de dag waarop ik Johannes Klein doodreed

Dit is de titel van het laatste boek dat ik heb gelezen. (Geschreven door Elle van Rijn). En de titel veraadt eigenlijk gelijk waar het verhaal naartoe gaat. Gauw klaar zou je denken... dat boek kun je dus overslaan. Je weet toch al hoe het eindigt. Toen ik begon te lezen had ik al gauw door dat het verhaal daar uiteindelijk daadwerkelijk zou eindigen.

Het boek heb ik in de bieb van het plankje gepakt vanwege de voorkant. Een jongetje van ongeveer Jips leeftijd keek me vanaf de voorkant in de ogen. Dat moest vast Johannes zijn, dacht ik. En ook een beetje vanwege de lugubere en vreemde titel: mijn nieuwsgierigheid was gewekt.

Het verhaal volgt 3 personen. Een vrouw (Vanessa), die geen kinderen kan krijgen. Zij en haar partner groeien uit elkaar. John Klein, een man die heel de wereld over reist, en die de vader is van Johan.  Hij voelt zich schuldig over de leugens die hij Johan vertelt. En als laatse dus Johan Klein, de zoon van John die opgroeit bij zijn opa, de vader van John.  De vrouw van John (de moeder van Johan) is in Amerika, zeggen ze. Johan gaat op zoek naar de waarheid over zijn moeder.

Het boek lijkt nog het meest op de tv-serie die er vroeger was, 12 steden 13 ongelukken:  Een aantal personen werden naast elkaar gevolgd en het verhaal en deze personen kwamen op het einde bij elkaar in de klap van een ongeluk.

Na een paar bladzijdes wilde ik het boek opzij leggen. Teveel cliché's, het hing van toevalligheden aan elkaar. Toch was het boek zo leuk en grappig geschreven, dat ik bleef lezen. En hoe voorspelbaar het boek ook was, het was immers vanaf het lezen van de titel al duidelijk hoe het verhaal ging eindigen, ik wilde toch weten hoe het verder ging en plotseling was ik toch heel erg verrast door het plot. Knap gevonden van de schrijfster.

Wat me ook verraste was het dankwoord van de schrijfster.
In het boek wordt ingegaan op de technische details van een IVF behandeling. Ook gaat Johan in dit boek in het computerarchief in het ziekenhuis op zoek naar gegevens over zijn geboorte.
In het dankwoord sprak de schrijfster haar dank uit naar de IVF-afdeling van het Diaconessenhuis in Voorburg, waar zij alles geleerd had over IVF. Ik was verbaasd dat het ziekenhuis nog bij die naam genoemd werd, omdat een jaar of 12 geleden, toen ik daar zelf op de afdeling verkloskunde werkzaam was, het ziekenhuis is gefuseerd met het Reinier de Graaf Gasthuis in Delft. De afdeling verloskunde werd toen opgeheven, en het Diaconessenhuis kreeg de naam : Reinier de Graaf Gasthuis, locatie Voorburg.
Op diezelfde verlosafdeling ben ik 39 (bijna 40!) jaar geleden geboren. Omdat ik (een beetje net als Johan) nieuwsgierig was naar de details van mijn geboorte die ik niet meer aan mijn moeder kon vragen, ben ik in een rustige nachtdienst eens het papieren archief in gedoken. Mijn verrassing was groot toen ik , (gewoon bijna 30 jaar later) een handgeschreven verslagje van mijn geboorte vond.
Dus ja... Ook daarin zat een verrassende connectie met dit boek :-)

Terug naar het boek zelf. Conclusie: Verhaal matig, leest wel lekker weg. Teveel toevalligheden. Karakters niet geloofwaardig genoeg. Dikke vette plus voor het verrassende plot. Als ik het in een vakantie gelezen had, dan had ik het in een middagje uit gehad. Nu goed voor een paar avondjes vertier. Het miste voor mij aan diepgang. Daarvoor haal ik er dan weer een puntje eraf. Al met al toch de moeite waard.

(En dan denk ik er altijd achteraan: probeer het zelf maar eens beter te doen :-) )