Energizer Nightrun

Dat was leuk gisteravond!

Laat ik beginnen met de link naar een filmpje:  *klik* .

Let tussen de 15 en de 25 seconden even op helemaal links. Daar komen we in beeld. Op 37 seconden flits heel even onze loopgroep in beeld (snel kijken hoor!) en vanaf 1 minuut, als onze trainster vertelt over wat we hier doen, dan komt er een man met een grote snor in beeld. Dat is mijn Marathon Man. Die komt later nog even aan bod.

En voor degenen die geen zin hebben om een link te openen: de Energizer Nightrun is een 10 kilometer-loop in een park in Antwerpen (volgens mij in Deurne, om precies te zijn, maar da's er vlakbij, toch?) in het donker.
Alle deelnemers krijgen een headlight, een zwart t-shirt, en het donkere parcours wordt verlicht door fakkels, vuurspuwers en andere ludieke verlichtingsmogelijkheden.

Om 21.00 uur begon het, vanaf 19.00 uur konden we de startnummers ophalen, maar om 17.00 uur parkeerden wij de auto al voor de poort. Met 5000 deelnemers was dat geen verkeerde zet.

Alle tijd om nog even een hapje te gaan eten.

Op goed geluk liepen mijn vriendin (Juffrouw Jannie mag ik haar noemen) en ik de route die we hadden gereden een stukje terug, om in het eerste de beste restaurant dat we tegenkwamen op het terras te gaan zitten. En het was heeeeeeeeerlijk!

Pasta met bospaddestoelen vooraf. En de goede lezer ziet hier dat het glas rosé al bijna leeg is.

Als hoofdgerecht: couscous met eendenborstfilet en fijne groenten.
En let op: het glas is weer wat voller. Hoe kan dat nou?
Dodelijk...zo voor een 10 kilometer maar wel lekker.

Ons uitzicht vanaf het terras, hoe toepasselijk... Dit kom je alleen maar in België tegen.

Het was net als op de camping: met een paar spetters laten we ons niet naar binnen jagen, maar als het echt begint te regenen, dan duiken we toch onder de luifel. Wel 3 keer kwam de ober vragen of wij echt niet binnen wilden komen zitten. Gekke Hollanders...

Langzaam maar zeker kregen we in de gaten dat we hier wel Heel Erg Lekker zaten te eten.
Maar hoe heet deze plek nou eigenlijk, vroegen we ons af? Ik keek om me heen, op zoek naar een naam, en jawel: op het glazen schotje dacht ik het logo met de naam te zien.

Offeh.... toch niet?

Op het tweede raam hing ook zo'n soort sticker:

 

Dat zal het vast ook niet zijn...

We moesten het aan de ober vragen. Taverne Ter Rivierenhof, dat was de naam.

Maar waar kwamen we ook alweer voor? De Nightrun, ja. Dat we vroeg hadden gegeten, en dat de loop pas om 21.00 uur begon, was onze redding. Man, wat zakte die rosé hard naar de benen.

Startnummer halen, omkleden, shirtje aan, inlopen, klaar voor de start, met 5000 lampies... en lopen maar.

9700 meter. Net geen tien. En jeetje, wat gingen we rap... dacht ik... en jeetje, het was weer ver. Maar wel Heel Erg Gaaf!

 

 

Juf jannie had goede benen, ik haakte aan, en ik had écht gedacht dat we ruim onder het uur gingen finishen. Ik heb alles gegeven wat ik had. 50 meter voor de finish kwam mijn andere loopvriendin samen met de man met de snor (juist, ja, die uit het filmpje) voorbij. Ze namen me bij de hand, trokken me mee voor de eindsprint en met ons vieren hadden we een glorieuze finish! 1 uur en 3 minuten was de netto tijd. Niet slecht, voor mijn doen, maar het voelde alsof ik veel harder ging. (kwam vast door die rosé).

En ja... toen konden we lekker een warme douche gaan nemen.

En ik ga me excuseren voor alle Nederlanders die jaren hebben gestreden tegen de vooroordelen van de Belgen dat dien 'Ollanders schaamteloos zijn en geen zeden hebben. Wij hebben het zorgvuldig omgebogen imago weer in een paar minuten stukgeslagen.

Wat was nou het geval? Bij de kleedkamer bleek dat onze dameskleedkamer ingenomen was door een groep mannen. Een paar Belgische dames stonden amok te maken voor de deur, en ze probeerden de heren zover te krijgen om naar de herenkleedkamers te gaan. Dat wilden ze niet, want ze stonden in hun blootje. Mopperend bleven de dames wachten tot de heren klaar waren. Maar daar hadden wij geen zin in. De Belgische dames verbaasd en lichtelijk ins shock achter ons latend stormden wij gewoon onze kleedkamer in, met de mededeling dat als de mannen last van ons hadden, dat ze dan maar hun ogen dicht moesten doen. Nou ja... ze beten niet, deden ook hun ogen niet dicht, en binnen no-time hadden wij twee douches veroverd. Toen wij tegelijk met heren klaar waren durfden de dames pas naar binnen.
En helaas, dames... we hebben hier geen foto's van. Maar reken maar dat dat jammer is :-p .

De terugweg was hel. 3 keer hebben we de ring Antwerpen rondgereden. Alle wegen naar Nederland waren afgesloten. Ver na twaalven kwamen we met een omweg thuis. Ook dat kom je alleen maar in  België tegen: een omleiding die er na twee borden vanuit gaat dat je de rest zelf wel weer weet.

Wat mij betreft is het hele recept volgend jaar voor herhaling vatbaar. Inclusief het eten en de mannen in de kleedkamer. Maar dan met een rechtstreekse rit naar huis.