het laatste doel (we-300)

Maria lag op bed. Moe, kapot, uitgeput.  Ze keek naar buiten. Haar bed stond voor het raam. Langzaam kwamen de beelden van gisteren terug. Haar stralende dochter. Haar prachtige jurk. Haar trotse man. Ze zag weer hoe  haar eigen trouwring om de vinger van haar dochter werd geschoven.

Een week  geleden had ze hem afgedaan. Haar eigen huwelijk  zou bijna eindigen. ‘Tot de dood ons scheidt’ hadden ze elkaar  dertig jaar geleden beloofd…  Maria had gedacht dat het mooi zou zijn als haar dochter haar trouwring zou dragen. Liefst met  evenveel liefde en trots als zij zelf had gedaan. Dat ze er kracht uit zou putten in mindere tijden; die zouden ongetwijfeld komen. Dat de ring haar zou herinneren aan het voorbeeld dat  zij zelf gegeven had (het waren haar dochters woorden…). Maria's man stemde toe, ze stonden er allemaal achter.

Het was een mooie bruiloft. Warm, met een zilver randje van verdriet.  Haar dochter bofte met de  mensen om haar heen… Ze zou ze straks hard nodig hebben. Het was ook zo verdomd moeilijk gisteren. Iedereen was zich ervan bewust dat ze  Maria voor de laatste keer zouden zien. Maria zag zoveel verdriet in de ogen van de mensen. Haar eigen ouders, haar broers, haar zussen…

Ze legde haar hoofd neer.  De bruiloft was haar laatste doel geweest. Iedereen die haar lief was nog een laatste keer zien. Hoeveel tijd zal er nog volgen?  Een week, twee weken? Veel meer zal dat niet zijn.  Daarna kwam iedereen nog één keer langs voor háár. Ze zou het zelf niet merken… Raar idee…

De bel  ging. Haar man deed open.  Maria hoorde de stemmen van het bruidspaar. Die kwamen natuurlijk verslag uitbrengen van hun huwelijksnacht. Het verdriet maakte plaats voor dankbaarheid. Dankbaar dat ze terug mocht kijken op zo’n moeilijkmooie dag…

We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: afscheid.
Meer lezen/meedoen?
http://platoonline.wordpress.com