in de bosjes, waar we de kinderen altijd voor waarschuwen. En ook niet de enge mannen die je ineens de auto in trekken. Of de rare snuiters die vragen of je bij hun thuis naar een nestje jonge poesjes komt kijken. Peter R. de Vries vertelde het gisteravond nog op de tv. In veel gevallen wordt een misdrijf gepleegd door een bekende. Door een oom (wie heeft erg geen vieze Pietje in de familie?), door een leider van scouting (om maar eens een cliché te noemen), door een gymleraar (wij hadden er 1 die wel erg graag de meisjes onder de douche kietelde), door een zwemleraar ( hij hoeft niet uit Vught te komen) door een geestelijke (in grote getalen) of door een buurman (al dan niet in politiepak...).
En eigenlijk vind ik dat gewoon wel heel moeilijk. Want hier kun je je kinderen niet voor wapenen. De kinderen moeten , net als wij zelf, erop kunnen vertrouwen dat de mensen met wie ze te maken hebben, te vertrouwen zijn. Maar hoe wapen ik ze tegen zulke dingen, zonder ze bang te maken?
En nu ik erover nadenk, gebeurt er altijd wel iets, waardoor ik me af ga vragen of ik wel of niet goed bezig ben. En lijkt het alsof er een soort van waarschuwing komt. Zo hadden M.ike en ik enige tijd geleden de discussie of Jip wel of niet alleen naar school mocht vanaf de praktijk. Struikelpunt was een kruispunt waarop de situatie niet echt overzichtelijk was en om die reden besloten we om het niet te doen. Enige dagen daarna werd op dat punt de conciërge van de school doodgereden.
De laatste weken zijn M.ike en ik best wel eens voor een boodschapje weggeweest. Jip bleef dan met Janneke thuis, telefoontjes paraat... wat kon er mis gaan? We bleven tenslotte in de buurt. De instructie: de deur gaat niet op slot (ze moeten kunnen vluchten), als de bel gaat niet open doen, ook niet voor buren of vriendjes, en ook niet kijken wie er is. Niet de telefoon opnemen. Als er iets is, of als je twijfelt of er iets, dan bel je. (dat laatste resulteerde in een leuk ingesproken berichtje van Jip: ‘Mama…. We hadden chocomelk gemaakt, maar toen gingen we kussens gooien, en ik gooide Jannekes beker om, maar wie moet het nou opruimen, want ik heb het gedaan, maar het was Jannekes beker.....')
Bij de eerste test ging het al fout. Toen ik aanbelde deed Janneke vrolijk de deur open: ‘Ja, maar mama, ik dacht gewoon dat jij het was’.... Zucht...
En nu kwam de waarschuwing via de tv... Milly had tegen haar moeder gezegd: bel zo ff terug, er staat iemand voor de deur (of woorden in die strekking).
Ook bij dit scenario maakte Peter R. een punt. Die mensen die kwaad willen, die zijn zo gehaaid, die lullen zich bij die kinderen echt wel naar binnen. Als volwassen mensen er al in trappen, hoe makkelijk moet dat dan bij kinderen gaan?
En dan weet ik het niet meer hè? Dan ga ik weer zo lopen twijfelen of ik ze alleen kan laten. En dan maak ik een risico analyse. Hoe groot is de kans dat? De kans is klein. Maar 1 van mijn forumgenootjes haar kind is slachtoffer geweest van de badmeester in Vught, en als ik hoor wat dat voor wonden heeft achtergelaten... daar zijn geen woorden voor... dat wil je koste wat kost voorkomen. Maar ik denk er geen moment over na om Janneke van zwemles te halen.
Het enige wat ik kan doen is zorgen dat ze weerbaar worden. Zorgen dat ze staan achter hetgeen wat ze doen en zeggen. Dat ze niet twijfelen over wat ze doen. Maar ook daar heb ik geen gebruiksaanwijzing voor klaarliggen. Ik kan ze nu een basis meegeven. Maar hoe pikken ze het op als ze ‘straks’ , over een paar jaar echt uit het zicht verdwijnen? Als ze halve nachten de hort op zijn, en ik er maar op moet vertrouwen dat ze daadwerkelijk zijn waar ze zeggen dat ze zijn? En dat ze doen wat ze zeggen dat ze doen. (Ik heb mezelf als voorbeeld...dus ik vertouw nergens op als het om pubers gaat:-$.)
En terwijl ik dit vannacht allemaal lag te overdenken schrok ik me lam van geklop op mijn schouder. (Ik slaap met oordoppen, dus ik hoor het nooit als de kinderen de slaapkamer binnen komen lopen). Het was Janneke. Ze voelde zich alleen, en vroeg of ze bij ons mocht komen liggen. En ik weet dat ik dan weer een nacht rot slaap, als ik daar ja op zeg. Maar op het moment dat ik ben gaan slapen met het bericht dat er ergens een vader en een moeder zijn die nooit meer met hun kind kunnen knuffelen, dan kan ik niet anders dan tegen mijn meisje zeggen dat ze lekker tussenin mag komen, en dan pak ik d’r nog maar eens lekker stevig vast, dan snuif ik nog eens diep aan haar haar en in haar nekje, en dan hoop ik maar dat er nooit, maar dan ook nooit... en verder durf ik eigenlijk niet eens te denken....
En eigenlijk vind ik dat gewoon wel heel moeilijk. Want hier kun je je kinderen niet voor wapenen. De kinderen moeten , net als wij zelf, erop kunnen vertrouwen dat de mensen met wie ze te maken hebben, te vertrouwen zijn. Maar hoe wapen ik ze tegen zulke dingen, zonder ze bang te maken?
En nu ik erover nadenk, gebeurt er altijd wel iets, waardoor ik me af ga vragen of ik wel of niet goed bezig ben. En lijkt het alsof er een soort van waarschuwing komt. Zo hadden M.ike en ik enige tijd geleden de discussie of Jip wel of niet alleen naar school mocht vanaf de praktijk. Struikelpunt was een kruispunt waarop de situatie niet echt overzichtelijk was en om die reden besloten we om het niet te doen. Enige dagen daarna werd op dat punt de conciërge van de school doodgereden.
De laatste weken zijn M.ike en ik best wel eens voor een boodschapje weggeweest. Jip bleef dan met Janneke thuis, telefoontjes paraat... wat kon er mis gaan? We bleven tenslotte in de buurt. De instructie: de deur gaat niet op slot (ze moeten kunnen vluchten), als de bel gaat niet open doen, ook niet voor buren of vriendjes, en ook niet kijken wie er is. Niet de telefoon opnemen. Als er iets is, of als je twijfelt of er iets, dan bel je. (dat laatste resulteerde in een leuk ingesproken berichtje van Jip: ‘Mama…. We hadden chocomelk gemaakt, maar toen gingen we kussens gooien, en ik gooide Jannekes beker om, maar wie moet het nou opruimen, want ik heb het gedaan, maar het was Jannekes beker.....')
Bij de eerste test ging het al fout. Toen ik aanbelde deed Janneke vrolijk de deur open: ‘Ja, maar mama, ik dacht gewoon dat jij het was’.... Zucht...
En nu kwam de waarschuwing via de tv... Milly had tegen haar moeder gezegd: bel zo ff terug, er staat iemand voor de deur (of woorden in die strekking).
Ook bij dit scenario maakte Peter R. een punt. Die mensen die kwaad willen, die zijn zo gehaaid, die lullen zich bij die kinderen echt wel naar binnen. Als volwassen mensen er al in trappen, hoe makkelijk moet dat dan bij kinderen gaan?
En dan weet ik het niet meer hè? Dan ga ik weer zo lopen twijfelen of ik ze alleen kan laten. En dan maak ik een risico analyse. Hoe groot is de kans dat? De kans is klein. Maar 1 van mijn forumgenootjes haar kind is slachtoffer geweest van de badmeester in Vught, en als ik hoor wat dat voor wonden heeft achtergelaten... daar zijn geen woorden voor... dat wil je koste wat kost voorkomen. Maar ik denk er geen moment over na om Janneke van zwemles te halen.
Het enige wat ik kan doen is zorgen dat ze weerbaar worden. Zorgen dat ze staan achter hetgeen wat ze doen en zeggen. Dat ze niet twijfelen over wat ze doen. Maar ook daar heb ik geen gebruiksaanwijzing voor klaarliggen. Ik kan ze nu een basis meegeven. Maar hoe pikken ze het op als ze ‘straks’ , over een paar jaar echt uit het zicht verdwijnen? Als ze halve nachten de hort op zijn, en ik er maar op moet vertrouwen dat ze daadwerkelijk zijn waar ze zeggen dat ze zijn? En dat ze doen wat ze zeggen dat ze doen. (Ik heb mezelf als voorbeeld...dus ik vertouw nergens op als het om pubers gaat:-$.)
En terwijl ik dit vannacht allemaal lag te overdenken schrok ik me lam van geklop op mijn schouder. (Ik slaap met oordoppen, dus ik hoor het nooit als de kinderen de slaapkamer binnen komen lopen). Het was Janneke. Ze voelde zich alleen, en vroeg of ze bij ons mocht komen liggen. En ik weet dat ik dan weer een nacht rot slaap, als ik daar ja op zeg. Maar op het moment dat ik ben gaan slapen met het bericht dat er ergens een vader en een moeder zijn die nooit meer met hun kind kunnen knuffelen, dan kan ik niet anders dan tegen mijn meisje zeggen dat ze lekker tussenin mag komen, en dan pak ik d’r nog maar eens lekker stevig vast, dan snuif ik nog eens diep aan haar haar en in haar nekje, en dan hoop ik maar dat er nooit, maar dan ook nooit... en verder durf ik eigenlijk niet eens te denken....
woensdag 3 maart 2010
overdreven sentimenten
Er zijn liedjes die je raken. De melodie, de tekst, de herinneringen die je erbij hebt... we weten allemaal dat niets zoveel emoties los kan maken als muziek. Soms vind ik dat voor mezelf gerechtvaardigd. Muziek is vaak prachtig. Teksten zijn vaak zo mooi en treffend. En gelukkig ben ik, naast een paar verdrietige, gezegend met nog veel meer mooie herinneringen. Die liedjes mogen me raken... ik schaam me er niet voor. Ik ben er een soort van dankbaar voor, dat ik door muziek juist op onverwachte momenten stil kan staan, en mag denken aan belangrijke gebeurtenissen in mijn leven. Het nummer van R.E.M bijvoorbeeld (sometimes evreybody hurts) kan ik 12 jaar na het overlijden van mijn moeder nog steeds niet zonder droge ogen aanhoren.
Er zijn ook liedjes waarvan je níet wil dat ze je raken. Soms ligt de emotie er té dik bovenop. Ook in de muziek zou je de discussie kunnen voeren... waar ligt de grens tussen kunst en kitsch, wanneer wordt lectuur literatuur, of wanneer wordt een liedje 'Muziek' ?
Neem nou de eerste hit van Gordon, uit de tijd dat 'Goor van Geer' nog behept was met een weelderige bos krullen. Tranen met tuiten (wat zijn tuiten eigenlijk?) heb ik zitten huilen toen mijn vriendje het had uitgemaakt : 'Ik hou van jou.... alleen van jou... ik kan niet leven in een wereld zonder jou'. En ik voelde me op dat moment volslagen belachelijk... maar ik kon het ook niet tegenhouden.
Jaren later op Kreta, met flink wat bier en 'shotjes' achter de kiezen, kwam 'de vlieger' van André Hazes voorbij... En op dat moment kon ik ook alleen maar huilen... tsja, moeders was net dood, een ontspannen sfeertje, lekker los door de alcohol... dus eigenlijk vond ik wel dat het mocht. Maar ook toen voelde ik me volslagen belachelijk.
Hebben jullie weleens het meisje met de zwavelstokjes voorgelezen? Ik vond het vroeger al een mooi verhaal. Het gaat over een meisje dat 's avonds in de vrieskou niet naar huis durft, omdat ze geen zwavelstokjes heeft verkocht? (waarom gaan we gewoon niet met de tijd mee, en noemen we het het meisje met de lucifers... dan weet iedereen waar het over gaat). Ze steekt haar laatste zwavelstokjes af voor de warmte, en heeft daarbij dromen van warmte, gezelligheid en lekker eten. Bij het laatste zwavelstokje is het licht enorm helder en fel, en ziet ze haar overleden oma. Ze vergeet de ellende, voelt geen kou meer en gaat naar haar oma toe. En op dit gelukkige moment sterft ze. Pfffff... terwijl ik dit tik, voel ik het alweer prikken.... Maar een paar weken geleden las ik het aan Janneke voor. En ik moest zo lachen om haar snoetje vol onbegrip... dat mama zo zat te huilen terwijl ze aan het voorlezen was.
Afgelopen zondag hield Janneke een 'uitvoering' tijdens het ontbijt. Ze had een dansje ingestudeerd en zong, met haar engelstemmetje, vol overgave en met zachte G, mee met K3: 'Wanneer zie ik jou terug? Een ster die naar me knipoogt en me nooooooiiiit verlaat...' en dan vooral het zinnetje: 'ik zou alles geven voor nog 1 seconde met jou...' En hoe harder ik moest huilen... hoe harder M.ike moest lachen.... En tegen de tijd dat ze klaar was met zingen wist ik zelf ook niet meer of ik nou moest lachen of huilen.
Ik zal het liedje even plaatsten... luister mee en huiver...
En omdat 'Oma Riet' vandaag jarig zou zijn, vind ik het wel een goed moment om er op deze manier even bij stil te staan. Volgens Janneke moesten we vandaag maar gewoon taart gaan eten, een kadootje kopen en dat op haar grafje neer gaan zetten. Dat eerste ga ik doen, dat vind ik wel een goed idee. Dat tweede is wat minder makkelijk uitvoerbaar. Sorry mam, hoe lief je ook was, hoeveel je ook voor ons deed, maar deze moeite is me echt teveel.
Het is wel echt 'mama's-verjaardag- weer'. De zon schijnt op het berijpte grasveld. De krokusjes steken hun sprietjes net boven de grond, en vermoedelijk zie ik zaterdag in het bos de eerste sneeuwklokjes alweer.
En ook dit raakt me... dat ik nooit zal vergeten dat haar verjaardag voor haar het einde van de winter was... dat het voorjaar dan wat haar betreft al voorzichtig begon en dat ze verlangend uitzag naar de zomer.
En ik ga zo maar even lekker naar buiten... wat voorjaarslucht opsnuiven, en genieten van de warmte van de eerste zonnestraaltjes!
P.S.... de tuiten zijn me inmiddels ook duidelijk: Een tuit is natuurlijk een pijpje dat uit een kan of een ketel steekt... en dat zie ik dan ook weer gelijk voor me hè? Hoe er een pijpje uit je ogen steekt waar in grote stromen tranen door naar buiten komen! :'(:)
Er zijn ook liedjes waarvan je níet wil dat ze je raken. Soms ligt de emotie er té dik bovenop. Ook in de muziek zou je de discussie kunnen voeren... waar ligt de grens tussen kunst en kitsch, wanneer wordt lectuur literatuur, of wanneer wordt een liedje 'Muziek' ?
Neem nou de eerste hit van Gordon, uit de tijd dat 'Goor van Geer' nog behept was met een weelderige bos krullen. Tranen met tuiten (wat zijn tuiten eigenlijk?) heb ik zitten huilen toen mijn vriendje het had uitgemaakt : 'Ik hou van jou.... alleen van jou... ik kan niet leven in een wereld zonder jou'. En ik voelde me op dat moment volslagen belachelijk... maar ik kon het ook niet tegenhouden.
Jaren later op Kreta, met flink wat bier en 'shotjes' achter de kiezen, kwam 'de vlieger' van André Hazes voorbij... En op dat moment kon ik ook alleen maar huilen... tsja, moeders was net dood, een ontspannen sfeertje, lekker los door de alcohol... dus eigenlijk vond ik wel dat het mocht. Maar ook toen voelde ik me volslagen belachelijk.
Hebben jullie weleens het meisje met de zwavelstokjes voorgelezen? Ik vond het vroeger al een mooi verhaal. Het gaat over een meisje dat 's avonds in de vrieskou niet naar huis durft, omdat ze geen zwavelstokjes heeft verkocht? (waarom gaan we gewoon niet met de tijd mee, en noemen we het het meisje met de lucifers... dan weet iedereen waar het over gaat). Ze steekt haar laatste zwavelstokjes af voor de warmte, en heeft daarbij dromen van warmte, gezelligheid en lekker eten. Bij het laatste zwavelstokje is het licht enorm helder en fel, en ziet ze haar overleden oma. Ze vergeet de ellende, voelt geen kou meer en gaat naar haar oma toe. En op dit gelukkige moment sterft ze. Pfffff... terwijl ik dit tik, voel ik het alweer prikken.... Maar een paar weken geleden las ik het aan Janneke voor. En ik moest zo lachen om haar snoetje vol onbegrip... dat mama zo zat te huilen terwijl ze aan het voorlezen was.
Afgelopen zondag hield Janneke een 'uitvoering' tijdens het ontbijt. Ze had een dansje ingestudeerd en zong, met haar engelstemmetje, vol overgave en met zachte G, mee met K3: 'Wanneer zie ik jou terug? Een ster die naar me knipoogt en me nooooooiiiit verlaat...' en dan vooral het zinnetje: 'ik zou alles geven voor nog 1 seconde met jou...' En hoe harder ik moest huilen... hoe harder M.ike moest lachen.... En tegen de tijd dat ze klaar was met zingen wist ik zelf ook niet meer of ik nou moest lachen of huilen.
Ik zal het liedje even plaatsten... luister mee en huiver...
En omdat 'Oma Riet' vandaag jarig zou zijn, vind ik het wel een goed moment om er op deze manier even bij stil te staan. Volgens Janneke moesten we vandaag maar gewoon taart gaan eten, een kadootje kopen en dat op haar grafje neer gaan zetten. Dat eerste ga ik doen, dat vind ik wel een goed idee. Dat tweede is wat minder makkelijk uitvoerbaar. Sorry mam, hoe lief je ook was, hoeveel je ook voor ons deed, maar deze moeite is me echt teveel.
Het is wel echt 'mama's-verjaardag- weer'. De zon schijnt op het berijpte grasveld. De krokusjes steken hun sprietjes net boven de grond, en vermoedelijk zie ik zaterdag in het bos de eerste sneeuwklokjes alweer.
En ook dit raakt me... dat ik nooit zal vergeten dat haar verjaardag voor haar het einde van de winter was... dat het voorjaar dan wat haar betreft al voorzichtig begon en dat ze verlangend uitzag naar de zomer.
En ik ga zo maar even lekker naar buiten... wat voorjaarslucht opsnuiven, en genieten van de warmte van de eerste zonnestraaltjes!
P.S.... de tuiten zijn me inmiddels ook duidelijk: Een tuit is natuurlijk een pijpje dat uit een kan of een ketel steekt... en dat zie ik dan ook weer gelijk voor me hè? Hoe er een pijpje uit je ogen steekt waar in grote stromen tranen door naar buiten komen! :'(:)
dinsdag 26 januari 2010
over bloggen....
Never before have so many people with so little to say said so much to so few.
Dan weet ik weer even waarom ik het ook alweer doe
Dan weet ik weer even waarom ik het ook alweer doe
woensdag 20 januari 2010
Sommetje
Omdat jullie de vorige ook zo leuk vonden
Als:
2 + 3 = 10
7 + 2 = 63
6 + 5 = 66
8 + 4 = 96
Dan is:
9 + 7 = ????
Mag jij bij de club van slimme mensen?
mensen met een IQ boven de 120 horen hem direct te zien.
Doe eens een gooi?
Als:
2 + 3 = 10
7 + 2 = 63
6 + 5 = 66
8 + 4 = 96
Dan is:
9 + 7 = ????
Mag jij bij de club van slimme mensen?
mensen met een IQ boven de 120 horen hem direct te zien.
Doe eens een gooi?
Abonneren op:
Posts (Atom)