kansrijk

Goedemorgen!!!
Allemaal lekker uitgeslapen met een uurtje extra?

Er ligt weer een mooie dag voor ons met volop nieuwe kansen:

Toch mooi hè? Als je zoiets tegenkomt bij zo'n simpel rotklusje als het afnemen van de ontbijttafel.

Fijne zondag allemaal!

scenario's

Een groot probleem bij Jip is het uitvoeren van wat complexere taken. 

Voorbeelden van complexere taken? 

- Jezelf helemaal aankleden (inclusief schoon ondergoed en sokken)

- Jezelf klaar maken om naar school te gaan (inclusief haren kammen en tanden poetsen)

- Je schooltas inpakken

- Uit school vandaan je spullen op de juiste plek opruimen (jas aan de kapstok, schoenen eronder, broodtrommel op het aanrecht, gymspullen uit de tas, tas aan de kapstok, sleutel op zijn plek, etc.)

- Je tanden poetsen. 

Hier zitten voorbeelden bij die alle moeders van jongetjes van 12 zullen herkennen en dagelijks tegen zullen komen. Andere dingen zullen voor andere jongetjes van twaalf probleemloos verlopen. 

Het probleem bij Jip is dat hij meervoudige taken niet goed kan uitvoeren omdat het toch te complex voor hem is. Neem daarbij het feit dat hij enorm snel is afgeleid, weinig probleemoplossend vermogen heeft... je kan je voorstellen dat het zonder sturing uitloopt op een chaotisch gebeuren.

Om de chaos in goede banen te leiden ben ik geneigd om vanalles te sturen en uit handen te nemen. Maar ook Jip zal moeten leren een weg te vinden waarop het hem zelf lukt. Ik ben er immers niet meer altijd bij.

Hij is bij zijn therapie-groepje begonnen met het werken met scenario's. En soort van protocollen of recepten waarop stap voor stap wordt beschreven wat hij moet doen. En het is de bedoeling dat wij hier thuis ook met die scenario's gaan werken. 

Vorige week heb ik het scenario 'tandenpoetsen' uitgewerkt: 

  Ik pak de tandenborstel uit de oplader.

·        Ik doe mijn eigen kleurtje op de tandenborstel.

·        Ik pak de tandpasta uit de keukenla.

·        Ik doe tandpasta op de tandenborstel.

·        Ik poets eerst linksboven, dan rechtsboven, dan rechtsonder dan linksonder. Steeds 30 seconden.

(De tandenborstel maakt een geluidje als ik een andere gedeelte moet gaan poetsen.)

·         Na 2 minuten ben ik klaar met poetsen.   

(Dat hoor ik omdat de  tandenborstel dan een dubbel geluidje maakt.)

·        Ik loop met de tandenborstel naar de wasbak.

·        

·        Ik spoel het  borsteltje af met water.

·        Ik zet mijn eigen kleurtje in de houder .

·        Ik zet de tandenborstel in de oplader.

·        Ik ruim de tandpasta op in de keukenla.

·        Ik spoel mijn beugel om.

·        Ik doe mijn beugel in.

Kleine, voor de hand liggende stapjes dus.

En dat hangt nu op een opvallend geel papiertje boven de tandenborstel.

En ja.... het succes hiervan valt of staat bij mijn eigen discipline. Want nu moet ík Jip erop wijzen dat hij zich houdt aan zijn scenario. 

De bedoeling is dat hij hiermee leert werken en zo meer zelfredzaam kan worden. En dan zal ik met de tijd meer scenario's uit kunnen werken. Het lijkt erop dat ik tijd over ga houden :-)

Kennelijk liet mijn discipline het vanavond afweten en is Jip afgehaakt bij het punt: ik spoel mijn borstel af.

Zijn 'kleurtje' kreeg een slinger richting de houder, de tandpasta stond nog op het aanrecht en zijn beugel lag nog onomgespoeld (is dat een woord?) op het aanrecht. 

Overigens kreeg ik van de week nog een goede tip om ervoor te zorgen dat Jip zijn tanden goed poetst. Ook dat is een punt van frustratie en krijg ik maar niet onder controle.

Normaal gesproken lieten we Jip altijd poetsen en gaven we daarna een plakverklikker ( zo'n roze tabletje) om te controleren of er goed was gepoetst. Het antwoord was steevast nee... er zaten overal nog roze plekjes. Teleurstelling - falen - negatieve ervaring - er zat geen verbetering in. 

Totdat mijn collega (tandartsassistente) de volgende tip gaf: 

Geef hem gewoon vóór het poetsen een tabletje. En laat hem voor de spiegel net zo lang poetsen tot al het roze weg is. Dan poetst hij tenminste goed, dan krijgt hij de beweging misschien vanzelf in de vingers, en dan is het ook niet zo negatief geladen. Simpel maar briljant!

Nou ja... we gaan ermee aan de slag met de scenario's . En met mijn discipline. En dan geloof ik zeker dat het kan helpen.

Jeetje... wat een lang verhaal over tandenpoetsen... 

·      

honderdduizend blad'ren op een hoop

Op de kleuterschool leerden we vroeger een liedje:

Herfst, herfst, wat heb je te koop,
Honderdduizend blad'ren op een hoop,
Zakken vol met wind,
Ja mijn kind,
Ik weet niet of jij dat aardig vindt.

Ik vond het vandaag wel aardig hoor, toen we een uurtje in het bos liepen.

De kleuren waren dan wel iets minder mooi dan vorige week **klik**  (toen hingen de blaadjes nog wat meer in alle diepe herfstkleuren aan de bomen), maar ik had vandaag wél een goede camera bij me. 
En dat leverde dan weer plaatjes op met een heel andere sfeer. 

En wat knap je daar dan toch van op hè, van zo'n boswandelingetje, als je wakker wordt met een kop vol watten... HAAAAATSJOEEEE !!!!!!

treintje

Autisme kent vele aspecten en vele vormen.
Het ene autisme is het andere niet.

Toch denk ik dat onderstaand plaatje wel een beetje duidelijk kan maken hoe het bij kinderen met autisme kan gaan. Voor Jip zal het op bepaalde momenten zeker zo gaan:

(Je kan ook even op de foto klikken... dan wordt-ie wat groter en beter leesbaar).

meer dan 50 tinten

En wat nou zo fijn is aan die paardrijlessen van Janneke.... 
(Ja! Ik heb een voordeel ontdekt aan die wekelijkse strubbeling!) 
... Als dat stress moment van het zadelen en optuigen eenmaal voorbij is, dan heb ik gewoon een uur voor mezelf!

En dan kan ik trots de vorderingen vanuit de kantine gaan zitten bekijken, tussen al het gezwets en geklets van de andere ouders. Maar ik kan ook lekker een uurtje de hort op gaan:de manege ligt prachtig, midden in het bos.

En kijk dan wat een prachtig resultaat van een klein uurtje struinen! 

Vijftig tinten grijs? Die kunnen mijn niet bekoren. Geef mij maar meer dan vijftig tinten rood/bruin/groen/goud!

Verdwalen doe ik niet. Ik loop er zeker 1 á 2 keer per week mijn rondje met de hardloopgroep. En als ik het toch even niet meer weet, dan kom ik altijd weer op een stukje waar ik de weg ineens weer herken. Wel zo prettig.

Toen ik nog 'in de randstad' woonde had ik niet zo heel veel met de herfst. Er was ook niet zo heel veel bos. Het doodgaan, de vergankelijkheid... het maakte me een beetje droevig. 
Nu, met het bos min of meer om de hoek ben ik de herfst echt gaan waarderen. De kleuren, de geuren... de veranderingen die je wekelijks ziet.

 En een kleine bekentenis... ik heb pas 3 jaar geleden voor het eerst in mijn leven live een rood-met-witte-stippen-paddestoel in het bos zien staan... 

Helpen jullie me eraan herinneren dat ik volgende week mijn echte camera meeneem? Want dit gehannes met mijn i-phone lijkt natuurlijk eigenlijk gewoon nergens op.

Met extra blos

Ik knikte mijn zus bemoedigend toe.

‘Zullen we maar beginnen? ‘

Mijn zus pakte het toilettasje en ritste het open. Het roze tasje dat ik zo goed kende. De inhoud was al jaren hetzelfde. Een groene oogschaduw, bruin oogpotloodstompje, rouge, mascara, lippenstift en een tubetje foundation, nog bijna vol .

‘De foundation hecht niet. De huid is klam.’

‘Er zitten condensdruppeltjes op.’

‘Heb je een tissue?’

‘Als er ergens een overschot aan tissues moet zijn dan is het hier.’

In de hoek van de kamer stond een tissuedoos op tafel. Ik pakte een hand vol en depte de huid droog. Nu ging het beter. De make-up was gauw klaar: natuurlijk en niet teveel. Met extra blos op de wangen.

‘Klaar?’

‘Nee, joh, het haar moet nog.’

Mijn zus pakte de krultang erbij. Met liefde krulde ze de haren. Ze deed een stap achteruit om het resultaat te bekijken.

‘Er zitten allemaal rare vlekken in haar nek. Kunnen we daar niet wat aan doen?’

Ik deed mijn eigen sjaaltje af en drapeerde hem om haar nek.

‘Zo! Daar zie je niks meer van.’

‘Bril op?’

‘Nee… draag jij je bril als je je ogen dicht hebt?’

‘Nee. Maar ze droeg hem wel altijd… Bril af?’

‘Ja, bril af.’

‘Nu klaar?’

‘Bijna.’

Mijn zus pakte een flesje ‘ l’air du temps’ uit haar tas en spoot wat achter mama’s oren.

‘Nu is het klaar’

We grepen elkaar even stevig om de schouders en stonden een poosje zwijgend bij elkaar.

‘Het is goed zo… Zullen we papa erbij halen?’

Papa kwam de kamer binnen. Hij kuste mama op haar koude voorhoofd. Trots keek hij ons aan.

‘Prachtig , meiden…. ’t Is net alsof ze zo van haar fiets gestapt is en even haar ogen heeft gesloten om te genieten van de zon. ‘

We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: verzorgen. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com

in een volgend leven misschien?

Dit is nou z'n voorbeeld van iets dat ik eigenlijk al mijn hele leven zou willen kunnen, maar nooit mijn best voor heb gedaan.

En ik geloof nooit dat ik in dit leven ooit de gelegenheid zal hebben om zo onder een golf door te kunnen gaan.

Gemiste kans? Vast wel. 
Waarom ik het nooit heb gedaan? Kweetniet...
Waarom ik het gewoon niet ga doen? Praktische bezwaren en een gezin dat aandacht nodig heeft. 

Ooit, in een ander leven dan maar?

bijZONder

Maandagavond

Jip ligt bij me in bed. Dicht tegen me aangekropen, dikke tranen, dikke snotterbellen. Het is ook niet eerlijk. Zijn therapie gaat gewoon door in de herfstvakantie. Hij heeft ook recht op vakantie. Hij wil ook uitrusten. Vakantie is voor hem lekker uitslapen, in je pyjama rond blijven lopen, beetje gamen, beetje lego-bouwen... en meer niet. En dat zijn zusje wel vakantie heeft... dat maakt het helemaal oneerlijk. 

Jip heeft gelijk. Hij is ook toe aan vakantie. En hij heeft er gewoon ook recht op. Maar zijn begeleidsters hebben ook gelijk... de therapie is maar zo kort, en er is nog zoveel te doen... laten we de tijd goed benutten. Ik beloof Jip dat ik morgen met het GGZ ga praten, of we toch niet een dagje kunnen smokkelen. Maar Jip heeft er geen vertrouwen in en huilt en moppert nog even door.

Janneke komt binnenhuppelen. Ze doet een gek dansje en vraagt of ik het mooi vind. Jip zegt dat ze op moet donderen. Ik zeg tegen Janneke dat ik het mooi vind, dat ze naar haar eigen kamer moet gaan, en dat ze eventjes moet wachten tot ik klaar ben met Jip. Daarna is zij aan de beurt.

Door de muur heen hoor ik Janneke huilen. 'Jullie hebben altijd tijd voor Jip, en NOOIT voor mij !!!" Ik geef Jip nog een laatste knuffel en een kus, en ik beloof nogmaals morgen te gaan praten. Als goedmakertje beloof ik dat we morgen naar de film van Mees Kees gaan. Schoorvoetend gaat hij akkoord.

Janneke is intussen goed in de moppermodus. "Jullie houden veel meer van Jip dan van mij, ik moet altijd maar wachten. En..... ' zo gaat ze nog even door. Eindigend met: 'En ik ben zo onzéker! ' (inclusief het disney-XD-dramatoontje).' Ze zeggen allemaal dat ik lelijk zing, enzo, en niet goed ben in de klas. ' Ook hier weet ik de juiste dingen te zeggen (hoop ik) en ook Janneke is na een dikke kus en knuffel toe aan slapen.

Dinsdagmiddag

De film begint over 3 kwartier. We hebben nog tijd over om de stad in te lopen. We komen in een straatje waar ik eigenlijk nooit kom. Jip ziet een edelstenenwinkel en wil naar binnen. Ik volg. Jip komt ogen tekort. Hij mag overal aanzitten benadrukt de winkelmevrouw. Oók aan de stenen die in de vitrine liggen. Jip zegt dat hij heel veel krachten voelt, zit overal aan, maar kan niet kiezen. Ik raak ook vanalles aan, maar ik voel niks. 

Janneke loopt recht op een steen af, en maakt direct haar keuze. Ik laat haar gaan. Ik heb zelf nog nooit de kracht van een steen ervaren, maar ik heb me laten vertellen dat je een steen moet kiezen op gevoel. 

Janneke betaalt de steen van haar eigen zakgeld. Ze krijgt er een kaartje met uitleg bij. Mijn zondags-meisje heeft een Zonnesteen gekozen. En, zo staat er op het kaartje: helpt bij mensen die zich gediscrimineerd en verwaarloosd voelen, geeft een gevoel van zelfvertrouwen en eigenwaarde. 

Kijk... en dan moet ik toch weer mijn beeld een beetje bijstellen. Die stenen... ik hink een beetje op geloof en ongeloof. Ik heb gezien wat het bij Jip (die er dus echt wel wat mee heeft) voor helende  werking heeft. En nu Janneke ook weer precies de steen kiest die past bij hoe ze zich voelt... ik vind dit toch wel heel bijzonder...

En P.S.:  Mees Kees... dat is een aanrader!

van die dingen dat je denkt: waarom???

 

Vandaag gebeurde het me weer. Ik greep weereens mis.

 

Ik heb altijd de gewone kidneybeans nodig, ZONDER de chilisaus.

De blikjes staat gezellig naast elkaar op het schap. En het verschil is écht duidelijk te zien. Maar ik zie het meestal pas thuis, dat ze verschillend zijn.

 

Vandaag merkte ik het bij de kassa al op. En ik zag nog iets geks. De blikjes bonen in chilisaus zijn 24 cent GOEDKOPER dan de blikjes zonder chilisaus. Dat is maf hè? Zo'n hele ingewikkelde bereiding van chilisaus, met verse peper en verse tomaatjes (kijk maar, het staat op het plaatje...) dat kan voor 24 cent goedkoper dan het zonder die saus in een blikje doen! Bijzonder hè? 

 

Zuinig als ik ben (oké... ik had ook weinig tijd) ben ik niet terug gegaan om het blikje te ruilen. Ik spoel de bonen wel even om voordat ik ermee ga koken. En dan hoef ik me ook niet schuldig te voelen over de dure chilisaus die ik door het putje sta te spoelen.

 

O, ja, en dan nog iets... noem het nierbonen, of kidneybeans. Maar alsjeblieft geen kidneybonen. Wees consequent.

 

Wat ik ervan ga maken? Mexicaanse bonensoep. Zit boordevol groente: paprika, bleekselderij, uien, tomaten, en kidneybonen dus ;-) ... maar het is gepureerd tot een diarree. Je ziet er  niks meer van. De kinderen eten hun vingers erbij op!

 

plaatje gejat van het web...maar zo ongeveer ziet het eruit... niet zo heel erg aantrekkelijk he`?

 

geen bordje??!!!

 

En als je dan bijna klaar bent met het partijtje, en je wil de kinderen niet met een lege buik naar huis sturen, maar je hebt ook geen zin meer in de afwas....

 

Dan span je gewoon een lap alu-folie over de tafel, kwakt er een paar klodders mayo en ketchup op, een grote berg patat in het midden... en aanvallen maar!

 

Na afloop gooi je het hele zooitje in één beweging in de kliko.

 

Haha, ze hadden nog nooit zoiets gezien! 'Wat??? Krijgen we geen bordje??!!! '

Jannekes partijtje

Vorige week schreef ik hier *klik* over een workshopje doosjes maken.

Dat was slechts een oefensessie.
Het echte werk vond gisteren plaats: het partijtje van Janneke, waarbij ik assisteerde bij het geven van de workshop. Wat nou partijtje? Het was een workshop! En dat is gewoon keihard werken!

De 'workshopleidster' had alles tot in de puntjes voorbereid.
7 uur aan voorbereiding heeft er in gezeten!

 

 

Stap voor stap werd er uitgelegd wat ze moesten doen. En het was moeilijk voor de meiden.

Het luisterde de allemaal heel nauw. Tussen sommige stukken karton zat slechts een paar milimeter verschil. Maar gebruik je ze verkeerd... dan is het hele project mislukt. De lijm moet goed aangebracht worden, niet te dik, anders gaat het rimpelen, maar ook zeker niet te dun. En vergeet vooral de hoekjes niet. En pas op dat je geen druipers krijgt!

Ze deden het echt hardstikke goed. Ik heb nog nooit een groep meiden zo gezellig kletsend, maar ook zo hard zien werken.

 

 

Een halve liter lijm, en ruim 2 uur verder kwam het einde in zicht.

 

 

En dit was dan resultaat. Zes prachtige 'best-friends-doosjes', voor sierraden, nagellak, make-up, liefdesbrieven...

 

 

Ze vonden het superleuk om te doen en waren supertrots dat ze dit gewoon helemaal zelf hadden gemaakt.

 

 

O, en natuurlijk nog even de link van de maakster van al dit moois *klik* .

 

 

 

 



 

 

 

cute little box

Vandaag heb ik bij 'mijn eerste Braziliaanse vriendin' een workshopje 'doosjes maken' gedaan.

Was erg leuk om te doen. Met een mengelmoes van portugees, engels en nederlands is het sowieso bijzonder dat het resultaat zo goed was.

Ik heb gekozen voor een theedoos, want die had ik nog niet :-).
Maar het volgende level is natuurlijk een juwelendoosje maken voor Janneke, met verschillende compartimenten. Wat is eigenlijk een goed eenvoudig woord voor 'compartimenten'? Vakjes? Ik kon het vanmiddag niet bedenken.

Zie hier het resultaat:

 

 

 

Voor degenen die Janneke deze zomer in een gelijkend tuniekje hebben zien lopen... Helemaal gelijk!

Dit is dus echt wel een leuke hobby voor mij. Aan aan te schaffen materiaal kost het bijna niets. Alleen wat karton, een flinke pot lijm en een stanleymes. En voor de ze kleine doosjes heb je niet veel stof nodig. Stapels leuke restjes stof liggen er nog op zolder. En als je eenmaal de basis weet, kan je natuurlijk variëren in alle vormen en maten die je maar wilt.

 

Ik pik nog wat foto's van de site van mijn vriendin:

 

 

 

 

Komende vrijdag geeft ze een workshopje voor Janneke en haar vriendinnen op Janneke's partijtje. Ik ben benieuwd hoe de meiden het zullen vinden!