Ouderwetsche krullebol

Getipt door een vriendin: maak gewoon eens krullen met ouderwetsche papillotten.

Restjes stof genoeg in huis om repen van te knippen.

Haar nat maken, lapje in lok draaien, vastknopen...

Dan moet je er nog even een nachje overslapen...

En klaar zijn uw krullen!

Overwinnen (we-300)

Kromgebogen hing ze over het hek. Ze hapte naar adem. Branderige longen, opkomend maagzuur, vlekken voor de ogen.  Ze keek omhoog en zag het glunderende koppie van haar kind. Rode koontjes, twinkeltjes in zijn ogen, als altijd springend om haar heen. Zijn medaille hing al om zijn nek. ‘Kom mama, dan gaan de jouwe ook halen’.  En weg was hij weer. Energie voor tien! Ze zakte  weer voorover, in innige omhelzing met het dranghek.

Dit was een regelrechte nederlaag.  Duizend miezerige metertjes op de kidsrun en  er finaal uitgelopen worden door je zoon. Ze nam een besluit. Volgend jaar… dan zou ze hier weer staan. Maar dan trots en met opgeheven hoofd. Net zo moe, maar niet kapot. Een jaar lang om te komen van één naar vijf hele kilometers.

De eerste trainingen vielen tegen. Ze vroeg zich af of ze het ooit ging redden. Waarom leek iedereen dit leuk te vinden? Ging  ze het ooit leuk vinden? Dit was toch wel rete-zwaar. Regen, wind, blessures, zichzelf… alles kwam ze tegen. Haar i-pod was haar coach, trouwe vriend in moeilijke tijden. Maar uiteindelijk was dat moment daar. Ze merkte dat ze zich beter voelde als ze had gelopen, dat ze uit ging kijken naar de volgende training. Ze voelde de beroemde adrenalinekick. Zelfs op vakantie gingen haar loopschoenen mee. Wie had dat ooit gedacht?

En nu staat het hier zwart op wit. Renate ten Cate. Startnummer 6251 op de City-Pier-City-loop. Die vijf hele kilometers gaat ze lopen!  Ze ziet een glorieuze finish voor zich... Ze zal zich door die kilometers heen ploegen. De laatste zware meters…  Haar kinderen moedigen haar aan . De tijd is van geen belang.  Die vijfduizendste  meter, die telt! Ze passeert hem trots, fier en rechtop. En samen met haar zoontje zal ze haar medaille ophalen.

We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: overwinnen.
Meer lezen/meedoen?http://platoonline.wordpress.com

Boksbal

Zo. Er mag geramt worden.

Vorige week was er vanalles aan de hand. Oorzaak was te zoeken onder het kopje weerbaarheid/klasgenootjes/school.
Omdat het een en ander toch wel indruk op Jip had gemaakt mocht ik met hem mee naar zij peut om het een en ander te bespreken. Hij had al eerder verteld dat hij het daar zo fijn vond omdat hij daar af en toe even op de boksbal mag rammen. Vrijdag liet hij even een demonstratie zien. En ik zag dat het hem goed deed. Ik wist niet dat hij het in zich had.

Omdat Jip de laatste tijd toch vaak boos uit school komt, en zijn boosheid maar moeilijk kwijt kan, zochten we naar een oplossing. Eén van de oplossingen waar hij zelf mee kwam was: ik wil een boksbal.

Voor een prikkie via marktplaats hebben we iemand anders van zijn overtollige boksbal af geholpen, en nu staat hij bij ons te wachten tot er weer iemand langs loopt om er op los te beuken. Want ja, dat bleek wel gisteren, het is bijna onmogelijk om er langs te lopen zonder er een hengst op te verkopen.

Kwetterbosje

Na mijn werk loop ik altijd met de post naar de brievenbus aan de overkant van het veldje.

Soms met de kinderen, soms alleen.

Naast de brievenbus staat het 'Kwetterbosje'.

Het is er altijd een kabaal van jewelste.

Het lijkt of er wel 100 musjes allemaal tegelijk willen vertellen wat ze die dag hebben beleefd.

We kijken dan altijd goed of we ze zien zitten.

Maar we zien ze nooit.

We vroegen ons zelfs af of ze er geen boxjes in hadden opgehangen.

Net zoals in de efteling, dat er van die vogelgeluidjes uitkomen.

Sinds gisteren weten we dat het geen boxjes met vogelgeluidjes waren.

Het bosje is weg.

De vogeltjes zijn ook weg.

En we horen geen gekwetter meer.

Jammer, het zal wel weer aangroeien.

Maar het was altijd zo'n lekker terugkerend momentje aan het einde van de dag.

(Zal Wordfeud het woord 'kwetterbosje' goedkeuren?)

zomaar een zondag

Links van me het Markiezaatsmeer. Witte schuimkoppen op de grijze plas. De zon schijnt fel. De wind vol op kop.

Rechts van me daagt een heuvel me uit.



hoe komen die blaadjes nou toch ineens aan de bomen???



Killing in the name of, van Rage against de Machine knalt keihard door de oortjes.

Deze vrouw... zachtmoedig? Klopt. Maar af en toe mag het 16-jarige rebelse meisje nog weer even wakker worden. Na de training mag ze weer gaan slapen, en wakker worden als ik het nodig vind. Ik voel me weer even als herboren als ik de plas en de heuvel achter me laat en ben het lamlendige en grieperige gevoel van van de week helemaal kwijt.

Als toetje neem ik een warme douche. Kennen jullie de talasoscrub van Collistar? Dat is echt het allerlekkerste douchespullie ever. Een scrub, met een mentholachtig luchtje, dat je huid doet tintelen. Maar er zit ook olie in, waardoor je huid heerlijk zacht gaat aanvoelen. Na het douchen nog even smeren met de boycrème... en ik voel me weer helemaal het dametje. Er is één nadeel aan dat spul... de prijs... voor een potje scrub en een potje crème ben ik bijna 80 euro kwijt.

Nog even meegenieten van de muziek? Zet de speakers maar voluit!
Wees gewaarschuwd voor een vreselijke bak met herrie en agressie!

slimme knutsel!

Janneke kwam van de week thuis met een knutsel. 2 A-viertjes op elkaar geplakt, summier versierd, met 3 gaten in het voorste blad. Uit het linker gat staken kleine lege briefjes, het middengat was leeg, het rechtergat bevatte een pen. In het midden een etiketje met de tekst: 'Schrijf een briefje'.

Het was dus een brievenbus zei ze. Ze heeft hem op haar kastdeur geplakt, en op gezette tijden vraagt ze of ik haar een briefje wil schrijven. Het briefje wordt dan, voorzien van wat lieve woordjes, een gezellige ochtendgroet, of een wensje voor de komende dag of nacht geplaatst in gleuf in het midden.

En eigenlijk is het gewoon heel slim bedacht. Als je wat aardigs wil horen... dan vraag je er toch gewoon om? Want je moeder gaat heus geen lelijke of onaardige dingen op zo'n briefje zetten.

En dan probeert mijn alombekende onzekerheidsduiveltje mij er weer onder te krijgen... Waarom komt ze met zoiets? Ben ik niet spontaan genoeg in die dingen, doe ik haar tekort, ben ik soms niet lief genoeg, gaat er teveel aandacht toe naar Jip?
Vervolgens spreekt mijn relativerende engeltje dit weer tegen: Janneke is gewoon een hele creatieve meid, die precies weet hoe ze moet krijgen wat ze nodig heeft!

Ik denk dat ik haar voorbeeld maar ga volgen. Dat ik dit prototype ga uitwerken tot een mooi concept. Een brievenbus, bijvoorbeeld voor op het werk, waarin we complimentjes kunnen posten naar onze collega's. Want zeg nou eerlijk... Er zijn weinig dingen leuker dan het krijgen van een compliment. En een complimentje geven, of gewoon wat aardigs zeggen... dat doen we gewoon veel te weinig, toch?

(Sorry voor de slechte foto... met zulk donker weer is dit via de i-phone het hoogst haalbare resultaat)

de dag waarop ik Johannes Klein doodreed

Dit is de titel van het laatste boek dat ik heb gelezen. (Geschreven door Elle van Rijn). En de titel veraadt eigenlijk gelijk waar het verhaal naartoe gaat. Gauw klaar zou je denken... dat boek kun je dus overslaan. Je weet toch al hoe het eindigt. Toen ik begon te lezen had ik al gauw door dat het verhaal daar uiteindelijk daadwerkelijk zou eindigen.

Het boek heb ik in de bieb van het plankje gepakt vanwege de voorkant. Een jongetje van ongeveer Jips leeftijd keek me vanaf de voorkant in de ogen. Dat moest vast Johannes zijn, dacht ik. En ook een beetje vanwege de lugubere en vreemde titel: mijn nieuwsgierigheid was gewekt.

Het verhaal volgt 3 personen. Een vrouw (Vanessa), die geen kinderen kan krijgen. Zij en haar partner groeien uit elkaar. John Klein, een man die heel de wereld over reist, en die de vader is van Johan.  Hij voelt zich schuldig over de leugens die hij Johan vertelt. En als laatse dus Johan Klein, de zoon van John die opgroeit bij zijn opa, de vader van John.  De vrouw van John (de moeder van Johan) is in Amerika, zeggen ze. Johan gaat op zoek naar de waarheid over zijn moeder.

Het boek lijkt nog het meest op de tv-serie die er vroeger was, 12 steden 13 ongelukken:  Een aantal personen werden naast elkaar gevolgd en het verhaal en deze personen kwamen op het einde bij elkaar in de klap van een ongeluk.

Na een paar bladzijdes wilde ik het boek opzij leggen. Teveel cliché's, het hing van toevalligheden aan elkaar. Toch was het boek zo leuk en grappig geschreven, dat ik bleef lezen. En hoe voorspelbaar het boek ook was, het was immers vanaf het lezen van de titel al duidelijk hoe het verhaal ging eindigen, ik wilde toch weten hoe het verder ging en plotseling was ik toch heel erg verrast door het plot. Knap gevonden van de schrijfster.

Wat me ook verraste was het dankwoord van de schrijfster.
In het boek wordt ingegaan op de technische details van een IVF behandeling. Ook gaat Johan in dit boek in het computerarchief in het ziekenhuis op zoek naar gegevens over zijn geboorte.
In het dankwoord sprak de schrijfster haar dank uit naar de IVF-afdeling van het Diaconessenhuis in Voorburg, waar zij alles geleerd had over IVF. Ik was verbaasd dat het ziekenhuis nog bij die naam genoemd werd, omdat een jaar of 12 geleden, toen ik daar zelf op de afdeling verkloskunde werkzaam was, het ziekenhuis is gefuseerd met het Reinier de Graaf Gasthuis in Delft. De afdeling verloskunde werd toen opgeheven, en het Diaconessenhuis kreeg de naam : Reinier de Graaf Gasthuis, locatie Voorburg.
Op diezelfde verlosafdeling ben ik 39 (bijna 40!) jaar geleden geboren. Omdat ik (een beetje net als Johan) nieuwsgierig was naar de details van mijn geboorte die ik niet meer aan mijn moeder kon vragen, ben ik in een rustige nachtdienst eens het papieren archief in gedoken. Mijn verrassing was groot toen ik , (gewoon bijna 30 jaar later) een handgeschreven verslagje van mijn geboorte vond.
Dus ja... Ook daarin zat een verrassende connectie met dit boek :-)

Terug naar het boek zelf. Conclusie: Verhaal matig, leest wel lekker weg. Teveel toevalligheden. Karakters niet geloofwaardig genoeg. Dikke vette plus voor het verrassende plot. Als ik het in een vakantie gelezen had, dan had ik het in een middagje uit gehad. Nu goed voor een paar avondjes vertier. Het miste voor mij aan diepgang. Daarvoor haal ik er dan weer een puntje eraf. Al met al toch de moeite waard.

(En dan denk ik er altijd achteraan: probeer het zelf maar eens beter te doen :-) )

dankbare klanten

Er zijn mensen, die altijd zomaar iets meenemen voor een ander. Gewoon omdat ze het gezellig vinden.  Toen ik nog op de bieb werkte was er een mevrouw, die iedere tweede vrijdag van de maand een gebakje kwam brengen. Als dank voor al het opzoekwerk wat we voor haar deden. Maar heej... dat was mijn werk.

Nu heb ik zelf nog nooit wat meegenomen naar de bieb, of naar de winkel, naar de dokter of naar de tandarts ( ja, mijn man 1 keer, maar dat was een goedmakertje voor een vergeten afspraak), maar als ik dan weer zo'n attentie in ontvangst neem, dan denk ik... zou ik ook eens kunnen doen. En vervolgens ben ik weer zo attentloos om daar nooit aan te denken.

Zo hebben we een klant die bij iedere afspraak bij de tandarts de allerlekkerste zeeuwse bolussen meeneemt. Zoveel, en zo lekker dat we er kiespijn van krijgen. (Zo houden we gelijk onszelf aan het werk).

Vandaag was het weer feest. Onze taartenklant was er weer.
Te mooi om op te eten, maar te lekker om te laten staan.

Ik weet niet of dit standaard is voor het pattisserie-niveau in België, maar ik durf toch wel te zeggen dat dit de mooiste en de lekkerste taarten zijn in  Brasschaat en wijde omgeving zijn.

Mooi hè, die dikke chocolade krullen.
En dat schuim.... net een beetje aangezet in de oven of met een brander? Ik heb geen idee. Het ziet er prachtig uit! En de combinatie met de (ook al zo mooie) frambozen is goddelijk.

Santé!!! Daar ging die!
Zo'n gebakkie ( is eigenlijk te ordinair voor zo'n taartje, hè?) is iedere calorie dubbel en dwars waard.

Kijk ook het team wat het voor ons heeft gemaakt... ziet dat er strak uit of niet?

Jammer dat ik al getrouwd ben... anders ging ik daar de bruidstaart halen.

Nou ja.... laat ik maar stoppen.Ik heb weleens het gevoel dat ik van het kijken naar eten alleen al dik word.....

Het magere kopje soep vanavond was een goeie tegenhanger :-)

het laatste doel (we-300)

Maria lag op bed. Moe, kapot, uitgeput.  Ze keek naar buiten. Haar bed stond voor het raam. Langzaam kwamen de beelden van gisteren terug. Haar stralende dochter. Haar prachtige jurk. Haar trotse man. Ze zag weer hoe  haar eigen trouwring om de vinger van haar dochter werd geschoven.

Een week  geleden had ze hem afgedaan. Haar eigen huwelijk  zou bijna eindigen. ‘Tot de dood ons scheidt’ hadden ze elkaar  dertig jaar geleden beloofd…  Maria had gedacht dat het mooi zou zijn als haar dochter haar trouwring zou dragen. Liefst met  evenveel liefde en trots als zij zelf had gedaan. Dat ze er kracht uit zou putten in mindere tijden; die zouden ongetwijfeld komen. Dat de ring haar zou herinneren aan het voorbeeld dat  zij zelf gegeven had (het waren haar dochters woorden…). Maria's man stemde toe, ze stonden er allemaal achter.

Het was een mooie bruiloft. Warm, met een zilver randje van verdriet.  Haar dochter bofte met de  mensen om haar heen… Ze zou ze straks hard nodig hebben. Het was ook zo verdomd moeilijk gisteren. Iedereen was zich ervan bewust dat ze  Maria voor de laatste keer zouden zien. Maria zag zoveel verdriet in de ogen van de mensen. Haar eigen ouders, haar broers, haar zussen…

Ze legde haar hoofd neer.  De bruiloft was haar laatste doel geweest. Iedereen die haar lief was nog een laatste keer zien. Hoeveel tijd zal er nog volgen?  Een week, twee weken? Veel meer zal dat niet zijn.  Daarna kwam iedereen nog één keer langs voor háár. Ze zou het zelf niet merken… Raar idee…

De bel  ging. Haar man deed open.  Maria hoorde de stemmen van het bruidspaar. Die kwamen natuurlijk verslag uitbrengen van hun huwelijksnacht. Het verdriet maakte plaats voor dankbaarheid. Dankbaar dat ze terug mocht kijken op zo’n moeilijkmooie dag…

We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: afscheid.
Meer lezen/meedoen?
http://platoonline.wordpress.com

simpel, maar leuk: vakantie-activiteitje

Van de week was er zo'n momentje waarop er eigenlijk teveel geharrewar en gekibbel was. Te laat naar bed, te veel feest, te weinig slaap, teveel mensen om je heen.
Zo'n moment waarop de aandacht even afgeleid moet worden, en de negatieve sfeer even omgedraaid moet worden naar gezellig.
Voor die momenten heb ik vaak een nieuwigheidje achter de hand. Een nieuw, liefst een eenvoudig werkje, dat net weer even de aandacht vasthoudt.

Bijvoorbeeld een vriendschapsbandje knopen!



Nodig: wat kleurtjes wol en een kartonnetje.

Je maakt in een rond kartonnetje 8 inkepingen, op gelijke afstand van elkaar, en in het midden een gat.
Je pakt 7 draadjes wol, liefst in verschillende kleuren.

Je steekt de draadjes door het kartonnetje en legt achterin een knoop.

Aan de voorkant haak je de 7 draadjes in het inkepinkje.

Zorg nu dat het lege inkepinkje boven is.
Je pakt aan de rechterkant het 3e draadje op, steekt hem in het lege inkepinkje, en je draait het kartonnetje weer zo, dat het leg inkepinkje boven is. Pak aan de rechterkant weer het derde draadje op, en haak hem weer in het lege inkepinkje. Vervolgens draai je het kartonnetje weer zo, dat het lege inkepinkje boven is. Enzovoorts, enzovoorts.

Na een paar minuten ziet het er zo uit.

En zo als het klaar is!

Deze dingen zijn ook te koop, dan heet het een knoopster. Zie afbeelding hieronder. Maar hoe lower het budget, hoe leuker ik het vind, dus een kartonnetje volstaat ook heel goed.

minimale inspanning, maximaal resultaat!