Raadseltje:
Wij zijn dit?
maandag 27 augustus 2012
zondag 26 augustus 2012
Grenada
Ons favoriete italiaanse restaurantje op ons duitse vakantie adres wordt al 20 jaar lang tijdens onze vakantie meerdere malen per week bezocht. ' Ala Fontana' heet het restaurantje. Of op zijn hollands: bij 't pumpke. (Zie foto boven mijn blog. )
We hebben allemaal ons favoriete gerecht. Ik bestel vaak, onder het mom van minder is meer, de pizza rustica met een salade. Pizza met tomatensaus, knoflook, kaas en olie. Simpel, maar lekker.
Mr. C. gaat, onder het mom van meer is zeker niet minder, voor de 'turf en surf': Pizza met salami, tonijn én een spiegeleitje erop. Brrrr....
Soms, als de club erg groot is, maakt de kok een verrassingsgerecht, en krijgen we een eigen zaaltje waar we heerlijk rustig (ik vrees dat hier moet staan: rustig voor de andere gasten) van al het lekkers kunnen genieten.
Dit jaar werden we door de kok en zijn vrouw, op hun enige vrije dag in de week, bij hun uitgenodigd voor een maaltijd op hun terras. Het werd een avond om nooit te vergeten!
Speciale Calabrese streekgerechten, glazen wijn die zich vanzelf weer leken te vullen, huisgestookte Limoncello Crema.... de druiventrossen boven het terras, de warme temperatuur, de lieve mensen om ons heen, de eigenaresse die haar zoon onverwacht op bezoek had en die je letterlijk van liefde zag overstromen.... alles klopte (bijna).
Had ik al verteld dat ik had gezien dat ze een hele leuke hulp in de keuken hadden?
De leuke keukenhulp haalde zijn gitaar erbij en begon samen met de kok italiaanse smartlappen te zingen. Je weet wel, van die liedjes met een heel makkelijk la-la-la-la refreintje, die we allemaal, zowel in het Duits als in het Nederlands mee konden zingen.
De avond is nu al legendarisch.
Alles klopte aan deze avond, behalve de afwezigheid van Mr.C. Hij was met zijn zus naar een kliniek ergens in het zuiden des Duitslands.
Mochten de filmpjes nog online komen, dan zal ik ze zeker plaasten. Dan kunnen jullie bekijken hoe Mr.C. achteraf kon zien hoe mijn zus en ik letterlijk in katzwijm vallen als de italiaanse keukenhulp de eerste accoorden op zijn gitaar aanslaat (oeh.... en dan ook nog eens één van mijn mooiste nummers allertijden... wish you where here, van Pink Floyd).
Veel te vroeg werden de kinderen moe. Veel te vroeg vonden de buurtgenoten dat het nu wel een stukje zachter kon.
Mijn Duits was te slecht om op het einde van de avond te kunnen verwoorden hoe dankbaar ik was voor deze Bertolli-avond-aan-de-Rijn. Wat ik er nog wel van mee kreeg was dat de leuke keukenhulp met de gitaar mij te oud vond om met me te joggen (Hmpffff..... loop je nog een blauwtje ook, op zo'n mooie avond).
Bij het afscheid zeiden mijn zus en ik tegen de mooie keukenhulp dat we hoopten dat hij en zijn gitaar er volgend jaar ook weer zouden zijn. Hij wist het nog niet, zei hij, hij vertrok na de zomer naar Grenada. Komt goed uit, zeiden mijn zus en ik in koor, wij gaan volgend jaar ook op vakantie naar Grenada.
zaterdag 25 augustus 2012
Crazy Nails
Mijn nichtje blijkt een echte nagelstyliste in de dop te zijn.
Vijlen, lakken, stempels, nail-art, Frenche manicure... niets is haar te gek.
In de vakantie (vakantie, nota-bene!) timmerde ze aan de weg met het opzetten van haar eigen nagelstudio: nagelstudio 'Crazy Nails'!
Met een hele club vrienden en familie om zich heen, had ze aan klandizie geen gebrek. Wat mond-tot-mond-reclame en flyeren zorgden ervoor dat ze het bijna druk kreeg.
Genietend met gesloten ogen laat schoonzus zich door haar dochter verwennen met prachtige verzorgde nagels:
Pink met glitters, Janneke weet er wel raad mee!
Vijlen, lakken, stempels, nail-art, Frenche manicure... niets is haar te gek.
In de vakantie (vakantie, nota-bene!) timmerde ze aan de weg met het opzetten van haar eigen nagelstudio: nagelstudio 'Crazy Nails'!
Met een hele club vrienden en familie om zich heen, had ze aan klandizie geen gebrek. Wat mond-tot-mond-reclame en flyeren zorgden ervoor dat ze het bijna druk kreeg.
Genietend met gesloten ogen laat schoonzus zich door haar dochter verwennen met prachtige verzorgde nagels:
Waar vind je een nagelstudio in een mooiere en relaxtere omgeving dan deze?
Pink met glitters, Janneke weet er wel raad mee!
Met 3 flesjes nagellak in je collectie tel je tegenwoordig niet meer mee hoor. Vergeet daarbij vooral de base-coat, de top-coat en de nagelriem-olie niet.
De nail-art van Janneke en de French-manicure van schoonzus made by nichtje L.:
Nail art van Janneke, made by haar nichtje L.:
En ook onze kleinste telg in de familie ging met gekleurde teennagels door het leven:
Nagelstudio 'Crazy Nails' is wegens het beeindigen van de vakantie verhuist naar het huisadres.
Adres en tarieven zijn via de mail bij mij op te vragen :-).
vrijdag 24 augustus 2012
Mamihlapinatapai
Nee, dit is geen slip of the fingers op mijn toetsenbord.
Dit woord kwam ik vanavond tegen in een documentaire.
Mamihlapinatapai
Het is een woord waarvan de vertaling/betekenis niet in één woord te vatten is.
Het betekent:
De blik die met elkaar wordt uitgewisseld door mensen die geen initiatief willen of durven nemen om iets aan te bieden of te doen, maar wel hopen dat de ander dat doet.
Bijvoorbeeld: Je bent op een feestje, je wisselt een blik met een ontzettende hunk, maar geen van beiden durf je de eerste stap te zetten om een gesprekje te beginnen. Dát moment. Díe blik.
Of wat momenten later, als je samen op de bank zit, en onzettend graag wilt zoenen. En je kijkt elkaar diep in de ogen. Je wéét allebei dat je hetzelfde wilt.... Maar je durft gewoon niet...
Of iets minder romantisch: Als 2 stamhoofden bij elkaar zijn om vrede te sluiten, en ze willen er allebei niet als eerste over beginnen.
Het woord komt van de Yaghan-indianen uit Vuurland in het zuiden van Chili en Argentinië.
Mooi hè, dat er in een taal een woord bestaat voor iets wat wij maar met moeite in één zin kunnen samenvatten?
Ik vroeg me af of er nog meer van dat soort woorden zijn in andere talen. De volgende woorden kwam ik tegen op internet:
´Mokita´(uit Nieuw-Guinea) = de waarheid die iedereen kent, maar niemand durft uit te spreken.
´Razbliuto´ (uit Rusland) = het gevoel van liefde voor iemand na diegene één dag te kennen.
´Ah-un´ (uit Japan) = onuitgesproken communicatie tussen oude vrienden of geliefden.
´Torschlüsspanik´ (uit Duitsland) = angst dat mensen van gedachten veranderen vlak voor een huwelijk
´Mbuki-mvuki´ (uit Congo) = de vreugde die ontstaat door zich uit te kleden en spontaan naakt te dansen.
Ik zou het wel leuk vinden om dit lijstje uit te kunnen breiden.
Dus... vul aan... vul aan !!!
En waar ik dan ook benieuwd naar ben: Wat was jouw laatste Mamihlapinatapai-moment?
Mijn mamihlapinatapai-moment met Mr. C. op de bank weet ik me nog goed te herinneren, maar is al lang, héél lang geleden. Mijn laatste mamihlapinatapai-moment? Daar ga ik even een nachtje over slapen.
Bronnen: http://www.wistjedatje.com/index.php?weetje=106
http://www.hifi.nl/recensies/4594/Life-in-a-Day.html
Die laatste link is overigens een link van een prachtige docu die ik vanavond zag. Wereldwijd zijn youtube-gebruikers gevraagd om filmpjes in te zenden gemaakt op 24 juli 2010. De maker van deze film kreeg meer dan 300 uur filmmateriaal en heeft dit samengevoegd tot een anderhalfuur durende docu waarin het leven van mensen overal ter wereld terug te zien is in 1 dag. Mooi om de verschillen te zien. Maar ook mooi om te zien hoe sommige dingen eigenlijk gewoon overal hetzelfde zijn.
Dit woord kwam ik vanavond tegen in een documentaire.
Mamihlapinatapai
Het is een woord waarvan de vertaling/betekenis niet in één woord te vatten is.
Het betekent:
De blik die met elkaar wordt uitgewisseld door mensen die geen initiatief willen of durven nemen om iets aan te bieden of te doen, maar wel hopen dat de ander dat doet.
Bijvoorbeeld: Je bent op een feestje, je wisselt een blik met een ontzettende hunk, maar geen van beiden durf je de eerste stap te zetten om een gesprekje te beginnen. Dát moment. Díe blik.
Of wat momenten later, als je samen op de bank zit, en onzettend graag wilt zoenen. En je kijkt elkaar diep in de ogen. Je wéét allebei dat je hetzelfde wilt.... Maar je durft gewoon niet...
Of iets minder romantisch: Als 2 stamhoofden bij elkaar zijn om vrede te sluiten, en ze willen er allebei niet als eerste over beginnen.
Het woord komt van de Yaghan-indianen uit Vuurland in het zuiden van Chili en Argentinië.
Mooi hè, dat er in een taal een woord bestaat voor iets wat wij maar met moeite in één zin kunnen samenvatten?
Ik vroeg me af of er nog meer van dat soort woorden zijn in andere talen. De volgende woorden kwam ik tegen op internet:
´Mokita´(uit Nieuw-Guinea) = de waarheid die iedereen kent, maar niemand durft uit te spreken.
´Razbliuto´ (uit Rusland) = het gevoel van liefde voor iemand na diegene één dag te kennen.
´Ah-un´ (uit Japan) = onuitgesproken communicatie tussen oude vrienden of geliefden.
´Torschlüsspanik´ (uit Duitsland) = angst dat mensen van gedachten veranderen vlak voor een huwelijk
´Mbuki-mvuki´ (uit Congo) = de vreugde die ontstaat door zich uit te kleden en spontaan naakt te dansen.
Ik zou het wel leuk vinden om dit lijstje uit te kunnen breiden.
Dus... vul aan... vul aan !!!
En waar ik dan ook benieuwd naar ben: Wat was jouw laatste Mamihlapinatapai-moment?
Mijn mamihlapinatapai-moment met Mr. C. op de bank weet ik me nog goed te herinneren, maar is al lang, héél lang geleden. Mijn laatste mamihlapinatapai-moment? Daar ga ik even een nachtje over slapen.
Bronnen: http://www.wistjedatje.com/index.php?weetje=106
http://www.hifi.nl/recensies/4594/Life-in-a-Day.html
Die laatste link is overigens een link van een prachtige docu die ik vanavond zag. Wereldwijd zijn youtube-gebruikers gevraagd om filmpjes in te zenden gemaakt op 24 juli 2010. De maker van deze film kreeg meer dan 300 uur filmmateriaal en heeft dit samengevoegd tot een anderhalfuur durende docu waarin het leven van mensen overal ter wereld terug te zien is in 1 dag. Mooi om de verschillen te zien. Maar ook mooi om te zien hoe sommige dingen eigenlijk gewoon overal hetzelfde zijn.
woensdag 22 augustus 2012
ontdek je plekje: tussen St.Goar en Oberwesel (DL)
Op en dag besloot ik met mijn broertje te gaan wandelen vanaf onze camping naar het dorpje verderop. Van St. Goar naar Oberwesel. Hardlopend door het dal was dat een half uur lopen. Wandelend over de berg zou dat, schatte ik in, ongeveer 2, hooguit 3 uur lopen zijn. Misschien zouden we er voor de stops op de verschillende uitkijkpunten nog een half uurtje bij op moeten tellen.
Met Mr. C. hadden we afgesproken dat hij ons met de auto zou ophalen in Oberwesel. Nog terug moeten lopen was misschien wat ver.
We werkten snel een broodje naar binnen, verzamelden wat flesjes water, namen voor de zekerheid wat pakjes caprisonne mee, je weet immers maar nooit, en daar gingen we.
Het eerste stukje was bekend. Dat hadden we vaker gelopen.
Vanaf het dorp naar boven, langs de bergrand naar een kapelletje. Het kapelletje staat recht tegenover de beroemde Lorelei en heet Maria Ruhe (de Mariahoeve, voor de Hagenesen onder ons :-) ).
Altijd leuk, om vanaf boven het leven beneden op het dal en op de camping te kunnen begluren. Wij zien hun wel, maar zij zien ons niet.
Na de Maria Ruhe werd het pad voor ons ook onbekend. We hadden de keuze tussen een iets langere route over het akkerland boven op de berg, of een iets kortere route langs de bergrand. We kozen voor de laatste.
Iets verderop stond dit bord.
WANDELPAD MET ALPINE KARAKTER!
Betreden op eigen risico
Vrij zijn van hoogtevrees noodzakelijk
Tredzekerheid noodzakelijk
Mijn broer en ik keken elkaar aan en schoten in de lach. "Of we zeggen straks: jeetje, wat een watjes.... alpine langs de Rijn, óf we zeggen straks: Tja.... ze hadden ons gewaarschuwd."
Toch gingen we door. We kwamen een stevig draaihek tegen, alsof ze ons wilden tegenhouden. Maar toch liepen we verder. Er stond nog een hek. Dat hek kon open. Dus lieten we ons ook daar niet door tegenhouden.
Het pad werd steiler en steiler. De afgronden werden dieper en dieper. En er kwam een punt dat we dachten: Tja... ze hadden ons gewaarschuwd.
Na 3 uur wandelen ontving ik van Mr.C, een SMS-je: of we er al bijna waren. We hadden werkelijk geen idee. Het dorp was nog niet in zicht. En uur later weer een bezorgd berichtje: of we al voer voor de gieren waren. Onvoorbereid als we waren was dat bijna het geval. De wandeling was toch iets langer en zwaarder als we hadden verwacht. Met de bramen die langs de bergwand groeiden hielden we ons in leven.
Uiteindelijk na ruim 4 uur wandelen kwam Oberwesel in zicht.
Het pad werd wat tammer en voerde ons langs de druiventerassen riching dorp.
Nog een half uur later streken we neer op een terras. Een pilsje durfden we niet aan. Suiker hadden we nodig! Dit was de lekkerste cola ooit!
En niet veel later kwam een hevig bezorgde Mr.C. de taxi keurig voorrijden.
Maar hoe gaaf was dit!
Al 20 jaar komen we daar op die camping, en nog nooit hadden we ook maar van iemand gehoord dat daar zo'n spannend wandelpad was! Eens kijken of ik volgend jaar nog meer familieleden zo gek krijg om met ons mee te wandelen.
Met Mr. C. hadden we afgesproken dat hij ons met de auto zou ophalen in Oberwesel. Nog terug moeten lopen was misschien wat ver.
We werkten snel een broodje naar binnen, verzamelden wat flesjes water, namen voor de zekerheid wat pakjes caprisonne mee, je weet immers maar nooit, en daar gingen we.
Het eerste stukje was bekend. Dat hadden we vaker gelopen.
 |
| uitzicht op St.Goar en St.Goarshausen |
Vanaf het dorp naar boven, langs de bergrand naar een kapelletje. Het kapelletje staat recht tegenover de beroemde Lorelei en heet Maria Ruhe (de Mariahoeve, voor de Hagenesen onder ons :-) ).
 |
| uitzicht op de Lorelei |
Altijd leuk, om vanaf boven het leven beneden op het dal en op de camping te kunnen begluren. Wij zien hun wel, maar zij zien ons niet.
 |
| Janneke bij het klimtoestel |
 |
| wat een heerlijk bankje!!! |
Na de Maria Ruhe werd het pad voor ons ook onbekend. We hadden de keuze tussen een iets langere route over het akkerland boven op de berg, of een iets kortere route langs de bergrand. We kozen voor de laatste.
Iets verderop stond dit bord.
 |
| met andere woorden: zeg niet dat u niet gewaarschuwd was |
WANDELPAD MET ALPINE KARAKTER!
Betreden op eigen risico
Vrij zijn van hoogtevrees noodzakelijk
Tredzekerheid noodzakelijk
Mijn broer en ik keken elkaar aan en schoten in de lach. "Of we zeggen straks: jeetje, wat een watjes.... alpine langs de Rijn, óf we zeggen straks: Tja.... ze hadden ons gewaarschuwd."
Toch gingen we door. We kwamen een stevig draaihek tegen, alsof ze ons wilden tegenhouden. Maar toch liepen we verder. Er stond nog een hek. Dat hek kon open. Dus lieten we ons ook daar niet door tegenhouden.
Het pad werd steiler en steiler. De afgronden werden dieper en dieper. En er kwam een punt dat we dachten: Tja... ze hadden ons gewaarschuwd.
 |
| gevonden internetplaatje |
Na 3 uur wandelen ontving ik van Mr.C, een SMS-je: of we er al bijna waren. We hadden werkelijk geen idee. Het dorp was nog niet in zicht. En uur later weer een bezorgd berichtje: of we al voer voor de gieren waren. Onvoorbereid als we waren was dat bijna het geval. De wandeling was toch iets langer en zwaarder als we hadden verwacht. Met de bramen die langs de bergwand groeiden hielden we ons in leven.
Uiteindelijk na ruim 4 uur wandelen kwam Oberwesel in zicht.
 |
| Plaatje gejat van internet |
Het pad werd wat tammer en voerde ons langs de druiventerassen riching dorp.
Nog een half uur later streken we neer op een terras. Een pilsje durfden we niet aan. Suiker hadden we nodig! Dit was de lekkerste cola ooit!
En niet veel later kwam een hevig bezorgde Mr.C. de taxi keurig voorrijden.
Maar hoe gaaf was dit!
dinsdag 21 augustus 2012
inzoomen
haha, mijn broertje in de bocht....
Hoe maak je boven op de berg met een simpele i-phone zonder telelens toch een mooie ingezoomde foto van het leven op de camping ?
Gewoon zo!
Hoe maak je boven op de berg met een simpele i-phone zonder telelens toch een mooie ingezoomde foto van het leven op de camping ?
 |
| onze enclave... tentje en 2 caravans |
 |
| janneke bij het speeltoestel |
Gewoon zo!
Goed bezig jongen!
verlaten
Ik schrik op uit mijn gedachten. Rechts water. Links een lege dijk. Voor me een
leeg pad. Kilometers lang. Schaapjes. Ik kijk achterom. Niemand. Er was een fietstocht
vandaag… ik had meer mensen verwacht. Dit is te stil. Wat als…?
Vanaf de waterkant loopt een man het pad op. Wat moet hij daar? Dit klopt
niet. Hij is wel heel erg groot en atletisch gebouwd. Ik stop en doe net alsof
ik mijn veter strik. Even bedenktijd.
Niet laten merken dat je bang bent. Dat vindt-ie juist leuk. Voor de zekerheid
keer ik om en dribbel rustig terug.
Ik ben boos op mezelf. Waarom kijk ik nou niet eerder om me
heen? Ik durf niet achterom te kijken. Ik verzin een rekoefening en zie de man in de
verte lopen. Shit. Hij komt mijn kant op. Dit ga ik niet winnen… Ik zet aan en versnel mijn pas.
Verderop een fietser. Opluchting. Even maar. Wat nou als ze
hebben afgesproken? Ik check mijn zak. Geen telefoon. Stom! Weer durf ik niet om te kijken. Ik zet mijn
i-pod uit. Ik hoor zijn voetstappen vlakbij. Ik kan niet sneller. Mijn hard bonkt
in mijn keel. Het bloed ruist in mijn
oren.
De fietser is vlakbij. Achter me hoor ik de man zwaar ademen.
De fietser houdt in en gaat rechtop zitten. De man slechts een paar passen achter
me.
‘Goedemorgen’, zegt de fietser.
Ik steek mijn hand op en glimlach.
'Goedemorgen’, zegt achter me een vriendelijke stem.
Ik kijk om.
‘Gaat-ie goed ?' ,vraagt de man. ‘Je hebt er lekker de vaart in!’
‘Gaat prima’, zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk.
‘Mooi zo’, zegt de man, ‘de weg is nog lang’. Soepel rent hij voorbij.
De fietser trapt verder.
Ik zucht opgelucht.
In de verte fietst een stoet gele vlaggetjes me tegemoet.
We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: verlaten
Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com
‘Goedemorgen’, zegt de fietser.
Ik steek mijn hand op en glimlach.
'Goedemorgen’, zegt achter me een vriendelijke stem.
Ik kijk om.
‘Gaat-ie goed ?' ,vraagt de man. ‘Je hebt er lekker de vaart in!’
‘Gaat prima’, zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk.
‘Mooi zo’, zegt de man, ‘de weg is nog lang’. Soepel rent hij voorbij.
De fietser trapt verder.
Ik zucht opgelucht.
In de verte fietst een stoet gele vlaggetjes me tegemoet.
We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: verlaten
Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com
maandag 20 augustus 2012
seks met me broek aan
Even kort vanavond. En gewoon even lekker plat.
Ik heb een 'mama-appelsapje':
Seks ( met ks, want dat mag van wordfeut niet met een x) met me broek aan.
Eén nadeel: als je het 1 keer per ongeluk meezingt, onthouden je kinderen het feilloos en zingen ze het voor de rest van hun leven luidkeels mee.
Wie hoort hem ook?
Ik heb een 'mama-appelsapje':
Seks ( met ks, want dat mag van wordfeut niet met een x) met me broek aan.
Eén nadeel: als je het 1 keer per ongeluk meezingt, onthouden je kinderen het feilloos en zingen ze het voor de rest van hun leven luidkeels mee.
zondag 19 augustus 2012
grabbelen zonder verrassingen
De hele vakantie heb ik er met Jip niet over mogen praten. De start op de nieuwe school. Als ik het, ter voorbereiding op, eens aan wilde kaarten, dan zei hij heel gedecideerd: "nee, mam, het is nu nog vakantie. Pas na de vakantie wil ik eraan denken".
Vorige week was het dan zover. Jip zou gaan beginnen op zijn nieuwe school. Eigenlijk zelfs op 2 nieuwe plekken. De ene helft van de week doet Jip een traject op het GGZ. De dagdelen dat hij daar niet is gaat hij naar school. Een kleine klas met 14 kinderen, en 2 á 3 juffen op de groep.
Maandag startte hij dus op de groep op het GGZ. Spannend. Maar ook fijn. Een groepje van 8 kinderen. Waar aandacht is voor alles. Waar ik niet uit hoef te leggen hoe moeilijk het is om op een nieuwe plek te starten, waarom hij daarbij opgevangen moet worden. Waar ik niet hoef uit te leggen dat hij niet van verrassingen houdt, dat hij het moeilijk vindt om hulp te vragen, en dat hij geen drie dingen tegelijk kan doen. Ik bracht hem binnen en de leidsters stonden 2 man sterk voor hem klaar.
Ik moest terugdenkendenken aan de rondleiding die ik voor de vakantie kreeg. De leidster liet het doelen en beloningssysteem zien. Als het kaartje vol is, legde ze uit, dan mogen de kinderen grabbelen. In een open bak, de kadootjes zitten niet ingepakt, dus de kinderen weten precies wat ze pakken. Dat was het moment waarop ik een beetje moest huilen, omdat ik wist dat Jip hier begrepen zou worden.
Op school doen ze er alles aan om de dagen zo rustig mogelijk te laten verlopen. Carnaval? Als je wil dan mag je verkleed. Hoeft natuurlijk helemaal niet. Wat is nou de lol van verkleden? En schminck op je gezicht voelt toch vies? Ze draaien wat muziek op het plein. Maar als je niet wil, ook goed, dan eet je binnen een zakje chips, drink je een glaasje limo, en dat is dan Het Carnaval.
Schoolkamp? Eén nachtje logeren in een dorpje verderop is spannend genoeg. Heerlijk. Ik hoop dat Jip er tegen die tijd nog zit. Het traject dat hij nu volgt is in principe tot januari. Dan wordt bekeken wat de beste plek voor hem is. Of terug naar zijn oude school, of blijven op de plek waar hij nu zit. Van mij mag hij blijven waar hij zit.
Woensdag kwam ik hem halen van school. Ik was op tijd klaar op mijn werk en het was een verrassing voor Jip, eigenlijk zou hij alleen moeten fietsen. De route hadden we een paar keer goed geoefend. Ik was 1 minuut te laat en de juf zei dat hij was vertrokken. Met een vriendje, rechtsaf naar huis. De route die we hadden geoefend was linksaf. Gek genoeg maakte ik me er geen zorgen om, maar stelde het me juist gerust: Het voegt zich vanzelf. Hij zal de weg vast wel vinden.
Het wordt een intensief traject. Voor mij, voor mijn man, maar ook voor Jip. Ik ben heel benieuwd wat het ons gaat brengen.
Nu, zondagavond, ligt Jip nog wakker in zijn bed. Hij heeft last van de warmte. En last van een vol hoofd. Morgen zal het niet helemaal vreemd meer zijn, maar de routine zit er nog niet in. Het wordt weer een pittige week voor mijn lieve manneke, maar vol vertrouwen gaan we hem tegemoet!
Vorige week was het dan zover. Jip zou gaan beginnen op zijn nieuwe school. Eigenlijk zelfs op 2 nieuwe plekken. De ene helft van de week doet Jip een traject op het GGZ. De dagdelen dat hij daar niet is gaat hij naar school. Een kleine klas met 14 kinderen, en 2 á 3 juffen op de groep.
Maandag startte hij dus op de groep op het GGZ. Spannend. Maar ook fijn. Een groepje van 8 kinderen. Waar aandacht is voor alles. Waar ik niet uit hoef te leggen hoe moeilijk het is om op een nieuwe plek te starten, waarom hij daarbij opgevangen moet worden. Waar ik niet hoef uit te leggen dat hij niet van verrassingen houdt, dat hij het moeilijk vindt om hulp te vragen, en dat hij geen drie dingen tegelijk kan doen. Ik bracht hem binnen en de leidsters stonden 2 man sterk voor hem klaar.
Ik moest terugdenkendenken aan de rondleiding die ik voor de vakantie kreeg. De leidster liet het doelen en beloningssysteem zien. Als het kaartje vol is, legde ze uit, dan mogen de kinderen grabbelen. In een open bak, de kadootjes zitten niet ingepakt, dus de kinderen weten precies wat ze pakken. Dat was het moment waarop ik een beetje moest huilen, omdat ik wist dat Jip hier begrepen zou worden.
Op school doen ze er alles aan om de dagen zo rustig mogelijk te laten verlopen. Carnaval? Als je wil dan mag je verkleed. Hoeft natuurlijk helemaal niet. Wat is nou de lol van verkleden? En schminck op je gezicht voelt toch vies? Ze draaien wat muziek op het plein. Maar als je niet wil, ook goed, dan eet je binnen een zakje chips, drink je een glaasje limo, en dat is dan Het Carnaval.
Schoolkamp? Eén nachtje logeren in een dorpje verderop is spannend genoeg. Heerlijk. Ik hoop dat Jip er tegen die tijd nog zit. Het traject dat hij nu volgt is in principe tot januari. Dan wordt bekeken wat de beste plek voor hem is. Of terug naar zijn oude school, of blijven op de plek waar hij nu zit. Van mij mag hij blijven waar hij zit.
Woensdag kwam ik hem halen van school. Ik was op tijd klaar op mijn werk en het was een verrassing voor Jip, eigenlijk zou hij alleen moeten fietsen. De route hadden we een paar keer goed geoefend. Ik was 1 minuut te laat en de juf zei dat hij was vertrokken. Met een vriendje, rechtsaf naar huis. De route die we hadden geoefend was linksaf. Gek genoeg maakte ik me er geen zorgen om, maar stelde het me juist gerust: Het voegt zich vanzelf. Hij zal de weg vast wel vinden.
Het wordt een intensief traject. Voor mij, voor mijn man, maar ook voor Jip. Ik ben heel benieuwd wat het ons gaat brengen.
Nu, zondagavond, ligt Jip nog wakker in zijn bed. Hij heeft last van de warmte. En last van een vol hoofd. Morgen zal het niet helemaal vreemd meer zijn, maar de routine zit er nog niet in. Het wordt weer een pittige week voor mijn lieve manneke, maar vol vertrouwen gaan we hem tegemoet!
woensdag 15 augustus 2012
thuiskomen
's Morgens hing ik met weemoed en een traantje om de nek van mijn zus. Elkaar weer moeten verlaten na 3 heerlijke weken vakantie samen met haar gezinnetje valt me altijd weer zwaar.
De jaarlijkse vakantiedip had ik een paar dagen eerder al gehad. Iedere zomervakantie komt hij weer even langs. Zo, een paar dagen voor vertrek. Bij een bakkie koffie, even bij de borrel, of hij houdt me gewoon een nachtje uit mijn slaap... De gedachte aan de malle molen die weer gaat draaien als ik weer thuis kom. Hoe ga ik de puzzelstukjes van alle activiteiten weer in elkaar passen? Ga ik het allemaal weer volhouden? Hoe ga ik ervoor zorgen dat ik mezelf niet voorbij ga lopen? Ik weet ook, dat, als ik eenmaal weer thuis ben, en alles gewoon weer draait, dat het ook weer allemaal gewoon gaat zoals het gaat. Dus waarom altijd toch die dip? Waarom kan ik niet gewoon op vakantie blijven?
Eenmaal thuis hing ik weer in tranen om iemands nek. Dit keer bij mijn buurvrouw.
Wat bleek... buurvrouw van links had samen met buurman van rechts heel mijn tuin onder handen genomen. Het gazon was geknipt en geschoren. Ja, dat veldje, waarvan Mr. C. en ik voor de vakantie nog tegen elkaar zeiden dat we het gras eigenlijk nog even zouden moeten maaien, maar waarvoor we gewoon de puf en de tijd niet meer hadden.
De Annabellen die door de slagregens waren neergestort, en die ik maar gelaten had voor wat ze waren ( ik keek er immers toch niet tegenaan), die waren weer keurig opgebonden.
Er was een gezellige pot met Agapanthus neergezet. Kijk eens hoe mooi het avondzonnetje door de bloemblaadjes schijnt!
Aan de voortuin was de buurvrouw nog bezig, toen we de auto uitstapten.
Hoeveel mensen treffen hun tuin zo aan na de vakantie???
Tel daar bij ook nog eens het strijkkaboutertje (buurvrouw rechts) op dat op de avond vóór de vakantie langskwam om er voor te zorgen dat we op het geplande tijdstip konden vertrekken....
Heerlijk dus om zo weer thuis te komen. Thuis, in het huis tussen twee buren die zo voor je klaarstaan!
Mijn motto? Vraag niet waar je het aan verdient. Vraag niet waarom. Vraag je vooral niet af hoe incompetent je misschien wel niet bent als huisvrouw als mensen je ongevraagd zomaar komen helpen (ja, mijn duiveltje probeerde me weer fijntjes neer te sabelen). Maar denk gewoon dat ze dit doen omdat ze blij met je zijn als buur, dat ze dit vast niet zouden doen als ze je niet zo aardig vonden, wees dankbaar en geniet ervan!
De jaarlijkse vakantiedip had ik een paar dagen eerder al gehad. Iedere zomervakantie komt hij weer even langs. Zo, een paar dagen voor vertrek. Bij een bakkie koffie, even bij de borrel, of hij houdt me gewoon een nachtje uit mijn slaap... De gedachte aan de malle molen die weer gaat draaien als ik weer thuis kom. Hoe ga ik de puzzelstukjes van alle activiteiten weer in elkaar passen? Ga ik het allemaal weer volhouden? Hoe ga ik ervoor zorgen dat ik mezelf niet voorbij ga lopen? Ik weet ook, dat, als ik eenmaal weer thuis ben, en alles gewoon weer draait, dat het ook weer allemaal gewoon gaat zoals het gaat. Dus waarom altijd toch die dip? Waarom kan ik niet gewoon op vakantie blijven?
Eenmaal thuis hing ik weer in tranen om iemands nek. Dit keer bij mijn buurvrouw.
Wat bleek... buurvrouw van links had samen met buurman van rechts heel mijn tuin onder handen genomen. Het gazon was geknipt en geschoren. Ja, dat veldje, waarvan Mr. C. en ik voor de vakantie nog tegen elkaar zeiden dat we het gras eigenlijk nog even zouden moeten maaien, maar waarvoor we gewoon de puf en de tijd niet meer hadden.
De Annabellen die door de slagregens waren neergestort, en die ik maar gelaten had voor wat ze waren ( ik keek er immers toch niet tegenaan), die waren weer keurig opgebonden.
 |
| treurig... zo liet ik ze achter... |
Er was een gezellige pot met Agapanthus neergezet. Kijk eens hoe mooi het avondzonnetje door de bloemblaadjes schijnt!
Aan de voortuin was de buurvrouw nog bezig, toen we de auto uitstapten.
Hoeveel mensen treffen hun tuin zo aan na de vakantie???
Tel daar bij ook nog eens het strijkkaboutertje (buurvrouw rechts) op dat op de avond vóór de vakantie langskwam om er voor te zorgen dat we op het geplande tijdstip konden vertrekken....
Heerlijk dus om zo weer thuis te komen. Thuis, in het huis tussen twee buren die zo voor je klaarstaan!
Mijn motto? Vraag niet waar je het aan verdient. Vraag niet waarom. Vraag je vooral niet af hoe incompetent je misschien wel niet bent als huisvrouw als mensen je ongevraagd zomaar komen helpen (ja, mijn duiveltje probeerde me weer fijntjes neer te sabelen). Maar denk gewoon dat ze dit doen omdat ze blij met je zijn als buur, dat ze dit vast niet zouden doen als ze je niet zo aardig vonden, wees dankbaar en geniet ervan!
Abonneren op:
Posts (Atom)