Leeslijstje (deel 3)

Afgelopen week schreef ik al twee blogjes over de boeken die ik deze zomer heb gelezen.
Mijn lijstje is nog niet klaar.

Het boek waar ik mijn blog vandaag mee begin is eigenlijk geen leesboek.
Het is ook geen boek van mij, maar van mijn docher.
Toch ga ik het vermelden omdat het zo'n ontzettend leuk boek is.

Wreck this Journal van Keri Smith

Normaal gesproken is het de bedoeling dat je zuinig bent op je boek. Je zorgt er tijdens het lezen voor dat het weer schoon en onbeschadigd in de boekenkast gezet kan worden. 

Bij dit boek is het de bedoeling dat je het juist vies maakt en sloopt. Op iedere bladzijde staat een opdracht. 

Loop door de modder en stap loop vervolgens over deze bladzijde. Plak hier je fruitstickertjes. Bind je boek aan een touwtje en slinger er hard mee in het rond. Breek de rug van het boek. Maak van deze bladzijde een trechter. Prik met je potlood gaatjes in deze bladzijde. 

Janneke kreeg dit boek voor haar rapport en ze is in de vakantie dagen zoet geweest met het uitvoeren van de opdrachten. Echt een leuke cadeautip voor meiden van ik schat een jaar of 9 tot 13 jaar.

Het achterhuis van Anne Frank

Eigenlijk haalde ik dit boek in huis omdat ik het verplichte kost vind voor mijn kinderen.
Jip is geen lezer, dus ik snap dat hij er niet aan is begonnen. Janneke is er een paar jaar geleden aan begonnen maar heeft niet doorgezet. Ik had gehoopt dat het haar, nu ze zelf 13 is, meer aan zou spreken. Helaas, heeft ze het niet gelezen. 

Zelf las ik dit boek voor het laatst toen ik een puber was. Hoog tijd om het nog eens te lezen dus. 

En jemig... het was nog net zo mooi als toen. In één ruk uitgelezen. Wat een aangrijpend verhaal. Eigenlijk denk ik niet dat het veel zin heeft om dit boek hier te vermelden. Iedereen zal het kennen en al gelezen hebben. Maar misschien raak je erdoor geïnspireerd om dit boek ook weer eens op te pakken. 

Hoe ik talent voor het leven kreeg van Rodaan Al Galidi 

Toen ik dit boek las was het gelukkig een paar dagen mooi weer om een paar middagen met dit boek in de hand lekker in de tuin door te kunnen brengen. Het was te mooi om weg te leggen.

De flaptekst:
Semmier Kariem vlucht uit Irak. Zeven jaar van honger, verdwalen en angst later landt hij op elf februari om negen uur - of was het om elf uur op negen februari - op Schiphol. In de chaos van die eerste dagen in Nederland kan hij zich het precieze tijdstip niet meer herinneren. Hij vraagt asiel aan. Wat hij niet weet is dat hiermee het langste wachten van zijn leven begint, in het asielzoekerscentrum, een wachtkamer die hij deelt met vijfhonderd anderen. Intussen bestudeert Semmier het land waar hij misschien ooit deel van uit mag maken, maar ook al verblijft hij er nu, hij blijft een buitenstaander. 'Nederland had mij drie dingen geleerd: niet meer respect hebben voor Europa dan voorzichtigheid. Een nette leugen is beter dan de rommelige waarheid. En ik kende nu het verschil tussen een omafiets en een vrouwenfiets.' 'Hoe ik talent voor het leven kreeg' is een roman over mensen die onderworpen zijn aan wetten en regels. Rodaan Al Galidi (Irak) putte voor deze roman uit zijn eigen ervaringen als asielzoeker.

Een prachtig en aangrijpend boek.
Voor mijn studie als verpleegkundige in obstetrie en gynaecologie schreef ik mijn eindscriptie over de begeleiding van de bevalling en kraamtijd bij asielzoekers. Daarbij liep ik een aantal dagdelen stage bij de medische dienst op een asielzoekerscentrum. Ik was daar weer helemaal terug bij het lezen van dit boek. Niet te geloven dat iemand het zoveel jaren volhoudt met 0,0 privacy en altijd zoveel mensen om je heen. Je hebt soms niet veel te kiezen, maar hier heb ik echt bewondering voor.
Mooi geschreven. Humor. Aangrijpend.
Een boek dat iedereen zou moeten lezen om het begrip dat er voor asielzoekers in Nederland vaak veel te weinig is, te vergroten.

't Jagthuys Merijn de Boer

Dit boek heb ik gekozen omdat ik het ergens op een lijstje tegenkwam bij de beste boeken van 2016 ofzoiets. Eigenlijk vond ik het maar een beetje een raar verhaal.

De korte samenvatting: 
Vera is zorgverlener en gaat op een dag naar een afgelegen en vervallen villa aan de Vecht, waar een moeder en haar zoon wonen. Hij is nog nooit buitenshuis geweest en heeft in zijn leven slechts een aantal mensen ontmoet. Vera valt als een blok voor de wereldvreemde kluizenaar. Hij heeft het verstand van een professor en het lichaam van een bouwvakker. ‘En ik heb hem helemaal voor mij alleen,’ denkt ze tevreden, ‘niemand weet dat hij bestaat.’ Ze probeert hem bij zijn moeder weg te halen.

Op zich een prima boek. Het leest makkelijk weg, is goed geschreven en blijft ook wel boeien. maar op de één of andere manier kan ik niet zoveel met de hoofdpersoon in dit verhaal. Ik zou dit boek dus niet heel hard aanraden, maar mocht je het in handen krijgen, dan is het ook weer niet heel erg zonde van je tijd ofzo.

Ik hou het hier weer even bij in dit blog.

Er volgt er nog eentje denk ik. Dan ben ik weer helemaal bij.