zondag 12 februari 2012

Principes

Er was een tijd dat ik me vanalles had voorgenomen.
Toen ik zwanger was.
Toen Jip nog een baby was.
Jip zou 's morgens geen tv mogen kijken als ik uitsliep. Jip zou geen tekenfilms mogen kijken met geweld erin. Jip zou niet met geweren mogen spelen. Jip zou geen uren per dag achter een beeldscherm mogen zitten. Jip zou niet in legerkleren rond mogen lopen: Oorlog is niet leuk, oorlog is geen mode. Dus dat gaan we ook niet uitdragen.

Het zal jullie niks verbazen... de meeste principes zijn inmiddels overboord gegooid. Jip is immers een jongetje. En veel jongetjes vinden het leuk om naar tekenfilms te kijken waarin ze erkaar neermeppen en met hetzelfde gemak weer opstaan. Zijn lievelingsspeelgoed is zijn knalgele Nerf-geweer. Jip kan zich uren vermaken achter de computer. En als hij de computer uitzet, dan gaat hij verder op mijn i-phone, zijn DS of televisie. Zijn ouders geven hierin het goede voorbeeld.
Hij speelt (en ja, dat is nog wel een hele grote ergernis en eigenlijk wat mij betreft een no-go) Battlefield op de computer. Liefst samen met zijn vader.
En na lang zeuren heeft hij ook een legerbroek. Niet eens zomaar toevallig in zijn schoot geworpen gekregen. Nee, eigenhandig gemaakt door zijn moeder. Je weet wel, die moeder die altijd vond dat haar kind niet in legerkleren hoefde te lopen.

Vandaag heb ik het laatste puntje op de i gezet. Of liever gezegd, zijn vader heeft geholpen. Met grof geweld moest de knoop door de stof heen geslagen worden.

Maanden ben ik eraan bezig geweest. Het naaitempo wat ik een paar jaar geleden had, is gedecimeerd. Teveel andere hobby's die de tijd opeisen. Gelukkig heb ik nog wekelijks mijn naailesjes, dan gebeurt er nog eens wat. En ik vind het nog steeds heerlijk om te doen.
Voor jongens is het toch wat meer werk dan voor meiden. Daar waar je voor meiden met een leuk stofje en een simpel patroontje in no-time iets leuks tevoorschijn tovert, bij jongens zij het  juist de dubbele sticksels, de grote zakken met kleppen en andere tijdrovende versiersels die een broek leuk maken.

Er kleeft inmiddels echt bloed aan die combat-broek. Tijdens het maken van het knoopsgat prikte ik mezelf zo gigantisch met mijn tornmesje in mijn vingers.... grote rode vlekken sieren nu het knoopsgat :-) Hij is gesigneerd zullen we maar zeggen.

Oké... we hebben een compromis gesloten. Hij heeft zijn combat-broek, maar hij mag hem alleen aan met buitenspelen. Hij mag er niet mee naar school. Ik laat jullie raden hoelang mijn laatste principe zal duren ;-)


5 opmerkingen:

  1. Ik ben moeder van 3 - inmiddels volwassen - zonen, ik snap je volkomen ....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Me too. Prinsepiepus zijn er om overboord te worden gegooid.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Met een zoon die vanaf heel jonge leeftijd soldaat wilde worden, heb ik nooit deze principes gehad. Wat niet mag is spannender en dus stond ik alles toe in de hoop dat ie het zou ontgroeien. Helaas weet hij nu nog niet wat hij dan wel,wil worden......

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Tsja...principes. Meestal heb je er meer last dan gemak van!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. tja, herkenbaar. Wij hadden ook van die principes. Geen pistooltje met klappertjes en zo. Nou, dan namen ze wel een tak en riepen pauw pauw... en zo voort. Zoon is nu 24 en speelt nog steeds van die schietspellen. Ik heb hem wel eens tien keer in een kwartier dood zien gaan maar meneer grijnsde erbij en zei welgemeend: shit, oh sorry....!

    Principes. Ik vraag hem wel eens: zou jij graag soldaat zijn? Antwoord: nee man, veel te gevaarlijk.

    Zit wel goed.

    BeantwoordenVerwijderen