Het voelt vandaag een beetje lastig om gezellig te zitten zwijmelen, nu één van 'onze' zwijmelaars er plotseling niet meer is.
De internetwereld is een vreemde wereld.
Je leeft mee met mensen die je niet kent.
Je bent geraakt door wat ze delen.
Af en toe lijkt het of je bij een oude bekende op bezoek bent door bij iemand een blogje te lezen.
En als ik dan ineens hoor dat iemand die je wekelijks 'tegenkomt' er ineens niet meer is... dan is het toch niet raar dat dat me raakt?
Ik heb daarom bij Bibje een liedje van haar blog geplukt...
Hard gewerkt en veel gesnotterd deze week.
Eigenlijk gaat dit niet zo goed samen.
Maar soms is het niet anders.
Mijn directe balie-collega had een weekje vakantie, dus ik moest een dagje voor haar opvangen en de balie alleen draaien. Best druk eigenlijk, fulltime werken.
Tot woensdag ging het goed.
In de middag voelde ik wat keelpijn en tegen de tijd dat ik 's avonds aan tafel zat, zat ik te bibberen van de kou. Ik heb de naailes afgezegd en ben vroeg mijn mandje ingekropen.
De rest van de week heb ik een streep door alle trainingen gezet en ben ik gaan slapen op de momenten dat trainen op het programma stond.
Zaterdagmorgen ben ik het hardlopen weer gaan proberen in het bos en eigenlijk ging het wel weer aardig. Ik had bedacht dat ik de lange duurloop die op zondag gepland stond misschien beter uit kon stellen naar later in de week, om nog even aan te sterken, maar het was zulk mooi weer... ik besloot er zondag maar voor te gaan.
Het werd een cadeautje.
Ik had mijn route uitgestippeld over mijn lievelingsweggetjes in het buitengebied. Hier en daar was het glad, maar de meeste weggetjes waren gewoon goed begaanbaar, vooral in het bos.
Zonnetje in mijn toet. Nauwelijks wind. Ik kon zelfs, ondanks de vrieskou, mijn jasje nog uitdoen.
Het eerste uur vloog voorbij. De volgende 3 kwartier gingen ook nog prima. Pas het laatste half uurtje werd het zwaar.
Ik ben blij dat het me weer lukt om voor een doel te gaan.
Ik laat dit zien op facebook en in mijn blogs, maar wat ik niet laat zien zijn de worstelingen en alle twijfels die continu in mijn hoofd spelen. Ik weet niet zo goed hoe ik dit uit moet leggen.
Ik laat mooie plaatjes zien en ook de resultaten. Ik draag uit dat ik trots ben, maar zo zit het dus niet in mijn hoofd.
Dit is hoe het wel gaat:
Ik vind het vreselijk om mijn te dikke lijf een paar keer per week in een strak pakkie te moeten persen en daar dan ook nog mee naar buiten te moeten, waar ik allemaal mensen tegen kan komen die ik ken. Ik vind het nog erger als ik daarmee in een groep moet lopen met allemaal mensen om me heen die mijn schommelkont kunnen zien. Ik voel me een rollade als ik voor de spiegel sta.
Ik schaam me voor mijn waggelloopje, dat er mijn overtollige kilo's nog minder atletisch uitziet.
Ik loop dan ook het liefst alleen en op stille wegen waar ik zo min mogelijk mensen tegenkom.
Twee weken geleden kwam ik, na twee uur lopen, op het einde van de rit een buurman tegen van een paar huizen verderop. Ik kreeg twee duimen omhoog. Maar ik schaam me omdat ik op mijn tandvlees voorbij kom sjokken met mijn waggelgangetje. Want dat is wat ik denk dat hij op dat moment ziet.
Ik schaam me voor de eindtijden en het gemiddelde tempo dat ik loop. Altijd veel te langzaam naar mijn zin. Ik voel me belachelijk om het feit dat ik een halve marathon wil lopen, maar dat ik daar dan wel twee-en-een-half uur over ga doen.
En het lukt me hoor, om steeds mezelf een schop onder de kont te geven. En ik weet dat de meeste mensen het me niet nadoen (maar ik zie natuurlijk alleen maar de mensen die harder lopen dan ik). En soms denk ik dat het ik het niet boeiend vind welke eindtijd op de finish staat als ik over de streep loop. En ik vind het fijn hoor, dat ik steeds aanmoedigingen krijg van de mensen om me heen. Dat helpt me ook om het negatieve duiveltje op mijn schouder te negeren, maar man, man, wat een strijd is dit continu in mijn hoofd.
Anyway... de kerstkilo's beginnen weer te verdwijnen. Ik kreeg van Janneke met Sinterklaas een notitieboekje. 'Dan kan je mooi je trainingen bijhouden' zei ze erbij. Dus dat doe ik dan ook braaf :-). En als ik nu teruglees dan lees ik ook steeds vaker het woorde 'lekker' in plaats van 'zwaar', dus er zit ook vooruitgang in.
En als ik niet loop, dan komt dat fitte lijf er nooit.
Draaiende kringetjes... bekend? Volgens mij heeft iedereen daar wel last van.
Nog één ding moet er van mijn hart.
Wat is dat met die red-bull drinkers?
Waarom moeten die zo nodig altijd hun blikjes achterlaten in de natuur?
Ik werd helemaal ongans van de hoeveelheid zwerfafval die ik zag liggen langs de wegen in het buitengebied en bij bankjes in het bos. Het viel op dat het voornamelijk red-bull blikjes waren die daar lagen.
Hoe zit dat? Zijn red-bull drinkers a-sociale afval-in-de-natuur-achterlaters? Wordt red-bull veel gedronken door mensen die lange wandelingen/fietstochtjes maken? Of wordt red-bull gewoon zo enorm veel verkocht?
plaatje gepikt van internet
Het is me een raadsel.
Maar is het nu echt zo moeilijk om je rotzooi even in je tas te bewaren tot je het thuis in de prullebak kan gooien? Ik snap dit niet, dit gemakzuchtige, a-sociale gedrag.
Ik ken maar weinig mensen in mijn omgeving die ik ervoor aanzie om dat zo te doen. Dus dan vraag ik me ook af wie dat dan wel doen. De mensen die daar lopen, of fietsen, die zijn daar toch ook omdat ze daar genieten van de omgeving die zo mooi is?
Ik snap hier werkelijk helemaal niets van.
Hoe kan ik anders dan vandaag een nummer van David Bowie plaatsen in de Zwijmel. Ik hoorde over zijn overlijden maandagmorgen toen ik op mijn werk was van mijn collega en hoewel ik geen uitgesproken fan was, moest ik toch wel even een soort van bijkomen van dit bericht.
Ik was ook werkelijk verbaasd dat de jonge garde, een aantal collega's van begin 20, niet wisten wie David Bowie was. Soms is het werkelijk net of we niet op dezelfde planeet wonen...
Met mijn baas, ééntje van de oude garde, liet ik in de pauze via Youtube een paar nummers horen.
China Girl, Space Oddity, Dancing in the Street, Heroes, Ashes to Ashes, Let's Dance... Niks. Geen herkenning.
Bij Under Pressure ging bij één van de dames het licht aan.
Dat was ook het nummer waar mijn kinderen hem van kenden. Maar ja, dat kennen ze vanwege Queen.
Al scrollende door zijn muziek viel het op hoe divers het was qua stijl en geluid.
Ik was ook zwaar onder de indruk van zijn laatste clips. Lazarus en Black Star. Vooral Lazarus vond ik té indringend om naar te kijken. Maar zo bijzonder hoe deze kunstenaar zijn dood 'regisseerde'.
Het nummer Heroes stond al een poosje op de nominatie om te plaatsen in de zwijmel.
Vanwege het 'we could be heroes, just for one day', vind ik het een inspirerend nummer om naar te luisteren.
Omdat ik vind dat heldendaden in hele kleine dingen kunnen zitten.
Dat kleine dingen soms veel voor iemand kunnen betekenen.
Dat iemand altijd wel iemands held kan zijn. Of een held kan zijn door zichzelf te overwinnen.
Ik voelde me altijd een klein beetje verbonden met David Bowie omdat we allebei twee verschillende kleuren ogen hebben. Bij hem valt het meer op dan bij mij, maar als het wel eens ter sprake kwam zei ik altijd erachter aan... 'net als David Bowie'.
Ik heb gekozen voor de Live-versie op Live-Aid in 1985.
Vanwege de percussionist die zo heerlijk uit zijn dak gaat op de achtergrond met zijn tamboerijntje :-).
Wat kunnen sommige weken toch spannend zijn.
We hebben, vooral dinsdag, maar eigenlijk gewoon heel de week weer, ontzettend in spanning gezeten en meegeleefd met mijn zwager.
De zoveelste operatie na het motorongeluk. Een operatie die een dag lang duurde.
(Hoe doet zo'n arts dat eigenlijk als hij honger krijgt? Leeft hij op dextro? Laat hij zijn assistente even zo'n hardloopgelletje met koolhydraten in zijn mond spuiten? Of kan hij de operatie wel even overlaten aan zijn team? Ze zullen de operatie niet even platleggen lijkt mij... En wat nou als de dokter vaak moet plassen?)
Het was een week van wachten op goede berichten die gelukkig uiteindelijk kwamen.
Zo fijn... En een dikke chapeau weer voor de Kanjer zelf en zijn gezin!
Een week van veel trainen. Die halve marathon die komt er niet vanzelf.
Dinsdsdagmiddag een kort tempoloopje.
Donderdagavond trainen op de baan. 1x 1000 meter en 10 keer 400 meter. En dan proberen de eerste 400 meter net zo snel te lopen als de laatste. En alle andere daartussenin ook. We kwamen aardig in de richting.
Zaterdag vaartspel in de duinen. Ik vond een plekje met een soort 6-sprong heuvel op en heuvel af, met af en toe een rondje door het zand. Spierpijn toen ik klaar was.
Zondag een een lange duurloop van twee uur. Met nog vermoeide benen van zaterdag ben ik toch maar gegaan. Deze week moet ik immers 5 dagen werken en ik zou niet weten waar ik de lange duurloop anders zou moeten inpassen.
Het werd een heerlijk loopje. Minder ver als ik had gehoopt, maar eigenlijk doet dat er niet eens toe.
Het is zo leuk om eens in de nieuwe omgeving te lopen en steeds weer andere paden te ontdekken.
Het eerste half uur liep ik langs een grote teletubbieweide met de wind op kop. Ik verwachtte ieder moment Tinky Winky of Dipsy over de heuvel te zien rennen...
Vlak voor de Brouwersdam sloeg ik rechtsaf richting vuurtoren.
En over de teerdijk met de wind in de rug liep ik weer, met zelfs het zonnetje erbij, terug.
Het was heerlijk om dit weekend weer even in ons vakantiehuisje te zijn.
Veel te lang geleden dat we er waren.
Tussen de loopjes door naaide ik nog wat gordijntjes.
Voor de kinderkamer verbouwde ik een couponnetje van €3,50 van Leen Bakker.
Ik vind het een hele verbetering na... ik durf het bijna niet te laten zien... een vaal gordijn met brandplek :-))).
Zo fijn als je van een dubbeltje een kwartje kunt maken :-).
Janneke vindt het superstoer als ze op mijn machine mag naaien. Ik hoop echt dat ik haar ooit de kneepjes van het vak kan leren.
En voor onze eigen slaapkamer vroeg het 'bovenlichtje' nog om een nieuw gordijntje. Eerder maakte ik van twee lange gordijnen die ik kreeg van onze 'oude' buurvrouw (die dus niet oud is, maar die buurvrouw was in ons vorige huis) twee korte voor het andere slaapkamerraam en van de stukjes die ik over had maakte ik dus dit.
Ik heb zo tevreden in mijn bed liggen genieten van het gordijntje dat zo lekker fris wapperde in de wind.
En tja... dat klokje...
Sommige dingen die hangen daar omdat ze er hangen. Omdat ze er daardoor horen.
En omdat ze er al jaren hangen, vrees ik dat ze er nog jaren zullen blijven hangen...
Samengevat... het was een weekje van vele stapjes voorwaards!
O, en wil je weten hoe het echt gaat bij de lange operaties? Lees dan even deze link (*klik*) die ik kreeg van medeblogster Dorothé!
O, wat heb ik lekker ik mijn kerst-cocon gezeten deze vakantie.
Toen ik aan de vakantie begon had ik bijna 14 lege dagen in mijn agenda staan.
14 dagen die gevuld konden worden met niets, met leuke dingen en met trainen.
Ook wilde ik heel veel achter de naaimachine kruipen, maar eigenlijk is dat laatste pas op bijna de laatste dag van de vakantie gelukt.
De topdagen: de wandeling in Meyendel met vriendinnetje kleine Tas.
Wat een heerlijke dag was dat. Zulk lekker weer. Zo lekker bijgepraat.
Thuisgekomen besloot ik om een weekendje te plannen om in alle rust samen te kunnen trainen voor de CPC. Begin februari gaan we samen op trainingskamp! Nu al heel veel zin in!
Nog een topdag: de zondagmiddag-nieuwjaarsborrel met mijn loopmaatjes. Een middag vol gekkigheid en gezelligheid. Wilde plannen gemaakt voor het oprichten van een woongroep voor als we oud zijn. Het opkopen van het 'Armenblok', een hofje hier in de stad, en daar met zijn allen een soort 'Oudtopia' oprichten. De jongeren (ik dus) zorgen voor de ouderen en zorgen zelf voor nieuwe aanwas. Een hoop lol. Maar eigenlijk zie ik het gewoon best wel zitten met deze groep mensen.
De kerst was zoals we het al jaren vieren. Lui. Met het gezin. Lekker doen waar we zin in hebben. Gewandeld in tropische sferen bij 15 graden. Lekker gegeten en bedankt lief gezin... grotendeels vegetarisch!
Kopjes koffie met de buurvrouw. Ouderjaarsavond bij d'andere buuv. Bakkie bij m'n pa+vriendin. Ook heel waardevol en fijn.
Gisteren begon de werkweek weer. Gelukkig weinig spoedgevallen of pijnklachten op de praktijk. Maar wel weer de post-vakantie-drukte. Lekker ook weer om actief aan de gang te gaan.
En de leuke afsluiter vandaag was het gesprek met de mentor van Janneke. Wat wij al zagen zag hij ook. Een lieve, serieuze meid die hard werkt en die prima op haar plek zit op deze school en in haar klas. Trots op mijn prulleke!
En de trainingen voor de CPC?
Die gaan super. Met al die vrije dagen heb ik ongestoord kunnen trainen.
Op 10 december nam ik het moedige besluit om op 6 maart een halve marathon te gaan lopen. Op dat moment was een uur lopen al ver. Mijn conditie was een beetje ingezakt zegmaar.
Afgelopen zondag liep ik in heel rustig tempo 1 uur en 50 minuten.
Natuurlijk was het ver, natuurlijk was ik moe. Maar na afloop goed hersteld en amper spierpijn gehad. Ik heb er nu zelf vertrouwen in dat het me gewoon gaat lukken.
4-5 keer per week hardlopen is veel. Maar ik ben blij dat ik het doel heb gesteld. Het helpt me wel om de bank af te komen.
En ja... nog steeds bloeiende klaproosjes onderweg.
O, ja... heeft iemand nog goed advies? Ik loop een beetje te stuntelen met de hardloop-apps. De meeste registreren de afstand niet goed omdat de satelliet-verbinding niet goed is. Ligt dat misschien aan mijn (simpele) smartphone? Ligt dat aan de plek waar ik woon? Ligt het aan de app?
Wie heeft er een goede tip voor een (gratis) app voor mij?
Ik vind het toch wel fijn om af en toe onderweg te horen wat mijn tussentijdse scores zijn.
Vandaag is Unwritten van Natasha Beddingfield mijn zwijmel.
De stijl van haar muziek is niet helemaal in mijn straatje, maar gek genoeg hoor ik dit nummer heel graag en put ik er vaak ook moed uit.
'Unwritten' als zijnde de 'blank page' van het onbeschreven boek dat voor je ligt aan het begin van het nieuwe jaar. Sommige bladzijden vul je zelf in. Sommige bladzijden worden voor je ingevuld, omdat dingen nu eenmaal gebeuren. Maar hoe je met gebeurtenissen omgaat, het verhaal dat je er zélf omheen maakt, dat is aan jou.
Een sterk staaltje hiervan zie ik bij mijn zwager.
In 2013 kreeg hij een motorongeluk. Hij wordt nog dagelijks geconfronteerd met de gevolgen hiervan. Pech, complicaties, een traject dat veel langer duurt dan hem lief is. Maar hoe hij hiermee omgaat! Volgende week moet hij weer geopereerd worden omdat er schroeven afgebroken waren. Hij schreef van de week dat hij er nu alweer naar uit kijkt om na de operatie weer te kunnen trainen om vooruit te komen. Dan kan ik alleen maar een dikke Chapeau geven! Ook voor zijn vrouw, mijn lieve zus, die de kar maar blijft trekken. Het is goed om zulke sterke mensen als voorbeeld te hebben.
In 2015 zijn er ook bij ons in de omgeving ook weer dingen gebeurd die we liever anders hadden gezien. Verdiet, een onzekere situatie...
Ik merk dat we als gezin heel sterk staan. Dat we veel aan kunnen en dat we er vaak voor kiezen om de sunny side van het leven te zien. Onze zegeningen tellen. Kijken naar wat we wel hebben in plaats van naar wat we niet hebben. En daar ben ik trots op.
Ik probeer me geen zorgen te maken om de dag van morgen. Ik kan het doen hoor, me zorgen maken... onzekerheden genoeg. Maar het lost niets op. En ik voel me er alleen maar rotter door als ik nadenk over wat ons eventueel te wachten staat. Maar ik heb ervoor gekozen om dat niet te doen. Hakuna Matata.
Dat zeg ik vaak tegen de kinderen als ook zij zich zorgen maken. Niet om hun zorgen weg te wuiven. Maar om aan te geven dat ik hun zorgen zie. En om te zeggen dat het gewoon geen enkele zin heeft om je zorgen te maken. Het lukt vaak wel. Maar soms ook niet. En zolang de schaal overhelt naar wel lukken, dan is het wat mij betreft oké.
Ik kies er ook voor om 'the rain on my skin', waar Natasha Beddingfield in dit nummer over zingt, ook echt te voelen. The rain on my skin zie ik als alles wat ik liever niet zou voelen. Maar
' No one else can feel it for you, Only you can let it in'. Het is aan mij wat ik ermee doe. Laat ik me overspoelen door verdriet en zorgen, of kijk ik naar wat ik wel heb. Kijk ik naar de zonnige kant, of zie ik alleen maar wat tegen zit? Aan mij de keuze. En dan bof ik dat ik een man heb die dezelfde kant kiest als ik, zodat we samen onze kinderen kunnen voorleven hoe we met tegenslagen om kunnen gaan.
De afgelopen dagen, met de kerst en oud&nieuw heb ik me dan ook ontzettend tevreden gevoeld met het gezinnetje om me heen. We hebben nogal eens de neiging om ons terug te trekken in ons coconnetje met deze dagen... maar ik kan me ook geen beter gezelschap bedenken om dat coconnetje mee te delen.
En ja... dit nummer staat ook op mijn running-list.
Ik ben aan het trainen voor een halve marathon die ik op 6 maart hoop te lopen.
Het weer is tot nu toe zacht geweest, maar dit weekend slaat het weer om.
Zaterdagochtend staat er een loopje in het bos gepland en zondag een lange duurloop van 1 uur en 50 minuten.
Ongetwijfeld zal ik een bui in mijn gezicht krijgen. Maar dit nummer helpt me altijd wel om ook dit in het juiste perspectief te zien. 'Only I can let it in'.
Het is aan mij wat ik met die regen doe.
Ik kan ervan balen dat ik nat word.
Maar ik kan ook dankbaar zijn dat ik een lijf heb dat het aan kan om 1 uur een 50 minuten hard te lopen, ook al is het iedere keer weer rete-zwaar. Dankbaar zijn dat ik een hoofd heb dat het aandurft om een halve marathon als doel te stellen voor 2016. En dankbaar zijn dat ik het doorzettingsvermogen heb om daar toch maar weer, ondanks het slechte weer, in de regen te lopen. Dat ik daar in de regen mág lopen.
En ik kan je vertellen... dan voelen die druppeltjes ineens eigenlijk toch best wel een beetje lekker.
I am unwritten, can't read my mind, I'm undefined
I'm just beginning, the pen's in my hand, ending unplanned
Staring at the blank page before you
Open up the dirty window
Let the sun illuminate the words that you can not find
Reaching for something in the distance
So close you can almost taste it
Release your inhibitions
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten
I break tradition, sometimes my tries, are outside the lines
We've been conditioned to not make mistakes, but I can't live that way
Staring at the blank page before you
Open up the dirty window
Let the sun illuminate the words that you can not find
Reaching for something in the distance
So close you can almost taste it
Release your inhibitions
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten
Staring at the blank page before you
Open up the dirty window
Let the sun illuminate the words that you can not find
Reaching for something in the distance
So close you can almost taste it
Release your inhibitions
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten
The rest is still unwritten
The rest is still unwritten
