maandag 6 februari 2012

en nog zo'n geweldige dag!

Ik was een gelukkig mensje vandaag :-)

Als een gek heb ik vanmorgen het hoognodige aan het huishouden gedaan, en om half 11 stond ik aan de 'waterkant'. Gek... dat woord kan ik nu niet gebruiken, er is immers geen sprake van water... Maar ik stond er te popelen met mijn nieuwe schaatsen. De  Haagse Bergenaar * klik*  (nu zonder sneeuwschuiver)  draaide zijn rondjes al op onze zelfgemaakte ijsbaan. Wat was dat onwijs lekker. De zon scheen. De Haagse Bergenaar hield het al gauw voor gezien, en helemaal in mijn uppie draaide ik mijn rondjes. De stilte! De lucht! Geen zere voeten!



Tegen 12 uur moest ik ermee stoppen omdat de kinders thuis kwamen lunchen. Na de lunch schoot ik snel weer naar het ijs. Ik werd een beetje boos toen ik zag det er 'lieden' waren geweest die dwars over MIJN ijsbaan een baan hadden gelegd en dat ze zomaar de weggeveegde sneeuw dwars op mijn baan hadden laten liggen. Toen ik verder keek zag ik dat het een heel lang pad was, en ik besloot het af te schaatsen. Bleek dat er rond heel de plas een baan sneeuwvrij gemaakt was. Een rondje van ongeveer 5 kilometer lang. Wat was dat gaaf!
Het ijs lag er supergoed bij en op de lange stukken kreeg ik de slag weer goed te pakken.

Het grootste deel van mijn publiek zal me nu wazig aankijken, maar ken je dat gevoel? Hoe dieper je zit, hoe langer je slagen worden. En als je mooie lange slagen kan maken, dan lijkt het alsof je hoofd en je lichaam met elkaar in balans komen. Je gedachten lijken heen en weer te gaan op het ritme van je lijf. Net zoals ik aan de waterkant mijn gedachten met het water mee kan laten stromen, voelt dit bijna het zelfde. Maar dan anders :-)
Alleen de echte schaatser zal me snappen :-) De rest zal denken dat ik raaskal.

Ik heb écht nog nooit zo lekker geschaatst als vandaag (haha, dat schreef ik gisteren ook al :-) ). Ik voel de zon nóg nagloeien in mijn gezicht. Het ijs was mooi. Het was rustig. Maar ook niet te rustig zodat ik bang zou zijn voor als er wat zou gebeuren... Ik reed er immers maar alleen....



Na 3 rondes was ik moegeschaatst. Jip en Janneke zouden zo thuiskomen, en ik zou ze op gaan halen. Ook zij wilden nog even de Binnenschelde op.





Toen de zon onder ging werd het écht tijd om naar huis te gaan.


Na het eten heb ik nog even lekker de benen losgetrapt (ehh.. lees: compleet de verzuring in gereden) tijdens mijn vaste maandagse spinninguurtje. Wonder boven wonder had ik nog kracht genoeg in mijn benen om de les uit te fietsen. Ik heb nu wel het gevoel dat ik iets gedaan heb vandaag , hoor....

Morgen begint het echte leven weer, Facebookte mijn collega me vandaag.... Met pijn in mijn hart zal ik vanachter de balie naar buiten kijken. Naar de mooie blauwe lucht, naar de stralende zon. De schaatsers op de plas kan ik vanaf mijn balie nèt niet zien, maar als ik heel goed luister dan zal ik vanaf de plas de schaatsers voorbij horen schieten... Zucht....

Nu maar hopen dat het ijs zaterdag nog mooi genoeg is. Dan zal er weer een toertoch uitgezet worden op de binnenschelde. We kijken er allemaal nu al naar uit.

10 opmerkingen:

  1. Stoer hoor. Ik doe het je niet na.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lijkt me fantastisch, maar ik durf niet te schaatsen op natuurijs .....

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. echt niet? Jee... wat jammer.
      Ik snap het wel een beetje hoor. Als ik zo alleen ben, dan vind ik het ook wel een beetje eng. Vandaar dat ik zo blij was met het sneeuwvrije baantje, dan zie je beter hoe het ijs is. Wat ik dan weer niet snap is dat er kinderen van Jips klas alleen de ronde op de plas gingen schaatsen. Zonder begeleiding. Ik zag ze ook op de ongebaande stukken... daar was het ijs écht nog niet betrouwbaar. Dan hou ik ook mijn hart vast.

      En op een klein slootje, durf je dat wel?

      Verwijderen
  3. en wat een sneeuw hebben jullie gehad daar,enne veel schaats plezier.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Diep zitten, in volkomen harmonie tussen lichaam en geest. Dan kun je het lang volhouden. Dan rijd je als een winnaar aan wie je het niet kan zien dat hij is diepgegaan. Mooi. Het zou altijd zo moeten blijven. Maar dat is helaas niet de werkelijkheid.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heerlijk, die schaatskoorts. Gisteren zag het in Kinderdijk niet alleen zwart van het ijs, maar ook van de mensen. En als je hier op een boerenslootje stapt, kun je al klunend de hele Krimpenerwaard onder je ijzers door laten glijden.
    Hopelijk krijg je nog meer kans om te schaatsen...
    groetjes!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. oei, kinderdijk, krimpenerwaard... dat moet ook prachtig schaatsen zijn. Ooit...Als de kinders groot zijn, en ik hoef er niet meer voor thuis te komen, dan ga ik tochten maken waar ik maar wel. Voor nu ben ik heel blij met de plas achter ons huis.

      Verwijderen
  6. Wat een prachtige foto's. Ja das geniet hè?

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Dit is prachtig geschreven ,ik heb er van genoten ,de bijbehorende fot's zeggen genoeg.Mooi
    groetjes ,Ria

    BeantwoordenVerwijderen