moederdag

Als Jip uit school komt en aanbelt, scan ik altijd even hoe het ervoor staat. Mijn antennes richten zich op hem, ik bekijk zijn ogen, zijn gezicht, zijn houding. Het duurt minder dan een seconde. Ik voel zijn humeur. Ik zie een donkere wolk boven zijn hoofd, of de lichtjes in zijn ogen. Bij Jip kan het vriezen of dooien.

Janneke is wat dat betreft veel gelijkmatiger van stemming. Ze kan een boze bui hebben, of moe zijn als ze uit school komt, maar na een glaasje drinken, wat lekkers en een babbeltje is ze weer de Janneke zoals ik haar het liefste zie. Bij Jip is er toch vaak meer aan de hand en blijft de boze bui wat langer hangen.

Vanmiddag zag ik een donkere wolk boven zijn hoofd. Jip had zijn moederdagkadootje verpest. Het was kapot gegaan. Er waren blaadjes afgebroken. Hij had het moeten lijmen, maar toen de lijm nog niet droog was, had hij het al in moeten pakken, en daardoor was ook nog eens het inpakken mislukt. Nu kwam hij thuis met een mislukt kado dat ook nog eens lelijk ingepakt was. Zijn woorden, hè... en met een boos gebaar gooide hij het pakje op tafel.

Het zat in een doorzichtig cellofaantje. Dus ik had toch al gezien wat het was.

Het was een prachtige kaarskandelaar, in de vorm van een roos. En ja... er waren 3 blaadjes afgebroken. Maar daar zag je niks van. Ik zag wel dat er met heel veel liefde en toewijding aan was gewerkt. En ik zag dat hij tijdens het werken eraan aan mij had gedacht. En ik vond het eigenlijk wel gewoon een heel mooi kado. Maar Jip zag dat allemaal niet. Die zat met dikke tranen op de bank :-(

Ik vroeg of we het opnieuw in moesten pakken, zodat hij het zondag aan me zou kunnen geven. Maar dat hoefde niet. Want ik had het nu toch al gezien. Dus ik heb het kaarsje maar bij mijn moeder neergezet. Dan is het ook een beetje voor haar. En dat vond Jip ook wel een goed idee, want dan kon opa er ook gelijk naar kijken.

Opgelost. Tranen gedroogd. Dikke knuffel toe. En weer over tot de orde van de dag....