Zwijmelen op Zaterdag: 500 miles

Afgelopen maandag ging ik weer eens een keertje naar het filmhuis met mijn vriendin. Je weet wel: daar waar de film altijd zo gezellig door een vrijwilliger met een praatje ingeleid wordt en waar je zo'n leuk scheurkaartje krijgt om je film te beoordelen.

Zo nu en dan nodigt mijn vriendin me hiervoor uit en ik laat me graag verrassen. Het is nog nooit tegengevallen.

De film was een documentaire over de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Er werden een paar mensen gevolgd in hun wandeltocht daarnaartoe. Of eigenlijk... daarvoorbij. Want de echte 'diehard' loopt nog even een stukje verder naar de Kaap Finisterre, 'naar het einde van de wereld'.

Het hele idee van de pelgrimstocht heeft me de afgelopen week niet meer los gelaten.
Ik vind het zo'n aantrekkelijk idee om ooit eens de voettocht te gaan maken.
Niet dat ik opzoek ben naar de zin van het leven, of een antwoord wil op grote levensvragen, of opzoek ben naar mezelf. Het is niet uit religieuze of spirituele overwegingen... Niks van dat alles.
Ik ben gewoon wel heel benieuwd wat zo'n voettocht mij zal brengen.
Hoe ga ik om met de stilte. Kan ik alle mensen om me heen verdragen, bijvoorbeeld 's nachts in de slaapzaal van de herberg. Kan ik omgaan met de uitdaging: met de hitte, de droogte, de afstand.
Hoe eng is het om in je eentje (of met zijn tweeën) te lopen op plekken waar weinig mensen zijn waar je moet vertrouwen op de goedheid van de mensen die je tegenkomt. Hoeveel mensen zal ik wantrouwen?
Zou ik dat in mijn eentje kunnen? Of zou ik dat liever samen met iemand doen? En als ik dat met iemand samen doe, wie zal dat dan zijn? Vind ik diegene na zoveel kilometers nog steeds aardig?
En hoe regel ik dat met thuis. Want Mr.C. krijg ik hier niet voor mee. Die vindt het maar geitenwollensokkengedoe. Iets voor wereldvreemde mensen. (Haha, en wat zegt dat over mij?).
Ik vind de rituelen mooi. De pelgrimspas waarmee je onderdak kunt krijgen in de 'Refugios'. Er is een plek waar de pelgrims al jaren lang een steentje neerleggen dat ze meenemen van thuis. Die steen staat symbool voor een probleem. Op de kaap de Finisterre verbranden veel mensen de kleding die ze hebben gedragen op hun tocht. Dat soort dingen...

Ik loop al langer met het idee om de komende jaren het Pieterpad te gaan lopen. Gewoon, in een weekend beginnen in Groningen, kijken hoever we komen, en dan in een volgend weekend weer verder vanaf het punt waar we gebleven zijn. Totdat we in het puntje van Limburg zijn. En dat hoeft dan niet binnen een paar weken klaar te zijn. Daar wil ook best wel een paar jaar over doen. Vanaf het eindpunt in Limburg staat het bordje naar Santiago de Compostella al aangegeven. Dus misschien is dat een mooi moment om verder te wandelen.
Van de week heb ik mijn vader voorgesteld om hier samen een projectje van te maken. (Van het Pieterpad dan hè... niet naar Santiago.) Het lijkt me zo leuk om dit samen met hem te doen. Het zou een leuke manier zijn om meer tijd samen door te brengen. Mijn vader weet altijd zoveel te vertellen, over de vogeltjes die hij ziet. Over de dingen om hem heen. Hij gaat erover nadenken en ik hoop heel erg dat hij ja zegt.
Er hangt een behoorlijk prijskaartje aan zo'n project (iedere keer de reis naar het oosten van het land, twee keer overnachten, uit-eten...) dus op dat vlak zitten er ook voor ons beiden haken en ogen aan. En waar halen we de tijd vandaan? Hij mag dan wel een pensionada zijn, maar hij heeft het volgens mij nog drukker dan ik. Maar nogmaals: we mogen er ook een paar jaar over doen.

Mocht er iemand zin hebben om ooit in de toekomst een stukje met me mee te lopen naar Santiago? De inschrijving is geopend.

Ik vond hier dit muziekje bij. Een lekker vorlijk stukje muziek. Op marstempo :-).
The Proclaimers stonden nog niet eerder in de zwijmel-eregalerij.